< klik hier om de inleiding over te slaan >
Inleiding:
Begin november 2004 reisden Hanneke en Jan eerst een week naar Bali. Ze maakten
daar een individuele rondreis met een paar korte wandelingen. Vervolgens
verbleven ze ruim zes weken in Nieuw Zeeland. Ook daar maakten ze een, maar nu
zelf geregelde,
individuele rondreis (met het openbaar vervoer) en liepen ze onder andere een
drietal meerdaagse trekkings. Tenslotte eindigde hun reis met een paar
dagen Singapore. Op deze site kunt u een verslag van die reis lezen.
De reis is in de volgende onderdelen 'geknipt':
(naar) Bali | 2 november |
(naar de) Milfordtrack (Nieuw Zeeland) | 10 november |
via o.a. de Catlins, Fox Glacier en de Pancake rocks naar Picton | 16 november |
Queen Charlotte Trail | 27 november |
via o.a. het Abel Tasman Park en Wellington naar Whakapapa | 30 november |
Tongarira Northern Circuit | 7 december |
via o.a. Rotorua, Coromendal, de kauri's en de Bay of Islands naar Auckland | 10 december |
(naar) Singapore | 23 december |
terug naar index
(donderdag 23 december 2004) |
Ondanks de jetlag slaap ik redelijk goed. Hanneke ligt vooral wakker. Om acht
uur zitten we aan het wat karige ontbijt. Daarna lopen we naar het centrum van
Kuta en snappen nu waarom onze rondreis door Bali op de heenweg ''het andere
Bali'' heette. Erg toeristisch hier. Best leuk voor een ochtendje, maar niet
meer dan dat. Er zit zelfs een Starbucks. Lekkere espresso, maar bij het
afrekenen schrikken we toch: het kost zelfs meer dan in Nieuw Zeeland.
In het warenhuis kopen we zowaar nog wat Balinese souvenirs: kruiden en een
lekkere sambal. Na nog een saté gegeten te hebben nemen we een taxi naar ons
hotel; we hebben geen idee hoe we precies terug moeten lopen en voor omgerekend
drie gulden hoef je je ook niet druk te maken om de kosten.
Nog een laatste duik in het zwembad en dan met de hoteltaxi naar het vliegveld.
We zijn erg vroeg en hebben geen cash geld meer. Gelukkig schiet me nog te
binnen dat er twee Amerikaanse dollar bij de paspoorten zitten, zodat we nog wat
kunnen drinken. Twee dollar afrekenen met een creditcard was vast niet gelukt
;-)
De vliegreis naar Singapore valt erg mee. Nog geen tweeëneenhalf uur, eindelijk
weer eens een stoel bij de nooduitgang en het eten smaakt zelfs redelijk goed.
Alles gaat op; volgens mij is dat nog nooit gebeurd.
We landen om kwart over zes, maar zijn pas tweeëneenhalf uur later in ons hotel.
Geld halen, kaartjes voor de metro kopen (er zit statiegeld op, dus niemand gooit
ze op straat) en nog een stuk lopen. Singapore is druk, erg druk. Vooral veel shoppingmalls, vrijwel geen troep op straat, airco, geen
daglicht (je kunt hier
uren onder de grond winkelen en ik denk zelfs leven) en rijk.
Als we denken er te zijn zit ons hotel er niet. Niemand lijkt ons te kunnen
helpen, tot we bij de touristinformation komen. Dan blijkt ons hotel ergens
anders te zitten dan we dachten (lees: op het kaartje stond dat we bij ons
hadden). Weer een stuk lopen in ondergrondse winkelcentra, metro en nog een
klein stukje boven de grond voor we er zijn. Het is dan kwart voor negen en we
zijn aardig verreisd. Probleem: het hotel kent onze (via Internet geboekte en
betaalde) reservering niet. We besluiten toch maar een kamer te nemen en morgen
uit te zoeken hoe en wat. Eindelijk de spullen dumpen. Mede dankzij alle
gekochte boeken hebben we in totaal zo'n 50 kilo bagage bij ons.
Nog even naar een foodcourt voor eten en, vooral, drinken. Douchen en dan
slapen.
Dag 53 |
(vrijdag 24 december 2004) |
We lijken weinig last van de jetlag te hebben want we slapen beiden redelijk
goed en staan om een uur of acht op. Bij de balie van ons hotel blijkt dat ze
onze reservering alsnog hebben kunnen achterhalen, dus dat scheelt een hoop
gedoe. Het boekingskantoor had onze reservering vergeten door te geven aan het hotel. Tsja....
