Mexico

Inleiding:

Eén van de belangrijkste reden waarom we in de zomer van 2005 naar Mexico afreisden was dat we al van meer mensen gehoord hadden dat Mexicanen zo ontzettend aardig en behulpzaam zijn. We kunnen niet anders zeggen dan dat dit volkomen waar is! Verder kent het land natuurlijk heel veel natuur en cultuur. 
We legden heel veel kilometers per bus af, maakten zowaar nog een vierdaagse trekking en hebben diverse leuke stadjes en steden bezocht. 

Ben je alleen geïnteresseerd in een bepaald gebied of activiteit, kijk dan eerst even in de onderstaande indextabel, waarin zo'n beetje de persoonlijke highlights van onze reis vermeld staan. 

En voor de liefhebbers: onderaan dit verslag hebben we op een rijtje gezet wat de voor- en nadelen naar onze mening zijn van Mexico als vakantieland. Klik hier als je alleen dat lijstje wilt lezen en het reisverslag wilt overslaan.

terug naar index

Bijna zondag, 14 uur onderweg en we zijn pas in Madrid. Niet helemaal verwacht: we wisten dat we zeven uur moesten wachten op Barcelona voor onze  naar Mexico, maar van nog een overstap in Madrid wisten we niets. Tsja. Eén schrale troost: we hoefden pas om kwart voor tien te vertrekken uit Rotterdam. Schiphol was (nog) geen gekkenhuis, de medewerker achter de balie van Iberia zeer behulpzaam (hij draaide zelfs nieuwe tickets voor ons uit zodat we vanaf Barcelona bij de nooduitgang konden zitten) en in Barcelona smaakte de espresso erg lekker en kostte slechts één euro. Ook konden we daar buiten lekker in het gras zitten.
Enfin, op de helft van onze reistijd naar Mexico-city zitten we dus pas in Madrid, zonder dat we vertraging hebben. 

Tegen twee uur stijgen we op. We zijn zo moe dat we na de (natuurlijk niet lekkere) maaltijd proberen te slapen. Dat lukt redelijk goed. Het heeft z'n voordelen als je weet waar je moet zitten in zo'n vliegtuig.
Plaatselijke tijd zes uur 's morgens landden we. Snel door de douane. Vreemd: ik heb 'ja' aangekruist bij dingen die (misschien) niet ingevoerd mogen worden (pastamaaltijden en hartkeks), maar er is niemand die iets vraagt.
Een dure taxi brengt ons door een lege stad naar de hostel. Je mag echter geen bagage groter dan een aktetas vervoeren in de metro. Gelukkig kunnen we direct inchecken. We zitten midden in het centrum, maar daar is nog niet veel te beleven. We slenteren wat rond voor we gaan ontbijten en ook daarna doen we niets bijzonders. Beetje mensen kijken. Het is heerlijk weer, alleen 's middags wordt het vrij warm. Veel winkels en dergelijke zijn vandaag gesloten, waardoor we gelijk genoodzaakt zijn ons reisschema om te gooien. Omdat op maandag de meeste musea dicht zijn wilden we morgen naar de piramides. Echter: die dagtocht kunnen we vandaag niet boeken omdat ook de reisbureaus dicht zijn.
Onze eerste indrukken van Mexico-stad: schoon, niet overdreven veel toeristen, veel taxi's, kleurrijk, veel optochten en dansen en redelijk welvarend. Zeker geen slechte indruk dus!
Na de lunch (kip met patat) gaan we even twee uurtjes ''plat'' op onze kamer. De jetlag begint wat op te spelen. Onze kamer is ontzettend groot en hoog en ligt aan een hele mooie patio. Een goede keuze dus om deze gereserveerd te hebben. Internet is toch een ongelooflijk handig medium.
Later op de middag gaan we nog wat rondslenteren, maar afgezien van één museumbezoek doen we weinig meer dan sfeer proeven. We dineren in een restaurant dat kort nadat we aan tafel gaan dicht gaat. De meeste restaurants in deze buurt lijken om acht uur al dicht te gaan. De lunch is de belangrijkste maaltijd voor Mexicanen.
Op de kamer douchen en lezen, maar om negen uur trek ik het niet langer en ga slapen.

Tot mijn verbazing slaap ik flink uit en hoewel ik 's nachts een flink aantal keren ben wakker geworden breng ik zo'n twaalf uur door in bed. Lekker. Ontbijten in de stad bij een bakkerij met wel meer dan 100 verschillende producten. Probeer dan maar eens te kiezen. Gelukkig hebben we nog een paar ochtenden om dingen te proeven.
Eerst een excursie voor morgen boeken. Helaas: die gaat niet door. We wijzigen onze plannen maar weer eens en besluiten een dag langer in de stad te blijven en woensdag naar de piramides te gaan. 
De metro brengt ons naar het universiteitscomplex. De metro is één van de drukste ter wereld, schoon, snel, spotgoedkoop (nog geen twintig eurocent per rit) en rijdt om de twee of drie minuten. Het universiteitscomplex is vrijwel uitgestorven en er zijn heel veel toegangshekken gesloten. Als we eenmaal binnen zijn en flink hebben rondgelopen hebben we de bibliotheek waarvoor we gingen nog steeds niet gevonden. We laten deze attractie dan maar voor wat tie is en gaan weer terug naar het centrum. Uitgestapt op een markt en daar eerst een broodje gegeten. Mijn 'steenkolen Spaans' is vaak net voldoende om te kunnen bestellen. Erg weinig mensen spreken hier Engels.
We slenteren nog wat rond over de markt, maar ook deze lijkt op zo vele andere op deze wereld. Soms zie je wat bijzondere groenten (cactusbladeren bijvoorbeeld), maar vooral bekende zaken. Misschien ten overvloede: wij zijn juist dol op dit soort markten. Ook aan de kwaliteit van de producten zie je dat Mexico niet echt arm is.

Veel (kleurige) soorten pepers op de markt.

We nemen de metro naar Zona Rosa. Niet vernoemd naar de vele homo's die hier lopen, maar Zona Rosa is de officiële naam. Veel dure restaurants en winkels. In deze buurt bezoeken we ook het believe-it-or-not-museum. Een soort Guiness Book of Records museum en erg leuk opgezet. Jammer dat de teksten alleen in het Spaans vermeld staan. Gelukkig spreken de meeste foto's en voorwerpen voor zich.
Na nog wat rondslenteren zoeken we een terrasje om wat te eten. Patat met een steak; je kan niet altijd onbekende dingen eten. Daarna weer met de metro naar de hostel. Douchen, dagboek schrijven en lezen. Ook nu maken we het niet laat: het tijdsverschil met Nederland speelt nog steeds een rol.

En weer een nacht van elf uur. Ik raak nog uitgeslapen. Weer ontbijten bij de bakker en daarna met de metro richting antropologisch museum. De metro zit nu pas echt vol. Het museum staat bekend als één van de mooiste in zijn soort en ik snap waarom. Overigens vinden wij de fontein met die ene pilaar nog het meest indrukwekkend. Wij zijn niet zo heel erg geïnteresseerd in geschiedenis, dus het is vooral overal een beetje langs slenteren. Zelfs dan kost het nog meer dan twee uur om alle zalen te zien. Jammer dat ook hier zo weinig dingen in het Engels staan aangegeven.
Na ons museumbezoek lunchen we met een taco op straat en dan naar de dierentuin. Die ligt in het grootste park van de stad. De toegang is gratis en het is loeidruk. Wel verrassend mooie en ruime verblijven en ook hier is alles schoon en goed onderhouden. De dierentuin is redelijk groot, maar vanwege de drukte gaan we er snel weer uit. Vrijwel alle dieren (pandaberen, apen, olifanten, ijsberen, pinguïns, toekans enzovoorts) hebben we de afgelopen jaren immers wel eens in andere dierentuinen gezien.
Een beetje mensen kijken, wat eten en drinken, naar de ''paaldansers'' kijken (met z'n vieren langs een vele meters hoge paal ondersteboven en ronddraaiend naar beneden zweven) en zo komen we de middag prima door.

