Een rondreis met wandelingen in Utah en Arizona

Inleiding:

In het voorjaar van 2008 hebben Hanneke en Jan samen met Sven en Sophie een rondreis door Utah en Arizona in de Verenigde Staten gemaakt. Ze bezochten diverse natuurparken (Bryce, Zion, Grand Canyon), maar het absolute hoogtepunt was The Wave. 
Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie. 

Het gebeurt niet vaak, maar ik ben toe aan vakantie. Een hectische periode op m'n werk en thuis. We zoeken nog steeds een agenda met oktuli en novuari. Enfin, de komende twee weken is het zo ver: samen met Sven en Sophie gaan we naar Utah en Arizona. Veel wandelen.
Half zeven de tram en met de trein naar Schiphol. Beetje rondlopen en dan vliegen naar Atlanta. Daar drie uur wachten op de vlucht naar Las Vegas. Zo'n typische reisdag: hangen, zitten, slapen, lezen, muziek luisteren en af en toe een (zeer matige) vliegtuigmaaltijd. Sven en Sophie mogen van de douane niet alle spaghetteria Amerika mee in nemen; wij wel.
Half zeven zijn we er, maar ons lichaam denkt dat het al bijna tijd is om op te staan. Dat heet jetlag. Eerst de huurauto ophalen. Een Mustang cabrio is te klein voor alle bagage. Met spijt in ons hart kiezen we een andere auto uit. Een witte Nissan Maxima. Rijdt overigens prima. We hebben nog geen goede kaart, maar een buitensportwinkel voor gastankjes is snel gevonden. Het hotel kost wat meer moeite om te vinden, maar lukt toch ook.
Nog even naar het hardrockcafé om wat te eten. De serveerster zegt dat ze ons gemist heeft... Teruglopen naar het hotel, douchen en net voor middernacht liggen we in bed.

Zoals verwacht zijn we vroeg op en zitten we om een uur of zeven aan het ontbijt. Niet eens met eieren, spek of pannenkoeken. Alle bagage past precies in de kofferbak tot we later de supermarkt bezoeken. Gelukkig is er ook veel ruimte op de achterbank. We nemen niet te veel de tijd, want om vier uur gaat de touristinformation dicht waar we de laatste informatie over onze trekking moeten ophalen en onze permits laten zien.
Een kop koffie, lunchen bij de Subway en verder vrijwel alleen autokilometers. Net na Vegas is het nog wat saai, maar verderop een woestijnlandschap met bergen en kleuren. Lekker muziekje erbij en rijden maar. Rechte wegen en weinig verkeer. Misschien ook een stuurslot naast de cruisecontrol? Onze Nissan rijdt heerlijk volgens Sven en is ook zeer comfortabel.
We zijn er voor vier uur en dat is maar goed ook. Op de camping is geen drinkwater en er rijden geen pendelbusjes tussen begin- en eindpunt van onze trekking. Vervoer regelen lukt wel, alleen moet je eerst een half uur rijden voor je een telefoon vindt. Mobiele telefoons hebben geen bereik in dit gebied.
Vlak voor de camping stoppen we voor het maken van een foto. Er blijkt een korte wandeling te lopen naar de zandzuilen met rotsblokken er bovenop. Een landschap van Gaudi of voor de hoezen van Asia of Yes. Het licht is op z'n mooist.

Een landschap van Gaudi of voor de hoezen van Asia of Yes.

De laatste twee mijl naar de camping en daar staan onze tentjes naast een bijzondere rotsformatie. Het laatste nummer in de auto was Fantastic Place van Marillion. Kan het toepasselijker?
Een kopje oploskoffie en net voor het donker koken. Bonen met spek en worst. Nog een drupje whisky en dan lekker de tent in.

