Onze zomervakantie 2000 brachten we door door op safari
te gaan in Zuidelijk Afrika. Met reisorganisatie Djoser
maakten we een prachtige tocht door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zambia.
De 20 deelnemers aan deze reis hielden een
gezamenlijk dagboek bij. Het is nu nog een beetje een 'ruwe' versie; ook
daar hoop ik binnenkort verandering in te brengen.
Onder een mooie heldere hemel
zitten we hier te wachten op ons eerste officiële kampmaal en op het ontbranden
van het kampvuur, want het is toch wel wat fris. De eerste dag in de bus zit
erop, niet slecht. De bus maakte wel erg veel lawaai, maar deed het zowel heuvel
op als af, dus wel betrouwbaar. Het wordt helaas te donker, de kop is er af, wie
doet Adrian de lol om de volgende keer te schrijven???
Martine
Douches genoeg ontdekten we na de camping te
hebben verlaten. Helaas iets te laat ontdekt. Dag Clan William.
Een half uur ”extra” mogen uitslapen van
Adrian, toch vindt iedereen het opstaan erg vroeg. De tenten zijn voor de eerste
keer afgebroken en iedereen heeft nu een “eigen” tentnummer. Aangekomen in
Springbok kan er eindelijk drank worden gekocht. Niet iedereen slaagt daarin.
Ik probeer dit te compenseren met een zak
chips van 1 meter en 1 kilo, voor de hele groep. Helaas, het smaakt naar een hap
lucht met bijsmaak. Het eten van Bronwyn was gelukkig heerlijk. Een enkele
gelukkige geniet daarbij van een beker heerlijke Zuid-Afrikaanse wijn.
Kampvuur, een bar met Australiërs, Engelsen
en Duitsers en … een koude nacht met uitzicht op de Oranjerivier en Namibië
volgen.
Martijn
De wekker gaat om 6.30 uur, wat
een koude nacht was dit, gelukkig trekken we naar de evenaar toe. Het douchen
warmt me op, zeker met het uitzicht vanuit de bamboe-douche over de Oranjerivier.
We ontbijten tussen 7.30 uur en
8.00 uur, waarbij Bronwyn om 8.00 uur resoluut de ontbijtspullen weghaalt. Een
zestal uitslapers zal dus vandaag niet ontbijten. Ondanks dat het vakantie is,
worden we weer met strakke schema’s geconfronteerd. Ik heb
vandaag met Bianca de corvee-dienst, dus afwassen.
Vanochtend gaat een achttal
kanoën op de Oranjerivier terwijl wij met z’n tienen gaan wandelen in de
omgeving. Plots stuiten we op een militaire patrouille die het oversteken van de
grens via de Oranjerivier door vooral illegale Angolezen moet verhinderen.
Terwijl de mannen hun aardappels aan het koken zijn, praten we even met ze en
mogen we ook foto’s nemen.
Na de lunch en de afwas, de
tenten afbreken, de truck inladen, gaan we op weg naar Namibië. Het passeren
van de beide grensposten verloopt soepel. Alleen moeten we in het vervolg van
Bronwyn onze petten en zonnebrillen afzetten bij het passeren van een grens.
Totaal rijden we vandaag
ongeveer 200 km waarbij het laatste stuk op onverhard is. De bus schrikt dan ook
wakker op het moment dat we de verharde weg verlaten en er door Eric
“struisvogel” geroepen wordt. En ja hoor, daar staat hij: ons eerste wild.
Om 17.00 uur arriveren we op de
camp site Hobas. Nadat de tenten zijn opgezet rijden we snel naar een
uitzichtpunt van de Fish River Canyon om de zonsondergang te aanschouwen.
Een ieder staat klaar met foto-
of filmcamera. Bronwyn heeft een snack klaargemaakt, chips en mosselen met
dipsaus. De zon gaat snel onder, maar het was wel erg mooi om te zien. Bianca,
Bronwyn en ik gaan beginnen aan het avondeten. En ja hoor, ik zet de traditie
voort. Ik rasp met de wortelrasp mijn vinger open. De twee avonden hiervoor
hadden Hanneke en Menno al in hun vingers gesneden, wie zal de volgende worden?
De groep zit rondom het vuur
genieten van een biertje of wijn, terwijl Robert de kippenpoten aan het grillen
is. Na het eten gaan Bianca en ik afwassen met koud water, dus veel afwasmiddel
gebruiken. Theo haalt nog een pan warm water uit de douche. Als we terugkomen
van het afwassen zitten alleen Iris en Snoek nog bij het vuur, de rest is al de
tenten ingedoken.
Nadat ik bij de dames nog een
biertje heb gedronken, zoek ik Bianca in de tent op. Hopelijk wordt dit niet
zo’n koude nacht, maar voor de zekerheid, houd ik mijn trainingsbroek maar aan.
22.00 uur slapen, hoewel er weer heel wat bomen omgezaagd worden door Seine.
Erwin
Vanmorgen om 6.30 uur opgestaan,
om een uurtje later weg te rijden naar de fish river canyon. Iedereen is nog vol
enthousiasme en fris. Dat zal over een paar uur wel anders zijn, maar gelukkig
weten we dat nu nog niet.
Vandaag gaan we afdalen in de
canyon. Van bovenaf vraag je je af hoe dat in hemelsnaam mogelijk is, maar we
beginnen vol goede moed. Het gaat aardig stijl naar beneden en alle knieën en
bovenbenen krijgen het zwaar te verduren. Robert rent zowat naar beneden,
niemand kan hem bijhouden en hij wil dat we een beetje meer tempo maken. Alsmet
al doen we er zo’n 2 uur over om beneden te komen.
Maar het is zeker de moeite
waard. Het is geweldig om deze canyon van “binnen” te zien. Beneden
aangekomen zijn er een paar die de duik durven te nemen in de ijskoude fish
river, maar dat is dan ook een heerlijke verfrissing.
Op de tocht naar boven krijgen
we het weer erg zwaar. Het zonnetje schijnt flink terwijl we weer stijl omhoog
gaan. Veel rusten, veel drinken en steeds weer een stukje omhoog. Zelfs als het
einde in zicht is, is het nog een flinke klim. Maar als we dan eindelijk de
overwinning hebben behaald, is het zeker tijd voor een koud pilsje!
Als we terug zijn op de camping
is het een kwestie van tenten opruimen, lunchen en vertrekken.
We kunnen hier namelijk niet
nog een nacht blijven. Dat was wel de planning, maar Hobas is volgeboekt. Dus op
naar Bethanie, daar in de buurt zullen we overnachten, zodat de reis naar
Sesriem morgen niet zolang meer is.
Annet
Om 6 uur gewekt om de
rotspainting te gaan zien. Jammer, helaas ging dat niet door, voor niets uit de
vroege veren. “Lachen”, wij dus niet, konden nog lekker uitslapen. Na het
ontbijt weer een lange tocht voor de boeg door een prachtig landschap, onderweg
gestopt bij een groot nest van wevervogeltjes.