De ''paaldansers'' in actie.

Weer even met de metro, nog wat kerken en andere gebouwen bekijken en, net als vele Mexicanen, koffie met churros doen. Afgezien van in het museum zien we opvallend weinig toeristen. Avondeten doen we in een lokaal tentje. Een goede keuze: lekker en niet duur. Zo rond half negen zijn we weer bij de hostel terug. Ons zweet afspoelen, want het was een warme dag vandaag. Nog even wat lezen en weer vroeg slapen.

De wekker gezet, maar al ruimschoots voor die tijd wakker. Ontbijt weer bij de bakker. Om negen uur vertrekt onze auto naar de excursie. Eerst naar de basiliek van Guadalupe. Na het Vaticaan de drukst bezochte Rooms Katholieke locatie. Een loopband langs de Maria om opstoppingen te voorkomen. Vandaag valt de drukte mee, maar de hele dag door zijn er missen. Jammer dat we niet de tijd hebben om wat langer rond te kijken.
Een klein uurtje rijden later zijn we bij de piramides van Teotihuacan. Eerst krijgen we wat uitleg over het gebruik van agave, proeven drie drankjes en lopen we een rondje door een (veel te dure) souvenirshop. Het is zo koud en grijs dat we tijdens de lunch even een jas aantrekken. Later gaat overigens de zon schijnen en verbranden we bijna.
Een min of meer Engelstalige gids leidt ons rond over het complex bij de piramides. Vrijwel alles is herbouwd; slechts weinig is authentiek. Toch maakt het best indruk op ons en is het bezoek beslist de moeite waard. Ook hier valt op dat het niet echt druk is. Geen idee hoe dat komt. 
De piramide van de zon is 68 meter hoog en die van de maan 43. Lager, maar net zo groot als die in Egypte.
Rond een uur of vier zijn we terug in de stad, maar om een uur of zes gaat alles weer dicht. Eerst tijd voor een biertje. Avondeten doen we weer in hetzelfde tentje als gisteren. Lekkere Mexicaanse broodjes en vers geperst ananassap. Dan terug naar de hostel. De spullen voor morgen inpakken.

terug naar index

En weer voor de wekker wakker. Snel naar het centrum voor ontbijt. De ober brengt niet eens meer de kaart: hij weet dat we broodjes halen bij de inpandige bakkerij en er een kop koffie en thee bij willen. Terug naar de hostel om de spullen te halen en met een taxi gaan we naar het busstation. We zijn wat vroeg dus kan ik nog even benzine halen. We hopen in de buurt van Oaxaca immers te gaan wandelen.
De bus vertrekt keurig op tijd, is vrij luxe en met heel veel beenruimte. De films zijn minder; lang leve de iPod. Na drie kwartier rijden zijn we de stad uit en al snel verandert het landschap. Van heuvelachtig met cactussen naar bergachtig zonder. Soms ook landbouw met vooral maïsteelt. De wegen zijn redelijk rustig en de chauffeur rijdt in één ruk door. Bijna zeven uur later zijn we in  Oaxaca. De hostel waar we de tent willen opzetten is een kwartiertje lopen en zit vol. Er is een groot festival aan de gang, dus we mogen blij zijn dat we bij het volgende hostel een kamer kunnen vinden. Klein, erg goedkoop, maar wel een double.
Hoewel we honger hebben besluiten we eerst informatie in te winnen over onze geplande wandeling. Bij het adres uit de Lonely Planet spreekt men alleen Spaans en we begrijpen dat je niet zonder gids mag/kan wandelen. Dat weigeren we te geloven. Ook hebben ze geen kaart van het gebied voor ons. Op een ander adres lukt het wel om een (zeer slechte) kopie te regelen. Ik begin er een zwaar hoofd in te krijgen dat we echt een meerdaagse trekking gaan maken in dit gebied.
We eten wat plaatselijke specialiteiten, maar mole zullen we niet nog een keer bestellen. Mole is een saus met onder andere chili (natuurlijk..), chocolade en kruiden. IJs na hebben ze niet, dus dat halen we maar ergens anders. Nog een kop koffie op een terras en terug naar ons hostel. Onze eerste indruk van Oaxaca is heel positief: een beetje dorps, met veel op toeristen ingestelde horeca. Een restaurant vinden dat om acht uur nog open is gaat hier een stuk makkelijker dan in Mexico-stad.

Ontbijten met een zeer voedzame wafel. Niet Mexicaans, wel lekker. Eerst maar naar een andere reisorganisatie voor meer gegevens over wandelen in de Sierra Norte. Het meisje achter de balie spreekt niet alleen Engels, maar zelfs Nederlands en doet onze hoop op wandelen fors toenemen. Ze heeft weliswaar geen kaart voor ons, maar wel genoeg informatie waar we iets mee kunnen. Ook op andere plaatsen proberen we nog een kaart te vinden, maar dat lijkt onmogelijk. Bustickets naar dat gebied kopen lukt wel.
Het is inmiddels al rond de middag geworden en bij het slenteren over markten besluiten we wat te eten. Bij een lokaal tentje vlees met taco's. Lekker. De middag brengen we, opnieuw, door met door de stad slenteren, kathedralen kijken en wat winkelen. Zeker de kathedraal in de 'winkelstraat' is de moeite waard. Veel bladgoud en muurschilderingen.
Avondeten doen we met pannenkoeken. Voor die tijd drinken we nog een biertje op een terrasje met het idee daar een spelletje te spelen. Dat laatste schijnt niet te mogen. Ze zijn zeker bang dat we te lang niets bestellen?
Na de pannenkoeken onze was opgehaald en naar de hostel. De spullen voor de volgende dag uitzoeken; niet alles hoeft mee tijdens het wandelen.

terug naar index

Lang in bed gebleven, spullen achtergelaten die niet mee hoeven, ontbijten in de stad en naar het busstation. Om de één of andere, voor ons duistere, reden gaat de bus een uur later dan gepland. (Noot: later kwamen we er achter dat de oorzaak waarschijnlijk gelegen was in het feit dat een aantal dorpen, waaronder die in de Sierra Norte, niet meedoet met de zomertijd in Mexico. Het is daar dus een uur eerder dan in de rest van het land). We zijn daardoor pas om kwart over twee in Cuajioloyas; het startpunt van onze wandeling.
Nadat ons duidelijk is gemaakt dat dat de goede route is beginnen we op een onverharde weg. Af en toe zien we een gele markering. Na een paar minuten stoppen we voor een boterham. Geen herrie, geen stank, geen auto's, alleen wij en het landschap. Genieten! 

Soms zien we een gele markering.