Het heeft gevroren, maar toch was het niet een echt koude nacht. Herpakken, spullen in de auto achterlaten, ontbijten en dan op pad. Bij White House Trailhead gaan we de Paria Canyon in. Het is zonnig en dat is maar goed ook: bij mogelijke regen mag je hier beslist niet lopen vanwege het gevaar van vloedgolven. Je kunt dan echt geen kant op en verdrinkt geheid. Gelukkig speelt dat nu niet, want dan zouden we vier van de mooiste wandeldagen uit ons leven hebben gemist.
Ondanks dat het terrein vlak is lopen we niet hard. Je komt ogen tekort. Paarse, oranje en rode steile wanden in alle tinten. De rivier is een minuscuul klein stroompje dat we ontelbaar keer oversteken. Oppassen voor drijfzand.
We zien een enkele andere wandelaar. Mensen die dezelfde kant opgaan halen we om en om in. Je loopt toch allemaal min of meer hetzelfde tempo en veel pauzeren in de schaduw doet ook iedereen.

Hanneke in de kloof.

Soms is de kloof erg smal en lijkt het wel wat op Petra in Jordanië. Bij de splitsing gaan we linksaf. We willen nog een stukje lopen tot een bron. Die kunnen we niet vinden, dus stoppen we maar bij een kampeerplekje om water uit de hier snelstromende beek te halen.
Koffie drinken, eventueel toiletteren in de daarvoor bestemde zak (zelfs poepen mag niet in de kloof) en voor de zon achter de kloofwand verdwijnt nog snel even wassen. De Amerikaanse spaghetteria smaakt niet echt lekker; gelukkig hebben we nog een familiezak chips. Amerikaanse families zijn blijkbaar erg groot: we krijgen de zak net niet leeg.

Bijna negen uur geslapen. Tent afbreken, ontbijten en alles inpakken. We laten de rugzakken wel achter, want we gaan een dagtocht maken. De kloof in en later via dezelfde weg terug. Meer keus is er niet. Weinig kilometers gelopen blijkt als we terug gaan. Niet voor niets: veel om je heen kijken en foto's maken kost tijd. Soms is de kloof wat breder en soms wat smaller, maar het blijft een kloof.

Rood, oranje en paars in alle tinten.

Bizarre kleuren, vormen en patronen. Af en toe een vis, pad, (ijs)vogel of eekhoorn en pas laat op de dag een paar tegenliggers. Een bijna buitenaardse wandeling.
Op een gegeven moment laten we Sophie twee uur achter. Zij wil gewoon even lekker alleen zijn en genieten van de stilte en uitrusten. Met z'n drieën gaan we nog wat verder de canyon in. De schoenen zijn al een tijdje terug gewisseld voor de teva's en op de terugweg pikken we die weer op. De bronnen blijken smalle stroompjes vanaf de berg te zijn. Het water smaakt lekker fris. Vlakbij de kampeerplek vullen we onze flessen en pikken de rugzakken op om nog een half uurtje terug te lopen. Scheelt morgen weer een stuk.
Op één van de mooiste wandeldagen ooit zetten we de tentjes op tussen hoge rotswanden.

Niets zo mooi als kamperen in een dergelijk gebied.

Een winderig, maar erg mooi plekje. Later neemt de wind wat af. Het water in het riviertje is modderiger geworden, dus de thee lijkt wel chocomelk. Boerenkool met peperoni en whisky met nootjes als toetje. De wind is helemaal weg en de sterren komen te voorschijn. Toch is het beslist niet koud.

's Nachts een muis in de tent die onze koekjes wil opeten. Niet het enige dier dat we vandaag zullen zien. Later in de kloof zien we onder andere een jonge uil op zo'n drie meter afstand. Het beest kan nog niet zo goed vliegen. Nog later een ratelslang net naast het pad. Een gevaarlijk dier, maar zeldzaam in dit gebied.
Waterhalen in dit stuk van de canyon is er beslist niet bij: slechts een enkel modderplasje is alles dat er op lijkt. De wandeling zelf is bijzonder spectaculair. Soms komen de wanden zo dicht bij elkaar dat je ze allebei kunt aanraken. Tientallen meters hoog en op sommige plaatsen komt nooit zonlicht op de bodem.

