een reis door West-Australië

Inleiding:

In onze zomer van 2009 zijn Hanneke en Jan naar West-Australië gereisd. Voor ze daar waren bleven ze eerst een paar dagen in Bangkok. Daarna liepen ze een paar dagen op de zgn. Bibbtrack. Hieronder volgt het reisverslag van het laatste gedeelte van de reis waarin ze veel kilometers aflegden. Wil je het hele reisverslag lezen klik dan hier en wil je alleen het gedeelte over Australië lezen klik dan hier.

Pannenkoeken in de hostel lukt nog niet zo vroeg, maar gelukkig is er in het centrum van Perth al voor acht uur een koffietentje open. We moeten vroeg ontbijten, want we hebben de boot naar Rottnest Island geboekt. Anderhalf uur varen naar een autovrij eiland. Het is te koud om te snorkelen, maar wel heerlijk weer om te fietsen. Het eiland rond is zo'n 24 kilometer, dus fietsmogelijkheden genoeg. Vrij heuvel- en duinachtig landschap.

Quokka

Rottnest Island is vooral bekend door de quokka's; een soort kleine kangaroe die letterlijk uit je hand eten (maar dat niet mogen). Verder de nodige andere bijzondere planten en dieren en vooral fietsers. Niet iedereen is gewend te fietsen. Hoe dan ook: zeker een aanrader om naar dit eiland te gaan!

Rottnest Island

Tegen half zeven zijn we terug in Perth. Tijd voor een bezoekje aan een Aziatische foodcourt.

's Morgens naar de dierentuin. Op de veerpont er naartoe zien we de eerste dieren: dolfijnen. Een mooie en groene dierentuin, met veel verbouwingen aan de gang.

De skyline van Perth

's Middags gaan we shoppen. Kleding en cd's kopen. Ondanks dat we boodschappen hebben gedaan besluiten we toch in het restaurant van de hostel te eten. Vlees en patat spreken ons blijkbaar meer aan dan macaroni. Voor de mensen die zich zorgen maken: tussen de middag heb ik geluncht met een Caesar salade ;-)
Verder alleen nog de spullen inpakken; morgen moeten we weer vroeg op.

Zeven uur buiten bij de hostel wachten op de minibus. Met in totaal 14 personen rijden we richting noorden. Na twee uur rijden één van de hoogtepunten van de trip: Pinnacle Desert. Bizarre rotsformaties waarvan niet precies bekend is hoe ze zijn ontstaan.

Pinnacle Desert

Onze bus vertoont kuren en er moet een andere komen. Via wat tijdrekken op twee verschillende stranden (van die cliché plaatsjes ten top met blauwe lucht en wit zand en zo) gaat dat een stukje verderop lukken. 

één van de vele ''cliché stranden'' van West-Australië

Dan nog een paar uur rijden en om acht uur arriveren we in Kalbarri. Dan eten in een BYO-restaurant (dus eerst een stop bij de bottlestore voor een paar flesjes bier). Een groot bord met allerlei seafood. Lekker en (veel) te veel voor 10 dollar per persoon. Geen idee hoe dat rendabel is. Na nog een laatste afzakkertje bij de hostel gaan we slapen.

We zullen vrijwel de hele tour om zeven uur vertrekken, dus ook vanmorgen. Eerste stop is Kalbarri National Park. Een paar kilometer wandelen tot de bodem van de kloof. De foto's kunnen zo tussen die van Utah. Net zo oranje, net zo mooi. In hetzelfde park stoppen we ook bij nature's window. Minder indrukwekkend wat mij betreft.

De rood gekleurde rotsen in Kalbarri National Park

Verder uren rijden. Australië is écht groot. De door onszelf meegebrachte broodjes met kaas voor lunch smaken onvoorstelbaar lekker. Verder rijden maar weer. Het landschap is wat eentonig. Lang leve de PSP.