Aangekomen op de camp site
kregen we weer een heerlijke lunch van ons lachebekje Bronwyn. Na de lunch
gingen we naar de canyon. Gelukkig was die niet zo groot, maar wel erg mooi. De
dag ging alweer snel voorbij, het is hier ook zo donker. Lekker genieten bij het
kampvuur en dan vroeg naar bed. Iedereen lag er voor 10 uur in, want morgen
moeten we er om 5 uur uit. En ja hoor, het was vannacht stereo-snurken.
Oma Greet en Theo
Om ongeveer 4 uur en 45 minuten
zijn we door Adrian gewekt op zijn traditionele manier (met deksel en lepel).
Deze ochtend gaan we naar de Sossusvlei om de zonsopgang mee te maken, sommigen
van ons beklimmen de ongeveer 300 meter hoge duinen. Dit kost velen veel moeite.
Ondergetekende niet, want die blijft beneden om ze te kunnen filmen. Aansluitend
zijn we met de Bosman naar nog meer duinen gaan kijken en tevens de dieren en de
mensen. ’s Middags zijn we vertrokken met onze truck richting Walvisbaai.
Het was weer een geweldige dag
mensen. Het kampvuurhout wordt door mij persoonlijk elke avond op maat gezaagd.
Groetjes
Seine
Eigenlijk een dag “uitslapen”: zo rond
half 8 uit bed. Ook het bekende ochtendritueel wordt niet helemaal volbracht,
want we blijven een dag over in Swakopmund. Dus geen tent afbreken, wel
ontbijten en afwassen. Zo rond half 9 rijden we naar de stad, want om 9 uur gaat
een 3-tal mensen sandboarden. Dat is met zo’n 80 km per uur op een plank de
zandduinen afglijden. En soms breekt dan het plankje. ‘t Kost wat, maar je
hebt er wel wat voor.
De rest van de groep vermaakt zich
ondertussen met de mooie dingen van de beschaving: e-mailen, koffie met gebak in
de konditorei en fun-shopping. Tussendoor cultureel doen in het plaatselijke
museum en het aquarium. En verder vooral veel op een terrasje zitten, slenteren
en eten.
Als we om 17.00 uur weer bij de truck
verzamelen hebben een aantal tochtgenoten een giraf van 2 meter gekocht. Lastig
te vervoeren. ‘s Avonds weer bier en hamburgers van de braai en als verrassing
een toetje: gebak. En dat omdat we het bier van Iris en Mariam hebben
opgedronken. Spontaan bieden we aan om dat te blijven doen. Jammer, maar de
bierpot voorkomt dat dat kan. En verder brengen we de avond door met wat bij het
kampvuur zitten, kletsen, drinken en vroeg naar bed gaan.
De volgende morgen moeten we immers vroeg op,
maar dan wel in frisgewassen kleding!! En voor de echte Hollanders onder ons: de
wasmachine was nog gratis ook!
Jan
We starten weer vroeg om ongeveer 5.30 uur
worden we op de al vertrouwde manier door onze “lijder” gewekt. En zowaar na
een week zijn we al genoeg getraind. We lopen voor op schema. We vertrekken (na
ontbijt, inpakken en ons weer okselfris te hebben gemaakt), om ongeveer 7.00 uur
i.p.v. 7.30 uur. Dus een applaus voor onszelf! Al hobbelend rijden we naar
Etosha. De eerste stop is na 2,5 uur, bij een luxe shellpompstation en de eerst
pillenslikkers laten van zich horen. De omgeving is veelzijdig, vlak, zand,
struikjes (palm)boompjes, heuvels en bergen en soms zie je ook huizen/kleine
dorpen (de bewoonde wereld) en een spoorwegbaantje.
Rond 11.30 uur “onrust”in de zó rustig
slapende truck. Allerlei wild wordt gesignaleerd en Robbert remt spontaan om het
een en ander beter te kunnen bekijken.
De tweede stop is in de middle of nowhere,
bij een klein benzinepompje, plassen, roken … en ja, eindelijk om 13.00 uur
LUNCH
De truck “op de kop”! Allemaal dieren!!!
Links, rechts, links, kijk, zie je het, nee, kijk daar, mag ik erbij etc. (Bij
deze verwijs ik nu naar het “dierenboek”, als het allemaal in het dagboek
zou worden opgeschreven, dan blijven we steken bij deze “dierendag”.)
We zijn nu in de fase: stoppen, remmen piepen, rijden, oh kijk … Om 16.30 uur gearriveerd op de camp-site en toen … OLIFANTUUU! Boem, de truck staat stil. ‘s Avonds een lekkere hap, vuurtje en naar het water, dieren kijken.
Marian
(alias Snoek)
P.S.: Het mooiste uitzicht volgens mij, zijn 40 lege bierflesjes op een rij. (aai, aai, aai)
Na twee dagen (3 nachten) Etosha rijden we nu
langzaam het park uit. In deze twee dagen Etosha hebben we de naam van de truck
“lucky” eer aangedaan. Het begon met 37 olifanten (3 groepen) die we zagen
in de waterhole van de camp site toen we aan kwamen. In de drie game drives en
uren aan de waterhole, zagen we veel bijzonders en indrukwekkends, naast het
gangbare van zebra’s en springbokken (welke zeer goed door Eric geïmiteerd kunnen worden). We zagen minimaal 8 verschillende neushoorns (6 volwassenen en 2
jonkies), vele olifanten, hartebeesten, struisvogels, blackfaced impala’s, 10
leeuwen (echt een treffer), giraffen, eland antilopen (door Marc en Sofie),
stokstaartjes, koedoes, allerlei vogels (o.a. secretarisvogels, uilen, neushoornvogels, grote roofvogels en prachtig blauw gekleurde rollers), jakhalzen
en grondeekhoorns, wildebeesten, oryxen (volgens mij door vele van ons
uitgeroepen tot de mooiste van allen), steenbokken, knobbelzwijnen. Ik heb zelf
's nachts een luipaard gezien, helaas was het maar voor twee seconden, maar
wel gezien.
Op dinsdagavond hadden vier van ons echt
geluk. Menno, Annet, Jan en ik stonden bij de waterhole te kijken (2 olifanten,
neushoorn en baby) toen volkomen onverwacht een van de twee olifanten de
neushoorn aanviel. Dit gebeurde zo’n 5 meter voor mijn neus en ik dacht
werkelijk dat die olifant door de muur heen zou komen. Heel indrukwekkend en
eng. De neushoorn wilde er vandoor gaan, maar de baby kon niet zo snel, dus de
moederneushoorn moest haar baby beschermen en viel de olifant aan. De olifant
trok zich daar niks van aan, liep de neushoorn omver, nam haar op zijn
slagtanden en gooide de neushoorn een paar meter door de lucht, probeert de
neushoorn te pletten en laat hem vervolgens gaan.