Als modder snel opdroogt krijg je soms hele mooie modderkrullen.

Later een erg lastig punt om overheen te klimmen, maar met touwen en onder grote stenen door kruipen lukt dat ook. Net daarna een modderpoel waarin je tot over je knieën wegzakt. Voeten schoonmaken is lastig. We hebben overigens nog geluk: omdat het al heel lang niet geregend heeft is er weinig water en modder in de kloof. Soms schijn je er tot je middel doorheen te moeten.

Dit was de enige keer dat wij onze schoenen uit moesten doen.

De uren vliegen voorbij. Veel foto's gemaakt, maar als we aan het einde van de kloof zijn, zijn we toch blij weer eens de horizon te kunnen zien. 

Soms ben je nét op tijd om een foto te maken.

Als de kloof erg smal is kom je soms klem te zitten. Of is Sven gewoon zo breed?

We worden gezandstraald als we naar het trailhead lopen. Helaas: daar is geen (drink)water. We besluiten naar de weg te lopen, maar als er een auto langs komt laten we die stoppen en bietsen een paar liter water. We lopen terug en besluiten te proberen onze auto op te gaan halen. Dat lukt. Sven en Hanneke regelen een lift en Sophie en ik zetten de tenten op. Ondertussen gaan we ook maar koken. In totaal vier keer: de dames zouden vandaag iets anders eten dan de heren. De brander doet het niet echt goed, maar tenslotte hebben we dan toch allemaal gegeten. Sven en Hanneke zijn tussendoor ook teruggekomen, dus morgen hebben we extra tijd om te wandelen.

Na een later ontbijt gooien we alle spullen in de auto en hijsen de dagrugzakjes op. We horen tot de 20 gelukkigen per dag met een permit voor The Wave. Per dag zijn er soms honderden aanvragen; terecht.
De route is wat lastig te vinden, maar gelukkig hebben we een fotoroute meegekregen. Het landschap is al overweldigend voor we ons einddoel bereiken. Gelukkig is het ook niet al te warm.

Ook in de buurt van The Wave is het genieten.

Bizarre rotsformaties, leeg, kaal, ruig, kleurtjes en dan: The Wave! Niet te beschrijven, alleen maar genieten. Buiten Jokulsarlon in IJsland is er denk ik geen plaats op deze wereld waar ik zoveel foto's in zo'n klein gebied in zo'n korte tijd heb gemaakt.

Sven, Sophie, Hanneke en Jan in het surrealistische ''grote snoepje'' The Wave

We blijven er meer dan een uur. Alsof je je in een heel groot snoepje bevindt. Eén van de voordelen van het kleine aantal beschikbare permits is dat je foto's kunt maken zonder dat er andere mensen op komen te staan en natuurlijk vooral de rust. 
We lopen nog wat rond en gaan dan terug.

The Wave

Auto herpakken en snel naar een eettentje toe. De fastfoodmaaltijd smaakt heerlijk na zoveel dagen hartkeks en ander lichtgewicht voedsel.
Nog even boodschappen  doen en dan richting Grand Canyon. Na een uurtje stoppen we bij een motel. Sven z'n spinninglerares slaapt er ook. Het is een kleine wereld. We krijgen een ruime vierpersoons kamer voor weinig geld. Er lijkt een koude douche te zijn, maar gelukkig wordt het water later toch warm. Fijn om alle stof en zand af te spoelen.
Om kwart voor negen lopen we naar de overkant om te eten. Het restaurant gaat bijna dicht, maar we mogen toch nog wat bestellen. Sympathiek en lekker eten. We geven dan ook maar een extra grote fooi.
Nog een afzakkertje op de kamer en dan slapen in een vrij klein bed.