We lopen richting centrum, ontbijten op een terrasje en per metro en bus gaan we
naar de dierentuin. En hoewel we toch al heel wat dierentuinen op deze wereld
gezien hebben kunnen we niet anders dan concluderen dat dit verreweg de mooiste
is, waar we ooit geweest zijn. We brengen er zo'n vijf uur door. Natuurlijk
werkt het klimaat mee, waardoor alles groen is en bloeit, maar ook de verblijven
en dan met name de afscheidingen maken indruk. Veel apen, witte tijgers, maar
ook ijsberen en een tuin met eetbare gewassen. Verder bezoeken we een
zeeleeuwen- en een olifantenshow, eten en drinken nog wat voor we aan het einde
van de middag terug gaan naar de stad.
Daar geven we ons over aan dé nationale bezigheid van Singapore: shoppen. Je
kunt je niet voorstellen hoeveel winkels en winkelcentra deze stad heeft.
We dachten dat Sydney veel winkels had, maar vergeleken met Singapore is dat een
misvatting. Alles is hier heel goedkoop en dus slaan we cd's (originelen; kopieën
zie je hier niet), een kookboek en een broek in. En verder verbazen we
ons over de luxe, de hoeveelheden en de sfeer. Tussendoor nog wat eten op een
foodcourt en dan met een dubbeldekkerbus een rondje door het centrum maken.
Singapore by night |
Het is kerstavond en dat vier je hier op straat lijkt het. Een ontspannen sfeer,
overal lichtjes en versieringen en vooral: mensen. Je kunt je dit niet
voorstellen als je het niet gezien hebt. We schatten, en dat is waarschijnlijk
een erg lage schatting, dat er een paar honderdduizend mensen op straat lopen.
Bij een oversteekplaats steken er een paar duizend mensen in één keer over.
Mensen passen niet eens meer op het trottoir. Bizar.
Als ons rondje af is stappen we uit en lopen nog een stukje. Wat een drukte.
Populair zijn kerstmanmutsen met lampjes, spuitbussen kunstsneeuw (waar pubers
elkaar mee onderspuiten) en allerlei lichtgevende accessoires.
Nog even een espresso bij Starbucks en dan met de metro naar het hotel.
Eindelijk rust en stilte. Nog even douchen en rond middernacht gaan we naar bed.
Dag 54 |
(zaterdag 25 december 2004) |
Weer bij hetzelfde tentje ontbeten, maar nu met een Engels (wat hier
Amerikaans heet) ontbijt. Een klein stukje met de metro en dan naar de
botanische tuin lopen. Het is vandaag zonniger en warmer dan gisteren. De tuinen
worden gerenoveerd, en zijn daardoor niet echt interessant op dit moment. Wel is
het een oase van rust. Je kunt af en toe zelfs de stilte horen; uniek in deze
stad. De orchideeëntuin die ook in het park zit is de moeite waard. Bizar
veel bloeiende soorten. De tuin is zo'n drie hectare groot en we brengen er een
aardig tijdje zoet.
Weer een stukje lopen, wat eten, met de metro en dan naar het Science Centre. We
zitten relatief veel tijd in bus en metro. Van de ene naar de andere attractie
kost, ook nu, een uur. Wel snap ik waarom het wereldrecord SMS-en in handen is
van een Singaporees. Het is niet te geloven hoeveel er hier gebeld en ge-sms't
wordt. Nederland is er niets bij.
We hebben drie uur voor het Science Centre dichtgaat en dat is veel te weinig.
Het heeft af en toe wat weg van Puzzlingworld met gezichtsbedrog en (wiskundige)
puzzels, maar ook allerlei biologische en scheikundige zaken worden op een
uitdagende manier gepresenteerd. Ook nog een show waarbij iemand 3,5 kilovolt
door z'n lichaam krijgt en nog veel meer, maar de tijd ontbreekt om dat ook te
zien.
Singapore: een (over)geregeld land |
Wat eten op een foodcourt (voor ruim één euro per persoon; onvoorstelbaar dat
dat kan) en dan met de metro en bus naar de nachtdierentuin. Een unieke attractie
die alleen maar in Singapore te vinden is. Maar ja: het is hier dan ook 365
dagen per jaar op dezelfde tijd donker. Dit komt omdat het bijna op de evenaar
ligt; tevens de reden waarom het klimaat hier zo saai is.
We hebben duidelijk de verkeerde avond uitgekozen om te gaan. Het is een
nationale feestdag (Kerst) en dan gaat zo ongeveer heel Singapore ook naar de
nachtdierentuin lijkt het wel. We passen ons aan en dringen ook voor, zodat we
net voor de show begint binnen zijn. Tijdens de show zien we wat dieren in
actie, maar verbazen ons vooral over de actieve manier waarop het publiek
meewerkt. Ze zijn dol op participatie.
We vinden het te druk voor de tramrit in het park en kunnen daardoor niet alle
dieren zien, maar lopend kun je ook bij de meeste beesten. Niet alle dieren zijn
even actief, maar de vliegende eekhoorn lijkt wel een show te geven. Alleen al
dit maakt ons bezoek geslaagd.
Met bus en metro reizen we weer terug en rond middernacht zijn we weer in ons
hotel.