Geen rotsen, maar stomatolieten

Halverwege de middag zijn we in Shark Bay. Eerste stop zijn de stomatolieten. De oudste nog levende organismen op aarde. Het ziet eruit als gewone rotsen; iets wat men dan ook tot niet zo heel lang geleden ook daadwerkelijk dacht. Meer bijzonder dan interessant wat mij betreft.
Een klein stukje verderop zit Shellbeach. Meer schelpen dan je de rest van je leven bij elkaar zult zien. De laag schijnt tot wel 10 meter dik te zijn. De schelpen worden onder andere in de kippenindustrie gebruikt (kalk voor de eierproductie), maar er staat een bordje met een verbod om schelpen mee te nemen. Tsja.

Detailfoto van Shellbeach

Overnachten doen we in Derham. Een luxe hotel met eigen keuken en badkamer. Een mooi moment om weer eens zelf te koken. Macaroni met tonijn en Philedelphia-kaas; één van onze vakantieklassiekers. Een kangaroe-wees in een draagzak als huisdier. Na de afwas en douche gaan we nog even naar de meest westelijke pub van het land voor een afzakkertje en een potje poolen.

Weer een dag met veel rijkilometers. Eerst heen en weer naar Monkey Mia. Erg toeristisch, maar veel leuker dan verwacht. Dolfijnen in het wild worden daar een paar keer per dag een klein beetje gevoerd (niet te veel en te vaak, om ze niet van mensen afhankelijk of te tam te maken). Ze komen daardoor wel minder dan een meter bij je vandaan als je met je enkels in het water staat. Door het kristalheldere water kun je ze fantastisch goed bekijken. Op het moment dat het voeren begint moet iedereen het water uit en mogen een paar gelukkigen een visje aan een dolfijn geven. Die beesten zijn beslist niet dom: ze weten precies wanneer ze eten krijgen (als iedereen het water uitgaat) en wanneer het op is (na vijf vissen). Je schijnt ook nog met de dolfijnen te kunnen zwemmen, maar daarvoor is het water op dit moment veel te koud.

Dolfijn in Monkey Mia

Na een snelle stop bij de bakker, moeilijk kiezen met zoveel lekkers, rijden we door naar Ocean Park. Een paar bassins met allerlei lokale beesten (waterslang, schildpadden, haaien, inktvissen, zeeduivels, Nemo, enzovoorts). Misschien niet het mooiste aquarium om te zien, maar de ontzettend gedreven werknemers maken dat dan meer dan goed.

waterschildpad in Ocean Park

De rest van de dag, tot net na donker, alleen maar in de auto zitten met af en toe een korte stop. Saaie lange rechte wegen en een vlak landschap. Niet het meest boeiende stuk van de reis.

Ons busje

In Coral Bay slapen we weer in een hostel. Na een prima pizza lopen we nog even een rondje onder de sterren en zoeken dan onze double op. Mijn vanmorgen ineens verdwenen horloge is niet meer terecht gekomen. Toch vreemd: er is niemand op de kamer geweest dan wij beiden en een paar minuten later was mijn horloge onvindbaar. (Noot: een paar dagen later vond Hanneke het terug in het bovenvak van haar rugzak; we hebben nog steeds geen idee hoe het daarin terecht is gekomen. Misschien bestaat de kleine man dan dus toch echt...).

Ooit wel eens een humbackwalvis van zo'n 16 meter lang uit het water zien springen? Wij, sinds vandaag, wel! Eigenlijk waren we niet eens van plan walvissen te gaan kijken, maar de door ons geplande tour ging niet door en dit was het enige alternatief. Wel wat duurder, maar elke cent dubbel en dwars waard. Binnen een kwartier hadden we al een walvis en een zeeschildpad gezien.
Na een prima ontbijt in de bakery gingen we om half negen aan boord van een klein bootje, samen met zo'n 20 andere toeristen. Eerst opzoek naar de walvissen. Nog nooit zoveel van deze dieren van zo dichtbij gezien. Volgens de schipper één van zijn beste tien keren ooit. Springen, staarten, bruggen: alles wat een walvis maar kan hebben we gezien. Overal om ons heen van deze dieren van 16 meter lang en als ''toetje'' een babywalvis; zo klein als maar kan.

Een uit het water springende walvis van zo'n 16 meter lang!