De neushoorn neemt de benen en de olifant
gaat heel nonchalant wat drinken. Het was heel indrukwekkend, maar
angstaanjagend om hier zo dichtbij te staan (je kon de agressie voelen en de
grond voelen trillen).
Helaas bleek hier dat zien van veel dieren
ook nadelen heeft. Menno vond (terecht) 2 olifanten en 2 neushoorns te weinig om
z’n videocamera te starten, hierdoor was hij te laat om het gevecht op te
nemen. Dus geen video of foto’s van deze gebeurtenissen.
Voor de mensen die straks in Nederland
heimwee krijgen: bij de waterhole hangen webcams en alles is via internet te
volgen: http://www.africam.com
Etosha is echt geweldig, we’re so lucky.
Groetjes
Hanneke
Culinaire beschouwingen
Vanaf de eerste dag is iedereen razend
enthousiast over de culinaire creaties van onze chef de cuisine, Bronwyn. Hoe
het heet, of wat het precies is, weet niemand en als je het haar vraagt, weet ze
het niet (I don’t know Sweetie). Na wat doorvragen tovert ze een of andere
Afrikaanse/bushman naam tevoorschijn wat het gerecht alleen nog maar exotischer
maakt.
Petit déjeuner:
Zelfs het ontbijt kent enkele variaties: wit,
bruin of Duits “zeepsop” brood, wel of geen yoghurt, muesli, koffie of thee
en voor de echte bikkels is er een of ander prutje uit een zakje dat je met water
mengt. Niet teveel, dan heb je drinkontbijt (het lijkt
op iets anders …)
Als er weinig tijd is, zoals toen we naar de
duinen in de Sossusvlei gingen, is er de “breek je tanden” variant: brokken
gedroogd brood, wat het beste eetbaar is door het te dopen in koffie en thee en
dan slurpen maar. De ontbrekende vitaminen, proteïnen en koolhydraten worden
door de snel geëvolueerde bushmen/women aangevuld met CHIPS!, koekjes, nootjes,
billtong, cola, appels, water enz. Dat er nog niemand misselijk is geworden cq
over heeft gegeven is mij een raadsel.
De meest uitgebreide versie van het weight
watchers ontbijt is: gedroogd brood en maar liefst twee soorten koekjes! Op die
manier worden de overvloedige diners gecompenseerd (in totaal zitten we al ver
boven de 2000 cal. p/d).
Le déjeuner:
De lunch bestaat vaak uit salade (met pasta,
tonijn en aardappel variaties), tomaat, soms een ei, brood (ook van
wentelteefjes en poffertjes hebben we reeds mogen genieten!). Als beleg jam,
pindakaas, smeerworst en -kaas, en voor de liefhebbers marmite (Eric?). Soms is
er een chemisch soort worst, qua samenstelling zoiets
als de Nederlandse frikadel? Helaas was er tot voor kort niets bij te
drinken, dus nam men melk (die eigenlijk alleen voor koffie en thee was), maar
ook Bronwyn past zich snel aan. We mogen nu melk drinken in een mok, suiker op
brood en koffie en thee bij de lunch. Helaas betekent dit een aanslag op het (te
krappe) budget voor het eten. Djoser is blijkbaar niet op de hoogte van de sterk
gestegen voedselprijzen in Namibië en Botswana; de bijdrage aan de maaltijdpot
is al enkele jaren gelijk, maar de kwantiteit (en kwaliteit) is dus minder.
Als we na de lunch weer verder rijden
begint iedereen zich weer vrolijk vol te storten met de eerder genoemde snacks,
aangevuld met o.a. ijs, apfelküche etc. (c’est vraiment incroyable, ce faim
des Hollandais!) Maar goed, een duik in het zwembad onthulde bij de meesten dat
ook een gezond (bier)buikje, op enkele lange latten na … (A,M,E).
N.b.
Volgens Afrikaanse begrippen is een gezette derrière zéér aantrekkelijk!
Sommigen onder ons hebben de billtong ontdekt,
dé Zuid-Afrikaanse snack! Het is een soort gedroogd (rund-)vlees, verkrijgbaar
in snippers en als worstjes (doet mij persoonlijk denken aan de kattendrollen in
onze tuin…)
En laten we de heerlijke Duitse küchen niet
vergeten, te koop bij de Konditorei of Bäckerei (correct me if I’m wrong
Martijn).
Le diner!
Vanaf de eerste avond verraste Bronwyn ons
met een overheerlijk Z.Afrikaans potje. Bronwyn beschikt over uitmuntend
keukenmateriaal. Superscherpe messen (toch Hanneke), een futuristische schaaf (hè
Erwin), zware gietijzeren pannen, twee waterketels (voor een heel weeshuis zo
groot) enz.
Beroemd is haar kruidenverzameling, die
bestaat uit een 20-tal potjes met god mag weten wat, maar ze fabriceert er de
heerlijkste gerechten mee.
Soms wordt het vlees of vis op de braai
geroosterd, of pruttelt het in zo’n 2 uur tussen de uitjes en worteltjes en
kruiden gaar. De potjes worden vergezeld door o.a. rijst, pasta, (zoete)
aardappels, salade of groenten, en we hadden zelfs 1x ijs toe! Snoek en Iris
trakteerden ons op taart als dessert, om een voor mij nog steeds onduidelijke
reden.
Lieve reisgenoten en medesmulpapen, wellicht
iets te ver uitgewijd over ons culinaire leven. Vergeving daarvoor. (Geeft
niet hoor, ik typ het allemaal wel uit, Annet)
Misschien kan één van de vaste barklanten
of bierinkopers ons iets vertellen over de verschillende biersoorten en hun
kwaliteit!?
A
bientôt, Martine
Wederom
een lekkere lunch, ergens op een recreatieplekje langs de snelweg; iedereen viel
of kwam kreunend en steunend de bus uit, want na de middag daalt het moreel.
Halverwege zijn we nog gestopt bij een markt waar allerlei souvenirs werden
verkocht. Verder weg zag je hoe kinderen de beelden maakten, terwijl voorin de
hele handel werd verkocht.
Veel nieuwe vrienden gemaakt, tenminste, ze
zeiden allemaal dat ik hun vriend was, en nog een heel speciale ook! Nou, mijn
dag kon niet meer stuk, ha ha. Ondanks onze voornemens konden wij ons toch niet
inhouden en hebben we twee mooie Afrikaanse koppen gekocht en ik een kettinkje
met tand. Martijn en Ingrid hadden de grootste buit: twee maskers en 1 gratis! (lekker
voordelig!), Menno en Annet 2 super originele slakommen (was 1 niet genoeg?) voor
hun toekomstige liefdesnestje.