Ontbijtbuffet aan de overkant, auto weer inladen en richting Grand Canyon. Deze keer past alles in de kofferbak. We stoppen al vrij snel bij een megagrote souvenirshop. Lelijkste item: een verkleurende engelenlamp. Gelukkig hebben ze ook leuke en mooie dingen en ook wij kopen van alles.
We maken een stop bij de little Colorado River Tribal Park. Een kloof met alweer veel souvenirstalletjes. Dan nog een klein stukje naar het nationale park. Onze eerste stop is de stenen uitkijktoren. De Grand Canyon ziet eruit zoals je op ansichtkaarten en in boeken ziet: indrukwekkend.

Grand Canyon

Snel verder het park in om permits te scoren voor de volgende dag. Nergens gelezen, maar voor een overnachting in de kloof heb je een permit nodig. Helaas: ze zijn er niet meer. Gelukkig heb je ze voor een dagwandeling niet nodig, dus passen we ons programma gewoon aan.
Het is inmiddels zo laat dat we eerst maar eens gaan eten en dan de camping regelen. Er is gelukkig nog plaats genoeg. Dat is in het hoogseizoen wel anders. Nog even boodschappen doen en dan met de gratis pendelbus naar een uitkijkpunt voor de zonsondergang. We zijn niet de enigen.
Weer terug naar de camping voor macaroni en dan een kampvuurtje. We hebben niet zo heel veel hout gekocht en omdat het buiten erg koud is maken we het niet laat.

Zeven uur op. dagtassen pakken en lekker pannenkoeken eten als ontbijt. We gaan de Bright Angel Trail lopen. Na anderhalve mijl dalen besluit Sophie terug te gaan om te gaan slapen en lezen. Met z'n drieën dalen we verder af. Een makkelijke wandeling met veel medewandelaars. 's Zomers komen hier een paar miljoen (!) bezoekers en is het veertig graden. Dan is het vast geen pretje om hier te lopen.

In de Grand Canyon bloeien veel bloemen.

Bij Indians Garden is het nog anderhalve mijl vlak lopen naar plateaupoint. Het mooiste stuk van de route met veel bloeiende cactussen.

Dom of heldhaftig?

Omkeren en terug. In totaal zo'n vijf en een halve mijl, waarvan ruim vier klimmen. Niet heel erg steil, maar wel gestaag. Zo'n wandeling laat goed zien hoe groot de canyon eigenlijk is.
Net voor het eindpunt landt er een helikopter vlak naast ons om een oververmoeide wandelaar te redden.
Om vijf uur zijn we terug op de camping. Eerst wat eten en drinken en dan douchen. Niet alle bruin is van de zon: het meeste is stof. Dan de bbq aansteken. Een echte mannenbbq: we hebben geen brood, salade of iets anders. Alleen vlees. Briketten vragen geduld, maar het resultaat is er naar. Dan nog even kampvuur met een baco. Het verbranden van takken van naaldbomen suggereert een nieuwe paus. Maar goed dat het donker is en niemand de witte rookkolom ziet...

Een warme en zeer korte nacht. We staan vroeg op want we willen de zonsopkomst zien. Mooie plaatjes. Om zes uur kunnen we ontbijten en daarna pakken we alles weer in.

Zonsopkomst boven de Grand Canyon.

We rijden eerst naar het Imaxtheater om de film over de Grand Canyon te zien. Beslist geen verloren half uur. Vervolgens willen we nog een helivlucht maken, maar tot drie uur wachten vinden we te lang duren. Koffie met cheesecake om ons zelf een beetje te troosten.
Een lange rit naar de zandduinen over voornamelijk bekende route. In de woestijn rijden we een zwemvest ''aan''. Hoe komt zo'n ding daar? Weer een tussenstop bij de Subway en de Walmart. Weer veel goedkope boodschappen en deze keer ook een stel spijkerbroeken en geheugenkaartjes gekocht. We maken buitensporig veel foto's deze reis.
Tegen de avond arriveren we bij de zandduinen van Coral Pink Sand Dunes. Toch een beetje een teleurstelling: veel kleiner dan gedacht en veel vierwielige crossmotoren en zo. We zijn zo ongeveer de enige met een gewone auto en kleine tentjes. Wel een leuke kampeerplek met kampvuurplaats en picknicktafel. Eten koken en chocoladefondue als toetje. Nog even kampvuur stoken en douchen en dan naar bed.