Een prima lunchbuffet nuttigen we al varen naar waar wij vandaag voor zijn meegegaan: snorkelen met mantaroggen. Al snel zien we er vier en in twee groepen gaan we het water in. Gelukkig zijn er wetsuits, want het water is erg koud. In totaal gaan we drie keer het water in (Hanneke maar twee; die heeft het koud en last van zeeziekte). De tweede keer is het hoogtepunt. Snorkelen naast of net achter zo'n rog van circa vier meter die dan een paar keer echt letterlijk voor je neus een keer of vijf rugwaarts gaat ''koppetje duikelen'' (lees: plankton foerageren) is onbeschrijfelijk indrukwekkend. Misschien wel het hoogtepunt van de hele vakantie.
Tot slot gaan we een stukje verderop nog snorkelen boven het koraalrif. Maar ondanks de vele kleuren en vormen koraal en vis is iedereen ruim binnen het afgesproken uur terug in de boot. Na de walvissen en manta's is dit gewoon ''too much''. Het was ongetwijfeld heel mooi, maar kan beter voor een andere dag bewaard worden. Dan weet je het ongetwijfeld beter op waarde te schatten.
Terug in de hostel terug naar de werkelijkheid van alle dag: douchen en de was doen. Avondeten doe we vanavond op een terras. De één na lekkerste Caesar salade ooit (alleen in Sydney at ik er ooit een die nog lekkerder was (of zou dat aan de locatie en het uitzicht liggen?)).
's Avonds in de bar nog een paar drankjes en vol trots de foto's laten zien, maar toch weer vroeg naar bed.

Ontbijt en lunch halen bij de bakker en verder rijden. Het is een hop-on-hop-off bus en er hebben zich redelijk wat wijzigingen in ons gezelschap voorgedaan. Zevenhonderd kilometer met alleen een toilet-, boodschappen- of eetstop. Pas het laatste stuk is het landschap anders. Veel mijnbouw en een trein van drie kilometer (!). We moeten er voor wachten op de overweg. Probeer dat maar eens op je modelbaan na te bouwen.

De zon gaat bijna onder in Karijini National Park.

Net voor het donker rijden we over de onverharde rode weg Karijini National Park binnen. We slapen daar in een soort grote tenten, maar ik zou het geen kamperen willen noemen.
Wes, onze chauffeur, bakt hamburgers voor avondeten en mede vanwege de kou gaan we vroeg naar bed. Voor het eerst sinds tijden liggen Hanneke en ik elk in een eigen bed.

De zon wekt ons om zeven uur en na een ontbijt van Wes met eieren en spek gaan we met dagrugzakje en al een half uurtje rijden. Daar vandaan gaan we twee kloofwandelingen maken. De dag rijden van gisteren meer dan waard. Karijini is (nog) niet heel erg bekend bij toeristen of Australiërs en daardoor zien we maar enkele andere wandelaars. De wandelingen naar beneden zijn redelijk eenvoudig, maar in de kloof zelf soms een stuk pittiger. Glijden, (bijna) zwemmen door ijskoud water, een stukje langs een ''knopentouw'' en vooral veel klimmen en klauteren. Ook hier die fantastische rode kleuren. Het water is nu erg koud, maar 's zomers kun je in een aantal poelen heerlijk zwemmen.

Soms best pittig wandelen

Na een late lunch op de campsite gaan we daarvandaan nog een korte wandeling maken. De kloof daar eindigt bij een meertje dat gevoed wordt door een waterval van 40 meter hoog en verder overal rondom steile wanden. Wat een plek!

In één van de kloven

Terug lekker douchen; overal zit rood stof en dan tijd voor bbq en een drankje.
Tussen acht en tien 's avonds hebben we een astronomie-excursie geboekt. Alweer een goed idee! Een zeer enthousiaste en leuke uitleg en diverse plekken in het heelal met een grote telescoop bekeken. Een blauwe, gele en rode ster recht onder elkaar, een zonnestelsel met 10 miljoen zonnen en de ''strepen'' op Jupiter. Absoluut hoogtepunt is echter de (bijna volle) maan. Fantastisch hoe goed je de kraters kunt zien. Extra leuk is dat je met je eigen camera de meest fantastische foto's kunt maken. Helaas is onze lens daarvoor te groot (alleen kleine lensjes kun je tegen de telescoop aanhouden), maar reisgenoten van ons hebben gelukkig wel een camera met een kleine lens. Van deze foto's zul je waarschijnlijk niet willen geloven dat ze met een ''huis-tuin-en-keuken-camera'' gemaakt zijn. 