Adrian kreeg het in de bus op z’n heupen en
zong heel aardig de hele CD “Graceland” van Paul Simon, bij gestaan door
onze eigen Pavarotti, Advokaatje Martijn. Meligheid ten top. Het eerste bier
werd ook al opengetrokken, chips erbij, stelletje zuipschuiten!
Politiecontrole goed doorgekomen, zelfs Eric
mocht door met z’n criminele look (ongeschoren).
‘s Avonds uiteten in Joe’s Beer
House, geweldige tent, helaas buiten. Goed eten, bijna iedereen had nr. 122:
spies met o.a. zebra en krokodil. Ook de gemsbok was niet aan te slepen,
vergezeld door een halve liter bier. Na het (ondertussen standaard geworden)
gemiezemuis over de rekening, visa’s en andere ellende, konden we met de taxi
terug, waar ons een zéér koude nacht wachtte (-1 C°?). IJs in de tent,
handdoeken bevroren! Brrrrr.
Martine
Niet alleen de handdoeken zijn bevroren, maar
ook bijna mijn voeten. Het is de koudste nacht tot nu toe. Greet rent meteen
naar een warm bad om flink op te warmen. Bibberend proberen we te ontbijten. Ik
heb geen honger, toch neem ik een malariapilletje in. Ai, fout, fout. Beetje
ziek geweest, maar dat maakt niks uit.
De weg vandaag is vooral recht, het landschap
is vlak. Bij de grensovergang staat een groot gebouw. Dit hebben de Namibische douanebeambten
dus niet nodig. Ze zitten voor het gebouw aan een tafeltje. Beter
nog, ze slapen (druk, druk, druk). Als wij komen schrikken ze wakker en grijpen
ze naar de stempeltjes. Alles gaat soepel. Aan de Botswaanse kant mogen we wel
het gebouw in. Wat stempeltjes en we gaan weer op weg. De hele meute legt de
reis als slapend af. Aan het einde van de rit zien we een bord met Camp en een
hutje ernaast. Robbert stopt de truck voor het gammele hek. We zijn er, in
"the middle of nowhere". Door het hek gereden zien we een smal pad.
Iedereen grapt wat over een moderne camping achter de bomen. Na een kilometer
blijkt dit toch echt een droom. Nou ja, als het maar niet koud is vannacht dan
vind ik alles best.
Marc
Na een minder koude nacht zijn we om 8 uur
vertrokken naar Maun. Tijdens de rit hebben we een tussenstop gemaakt in D'kar.
Hier hebben we kunstwerken van de bosjesmannen bekeken en sommigen hebben
kettinkjes gekocht. Vanaf Ganzi tot bijna aan Maun is de weg erg hobbelig en
stoffig. Rond half 1 zijn we aan de lunch begonnen en om 10 voor 1 weer
vertrokken richting Maun. Diegene die geld moesten halen of wisselen moesten
lang tot zeerlang wachten en wisselen van rijen. Seine heeft wegens de kou nog
een deken gekocht en hoopt hiermee de laagste temperaturen te kunnen trotseren.
Rond 16.30 uur kwamen we in ons kamp voor deze nacht aan. Het was een lange
reisdag. Lekker vroeg naar bed.
Het verhaal van de muis en de potvis!
Zaterdagochtend om 6.30 uur opstaan, want
rond 8 uur vertrekken we naar de delta. De instructies zijn duidelijk: de delta
is een gevaarlijk en zeer mooi natuurgebied, dus … luister naar de polars als
je wilde dieren tegenkomt (zij weten wat te doen!) en niets achterlaten in de
delta. Geen sigarettenpeuken, geen w.c. papier en ook niet afwassen met
afwasmiddel.
Iedereen is druk in de weer met vuilniszakken
en flessen water. Wat nemen we mee en hoeveel. (Vooral de pillen niet vergeten!)
Zeker op dorpsstraat 52 loopt alles wat stroefjes en is er weinig sprake van een
goede organisatie. Gelukkig lukt het toch om om 8 uur netjes klaar te staan als
de truck ons komt halen. Maar dan … om de spanning nog een beetje op te voeren,
moeten we nog een identiteitsformulier invullen. (Voor als een leeuw je te
grazen neemt of zo).
Dan kunnen we de truck in en een lekker
uurtje hobbelen! (maar hopen dat er geen zwangere vrouwen aan boord zijn) Als we
bij het water aankomen, staan de Polars al klaar met hun bootjes. Gretig stormen
ze op alle kleine lichte vrouwen af, met als gevolg dat Alex en Seine als een
van de laatste ook in hun bootje kunnen stappen.
Snoek en ik zaten bij Jumbojet (alias speedy
conzales) in de boot. Zonder al te veel gewiebel en met hoge snelheid manoeuvreerde
hij zijn bootje langs alle andere boten en tegenliggers (alweer
Nederlanders, het lijkt Giethoorn wel). Halverwege de rit moest de helft van de
mensen uit de boten om water te lozen en wat Polars een beetje uit te laten
rusten. Ondertussen kreeg ik een spoedcursus "Botswana's" voor
beginners van Jumbojet:
Giraffe: totoi
Kudu: polo
Zebra: pietzie
Wildebeest: koko. En misschien wel het
belangrijkst van allemaal:
Hakuna
matatta:
No problem
Zodat we de rest van de reis bij elk bosje
waar we iets te dicht onder doorvoeren hakuna matatta konden roepen. Heerlijk
gedobberd in ons bootje en toen we als eerste bij de campsite aan kwamen,
moesten we in ons bootje blijven zitten, terwijl Jumbojet de omgeving even ging
verkennen. Het duurde nog wel een minuut of 10 voordat de rest van de groep ook
met of zonder natte broeken de campsite bereikten. Al die tijd lagen wij met z'n
tweeën een beetje te hopen dat onze Polar niet een verkeerde afslag had
genomen en ons zomaar ergens gedropped had.
Nadat de tenten opgezet waren (haringen waren
geen overbodige luxe geweest), was er een heerlijke lunch en daarna hadden we
tot half 4 vrij. Samen met Hanneke de afwas gedaan. Gezellig kletsen in twee
bootjes op het water met wat modder het hele zooitje schuren en daarna nog effe
naspoelen. De rest van de middag lekker een beetje in zo'n bootje blijven
luieren. Heerlijk! Om half 4 de eerste game-walk. Mooi gezicht om te zien hoe
een lange slinger mensen (met om de paar mensen een ervaren Polar) door het
landschap slingerde. Na een uur kwamen we bij de hippo-pool, waar inderdaad een
flink aantal hippo's (=kuwu's) waren en ook twee krokodillen (=guena's) en een
heleboel vogels waarvan ik alleen de slangenhals(?) heb kunnen onthouden (Sorry
mensen, maar vogelen is niet mijn specialiteit.)