Om zeven uur willen we een stukje gaan lopen in de zandduinen, maar alleen Sven en ik zijn wakker genoeg. Samen door een stil gebied. De deceptie van gisteren is helemaal weg. Ondanks de sporen van vele voertuigen, die pas om tien uur het gebied in mogen, is het prachtig. Ook veel sporen van dieren trouwens. Omhoog lopen is zwaar, maar omlaag gaat heel snel. Door de wind verwaaien de sporen weer heel snel.

Onze voetsporen op een zandduin.

Eieren met spek in het zonnetje als ontbijt. Het leven is zo slecht nog niet. Als alles weer is ingepakt rijden we richting Bryce Canyon. Toch nog iets verder dan gedacht. Een tussenstop voor boodschappen en verder vooral genieten van het landschap. Heel anders dan de voorgaande dagen. De weg klimt langzaam en soms zien we zelfs wat sneeuw. Het is hier duidelijk kouder.
Foto's maken bij Red Canyon en dan nog een paar mijl. Eerst de tentjes opzetten en dan lunchen. De beste hamburger tot nu toe. De film in het informatiecentrum is om in slaap te vallen. Ook de Lonely Planet zit er wel eens naast. 
Dan met de auto naar het eindpunt van de scenic route en langzaam terug. De korte trail die we willen lopen lijkt niet te doen: te veel sneeuw. 
De diverse uitzichtpunten zijn prachtig. Jammer dat het licht vaak net op de verkeerde tijdstippen op z'n mooist is, maar wij zijn te ongeduldig om uren op één plaats te wachten op die ene foto. Ook nu zitten er overigens genoeg mooie plaatjes tussen,

Hier en daar ligt zelfs nog wat sneeuw.

We zijn redelijk vroeg terug op de camping en steken direct de bbq aan. Het vlees valt tegen, maar chips en baco smaken prima. De dames gaan naar bed en Sven en ik lopen nog even naar de lodge voor een biertje. Helaas: alcohol is alleen verkrijgbaar als je er ook eet. Ze hebben hier heel erg ingewikkelde wetgeving rondom alcohol. Dan maar een kop koffie en op tijd naar bed.

Ontbijten en wandelen. De tent blijft staan vandaag. Het is een korte wandeling, maar we doen er erg lang over. Veel foto's maken. Naar beneden en daar tussen de pilaren (hoodoos) lopen. Dit landschap is één van de snelst veranderende ter wereld. Weersinvloeden veranderen de vormen constant. De verschillende mineralen zorgen voor al die kleuren. Gelukkig is het park in deze periode niet zo heel druk. 
Lunchen en avondeten doen we in het restaurant. Het diner wordt onderbroken door een vals brandalarm. Gelukkig heb ik de Ceasarsalade gekozen. Sven eet vegetarisch. Dat brandalarm kan geen toeval zijn.

De pilaren in Bryce noemt men hoodoos.

Na de middag gaat Sophie paardrijden terwijl wij nog een wandeling maken. Toch die sneeuwwandeling nog eens proberen. Het lukt. Op het verste punt een boom van 1600 jaar oud. Niet zo heel erg groot of dik: de boom sterft telkens af en een tak groeit dan uit tot nieuwe stam.
Na douchen en eten bezoeken we een dialezing. Veel mooie plaatjes uit Utah. Terug bij de camping en na nog even kampvuur vroeg naar bed.

Het landschap blijft fascineren.

Weer vroeg op voor een zonsopkomst. Ook deze was weer meer dan de moeite waard.
Ontbijten met brood met pindakaas. Het heeft gevroren dus de chocopasta is niet smeerbaar.