Het landschap is open met af en toe wat maïsveldjes, soms een enkel schaap en hier en daar wat bomen. Soms lopen we door een nevelwoud, maar het blijft eigenlijk de hele dag droog en heerlijk wandelweer, op een paar spatjes bij het tent opzetten na. Ook dichtbij valt er van alles te beleven: veel bloeiende bloemen in alle denkbare kleuren (van hardrood tot knalblauw) en in alle vormen en maten. De orchideeën zijn favoriet. Ook heel veel vogels, waarbij we af en toe een kolibrie herkennen. Dat we op een gegeven moment bijna een uur moeten terug lopen (het pad hield op; we hadden een zijpad met markering genegeerd) is dan ook geen straf. Met behulp van de vriendelijke Mexicanen komen we tenslotte toch in Benito Juarez.
Bij de touristinformation in dit minidorpje (waarom zit er hier überhaupt een touristinformation?) verklaart men ons eerst voor gek als ze horen dat we naar La Neverir willen lopen. Tot ze horen dat we onderweg kamperen. De baliemedewerker tekent zelfs nog even een plattegrondje voor hoe we precies moeten lopen. Dat laatste doen we nog een uurtje, dan halen we water (met dank aan, alweer, een aardige Mexicaan), lopen nog een stukje en dan onze eerste (wild) kampeerplek in Mexico. Snel eten koken lukt niet: de brander heeft kuren. Gelukkig krijgen we hem later wel aan de praat. Tijd voor spaghetarria. En als die binnen is starten we de brander nog een keer. Weer kuren; toch oploskoffie. Met nog een slokje apfelcorn duiken we de tent in en gaan vroeg slapen.

's Nachts wat regen, toch een schever plekje dan gedacht en veel keren wakker geweest. Nu ruim elf uur in de tent zullen we toch wel de nodige uren geslapen hebben. De brander heeft weer kuren; er zit waarschijnlijk ''vuile'' benzine in, maar als de ''prop'' weg is lijken de kuren over te zijn. Gelukkig wel, want erg veel horeca zullen we niet zien,
De hele dag blijft het droog en al dalend naar een watertje en daarna weer klimmend komen we in La Neveria. De wandeling was weer een hoogtepunt. Veel bloemen, maar weinig vogels en vlinders. Mogelijk dat het te vochtig is voor die beesten. De luchtvochtigheid is bijna 100%; lekker zweterig zullen we maar zeggen. 
In La Neveria begaan we een vergissing. We volgen de onverharde weg zonder nog eens goed op kaart of kompas te kijken. Als we na een paar kilometer in een dorpje zijn is dat niet Latuvi, maar Benito Juarez. Daar waren we dus gisteren ook al... We hebben een mooi rondje gelopen.
We gaan weer een paar kilometer over dezelfde weg als gisteren, alleen slaan we nu niet linksaf naar La Neveria, maar blijven de weg volgen tot Latuvi. Een spaarzame auto, uitzicht, licht dalend en veel bloemen. Er zijn slechtere wandelpaden. In Latuvi zoeken we het pad naar Lachatao en opnieuw staan we versteld van de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de bevolking. Ondanks dat we alleen met handen en voeten en wat 'steenkolen Spaans' kunnen communiceren lopen er, eerst een stuk een meisje en dan nog een heel stuk een man, mensen met ons mee om ons naar het juiste pad te brengen. Daar zien we het bekende gele bord weer hangen. Soms is de route (heel) goed gemarkeerd.
We dalen stevig af en beneden vinden we een droomplekje voor de tent. Vlak gras, een overdekt (!) bankje, een vuilnisbak en een snelstromende beek. Kan eigenlijk niet beter. Lekker wassen, oploskoffie drinken, eten koken, nog meer koffie drinken en een afzakkertje nemen voor het slapen gaan. 

Een kampeerplekje uit het boekje.

's Nachts begon het te gieten en dat hield pas op toen we net weer liepen. Gelukkig was de bank onder het afdakje droog gebleven, zodat we niet in de regen hoefden thee te zetten of ontbijten. Da's nu eenmaal wat onhandig.

Erg groen.

Als we om tien uur wandelen wordt het al heel snel droog en voor het eerst deze wandeling gaat zelfs de korte broek aan. Het wordt een warme en zonnige dag en de eerste etappe vandaag behoort volgens Hanneke zelfs tot de mooiste ooit door ons gelopen. Zo ver wil ik zelf niet gaan, maar tot Lachatao is het wel heel erg mooi. Door een kloof, soms bij het water, soms een paar honderd meter hoger. Overal bomen met mossen en bromelia's, de meest bizarre vormen en kleuren bloemen, vlinders, vogels, hagedissen en, tot onze stomme verbazing, ook heel veel cactussen in allerlei soorten. Cactussen naast varens; niet echt een logische combinatie leek ons, maar blijkbaar kunnen ze toch heel goed tegen water.

Orchideeën en cactussen op één dag.

Meer dan 30 foto's later en ver na de middag arriveren we in Lachatao. We hebben al begrepen dat er vandaag geen bus gaat, maar wel een deeltaxi. Hanneke besluit echter, ondanks haar blaren, toch verder te willen lopen, dus na onze lunch met hartkeks en poederlimonade gaan we weer flink klimmen. Het eerste stuk gaat over een smal bospad, maar gelukkig komen we, zoals gepland, op een onverharde weg uit. Meer dan een uur omhoog. Een wat saaier stuk route, maar ik kan niet precies aangeven waar hem dat nu in zit.
De laatste anderhalf uur van vandaag gaat slingerend naar beneden en is weer een stuk mooier. Weinig kampeerplekjes en waterhaal mogelijkheden. Beide lukken tenslotte toch, hoewel we op een driespring van onverharde wegen staan en we een paar minuten moeten teruglopen voor water dat ook nog troebel is. Alle water vandaag is overigens troebel; komt door de vele regen van vannacht.
Weer een beetje wassen met/uit een fles, drinken en eten en als het donker wordt gaan we de tent in om te slapen.

Een koude en heldere nacht en als we om kwart over acht opstaan is de lucht strakblauw. Later zal het wat bewolkt worden, maar dat is gezien de temperatuur niet erg. Lekker wandelen in korte broek vandaag.
Om half tien zijn we weer bepakt en bezakt en lopen richting Cuajimoloyas; tevens ons startpunt van vier dagen geleden. We lopen eerste een paar kilometer over de onverharde weg en zien dan een markering die ons langs de berghelling, langs een oud watertoevoersysteem leidt. Een mooie en vlakke route. Na een paar kilometer wordt het pad steeds minder begaanbaar, moeten we af en toe over de rand van de ''waterbak'' verder, maar toch gaan we maar door. Dat watertoevoersysteem moet toch ergens vandaan komen?! Een goede beslissing: niet alleen is de route één van de mooiste tot nu toe, maar aan het einde blijken we ook nog steeds op de juiste route te zitten.

Langs en over het watertoevoersysteem.

De rest van de dag lopen we alleen nog maar over onverharde wegen. Veel (blauwe) bloemen, brutale eekhoorns, (roof)vogels en over het algemeen niet echt veel klimmen. Bij de lunch krijgen we bezoek van een paar ontsnapte koeien en iets daarvoor komen we nog een herder met een kudde geiten tegen. Verder zien we geen mens. Jammer overigens, want op een aantal splitsingen zou het best handig zijn geweest als we hadden kunnen verifiëren of we de juiste richting kiezen. Onze kaart is immers niet al te best, maar het kompas helpt ons genoeg om, zoals achteraf zal blijken, telkens de goede richting te kiezen.