Gelukkig allemaal weer heelhuids terug op de
campsite, waar alweer heerlijk werd gegeten, met marshmellows als toetje, een
heerlijk kampvuurtje en gebabbel. Ik was erg moe dus ben lekker vroeg gaan
slapen. Heerlijk als je in je tentje ligt met in de verte pratende, lachende en
zingende mensen.
Het
einde van een mooie dag zou je denken … Totdat ik om half 11 ruw in mijn slaap
werd gestoord doordat ik werd aangevallen door een wild Afrikaans beest. Net
vandaag was onze rits natuurlijk kapot gegaan … en ja hoor het werd mij meteen
duidelijk dat die rits toch best belangrijk is. Het viel allemaal best mee,
alleen schrok ik me kapot toen een muis na een flinke sprong boven op mijn
voeten landde. Gelukkig waren er genoeg stoere mannen om de muis uit de tent te
jagen. (was niet eens zo makkelijk, eerst alles uit de tent en daarna de muis).
Inmiddels was ik zo wakker dat ik nog maar effe bij het vuur ben gaan zitten en
zingen. Na een half uur ben ik weer naar mijn tent gegaan. Volgens Jan was de
muis zo geschrokken dat die toch niet meer terug durfde te komen. Maar toen ik
goed en wel weer in mijn slaapzak lag, had ik alweer bezoek! … De muis! Daar
had ik geen zin in, matje en slaapzak opgepakt en verhuisd. Lekker tussen onze
chauffeur en de tourlijder in gaan liggen. Heerlijk een tent met een rits.
Welterusten,
Iris
Mensenlief wat vroeg. Na een heerlijke nacht
met twee bijzondere dames naast me (Annet en Martine) er toch maar snel uit. Op
voor de vroege wandeling met de Polars. Iets waar ik lang naar uitgekeken heb.
Niet wij zitten in een bak/truck of zij, de dieren, in een kooi, nee een met de
natuur en alles wat daarmee samengaat. Daar loop je dan met z'n zessen en twee
polars, een voor en een achter. Je ruikt de frisse dampen, hoort alleen je
voetstappen op het riet/klei. Bijzonder… Het gevoel, een zijn met alles om je
heen. Ook de kleuren in dit landschap zijn ervaringen voor mij die gigantische
indrukken hebben achtergelaten. Gele,oker, oranje, rode, bruine, blauwe kleuren
die zoveel warmte en harmonie uitstralen. Eenheid.
Muisstil in de hoop dat je een glimp mag
opvangen van moeder aarde, loop je door. Je ziet allemaal sporen van
verschillende dieren achtergelaten in het zand. En je voelde de spanning stijgen.
We kregen al snel in de gaten dat het erg rustig was. Grote vlaktes met
schitterende gouden gloed, maar geen dieren.
't Was de leeuw die in de buurt was. De
sporen waren duidelijk aanwezig. Maar zelfs ook het gevoel van aanwezigheid en
de geur. Oog in oog met dit gigantische schepsel is het die morgen niet van
gekomen. Misschien maar goed ook.
We lopen door, de zon begint al goed te
branden. Gelukkig zijn we vanmorgen vroeg begonnen, want overdag is dit bijna
niet te doen. Dan horen we plotseling de achterste polar, Tri. Hij wijst naar
een bosje waar we net langs gelopen zijn.We schieten ernaar toe en kijken vol
spanning. Wat is er eigenlijk te zijn! Ik zie niets. Na zeggen van de polar en
Annet en Menno, zou er een python in zitten. Een gigantische grote die zelfs
kudu's kan verslinden. Maar helaas hij liet zich niet meer aan ons zien. Erg
jammer. Beetje teleurgesteld loop ik met de rest verder. Nog steeds geen dieren
gezien. Wel vogels, maar de bijzondere vlaktes blijven leeg.
Met pittig doorlopen en goed om me heen
kijkend zie ik zo nu en dan springbokjes weg vliegen. En dan, ja, ons eerste
contact. We stonden oog in oog met zebra's die rustig stonden te grazen. Na weer
doorgelopen te zijn staan we voor een grote vlakte die je adem weer doet
wegnemen. Maar niets, dacht ik. Totdat Tri mij ergens naar toe wees. Daar aan de
overkant van het veld, ik zag niets, pas met de verrekijker, kon ik zien dat
daar 3 giraffen stonden. Ik was verrast dat deze man dit zo met het blote oog
kon zien. En dan had hij zelfs nog maar één oog ook. Knap. John, de voorste
polar, wenkte ons en we liepen snel achter hem aan. Ik had het gevoel dat het
tempo van lopen nog hoger kwam te liggen. En sommigen van ons hadden het er ook
moeilijk mee. Maar toen we een donkere vorm achter de struiken zagen, waren we
dit gevoel alweer snel vergeten. Een olifant, en niet zo'n kleintje ook. Wat
mooi. John wenkte weer en we liepen achter hem aan. We moesten natuurlijk ook
met de wind rekening houden. En daar stonden ze in een keer voor onze neus.
Zeven giraffen. Toen ze ons door hadden gingen ze er met een draf van door. 't
Leek net alsof ze dansten. Onbeschrijflijk, zo mooi.
Ja en dan de olifant. John en Tri keken
elkaar aan en spraken wat. John vertelde dat we dichterbij de olifant gingen
staan, maar dan wel met hele duidelijke instructies. Daar stond hij dan. Mijn
hele hart begon harder te kloppen en mijn hand voor het nemen van een foto bleef
niet stil. Zo'n gigantisch oersterk dier staat daar voor je. Geen hekken, geen
bescherming, niets… Je merkte dat de olifant ons wat door begon te krijgen,
dus snel wegwezen.
De tijd, mensen, wat ging die snel voorbij.
Terug naar het kamp. In een razend tempo, zo hoog tempo dat de tongen van Annet,
Martine en mij bijna op de grond hingen. Terug bij het kamp snel spullen
inpakken, eten en op weg naar de boomstambootjes. Martine en ik kropen erin en
hadden tijdens de tocht al snel in de gaten dat de boot erg onstabiel lag. Dus
best wel wat geforceerd van houding en ik wat misselijk, kwamen we droog aan. De
truck in en op naar de camping. Als een milkshake op de camping aangekomen,
zagen we ons zonnetje Bronwyn die ons lief opwachtte en het stelletje vieze
stoffige wilde beesten ontving en alle stoere en mooie verhalen aanhoorde. De
dag eindigde in een heerlijke douche en een lekker potje koud bier. 't Was een
onvergetelijke dag waarin wij een mochten zijn met moeder aarde.