Dag 55 |
(zondag 26 december 2004) |
Om acht uur loopt de wekker af, maar toch komen we ook vandaag niet toe aan
alles wat we gepland hebben. De reistijden zijn te lang en de ''excursies'' te interessant.
Na het ontbijt gaan we naar een vogelpark. Hier brengen we zo'n vier uur, en dat
is veel langer dan verwacht, door. Veel pinguïns, een show met onder andere
zingende en basketbal spelende parkieten, een volière met een kunstmatige
waterval van 30 meter en zo'n 1800 vogels, tangara's en kolibries in een grote volière,
1000 lori's in een nog veel grotere volière, toekans, paradijsvogels en nog
veel meer andere soorten.
We hadden gepland ook nog naar de wetlands te gaan, maar zien er vanaf: te
weinig tijd meer vandaag. Dan maar naar het centrum. De doerian (het theater) van
de buitenkant bewonderen. Een heel bijzonder gebouw, dat de potentie heeft net
zo beroemd te worden als het operagebouw in Sydney schat ik zo in. Wij vinden
het in ieder geval (bijna) net zo mooi.
De doerian |
Nog een beetje langs, in en door winkelcentra slenteren, avondeten in een
foodcourt en langs het water lopen. Genieten van de vele lichtjes en skyline van
de stad. 's Avonds koelt het af tot zo'n 24 graden en dat is een verademing na
de 31 van overdag. Toch moet ik zeggen dat de temperatuur me meevalt. Gewoon
rustig lopen, niet haasten en niet rennen voor een groenknipperend
verkeerslicht, dan gaat het prima. En zo niet, dan is er altijd nog een bus of
metro met airco.
Onze laatste avond in Singapore zijn we relatief vroeg in ons hotel. Al voor elf
uur sta ik onder de douche. Lekker. Nog even een koud colaatje drinken en dan
slapen. Over 24 uur zitten we in het vliegtuig naar huis. Opvallend: we hebben
het nog amper over thuis gehad. Vier dagen Singapore is eigenlijk te weinig.
Dag 56 |
(maandag 27 december 2004) |
Lekker uitgeslapen, de spullen ingepakt en op een terrasje ontbeten. Het is
weer erg warm vandaag en als we door Chinatown lopen zetten we een petje op
tegen de felle zonneschijn. Later zal het gelukkig een stuk bewolkter worden.
Chinatown valt wat tegen vinden we, dus al snel pakken we de metro terug naar
het centrum om daar een rondvaart te maken. Het centrum van Singapore heeft
eigenlijk twee skylines en die kun je dan goed zien. We maken een tussenstop om
Sunteccity op te gaan. Zo'n 160 meter hoog. Omdat het enige personeelslid telkens mee naar
boven gaat is het wachten geblazen, maar het uitzicht is de moeite waard.
Singapore is a big city and a small country, zegt onze gids terecht.
Weer een stukje varen en na nog even langs een cd-winkel gelopen te zijn (niets gekocht;
het onmogelijke gaat dus echt gebeuren: we geven deze reis fors minder uit dan
gepland) gaan we naar de wijk Little India. Niet echt spectaculair. Het heeft
wel iets weg van het Midden Oosten vinden we. Nog een laatste foodcourtmaaltijd,
een espresso bij Starbucks (de wereld is echt een groot dorp; ook hier zitten op
iedere straathoek een KFC, McDonald of Starbucks) en dan naar ons hotel. Spullen
halen en met de metro naar het vliegveld.
We zijn redelijk vroeg en al bij het inchecken zien we dat het een rustige
vlucht gaat worden. De laatste Singaporese dollars opgemaakt, een fles drank en
batterijoplader gekocht (je sjouwt je een breuk met al die elektronica in je
rugzak), wassen in het toilet en al voor half twaalf stijgt ons vliegtuig op.
Dag 57 |
(dinsdag 28 december 2004) |
Eten, lezen, muziek luisteren en vrijwel niet slapen. Enfin, we komen er toch
en rond half zes landen we. Lang wachten op de bagage en dan staan tot onze
verrassing een heleboel familie en vrienden ons op te wachten. Een erg leuke
verrassing!
In Nederland wist men niet of de tsunami, die achteraf meer dan 225.000 doden
bleek gekost te hebben, ook Singapore had bereikt. Omdat wij echter op CNN
hadden gezien dat er ''slechts'' 721 doden waren en de zeebeving absoluut niet
in de buurt van Singapore was geweest, hadden we er ook niet aan gedacht om even
te bellen. In Nederland had de ANWB echter laten weten dat men niet wist of
Singapore ook in het getroffen gebied lag en dat men geen telefonisch contact
had. Je kunt je waarschijnlijk de opluchting en blijdschap wel voorstellen toen
wij door de douane kwamen...
Na een gezamenlijke kop koffie gaan we naar huis. Een laatste hoogtepunt van
onze twee maanden rondreizen.
terug naar index
Terug naar (overige) vakanties.
Terug naar de startpagina.