Een enkele keer kom je iemand tegen.

In het dorp willen we uitzoeken hoe laat de bus naar Oaxaca gaat, maar al voor die tijd hebben we een lift aangeboden gekregen. Vast niet iedereen zal dat verstandig vinden, maar wij stappen gewoon in en anderhalf uur later zijn we in de stad. Met de stadsbus naar de hostel. Een grotere en betere kamer, met eigen douche, dan de vorige keer. Eerst alle klamme spullen uithangen en dan douchen.
Wij weten het nu zeker, ook al zijn ze het beslist niet gewend: in Mexico kun je, ook zonder gids, prachtige trekkings met tent en rugzak maken; in ieder geval in de Sierra Norte.
Terug in de beschaving in niet alleen terug in de herrie, drukte en stank, maar ook terug bij steaks, ijs en espresso. Na vier dagen is dat heerlijk. 
En ook hier weer vriendelijke mensen: bij de eerste regendruppels gaan we terug naar de hostel om onze spullen binnen te halen. Niet nodig: heeft de eigenaar van de hostel al voor ons gedaan. Hij zal wel verbaasd hebben gestaan van de puinhoop op onze kamer.

terug naar index

De (onweers)buien van gisteravond hebben weinig verkoeling op de kamer gebracht; een benauwde nacht. Vroeg op en voor we de bus pakken nog even ontbijten. Het is vier uur rijden naar Puebla, maar door wegwerkzaamheden staan we een uur in de file. Dezelfde rit hebben we een paar dagen geleden ook gemaakt, maar dat is niet erg. Weer door de bergen, grote cactussen zien en anders is daar altijd nog de iPod voor muziek of zijn er magazines om te lezen. In tegenstelling tot wat men altijd zegt staat de TV in deze bus zo zacht dat de film niet eens te volgen is.
Een vrij lange taxirit vanaf het busstation brengt ons naar een hostel in het centrum. Een leuk hostel en een erg leuke stad. Puebla bevalt ons direct: de sfeer, de kleurige huizen; het voelt gelijk goed. 
Eerst wat eten. Drie gangen in een lokaal tentje voor nog geen drie en een halve euro per persoon. We waren er overigens wel aan toe, want echt veel gegeten hadden we nog niet vandaag.
Een beetje door het centrum slenteren, de kathedralen bewonderen, bij de oudste bibliotheek van Amerika binnengaan, overal de huizen met de tegeltjes bekijken, een beetje funshoppen en in de ''zoetwarenstraat'' wat lokale lekkernijen geproefd. We hebben een halve dag voor dit stadje en dat is op zich voldoende, hoewel nog een dag langer blijven hier ook geen probleem zou zijn geweest. Ook Puebla is een zeer rumoerig plaatsje: Mexicanen houden blijkbaar van herrie. Bij de 'Mexicaanse Starbucks' een soort koffiemilkshake gedronken (koffie frappé). Lekker, maar de honger is gelijk over. Op de kamer gaan we even uit de drukte, spelen het kaartspel van Catan en gaan dan toch nog maar een hapje eten. Een soort tortilla met shoarmavlees; de lekkerste maaltijd tot nu toe. Nog een espresso op het grote plein en dan lekker slapen. De bedden in de hostels zijn (in ieder geval tot nu toe) allemaal redelijk goed of zelfs beter.

Puebla is de stad van de tegels. Zelfs op de verkeersborden zie je dat terug.

terug naar index

Vroeg opgestaan, met een taxi naar het busstation en we hoeven maar een kwartier te wachten op een bus naar Mexico-city. Net genoeg tijd voor een gratis kop koffie. Twee uur rijden, uitzicht op vulkanen en een uur stad. Veel drukte en file; er is een ongeluk bij één of andere metrolijn gebeurd.
Drie kwartier wachten op de zeven uur durende rit naar Gualdalajara. De computer op het busstation is kapot dus hebben we geen stoelnummers toegewezen gekregen, maar gelukkig kunnen we toch naast elkaar zitten. Een lunchpakket is bij de prijs inbegrepen deze keer. De bussen zijn redelijk comfortabel met onvoorstelbaar veel beenruimte. Deze bus is wel iets ouder dan we tot nu toe gewend zijn. Dat is vooral aan het toilet en aan de TV's te merken. De rit voorloopt verder zeer voorspoedig en keurig op tijd komen we aan. Onderweg valt opnieuw op hoe groen en vlak Mexico is. Beter gezegd: hoe groen de hoogvlakte is. Bergen zijn er wel, maar telkens wat verder weg. Veel landbouw: maïs en agave (die laatste voor de bereiding van tequila).
In Gualdalajara met een stadsbus naar het centrum. Niet echt snel, wel spotgoedkoop. Daar een hostel gezocht (niet eens uit de Lonely Planet deze keer; wel goed en redelijk geprijsd). Spullen gedumpt en een terrasje gepakt. Even ergens een stuk pizza gegeten en terug naar het terras voor een ''bevroren koffie''. De bediening is niet echt snel (en dat is nog een eufemisme). Ondertussen begint het te gieten, maar als we terug lopen is het droog.
Opnieuw valt ons op dat Mexicanen blijkbaar dol op kunst zijn. Overal zie je beelden en dergelijke. Vaak heel erg mooie (moderne) kunst vinden wij.
Om een uur of elf zijn we weer in de hostel. Douchen en naar bed.

Voor het eerst in drie dagen hoeven we niet vroeg op en blijven daarom lang in bed. De was weggebracht en opzoek naar ontbijt. Dat valt tegen; thee is iets wat hier erg weinig gedronken wordt en voor Hanneke bijna onmisbaar. Om kwart over tien zitten we dan toch aan de dikke pannenkoeken op hetzelfde terras als waar we gisterenavond zaten.
Met de bus naar Tlaquepaque (spreek uit: tlah-keh-pah-ke). Een leuk voorstadje waar heel veel ateliers, galeries en keramiek te bewonderen zijn. Leuke panden, heel erg rustig (althans: geen herrie), heel toeristisch, maar beslist een bezoek waard. Het keramiekmuseum is zowaar gratis toegankelijk.
Af en toe wat eten of drinken, al dan niet in een lokaal tentje. Vooral de versgeperste vruchtensappen zijn heerlijk.
Aan het einde van de middag gaan we terug richting stad. De temperatuur is dan flink gestegen en nadat we de was weer hebben opgehaald (het meisje aldaar sprak, en dat is redelijk uniek in Mexico, heel goed Engels en was zelfs in Nederland geweest), doen we niet veel meer.
Gualdalajara is een wat armoedigere en viezere stad dan we tot nu toe gezien hebben in dit land. Dit geldt overigens niet voor het echte centrum: dat is juist heel sfeervol. Overal straatverkopers en mensen op straat. De verkopers verkopen echt de grootste ''troep'', maar kinderen lijken hier erg verwend te worden, dus lopen de zaken zeker niet slecht zover wij dat kunnen beoordelen.
Avondeten in een leuk restaurant: een soort Mexicaanse vleesschotel die we maar net voor de helft opeten en dan hebben we amper tortilla's op. Nog even een terrasje pikken en niet te laat terug naar de hostel. Blijkbaar net op tijd, want binnen een paar minuten begint het te gieten. Nog even douchen (koud; het warme water is blijkbaar op), lezen en slapen.