Willanda
Dit keer werden we om 5 uur, nog muzikaler
dan anders, n.l. met een mondharmonica, gewekt door Adrian. Omdat om 15.30 uur
de Sunset-cruise begint op de rivier de Chobe, geldt vandaag weer een strakke
tijdsplanning. Uiterlijk om 6 uur verlaten we camping "Crocodile Camp Maun"
en we ontbijten in de bus (voorgesneden wit brood, de bekende smeerseltjes jam,
kaas, met Yoghi). Onderweg wordt het vlees weer een keertje verstopt na een
seintje van Bronwyn dat er een controlepost is. Echter blijkt dit loos alarm te
zijn. Rond 8.30 uur even tijd voor roken, plassen en observeren van de bekende
Baobab-boom. Even later nog een stop, dit keer om te tanken en eventueel
drankjes en snoep te kopen. Hanneke valt wat ongelukkig uit de bus, maar met wat
ijsblokjes op haar enkel lijkt het mee te vallen. Om 10 uur weer op weg. Alsnog
een stop bij een controlepost. De truck wordt niet doorzocht. De lijst met onze
namen en paspoortgegevens blijkt voldoende te zijn. Onderweg zien we een grote
groep bavianen en olifanten. Om 13.00 uur een "quick lunch". Om 13.30
uur zitten we weer in de truck om de laatste 70 km van vandaag af te leggen. Het
landschap bestaat uit grasvlakten en bossen. We arriveren op tijd bij Chobe
National Park. Na in sneltreinvaart de tenten te hebben opgezet, lopen we naar
de boot. De sunsetcruise blijkt spectaculair te zijn. Over de Chobe varen we
gedurende 3 uren door een deel van Chobe National Park en zien we van zeer
dichtbij olifanten, nijlpaarden, diverse vogels, buffels, krokodillen, poekoes,
grote hagedissen. Werkelijk schitterend! Het overtreft elke verwachting.
's Avonds eten we weer heerlijk.
Pompoenpannekoeken, broodjes, braadworsten, aardappelpuree, mosterdsaus en
rauwkost. Het douchen is voor de meesten minder heerlijk. De keuze staat voor
kokend heet water of ijskoud water! Vlak voordat we gaan slapen, signaleren we
nog twee olifanten voor het hek van de camping vlakbij onze tenten. Als dat maar
goed gaat.
Welterusten,
Bianca
Vanochtend zijn we om 7 uur gewekt. Na het
ontbijt zetten we koers richting de Victoria Falls. Nadat we de Botswaanse grens
zijn gepasseerd, gaan we met de pont de Zambezi over richting Zambia. We varen
nu bijna op het 4-landenpunt. Voor ons ligt Zambia, achter ons Botswana, links
achter ons Namibië en rechts achter ons Zimbabwe. Midden op de Zambezi draait
de pont, zodat Robert de truck achteruit eraf moet rijden. We zijn nu meteen bij
de Zambiase grens. Na ongeveer een half uurtje hebben Robbert en Bronwyn voor
ons een gratis visum geregeld. De weg in Zambia is slecht, af en toe zelfs gaten
in het asfalt. Langs de weg zijn we veel hutjes met vrolijk zwaaiende kinderen.
Tegen 11.15 uur komen we bij een schitterende campsite aan. Een riviertje met
kleine watervalletjes stroomt over de site. De tentjes staan zelf op gras en
onder de bomen. De douches zijn bloedheet! Wat willen we nog meer! Na de lunch
gaan Eric, Marc, Martine en ik met een taxi naar Livingstone, naar de
Immigration, om daar een goedkope "double entry" voor Zimbabwe te
bemachtigen. De dames van de immigration zijn lunchen. Na een half uur proberen
we het nog een keer. De dames zijn nog niet terug, maar een man wijst ons op een
bankje waar we kunnen wachten. Wanneer de dames terugzijn, is onze "double
entry" binnen een paar minuten geregeld voor maar 1,5 US dollar.
Ondertussen is onze taxi-chauffeur de immigration binnengelopen. We hadden
immers met hem afgesproken dat hij ons weer zou oppikken. Hij brengt ons naar de
Vic. Falls. Bij de eerste stap die ik uit de taxi zet, vang ik al meteen een
glimp op van de watervallen. Gaaf! We lopen meteen naar het eerste uitkijkpunt.
Het is hier echt schitterend. We lopen een stukje en bij elk uitkijkpunt stoppen
we even om te genieten. We zien de watervallen aan deze kant (Zambia) van heel
dichtbij. Aan het einde van het pad kunnen we een stukje van het Zimbabwe deel
van het park zien liggen. Ondanks het negatieve reisadvies is het druk aan de
Zimbabwe-kant. Morgen zullen wij er ook staan!
Sofie
Samen met Robert, Adrian, Marian, Iris en
Hanneke begon ik de dag met uitslapen en relaxen. Vervolgens ging Hanneke aan de
slag en bakte pannenkoeken. Ze smaakten zo goed dat de helft al op was voor we
op weg waren. Na bakken en afwas en taxi naar de waterval genomen. En voor we
naar de poel gingen het restant van de pannenkoeken genuttigd.
Een "gids" wees ons de weg en na
het eerste lastige stuk ging het vrij
makkelijk. Zelfs de olifanten kwamen niet te dichtbij. De beloning van deze
tocht was fantastisch. Een pool bovenaan de waterval. Heerlijk zwemmen of onder
een kleine waterval zitten. En dat fantastische uitzicht. Echt een hoogtepunt,
wat ik jammer genoeg niet onder woorden kan brengen.
Op de terugweg deed Snoek bijna haar naam nog
eer aan, door te proberen richting waterval te zwemmen, maar onze koene redder
Adrian wist dat te voorkomen. Daarbij liep hij zelf de nodige verwondingen op,
terwijl Marian niets mankeerde.
Na een pauze nog een stuk gewandeld door
onder andere een stukje tropisch regenwoud en toen per taxi naar het kampterrein.
Eerst maar eens lekker douchen. (Een meevaller van deze reis: je kunt iedere dag
douchen en vrijwel altijd nog lekker warm ook.) Vervolgens weer per taxi naar
een restaurant om te gaan eten. Niet goed en niet slecht. Met precies genoeg
geld en een fooi in dollars betalen we de rekening en alweer per taxi naar de
tent om te gaan slapen. Alweer een mooie dag voorbij.
Jan
Om 7 uur opstaan. Vandaag belooft een
spannende dag te worden. Ingrid en ik gaan raften en Erwin, Annet, Menno,
Martijn en Gerard doen de combo: rafting en boarding.
We verzamelen om 8 uur bij het videoscherm op
de camping voor het ontbijt: een ei/bacon roll met thee of koffie. Zodra de
groep van 22 deelnemers compleet is, volgt de introductie. Er wordt lacherig
verteld wat er zoal mis kan gaan, welke grote gevaren verbonden zijn aan rafting
en op welke wijze je wel niet moet handelen. Een serieuzere introductie was
beter op zijn plaats geweest. Met gespannen gezichten stappen de deelnemers dan
ook in de open truck om op weg te gaan naar de Zambezi. Ik zelf was op dat
moment ook in staat af te haken. Onderweg rijden we een aap aan. Eén van de
instructeurs valt daarbij zowat van de truck. We rijden door. Uit de auto achter
ons rent een vrouw naar de aap toe om deze te verzorgen. Na aankomst bij Vic.