In het ochtendlicht is Bryce misschien wel op z'n mooist.

De auto weer in en richting Zion. Na ruim een uur is het tijd voor koffie mét. Bij het afrekenen komen we er achter dat Sophie haar creditcard gisteravond in het restaurant is blijven liggen. Terug rijden dus. Gelukkig is de kaart gevonden, alleen moeten we anderhalf uur wachten op de manager die in de kluis kan. Dan maar weer lunchen in Bryce.
De tweede rit verloopt probleemloos en aan het einde van de dag arriveren we in nationaal park Zion. Hoge bergen en de kleuren van Paria. Kortom: weer een heel ander landschap dan we tot nu toe gezien hebben. Je mag niet snel rijden op de weg, maar dat wil je ook helemaal niet.
Op de camping zijn nog drie plekjes vrij. Het is hier erg druk; het meest bezochte park van Utah. Nu nog zonnig, maar later veel bewolking met dreiging van onweer en harde wind.
Met de gratis pendelbus rijden we naar het dorp voor een kop koffie en lopend gaan we terug. Bij de tent begint het dan te regenen en we besluiten de spaghetteria te laten voor wat tie is. Sven en Sophie halen wat kaasjes, worst en toastjes en samen met de laatste drank en een paar biertjes wordt het een gezellige avond in de voortent. Rode wijn en Sophie is een gewaagde combinatie.

's Nachts is het wat regenachtig geweest, maar overdag een heerlijke dag met veel zon en af en toe wat bewolking. Na het ontbijt nemen we de andere pendelbus het nationale park in. De bus stopt bij beginpunten van wandelingen. De meeste daarvan zijn slechts een paar mijl en we lopen er dan ook een stuk of vier. De eerste is de riverwalk. De makkelijkst toegankelijke: zelfs te doen voor kinderwagens en rolstoelen. Door het hoge water is het laatste stuk door de canyon niet toegankelijk.
Terug met de bus en halverwege zit een lodge voor friet en hamburgers.

Hidden Canyon

Sophie blijft daar achter op een grasveld om wat te slapen en de rest gaat een trail van twee uur lopen. Omhoog naar Hidden Canyon. Veel bloemen en redelijk steil. Het laatste stuk is het hoogtepunt. Weer die prachtig roodoranje kleuren.

één van de Emerald Pools

Na het eten van een smoothie gaan we met z'n vieren de Emerald Pools bekijken. Ook deze wandeling is niet echt zwaar. In de laatste pool wordt gezwommen; koud.
Via een andere trail terug en dan met de bus naar het infocentrum.

Hanneke in Zion

Tijdrekken in een fotogalerie. Kon ik maar foto's maken die half zo mooi waren.
We hebben avondeten gereserveerd in Bit & Spur. Een hele goede keuze. Een on-Amerikaanse maaltijd zonder friet of ander vet. Veel Mexicaanse gerechten om je vingers bij op te eten. Met een busje terug om om half tien de laatste keer van deze reis de tent in te duiken.

Vroeg op en als alles is ingepakt drinken we in het dorp nog een kopje espresso. Sven en Sophie willen een kunstwerk voor in de tuin kopen, maar de winkel gaat pas om negen uur open. Dan na een uurtje rijden de volgende stop: Walmart en Wendy. De creditcards beginnen te werken. Nog een tussenstop in de Basspro. Ze verkopen daar borden met de tekst: a place where men are men and all other creatures are nervous.
Snel de spullen in het hotel brengen. Na alle aankopen lag ook de hele achterbank vol. Dan de huurauto inleveren. Het is erg druk en heel lastig rijden in Las Vegas. De verkeersregels zijn anders, het verkeer gedraagt zich anders en de verkeersborden en -lichten zijn vaak erg onduidelijk voor ons.
Tegenover de plaats waar we de auto inleveren zit een outletcentrum. Veel kopen; de dollar staat erg laag en alles is spotgoedkoop. Na afloop nog wat eten en met een taxi terug. Die neemt helaas niet de Strip, maar de (veel snellere) snelweg. De laatste paar honderd meter lopen we.