Zaterdagavond kwart voor negen op het busstation als ik dit schrijf. Het was nog een heel gedoe om hier te komen: de bus die we zouden hebben en ook hadden reed niet over het busstation, maar dankzij (alweer) de nodige aardige en behulpzame Mexicanen die geen Engels spraken zijn we dan toch nog op tijd voor de nachtbus naar Los Mochios. Een rit van 13 uur langs de bloedhete kust. En omdat de bussen comfortabel zijn en heel veel beenruimte hebben, hebben we de gok genomen en de nachtbus gepakt.
Voor het zover was nog een warme dag in Gualdalajara. Lekker met een broodje en koffie ontbeten, met de stadsbus naar de dierentuin en daar een paar uur doorgebracht. Tegen de verwachting in een mooie, ruime, schone en stille dierentuin. Eén van de hoogtepunten is overigens het uitzicht over de canyon. Verder veel apen en slangen en natuurlijk de bekende dieren als olifanten, nijlpaarden en, dat is wel bijzonder, een giraffe die zich liet aaien.

Uitzicht vanuit de dierentuin.

Nog even met de bus naar een park. Mooi onderhouden, zeer populair bij de bewoners, een orchideeënkas, een paar volières en een vlindertuin. Lekker nog even op een bankje gezeten en toen weer terug naar het centrum.
Een koffie frappé en een biertje op een terras. Nog even wat gegeten in een plaatselijk tentje, maar één van de twee gekozen gerechten smaakt meer oosters dan Mexicaans. Wel lekker overigens.
Spullen in de hostel opgehaald en toen dat gedoe met die stadsbussen voor we eindelijk op het busstation waren. Enfin, de bus vertrekt op tijd en heeft net zoveel beenruimte als verwacht en gehoopt. Jammer dat er eerst nog een film wordt gedraaid voor de lichten uitgaan.

Pas na de tussenstop om half vijf slapen we echt goed. Tot die tijd veel wakker geweest. Het is buiten zo warm en plakkerig dat ik snel de bus weer in ga bij de stop. Nog vijf uur te gaan.
In Los Mochios is het een uur vroeger en ook al erg warm en plakkerig. Zeg maar gerust heet en plakkerig. We gaan een paar keer buiten een rondje lopen, maar telkens keren we weer snel terug naar de airco op de kamer van ons hostel.
In het stadje valt overigens voor toeristen niet veel te beleven. Het is niets meer of minder dan een plaats om op de trein te wachten. Nu maar hopen dat ze morgen nog plaats hebben, want erg veel valt er niet te beleven. Een modern winkelcentrum met grote supermarkt is het interessantste....
Wel hebben ze een heerlijk eettentje. De lekkerste maaltijd tot nu toe. Jammer dat die 's avonds gesloten is, zodat we dan geen broodje maar een halve kip gaan eten. De halfrauwe en bijna niet aangeraakte patat krijgen we ongevraagd mee in een ''doggybag''. En die verdwijnt in de eerste de beste prullenbak die we tegenkomen. Na het eten snel weer terug naar de airco op onze kamer.

terug naar index

Om half vijf staan we op en nemen een taxi naar het station. Het begint dan al weer warm te worden. Het loket gaat om vijf uur open, we staan bijna vooraan, maar omdat wij niet met de eerste klas trein willen (die is twee keer zo duur) mogen we pas om zes uur kaartjes kopen. Maakt niet uit, de trein gaat om zeven uur en we hebben kaartjes.
Het is dan weliswaar niet de luxe trein, maar als je ziet hoeveel beenruimte er is, weet dat de trein airco en een barrijtuig heeft snap je misschien onze keuze. Tussen de wagons kun je min of meer buiten staan, maar het is daar zo warm dat je na het maken van een paar foto's snel weer terug naar je stoel wilt.
De treinreis naar Chihuahua heet Copper Canyon Railway (in het Spaans Ferrocarril Chihuahua  al Pacifico). Hij wordt gerekend tot de mooiste treinreizen ter wereld. Wij zullen overigens ''maar''  tot Creel met de trein gaan en het laatste stuk per bus doen. Het mooiste stuk is dan al geweest en de bus is een stuk sneller. Maar eerlijk is eerlijk: de treinreis is echt geweldig. Het eerste stuk gaat nog over een hoogvlakte met bosachtige vegetatie en daartussen staan soms metershoge cactussen. Nooit geweten dat die ook al in bosgebieden groeien...
Na een paar uur gaat de trein de bergen in en al snel rij je dan langs een kloof en rivier. In totaal gaat de trein door 87 tunnels en over 36 bruggen. Het kronkelt omhoog en omlaag. De trein rijdt bijzonder langzaam. Normaal is het zo'n negen uur rijden, maar wij lopen vier en een half uur vertraging op. En wij hier maar klagen over de NS... Gelukkig valt er buiten genoeg te zien. De tip uit de Lonely Planet om aan de rechterkant te gaan zitten is een hele goede: aan die kant ligt verreweg het grootste gedeelte van de tijd de afgrond.

Net een modelspoorwegbaan.

In Divisarado, waar we pas in de avond zijn, houdt de trein een stop van een kwartier en dat is maar goed ook. Niet alleen omdat je daar eten en souvenirs kunt kopen (eten kopen kan in de trein immers ook), maar vooral vanwege het uitzicht op de canyon. Die schijnt nog groter te zijn dan de Grant Canyon in Amerika. Ondanks dat het licht niet echt mooi meer is maak ik toch maar een hoop foto's. Als de trein na een kwartier weer vertrekt zal de rust in het dorp terugkeren. In het dorp is het wachten op de volgende trein weer begonnen. We zitten daar op zo'n 2200 meter hoogte. De temperatuur is een stuk aangenamer.
Nog anderhalf uur naar Creel en net voor het donker komen we aan. Een leuk klein dorpje en erg vriendelijke mensen in de hostel is onze eerste indruk. En die indruk klopt. Nog even een ijsje gegeten, gedoucht en naar bed. Eindelijk weer eens een lange nacht zonder de wekker te hoeven zetten.

Lang geslapen en opzoek naar een ontbijttentje. Helaas geen bakker te vinden, maar de pannenkoeken en gebakken eieren met chorizo smaken ook lekker. De rest van de morgen slenteren we wat rond, kijken in wat van de vele souvenirshops en doen eigenlijk niet zo veel. We zouden om 12 uur een tour gaan doen, maar ''iets'' gaat mis en om kwart over één komen we tot de conclusie dat langer wachten verloren tijd is. Bij een ander bureautje proberen we het nog een keer en waarschijnlijk gaat er om 2 uur nog een tour.
Als we na de lunch (lekkere broodjes) terugkomen blijkt dat inderdaad zo te zijn en samen met een ander stel stappen we in een fourwheeldrive. Helaas zal het de rest van de middag vooral regenen of gieten, dus is de excursie wat sneller voorbij dan gepland. Lang rondkijken of -lopen in de regen spreekt ons niet zo aan.
Eerst naar een waterval. Tegen onze verwachting in staat er weinig water. Vreemd, want het is nu regentijd. Toch is tie nog steeds de moeite waard. Dan langs een meer voor een fotostop. Tussen de buien door, maar bij een vierhonderd jaar oude missiekerk gaat het pas echt heel hard regenen. We blijven zelfs extra lang binnen omdat de vijf meter naar de auto al te ver zijn.
Langs een aantal bizarre rotsformaties (kikkers, paddestoelen) en dan naar een dorpje van de Tarahumara-indianen. Zij leven nog min of meer zoals een paar honderd jaar geleden. Triest of mooi? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik niet met ze zou willen ruilen als ik bijvoorbeeld hun huizen zo zie.