Falls kiezen we een reddingsvest, helm en voor de boarders ook nog een wetsuite
en flippers. We dalen af in de kloof naar de rivier. Daar worden we over de
boten verdeeld. Ingrid en ik gaan met twee Ierse meisjes en twee Engelse jongens
in een raft. Onze begeleider heet BJ. De vijf boarders zitten bij elkaar in een
raft. Dan volgt een uitgebreide instructie en uitleg van de diverse commando's:
get down, fall left/right, peddle forward/back. Nog even zwaaien naar de camera
en daar gaan we. Bij rapid number 1 hebben we al gezien hoe het niet moet. Als
je niet hard genoeg peddelt gaat de raft tegen een rots aan waarna een flip-over
volgt. Gelukkig gaat het bij ons goed. Rapid 2 t/m 6 gaan ook goed. Met de raft
duiken we de golven in en veel water komt in de raft. Spectaculair. Dan komt
rapid 7, de zwaarste met graad 5. Ik val er als enige uit. Ik meegesleept door
het water en ben lange tijd de weg kwijt. Wanneer ik uiteindelijk weer in
rustiger water kom, zie ik een kajak die naar me toekomt en me naar de boot
sleept. De twee Ieren en Engelsen in onze raft willen graag opzettelijk flippen.
Ingrid en ik zitten daar niet op te wachten. We besluiten om tijdens de lunch
van raft te wisselen. Na de tiende rapid is die lunch: 2 broodjes en juice. De
boarders vertellen enthousiast over hun ervaringen. Zij hebben de rappids 1-3 en
5 en 6 met het board gedaan. Zij moeten zich ongeveer hebben gevoeld als ik na
mijn val in het water bij rapid 7. Niet weten waar je bent, je mee laten sleuren
met het wild stromende water. Na de lunch stap ik in bij de boarders. Martijn en
Ingrid gaan in een andere raft bij de "patser" instructeur (van de
instructie vanochtend). Bij rapid 13 "The Mother" val ik opnieuw in
het water, samen met Petros, de leerling-instructeur. Dit keer blijf ik dichtbij
de raft en kan ik in korte tijd weer in de raft worden getrokken. Bij rapid 17,
de onvoorspelbare "double trouble", slaat onze raft om, de zogenaamde
flip-over. Voor Annet, Menno, Erwin en Gerard die nog niet in het water waren
gevallen leuk, maar wil ligt er onder de boot? Moi. Nadat ik ook dit spektakel
overleefd heb, ben ik aardig uitgeblust. We moeten nog een paar rapids. Gelukkig
komen we daar goed doorheen. Ingrid en Martijn zijn alle rapids "droog"
doorgekomen. Na deze spannende tocht, die overigens minder gevaarlijk bleek te
zijn dan op voorhand verwacht, nog een steile klim naar boven over keien en een
trap gemaakt van takken (een tak is een trede). De boarders starten de klim
zonder schoenen. Halverwege worden gelukkig de schoenen gebracht. Boven
aangekomen worden we getrakteerd op een heerlijk koud flesje frisdrank/bier. Per
truck rijden we vervolgens weer terug naar de camping langs diverse leuke,
afgelegen dorpjes over onverharde wegen. Er volgt een diner (steak of kippenpoot
met aardappelsalade en brood). En de vertoning van de videofilm. Die wordt
natuurlijk besteld met een paar foto's.
Na een heerlijke douche nog een drankje in de
bar. Petros en Doc(tor), onze twee instructeurs nog een biertje aangeboden.
Immers was ik als eerste uit de boot gevallen. Rond half 11 duiken Erwin en ik
onze slaapzakken in. Wat zullen wij slapen!
Bianca
Met Menno, Annet, Gerard, Martijn en ikzelf zijn we gaan riverboarden (en daarna raften). Nadat we de truck zijn uitgestapt, krijgen we een wetsuite, reddingsvest en een helm. Het reddingsvest wordt zo strak aangetrokken dat je bijna geen lucht meer krijgt. Met de flippers en het board lopen we naar beneden. Hier krijgen we van Petros nog wat instructies. Hij zal ons vandaag met Melvin vergezellen bij het waterboarden.
Dan het water inspringen, nog wat laatste instructies en we trappelen in de richting van rapid 1. Hiervan nemen we alleen de laatste stroming, en ja hoor, ik krijg het eerste water al binnen. Op naar rapid 2. Melvin doet het eerst voor en wij gaan er achteraan. Het is een fantastisch gevoel om zo aan je board hangend meegenomen te worden door het water. Een enkele maal heb ik wel moeite om uit de stroming te komen. Maar Petros of Melvin zijn dan zo bij je om je te helpen. In elk rustig stuk tussen de rapids vertelt Petros dan hoe je de volgende rapid moet boarden. Rapid 3 doen we achterste voren met je board in de “snelwaterstand. Voor rapid 4 moeten we het water uit en voor het eerst in de raft. De vierde rapid is te zwaar voor ons. Als stuurman hebben we Doc. Hij is de eerste 3 rapids met de raft achter ons aan gevaren. Een korte instructie in de raft en de golven in. Omdat ik vooraan zit, krijg ik goed te zien wat er op je afkomt. Al peddelend de golven ingaand, krijg je het idee of je de golven aanvalt. We komen de eerste rapid mooi door. Petros deed de vierde rapid wel op zijn board.
Met de vijfde en zesde rapid in aantocht duiken we nog met z’n vieren het water weer in. Gerard heeft besloten dat het waterboarden niets voor hem is en blijft bij Doc in de raft. De vijfde rapid heet “stairway to heaven” of “highway to hell”. In deze rapid val je zo’n 10 feet (3 ½ meter) naar beneden. Gegroepeerd boarden we er naartoe. En dan begint het. Je wordt meegezogen in de stroming, duikt naar beneden en je ziet of weet niet waar je bent. Soms hap je lucht, soms niet en het lijkt minuten te duren terwijl het misschien maar 30 sec. is. Een barre ervaring en met je board in je handen en een reddingsvest blijf je goed drijven. En als je goed in het midden blijft, hoef je ook niet bang te zijn voor rotsen. De zesde rapid gebruiken we om te freewheelen in de golven. Hierna gaan we terug in de raft. De boards en de flippers worden aan de kant gebracht samen met Melvin, zijn waterdag zit erop. Petros gaat mee in de raft. In de raft kregen we gelijk rapid 7: “Gullivers Travel”, de enige rapid met graad 5. Wij gingen als eerste raft er doorheen en dan voel je hoe een raft als een speelbal door de waterstroming gaat. Bianca haar raft komt als tweede. Er valt iemand uit de raft en dan zie je als de raft uit de golven komt, dat de plek waar zij zat leeg is. En ze was al angstig, hoe zal ze dit ervaren (dat hebben we ondertussen gelezen)?? Al snel is er een kajak bij haar om haar weer terug bij de raft te brengen. Als ze ons in de raft passeren geeft ze aan dat het oké met haar is, een lekker gevoel want ze moet er nog 14. We gaan verder door rapid 8 t/m10 zonder problemen, het blijft prachtig. Na rapid 10 gaan we aan de kant lunchen. Na de lunch gaat Martijn met Ingrid in een andere raft en komt Bianca bij ons zitten. Zij valt samen met Petros bij rapid 13 “the mother”uit de raft en onze gehele raft slaat om bij rapid 17: “Double trouble” voor ons een leuke gebeurtenis om het mee te maken, maar voor Bianca was het na de derde keer wel genoeg. De overige rapids gaan zonder problemen. Bij het eindpunt aangekomen, moeten we nog zo’n 25 minuten omhoog klimmen. Gelukkig staat boven het bier te wachten. We kunnen terugkijken op een schitterende dag en een mooie ervaring. ’s Middags zien we alles nog terug op de video, mooi om terug te zien en nog spectaculairder.