Las Vegas by night

Sodom en Gomorra. Veel verlopen mensen met alcohol. Nergens wordt zoveel gerookt als hier. Sterker nog: volgens mij hebben we de hele reis tot nu toe eigenlijk niemand zien roken. Een bijzondere stad waar bejaarde vrouwen hun hele huishoudgeld in gokkasten stoppen. Rijkdom en verlopen mensen naast elkaar.
Net voor middernacht terug op de kamer. Alles ligt bezaaid met losse spullen, ondanks dat de tent kurkdroog is meegegaan en niet hoeft te worden uitgehangen.

Voor we gaan slapen eerst lekker lang douchen. Da's al dagen geleden. Veel campings hebben geen douche.
Uitslapen en Amerikaans ontbijt bij Danny. Een T-bonesteak als ontbijt gaat óns toch wat te ver.
Langzaam de strip af richting zuid. Soms winkelen, soms een casino in en soms de horeca. Ongelooflijk wat een stad. Veel verlopen oude vrouwtjes achter fruitautomaten. Meer ordinaire, te dikke of met een veel te diep decolleté vrouwen. Vaak met grote tatoeages. Het klinkt als een vooroordeel en dat is het waarschijnlijk ook. Alles is nep, behalve de leeuwen in MGM. Parijs is natuurgetrouw nagebouwd. Zelfs de koffie is Europees geprijsd en dat is met de lage dollar bijna een prestatie te noemen. Verder is alles spotgoedkoop; gemiddeld zo'n dertig procent goedkoper dan in Nederland. Weer veel gekocht. 

Venetië, Egypte, New York of Parijs; in Las Vegas is het allemaal te vinden...

In hotel Venetië varen de gondels niet alleen buiten, maar ook op de derde verdieping. Waar ligt de grens bij deze waanzin? 
Zelfs het museum met oude auto's is bijzonder. Vrijwel alle auto's zijn te koop. Van 16.000 tot 12.500.000 dollar. Gemiddeld verkopen ze er één per dag. Misschien aan die enkeling die wél wint in het casino? De originele Herbie is niet te koop.
Hoewel we maar één Elvis zien en lang niet alles langs de strip hebben bekeken vinden we één dag Las Vegas meer dan voldoende. De zintuigen worden hier net zo geprikkeld als bij The Wave, maar laten we het er maar op houden dat we liever daar nog eens terugkeren.
Halverwege de avond nog even terug naar het hotel om alle spullen in te pakken. Morgen moeten we vroeg op. Naar Treasure Island voor een dinerbuffet. Lekker en veel keus. De shows zijn afgelast. Natuurlijk besluiten ook wij nog even te gokken. Als één van de weinige mensen hier besluit ik de avond met winst: zeven dollar ingezet; tien dollar mee naar huis. Toch een winst van dik veertig procent.
Nog even langs Circus en dan naar het hotel. Helaas een vervelende ervaring met een dronken man. Een afzakkertje voor de schrik op de hotelkamer en dan douchen en naar bed. Misschien was die ervaring wel heel typerend voor deze stad?

Kwart voor vijf op en met een taxi naar het vliegveld. Het is zo waar niet heel erg druk op straat. Ook inchecken gaat snel. In een paar uur richting Atlanta, daar weer een paar uur spenderen en dan de vlucht naar huis.

Zonder te slapen landen we rond half negen 's morgens op Schiphol. Tot vreugde van Sophie komen we zonder problemen met alle spullen de douane door. Nog geen twee uur later zijn we thuis en stappen zonnig Rotterdam binnen. Misschien niet zo groot als Las Vegas, maar wel veel en veel mooier naar onze mening!

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.