Regen bij de rotsformaties.

Terug in Creel gaan we ook nog even naar het museum over deze indianen bekijken. Gelukkig hangen alle teksten ook in het Engels, zodat we meer inzicht krijgen in hun cultuur en gebruiken. Toch zou ik nog steeds niet willen ruilen.
Nog even wat drinken, eten, was ophalen, rondkijken in wat winkels en een spelletje op de kamer doen. Buiten in de regen rondlopen is immers ook niet alles. Nog wat gegeten en dan maar naar bed.

Heel decadent gewassen en tanden gepoetst met flessenwater, maar de pomp voor stromend water stond nog niet aan. We waren dan ook al vroeg op: om zeven uur gaat onze bus naar Chihuaha. Eerst nog een uur door bergen en bossen rijden en dan de vlakte op voor de rest van de dag. Tegen de middag zijn we in het busstation en ruim een half uur later blijkt er een bus naar Torreon te gaan. Dat geeft ons mooi de tijd om wat te eten. Hamburger met patat; typisch Mexicaans. Denk niet dat ik een grapje maak: in ieder restaurant staat dit op de kaart bij de Mexicaanse specialiteiten. Wij vinden tortilla's overigens meer Mexicaans (en eten die ook veel vaker). Die krijg je echt bij vrijwel alles wat je eet.
In de loop van de dag wordt het landschap steeds kaler en leger. Van landbouw naar half zand en half begroeid. Later gebeurd precies het tegenovergestelde. De rit duurt zo'n zeven uur en ook hebben we nog een uur tijdsverschil.
Vlakbij Torreon begint er een noodweer zoals we zelden of nooit eerder hebben meegemaakt. Onweer en regen. De hele stad komt letterlijk en figuurlijk blank te staan. Auto's gaan tot halverwege het portier door het water en sommige begeven het. Op een aantal plaatsen komt het riool zelfs omhoog spuiten. Echt heel bizar. Onze bus en taxi naar het hotel hebben gelukkig geen last van de wateroverlast.
Het hostel is wat vervallen, maar was vroeger vast heel stijlvol. Gelukkig zit er op het plein nog een tortillastalletje, zodat we nog wat eten kunnen halen. Verder halen we naast ons hotel een beker met fruit en vloeibare room. Erg lekker. Waarschijnlijk zijn beide gerechten af te raden om door westerse toeristen te eten, maar wij gokken maar weer eens op onze sterke magen. En de ''gok'' pakt ook nu weer goed uit.
Het bed en de douche zijn niet echt geweldig. Als Hanneke gedoucht heeft en ook ik wil gaan komt er geen water meer uit. Dan maar wassen bij de kraan.

terug naar index

Vrijwel de hele nacht blijft het regenen, maar wonder boven wonder staat 's morgens de boel vrijwel nergens meer blank. Op een enkele kruising na en daar kun je dan, zonder te overdrijven, met een roeiboot oversteken.
Lekker ontbijt, taxi naar de bus en dan in drie en een half uur naar Cuatro Cienegas. Een rit door een steeds woestijnachtiger landschap en met een film (met John Travolta; ik weet niet precies hoe de film heet) die mij weer sterkt in de overtuiging dat films niet aan mij besteed zijn. Zo overdreven en gewelddadig; dan zie ik liever Finding Nemo. Gelukkig is naar buiten kijken en muziek luisteren wel leuk. Echt ideaal zo'n iPod. Niet alleen om je digitale foto's op te zetten, maar we hebben er ook tientallen cd's opgezet, waar je vroeger misschien tien cassettebandjes meenam en die namen dan ook nog een hoop ruimte en gewicht meer in.
Net na de middag zijn we op de plaats van bestemming. Een hostel geboekt en eerst lunchen. Tot een uur of vier, vijf is het qua temperatuur redelijk uit te hangen, maar dan wordt het toch te warm en gaan we naar de kamer voor een paar uur. Voor die tijd hebben we wat rondgelopen en, met dank aan een ontzettend vriendelijke en behulpzame jongedame van een ander hotel, een gids met auto geregeld voor de volgende dag. We hadden al van meer mensen gehoord dat Mexicanen zo ontzettend aardig en behulpzaam zijn en we kunnen niet anders zeggen dan dat dit volkomen waar is!
Avondeten doen we in hetzelfde restaurant als waar we vanmiddag gegeten hebben en daarna lopen we nog wat rond op het centrale plein. Het is erg druk; er komen (plaatselijke?) verkiezingen en er lijkt een soort wijnfeest aan de gang te zijn. Ook wij krijgen een glaasje van dit zoete vocht aangeboden. Om een uur of half tien lijkt het afgelopen te zijn en gaan ook wij naar onze kamer. Eerst douchen.

Uitgeslapen en in een restaurant (met, ook al typisch Mexicaans, dikke pannenkoeken) ontbeten. Voor m'n gevoel is het dagen geleden dat we dat de vorige keer deden. Onze gids komt om tien uur en we rijden eerst naar een standbeeld van een voormalige president die hier geboren en opgegroeid is. De rest van de excursie is een stuk interessanter. Dit gebied is namelijk één groot natuurreservaat en zeer bijzonder. Het is een woestijn met heel veel bronnen en, al dan niet onderaardse, rivieren. Er komen hier dan ook heel veel planten en dieren voor die alleen in dit gebied leven. Endemisch zoals biologen dat zo mooi zeggen. Qua uniciteit is dit gebied te vergelijken met de Galapagos eilanden zegt men.
Bij het visitorscentrum krijgen we wat achtergrondinformatie en zien daar buiten onder andere een aantal van de endemische vissoorten. Het mannetje is zwart, behalve als er jonkies zijn: dan is hij wit en zeer agressief. Ook ''gooit''  hij modder omhoog om de jonkies uit het zicht te houden. Leuk is dat we dat ook echt zien gebeuren. Verder lopen er schildpadden met een ''knikpunt'' aan de onderkant van hun schild. Ze kunnen zich daardoor nog beter afsluiten dan de ''gewone'' schildpadden. Deze dieren zitten echter in een vrij klein en afgezet gebied en worden waarschijnlijk zo vaak door gidsen opgetild dat het exemplaar wat ons wordt voorgehouden in ieder geval z'n schild bijna niet meer in wil kruipen.
Ook zien we de blauwe poel (Poza Azul); een bron met de meest bizarre kleuren. Die zijn ontstaan door mineraalafzetting en doen wel wat aan IJsland denken. Het ruikt er zelfs een beetje naar zwavel. Deze bron is heel bekend en wordt zeer vaak in reclamecampagnes en dergelijke gebruikt. We snappen waarom. Doordat er vandaag vrij veel wind staat ontstaan er vrij veel golven op het water, waardoor het mooiste om te fotograferen aan ons voorbij gaat. Maar ook zo zijn we genoeg onder de indruk.

Poza Azul.