Erwin
’s Ochtends foto’s ophalen en tevergeefs gepoogd dollars in te wisselen. De receptioniste doet alsof ze allemaal naar de bank zijn gebracht. Dan … het vertrek naar Livingstone waar iedereen in een recordtempo de overgebleven kwacha’s opmaakt. Naderhand blijkt dat wie 5 minuten geduld zou hebben de kwacha’s in pula’s in kon wisselen bij een van de straathandelaren die op de bus afkwam. Met een extra lading chips gaat de bus door naar de grens. Snel stempelen en dan wachten. Wachten op de ferry en een mogelijkheid voor Robert om de truck door de werkzaamheden te loodsen. Na de grens met de ferry stempelen en voeten vegen, ook de truck moet door een plas water. Dit om de verspreiding van hand en klauwzeer tegen te gaan. De melk (die als afleidingsmanoeuvre in de ijskast stond) mag niet verder mee. Die wordt ter plekke opgedronken door Theo en Martijn. Onderweg naar Nata Lodge komen we nog een voetenveeg tegen. Bij de aankomst gaan de belangstellenden met een jeep naar de zoutvlakte om van een soort bushman te horen over het daar bestaande leven. De achterblijvers horen later dat er heel wat meer te zien viel dan een paar insecten, maar aan het einde was het wel steenkoud. De achterblijvers strandden na het opzetten van de tenten, tot hun eigen tevredenheid, bij de bar.
Martijn
en Ingrid
Nawoord
Tot
slot van dit dagboek nog een woordje van jullie tour"lijder". Ik zal
me beperken tot enkele hoogtepunten van de reis. Om te beginnen de eerste dag.
Daarover is niks geschreven, maar ik hoop niet dat hij aan jullie herinnering
voorbij zal gaan. We hebben toen immers Robbeneiland bezocht, en de boodschap
die dat eiland uitdraagt, is misschien wel het belangrijkste van deze reis
geweest. Schuldvragen en wraak lossen niks op; blank en zwart, rood en geel,
bruin en paars, we zullen er samen wat van moeten maken.
Samen
zijn we ook in de Fish River Canyon afgedaald. Dit indrukwekkende
natuurverschijnsel heeft de meesten nog dagen geheugd, niet alleen vanwege de
mooie uitzichten, maar vooral vanwege de spierpijn die de klim naar boven
opleverde.
Een
nacht later zaten we gezellig in Konkliep Lapa. Als jullie dat niks meer zegt,
misschien dat de volgende zin jullie geheugen opfrist: "Fuck, it's fuckin'
deserted here." De alleraardigste eigenaar had de volgende ochtend een tour
naar bushmen-tekeningen beloofd, maar de kater in z'n hoofd belette dat. Fuck. (Voor
de duidelijkheid: deze nacht beschouw ik niet als een hoogtepunt. Ook Robert was
die mening toegedaan, wat hij fijntjes liet blijken door het hek aan gort te
rijden).
Gelukkig
ging de wandeling met Busman in Sossusvlei wel door.
Deze barrevoets rennende man
vertelde ons in het Afrikaans uitgebreid dat de natuur baie goed in elkaar
steekt.
Alsof
we in de duinen van Sossusvlei nog niet genoeg zand gehapt hadden, besloten drie
deelnemers in Swakopmund te gaan sandboarden. Vooral Martijn kwam als een echt
zandmannetje terug van deze onderneming. Tot dan toe was dit zandmannetje het
wildste wat we hadden gezien. Hier en daar hadden we wel een verdwaalde oryx of
springbok gespot, maar dat verbleekte in de witte schittering van Etosha. Hoe
snel de groep echter wende aan de overdosis wild, bleek wel uit de opmerking die
gepaard ging met onze ontmoeting met een groep van 10 leeuwen: "Oh, er zijn
geen jonkies bij." Desalniettemin kon de sundown cruise op de Chobe rivier
iedereen bekoren.
Bij
de Victoria Falls kon iedereen zijn eigen gang gaan. Het raften leverde weer
enkele geradbraakte figuren op, anderen deden het rustiger aan door de
watervallen vanaf de Zimbabwaanse kant te bezichtigen, of het plaatsje
Livingstone te verkennen. Ikzelf was bijna met de watervallen naar beneden
gesleurd, omdat Marian zo nodig haar naam eer moest aandoen en met een snoekduik
in de Zambezi dreigde te verdwijnen. Ik had zelf nog nooit snoek gedoken, maar
spannend was het wel.
Veel
rustiger was het in Jan se gat, tenminste . . . voordat wij kwamen. Het was de
laatste kampeeravond en dat sloten we af met punch en een feestje.
De
reis werd uiteindelijk afgesloten met dezelfde boodschap als waarmee ze begon.
Het bezoek aan Soweto en het huis van Nelson Mandela heeft aan iedereen een
glimp laten zien van de positieve energie die geput kan worden uit ellende. In
plaats van af te rekenen met de schuldigen, wordt gezocht naar manieren om er
samen wat van te maken.
Ik
wil jullie allemaal nogmaals bedanken voor de fijne tijd die we samen hebben
gehad. Jullie waren een heel leuke groep. Als er een reünie komt, tot ziens, en
anders misschien ook.
Groeten
Adrian
Tot hier het verslag van een geweldige reis. Een leuke herinnering van alles dat we mee gemaakt hebben en wie weet wel een verhaal om nog eens met elkaar over na te praten?!
Groetjes Annet
Ooit zal er ook een aantal foto's geplaatst worden op deze pagina..... Tot die tijd zult u even geduld moeten hebben...
Terug naar (overige) vakanties.
Terug naar (wandel) vakanties.