Detail van de maan; foto gemaakt met een gewone camera

Om zeven uur gaan we rijden, dus weer vroeg op om alles in te pakken. Wij zijn zo ongeveer de enigen die ontbijten. Vreemd, want we gaan na drie kwartier rijden een paar uur wandelen en dan heb ik toch graag iets in mijn maag. Deze wandeling is in Dales Gorge. Misschien niet de mooiste, maar wel de meest afwisselende kloof. Ook erg goed begaanbaar trouwens. Hoogtepunt is de poel op het einde. Die komt dichtbij in de buurt van de ideale zwemplek. Met de drukte valt het ook hier gelukkig mee: op een gegeven moment zijn we zelfs nog maar met z'n drieën bij de poel.

Dales Gorge

Verder veel kilometer rijden. Weinig spannende dingen, hoewel de paar honderd zebravinken bij de lunchplek natuurlijk wel heel erg leuk zijn. Verder af en toe roadtrains (vrachtauto's met drie of vier aanhangers), maar vooral vlak en leeg. De meeste reisgenoten slapen dan ook het grootste gedeelte van de rit.

Zebravinken

Boodschappen doen in Port Hertland. Wat een depressief stadje... Snel verder. Nog een uurtje rijden naar het cattlestation. Daar zullen we, gelukkig in een double, tussen de duizenden loeiende koeien slapen.
Na het avondeten, wel goed, maar niet mijn smaak, stoken we een kampvuur. Wij maken het niet al te laat, maar dat zal vast niet voor iedereen gelden.

Om acht uur vertrekken we om, volgens de Lonely Planet, de saaiste weg van het continent te rijden. Naar Broome is het zo'n 500 kilometers met helemaal niets.
Zo rond een uur of drie arriveren we in Broome. Nog even een kort rondje door de stad en dan naar de hostel. Helaas is er iets misgegaan met onze boeking en dat in de drukste week van het jaar (Broome Cup en Staircase of the Moon), waardoor we alleen de eerste en derde nacht op een double liggen en de tussenliggende op een dorm. Drie keer alles inpakken dus. 
Boodschappen doen en dan voor de laatste keer met de bus op stap. Kijken naar de zonsondergang met een glas champagne in de hand. Zeker de laatste paar dagen met Leslie, Jude, Robin, Joke, Graham, Mini, Naho en Wes waren erg gezellig.

Over clichés gesproken...

Terug in de hostel gaan wij zelf koken, terwijl de anderen een pizza eten. Wel drinken we allemaal bier. Australië en alcohol is een veelvoorkomende combinatie. Toch wordt het niet echt laat (in elk geval voor ons en de meeste anderen).

De laatste keer vroeg op en de laatste dag met veel rijkilometers. Een eendaagse tour naar de Kimberley is eigenlijk gekkenwerk: 800 kilometer heen en weer. Maar ja, we willen het graag zien, dus ondanks de vrij stevige prijs (100 euro per persoon, exclusief diner) hebben we toch maar geboekt.

De baobab gevangenisboom bij Derby

Een luxe bus brengt ons eerst naar de bekende baobab (of boabab zoals ze in Australië schrijven) bij Derby. Deze boom is destijds als gevangenis voor Aboriginals gebruikt. Onvoorstelbaar. Er gingen tot wel 12 mensen in. Laten we zeggen dat de blanken zich niet altijd netjes hebben gedragen....
In het hele gebied staan overigens honderden baobabs langs de weg. De ene nog mooier dan de andere. Zowel hele dikke (minstens drie meter doorsnee) als hele dunne. Nog nooit zoveel van deze bomen bij elkaar gezien als hier.