Het volgende bezoek is aan de zandduinen. Onderweg er naartoe zien we een echte ''miep-miep'' roadrunner. De zandduinen zelf zijn warm, wit, stil en heel bijzonder. De hoogste exemplaren zijn overigens jaren geleden, vanwege de gispwinning, afgegraven. Nu is het een reservaat. Op de weg er naartoe komen auto's vandaag soms vast te zitten. Het heeft een paar dagen geleden geregend. Vrij uniek hier; gemiddeld valt er maar een paar centimeter per jaar. Het was een staartje van de orkaan, waar we ook in Torreon al een staartje van meekregen.
Vlakbij is de laatste stop voor vandaag. Een recreatiegebied met een warme bron waar je heerlijk in kunt zwemmen. Enige nadeel zijn de vissen die in je tenen of billen bijten... Na er zo'n twee uur te hebben doorgebracht in water of schaduw rijden we terug naar de stad. Nog even een fotostop onderweg bij wat cactussen (helaas niet die met die bekende vorm; die komen niet voor in deze woestijn), wat niet alleen een paar mooie plaatjes oplevert, maar ook een heleboel kleine en fijne naaldjes en vingers en voeten. Lang leve het pincet.
Even wat eten en dan weer de ergste hitte ontwijken op de hotelkamer. Ondanks alles blijft het kaartspel van Catan leuk. Een drie gangen menu (jawel: ze hebben toetjes hier!) in een restaurant en dan naar de kermis lopen. Het is al tegen negenen, maar we zijn zo ongeveer de eerste gasten. Dan maar naar de hostel om te douchen, lezen en slapen.

terug naar index

Om kwart over zeven de bus, dus geen uitgebreid ontbijt vandaag, maar een boterham in de bus. Dit was echter de enige bus naar Saltillo vandaag, dus weinig keus. 
Een rit van vijf uur. De omgeving wordt steeds groener en ook stijgen we wat. De temperatuur in Saltillo is iets aangenamer dan in Cuatro Cienegas. Het centrum ligt zo'n tien minuten stadsbussen van het busstation vandaan. Opnieuw blijkt hoe aardig de Mexicanen zijn. Je hoeft maar om je heen te kijken (en soms zelfs dat niet eens) of ze bieden je al aan te helpen. Jammer dat ons Spaans niet al te best is. Een hostel gezocht en in tegenstelling tot de meeste andere nachten deze reis niet één uit de Lonely Planet, maar een willekeurige. 
We eten een broodje in het restaurant naast de hostel en de vruchtensapjes zijn zo lekker dat we er zeker zullen terugkomen. De rest van de middag wat door de stad slenteren, het vogelmuseum bezocht (best aardig, maar Spaanstalig) en opzoek naar een tourbureau. Dat lukt dankzij, alweer, een aardige Mexicaan, maar blijkt dicht te zijn. Helaas. Nog wat souvenirshops bezocht, een spelletje op de kamer gedaan en weer eten. Lekkere tortilla's. Nog een ijsje gehaald. Mexicanen zijn, net als ik, grote ijsliefhebbers, dus dat komt goed uit. Na nog een espresso willen we een terrasje pikken, maar die zijn er niet of al gesloten. Dan maar met zo'n lekker vruchtensapje op het grote plein zitten en mensen kijken. Mexicanen zijn dol op kleine kinderen en vaak veel te dik.

De kinderen zijn vaak erg fotogeniek.

Vrouwen gaan opvallend bloot gekleed (dit in tegenstelling tot wat in onze beide reisgidsen staat) en zeker de jongere vrouwen lopen in korte hemdjes en/of rokjes. Als je van mooie en grote boezems houdt is Mexico een ideale vakantiebestemming.
Tegen een uur of tien gaan we terug naar de hostel.

Ondanks het harde bed lang er in gebleven en pas om een uur of tien zitten we met een broodje van de bakker en een kop koffie uit de supermarkt op een bankje op het plein. 
Langs een soort museum met muurschilderingen en dan per taxi naar het woestijnmuseum (Museo del Desierto). Hoewel ook hier alles in het Spaans is zijn we onder de indruk van de kwaliteit van het museum. Het begint al in de hal bij binnenkomst: ''echte'' bewegende en ademende dinosaurussen. Verder veel interactief en uitdagends en alles op het gebied van woestijnen. Ook is er een grote verzameling levende slangen en cactussen. Extra leuk is dat buiten in de cactussentuin heel wat kolibries zitten. Heeft niets met het museum te maken, maar is wel erg leuk. Een ander hoogtepunt is een pottenbakker die hele kleine vaasjes en typisch Mexicaanse hoedjes maakt en uitdeelt. Samen met een paar felgekleurde bloempotjes voor thuis in het keukenraam ''scoren'' we zo onze eerste echte souvenirs deze reis.
Terug naar de stad gaan we met de bus, maar dat heeft wat meer voeten in aarde. We doen zo'n twee uur over zeven kilometer. Blijkbaar had de mevrouw aan wie wij vroegen of de bus naar het centrum ging ons niet goed begrepen, want de bus waarin wij zaten ging via allerlei (om)wegen naar een lokaal busstation.  Alleen via een onverharde weg te bereiken... Daar vandaan ging gelukkig wel een bus naar het centrum. Daar eerst maar wat eten en drinken. Weer zo'n lekkere grote beker met ananassap, water, suiker en ijs.
Zondagmiddag blijkt er veel dicht te zijn. Ook gaat het nog even gieten, dus veel doen we niet. Na een spelletje op de kamer lopen we nog even naar een park. Daar is het wel druk. De draai- en zweefmolen worden nog met de hand aangedreven.
Nog wat door de stad slenteren, wat drinken, kletsen met een Mexicaanse jongen, ergens een lekkere burrito eten, een espresso nuttigen en terug naar de hostel. Bijna tijd om naar bed te gaan. 

terug naar index

Voor we de bus naar het busstation nemen ontbijten op een bankje in het zonnetje. Om kwart voor elf nemen we de bus naar Zactecas. Ruim vijf uur door een vrijwel leeg gebied. In dit gebied wonen weinig mensen. In totaal klimmen we zo'n 1000 meter, maar daar merken we weinig van. Niet dat de film zo interessant was overigens. Ook lees ik ons laatste AD-magazine van deze reis. Vanaf nu zal ik het zonder leesvoer moeten doen.
De bus maakt zowaar een lunchstop. Erg pittige tortilla's. Zo om een uur of vier zijn we er. Met de stadsbus naar het centrum. Busstations liggen in Mexico (vrijwel) altijd aan de rand van de stad. Zacatecas oogt als een heel leuk stadje. Mogelijkerwijs dat we hier een dag langer zullen blijven dan gepland. We hebben eigenlijk een dag over. En als we bij de hostel arriveren blijken die een excursie naar een stel ruines te organiseren, wat onze mening om langer te blijven sterkt. Het hostel komt direct erg leuk over: echt zo'n hostel zoals je je bij een hostel voorstelt. Eigenlijk de eerste in Mexico die we zo meemaken; met een keuken, dakterras, boekenomruilservice en een bar. We slapen er overigens niet: het hostel zit vol. We lopen samen met de broer van de eigenaar naar het huis van hun moeder een paar minuten verderop. We krijgen daar een slaapkamer in het huis zelf. Voor de prijs van een double; geweldig. We mogen gewoon gebruik maken van de kamer, douche, keuken enzovoorts in het huis. We slapen alleen niet in één bed; voor de eerste keer deze vakantie.
We lopen nog even door het centrum, drinken wat en dan begint het al snel te regenen. Jammer, maar dat komt vaker voor 's avonds. Extra jammer is dat er een festival is met allemaal optredens buiten. Dat laten we vanavond maar voor wat het is. We gaan ergens pasta eten (geen bolognese deze keer, maar wel heel erg lekker) op aanraden van de broer en dan naar onze kamer. Nog wat spelletjes spelen en een slokje apfelcorn drinken. Dat flesje zat sinds de trekking onderin de rugzak en omdat alles hier toch herpakt gaat worden vanwege de terugvlucht, kan ik er nu makkelijk bij. Tot vandaag vond ik dat te veel moeite.