Krokodil in Windjana Gorge

De volgende stap is Windjana Gorge. Een canyon in een heel oud koraalrif wat daar uit het landschap oprijst. Klimmen hoeft dus niet. In de kloof heel veel kaketoes, schuttersvisjes, baramunda's en krokodillen. De zoetwatervariant, dus niet echt gevaarlijk en benaderbaar tot op een paar meter. Altijd leuk voor de foto's.

Druipsteengrot in Tunnelcreek

Zo'n veertig kilometer verderop ligt Tunnelcreek. Een door het water uitgesleten tunnel van zo'n 750 meter lang. Overal druipsteengrotten; prachtig. Eén daarvan ligt verscholen en is zo'n 20 meter lang. Voornamelijk over zand, maar soms door kniediep water bereiken we het einde. Daar ligt een poel waar je heerlijk kunt zwemmen. Via dezelfde weg terug en de bus weer in.

Avondlicht in West-Australië

Ook de weg terug is dezelfde. Een paar honderd kilometer rijden met halverwege een stop voor avondeten. De aangeraden vis was inderdaad de beste keus, hoewel de hamburgers ook prima smaken.

Tegen de verwachting in lang geslapen op de dorm. Iedereen doet erg zachtjes. Dan een uitgebreid ontbijt en even wachten voor we de spullen op de derde kamer in drie nachten kunnen leggen. We hebben de tijd, want zo groot is Broome nu ook weer niet. Vandaag een beetje shoppen en de voorraadkasten van Hanneke worden (past dát eigenlijk nog wel?) uitgebreid met diverse nieuwe ingrediënten. Geen schaaltjes deze keer.
Aan het einde van de middag lopen we naar het terras om daar, samen met een paar tochtgenoten van de afgelopen dagen, naar de Staircase of the Moon te kijken. Het is nog net geen volle maan, maar de beelden zijn er volgens mij niet minder om. Een onverwacht hoogtepunt.

Staircase to the Moon

We lopen door naar een brouwerijcafé. Gelukkig mogen we van alles een klein beetje proeven voor we besluiten wat we willen drinken. Vergeet het Chilibier. Tip: met je jeugdherbergkaart krijg je hier korting. Dan terug naar het centrum voor een broodje kebab en de laatste afzakker met Joke en Graham in de hotelbar. Het einde van een mooie dag.

De terugreis is begonnen. Rond de middag vliegen we terug naar Perth. Daarvoor inpakken en ontbijten. De tent is de hele reis niet uit de rugzak geweest; een unicum voor ons. Heel bijzonder: het vliegveld ligt midden in de stad en minder dan tien minuten lopen vanaf de hostel.
De lepel bleek niet mee te mogen in de handbagage en die raken we dan ook kwijt. Tsja; altijd gevaarlijk natuurlijk een lepel....
Halverwege de middag landen we in Perth en met de bus gaan we naar de hostel. Dezelfde kamer als de vorige keer. Dan nog even shoppen, eten in de horeca van de hostel en vroeg naar bed.

Pannenkoeken in de hostel en een culturele ochtend. Naar het gratis museum en galerie. Beiden zijn best leuk, hoewel de twee posters van de galerie wat ons betreft ook gelijk de hoogtepunten laten zien. De laatste dollars gaan op aan reisgidsen voor volgende vakanties.
Er gaat geen bus naar het internationale vliegveld, dus dan maar een taxi. Dat is goedkoper dan de shuttlebus als je met z'n tweeën gaat. Helaas had ik verkeerd in de papieren gekeken en zijn we nog een uur extra te vroeg op de internationale luchthaven. Vanaf het nationale vliegveld vertrekken een stuk meer toestellen. Twee espresso met een creditcard afrekenen mag niet, dus dan maar wachten tot de Starbucks van Singapore.
Het is vijf uur vliegen daar naartoe en dan twee uur wachten tot om vijf voor elf de vlucht naar Londen gaat.

Vijf uur 's morgens Londen en je kunt zelfs al whisky proeven op de luchthaven. Laat nog maar even. Nog een paar uurtjes en dan zijn we weer terug in ons mooie en vertrouwde Rotterdam. Zonder de nieuwe teva's van Hanneke: het bovenzak van haar rugzak is ergens onderweg kapot gegaan.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.