Lekker geslapen en opzoek naar ontbijt. Dat viel tegen: er was nog maar weinig open om negen uur. Nog even de laatste was wegbrengen en dan naar de zilvermijn. Jammer dat onze gids vrijwel geen Engels sprak en daardoor waren we erg snel klaar. De mijn is namelijk prachtig. Overal zie je gangen en glinsteringen van allerlei mineralen. Met name zilver is hier veel gewonnen. Het was afschuwelijk zwaar werk en de mensen werden maar 35 jaar oud. Ze moesten met 80 kilo op de rug en dan een paar honderd meter diep. Het onderste gedeelte van de mijn staat nu blank maar je kunt nog steeds heel ver en diep kijken.
Nog een beetje winkelen, lunchen met een pittige tortilla en dan met de kabelbaan van de ene kant van de stad naar de andere. Erg toeristisch, maar toch wel leuk. Jammer dat het af en toe gaat regenen. Aan die andere kant is het zeer druk en staan allerlei souvenirshops. Ook staat er een kapel, een aantal grote standbeelden en een mausoleum. Het uitzicht over de stad is geweldig.
Ondanks de regen besluiten we naar beneden te lopen en in de stad schijnt de zon. Ze hebben lekkere espresso, er zijn nog wat leuke straatjes en we bekijken het aquaduct. Alles bij elkaar komen we de dag prima door.
Rond etenstijd begint het weer te gieten en we kijken daarom bij een aantal binnen optredens. Het blijkt geen folk, maar een folklore festival te zijn. Veel volksdansen dus. Ook na het eten, een matige maaltijd met vlees en brood, kijken we nog even bij een optreden. Dat is echter buiten en als het weer begint te regenen gaan we terug naar onze kamer.
Zacatecas is een leuk stadje, maar het is vrij koud en later op de dag regent het er vaak in deze tijd van het jaar. Inmiddels belde de eigenaar van de hostel: de excursie van morgen is vervroegd van half elf naar negen uur. Jammer, want nu hebben we bijna een hele middag over en eigenlijk  hebben we alles wat we wilden zien al gezien.

Lekker ontbijt in de stad met weer eens gebakken eieren en om negen uur rijden we met in totaal acht toeristen en één chauffeur in een uurtje naar de ruines van La Quemada. Een groot en indrukwekkend complex, wat rond het jaar 1000 is afgebrand. Waarom of wie dat gedaan heeft weet men nog steeds niet precies. Er gaan verschillende theorieën over, maar feit is dat het een groot en belangrijk complex is geweest.
In totaal kijken we er zo'n twee uur rond, waarvan een half uur aan een film opgaat. Verder een beetje rondkijken en -klimmen en wat foto's maken. Een strakblauwe lucht doet het altijd goed op foto's.

Blauwe lucht boven La Quemada.

We rijden weer terug naar de stad en ook nu zijn we weer verbaasd over de hoeveelheid verkeersdrempels die ze onderweg gemaakt hebben. Geloof me: er is géén Nederlandse gemeente waar ze in verhouding net zo veel drempels hebben als hier een gemiddeld dorp heeft.
Lunchen met kip en tortilla's en dan nog wat (winkel)straatjes doorlopen waar we niet eerder geweest zijn. Wonder boven wonder heeft Hanneke nog steeds geen ketting of armband voor zichzelf gekocht, terwijl er toch keus genoeg is.
Nog een lekkere koffie frappé waarbij de ober in de koffietent aardig de mist ingaat: hij ziet ons komen en roept al naar de balie: twee espresso. En dan bestellen wij zomaar iets anders. We zijn overigens zo ''verslaafd'' geraakt aan koffie frappé dat we thuis ook gelijk een blender gekocht hebben.
Het is dan einde van de middag en we hebben nog geen honger. Dan maar naar de hostel om de rugzakken in te pakken en een spelletje te spelen. Morgen nog een busdag en overmorgen gaan we naar huis, dus we kunnen de rugzakken alvast ''vliegklaar'' inpakken. We hebben nu tijd zat.
Als we terug naar de stad gaan om wat te eten blijkt er een optocht van alle dansgroepen bezig te zijn. Omdat we dit niet wisten zien we alleen de laatste paar groepen. Het ziet er kleurig uit en het lijkt of de hele stad is uitgelopen. Na afloop ligt er vrijwel geen troep op straat. Kunnen we in Nederland nog wat van leren...
We lopen nog wat rond, eten een hamburger, halen nog een ijsje, drinken een laatste kopje espresso in deze stad en gaan dan naar de kamer terug.

In Mexico lijkt het wel altijd feest te zijn.

terug naar index

Om half acht op en naar het busstation. Een kwartier later vertrekt de bus naar Mexico-stad. Kan niet beter. Tussendoor één lange stop, maar verder bijna tien uur door. Een lange dag. Te lezen hebben we niet meer, dus veel muziek luisteren. Soms valt dat tegen, want de TV staat erg hard in deze bus. Onderweg veel vlakte en cactussen. Opnieuw valt op hoe groot Mexico-stad eigenlijk wel niet is.
Met een taxi terug naar ons eerste hostel. Opnieuw een mooie en grote kamer. Avondeten doen we ook weer op de bekende plek. Als we teruglopen is het acht uur en alles is of gaat dicht. In de hostel drinken we nog een espresso en een biertje. Voor het eerst sinds Puebla horen we weer Nederlands praten. Verder spelen we nog een paar spelletjes en na de douche is het tijd voor onze laatste nacht in Mexico.

Slecht geslapen. Zou het komen doordat we uitgeslapen, gespannen voor de terugreis zijn of bang dat we het verslapen? Waarschijnlijk het eerste: we vliegen wel vaker en hoeven pas om twaalf uur op te stijgen. Tijd genoeg voor een laatste bezoek aan de bekende bakkerij. 
Met een taxi naar het vliegveld, spelletje spelen en opstijgen maar. Geen zitplaats bij de nooduitgang, maar op de rij naast ons is een stoel vrij met ongelooflijk veel beenruimte. Dan maar een keer niet naast elkaar zitten. Hanneke heeft nu twee plekken, dus ook ruimte zat.
Het eten smaakt zowaar een keer prima; het ontbijt beslist niet. Vrijwel niet geslapen voor we landen op Madrid. Geen drie uur, maar vier en een half uur wachten. Onze aansluitende vlucht naar Nederland heeft flink vertraging. Spelletjes spelen en wachten maar. Ook op Schiphol lang wachten: onze rugzakken komen zo ongeveer als laatste van de band. En als we dan ook nog 20 minuten op de trein hebben gewacht en een stukje met de tram hebben gereisd (eindelijk een keer niet wachten vandaag) zijn we om half vier 's middags thuis. Heerlijk om je eigen huis weer binnen te kunnen stappen!

terug naar index

terug naar index

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar (wandel) vakanties.