In het voorjaar van 1994 hebben William en Jan zojuist het lopen van uitgezette wandelingen (LAW's) ontdekt. En wat is er dan leuker dan de minst populaire te gaan lopen? Niets toch! Vandaar dat zij op 29 april naar Noord-Groningen vertrekken om daar, met rugzak, 120 kilometer te gaan lopen. Dit voornamelijk over grasdijken. Een ander soort pad, maar toch leuk om gedaan te hebben. Hieronder het verslag van deze meerdaagse hike.
Dag 1 |
(29 april 1994) |
Het is kwart over zes in de avond en na afscheid van het thuisfront (in mijn geval: Hanneke) genomen te hebben met de bus naar het station. Blijkbaar is er iets misgegaan met het afspreken, want William heeft een kaartje naar Groningen en ik naar Leeuwarden. Tja, vanaf beide plaatsen is het ongeveer even ver naar Lauwersoog. Enfin, de conducteur doet niet moeilijk en laat ons kiezen. Dan maar naar Groningen. Best een eind vanaf Rotterdam, maar gelukkig verkopen ze koffie en blikjes bier in de trein. Ook een gesprek met een wel erg bluffende Surinaamse jongedame doet de tijd sneller lijken te gaan.
Op het station eten en drinken we nog wat en dan maar opzoek naar een liftstek. Snel gevonden en snel een lift. Wel niet zo'n heel erg lange, maar wel één naar een betere liftplaats. Daar binnen twee minuten (het wordt ons wel vaker 'verweten' dat we een lift-meeneem-hoofd hebben) een volgende lift; achterin en opgevouwen bereiken we zo het volgende dorp. Ook hier staan we bijzonder kort en de collega-tuinman brengt ons naar de camping in Lauwersoog. Daar zijn we om een uur of twaalf en lijkt de eigenaar niet echt blij met ons te zijn. Zal wel door het tijdstip komen?! Snel de tent opgezet en na nog een afzakkertje lekker slapen.
Dag 2 |
(30 april 1994) |
25 km |
Om kwart over 8 brandden we de tent uit en op ons gemak ontbeten, spullen ingepakt en de rugzak opgehesen. Al snel vinden we het eerste rood/witte merkteken: de bekende LAW-markering. Het eerste stuk van de route lopen we langs het Lauwersmeer en daarna door een natuurgebied; tevens militair oefenterrein. De amfibievoertuigen-water-testbak laten we maar links liggen. Het weer is overigens mooi genoeg om nat te worden.
Na zo'n 10 kilometer komen we bij een kroeg, die jammer genoeg dicht was. De eigenaar zag ons en deed z'n zaak toch open. De koffie met stroopwafel smaakte prima. Appeltaart zouden ze in Groningen niet kennen leek het deze route wel. Ook weinig mensen gezien onderweg. Wel heel veel kerken.
Mooi pauzeplekje. |
Om half één een mok cup-a-soup (de uitvinder daarvan verdient een standbeeld, aangeboden door alle rugzak-wandelaars) en brood met pindakaas. Een uur later toch nog koffie met appeltaart kunnen vinden en zelfs de omgeving was toch zeer de moeite waard; net als de gesprekken onderweg.
Om vijf uur zochten we een kampeerplekje en vonden deze in een oude boomgaard. Snel een grote pan macaroni gekookt én leeg gegeten en daarna snel de tent in, vanwege de harde wind. Nog een afzakkertje en vroeg gaan slapen.
Dag 3 |
(1 mei 1994) |
27 km |
Ook vandaag weer vroeg op. Het was bewolkt en het waaide flink, maar het was toch prima wandelweer. Binnen een uur na het opstaan hesen we de rugzak op en liepen richting Baflo. Prachtige route met zelfs twee kilometer, pas jaren later te lopen, Pieterpad. Genieten van een fantastisch oud, vervallen, kerkhofje, mooie kop-hals-romp-boerderijen, schitterende kerkjes, kronkelige polderpaadjes enzovoorts. De grasdijken zouden pas later komen... Niet alles was even mooi: soms ook lange asfaltwegen door een eentonig landschap. Hoewel een rondspringende ree dan ook weer veel goed maakt. In Baflo was het café gesloten, dus dan maar oploskoffie. (Koffie??? Spul!!).
Na deze ,voor mij broodnodige, pauze liepen we richting Warffum. Hier zowaar een open café! Maar wel weer zonder appeltaart. Gelukkig smaakte de koffie heel erg goed en na twee kopjes werd het weer tijd om de rugzak om te hangen. Het was inmiddels al ver in de middag en dus tijd voor lunch. Macaroni uit een pakje. We bleven echter niet te lang zitten, want het waaide veel te hard om echt lekker te kunnen pauzeren.
Typisch Groningen. |
Het stuk naar Uithuizen was, mede vanwege die harde wind, echt afzien en toen we daar eindelijk waren, strompelde ik meer dan dat ik liep. In café de Vriendschap (het lijkt wel een kroegentocht) eerst koffie. En inderdaad: geen appeltaart... Daarna nog een apfelcorn en patat met een Palmpje. Het was erg gezellig en de Palm smaakte erg lekker. Tot er een mislukte Neanderthaler de sfeer kwam verzieken, door Gea (de ontzettend aardige barkeepster) in huilen te laten uitbarsten. De sukkel! Dan maar een flesje Palm de rugzak in en nog een half uurtje lopen. De tent langs de 'weg' opgezet en na de flesjes te hebben geledigd, sliepen we zo rond een uur of tien.
Dag 4 |
(2 mei 1994) |
26 km |
Nog vroeger op dan de andere dagen: kwart voor zeven! Zo'n 50 minuten later waren we op pad. Zelf had ik gelukkig weinig last van de gisteren opgelopen blaren, alleen liep William nog erg moeilijk. Vandaag windstil, alleen nog wel bewolkt.
De route voerde ons door de polder, met prachtige vergezichten en heel veel molens en kerktorens in de verte. Na zo'n 8 kilometer kwamen we in 't Zandt, waar we de supermarkt bezochten. De voorraad lekkers (koeken, mars, bananen, gehaktballetjes, enz.) aanvullen. Ook een kaart naar huis gestuurd om te laten weten dat we nu over de helft van het wad- en wierdenpad zijn en het dagboek bijgewerkt. Kortom: gewoon een lekkere, lange pauze.
Een klein uur later law-den we verder over voornamelijk onverharde en halfverharde paden. Twee kaartjes verder (en er staan wat kaartjes in zo'n boekje) moesten de twee flesjes bier en de zak chips uit de rugzak er ook aan geloven.
Vrolijk strompelden we verder en sneller dan verwacht stonden we in Appingendam. We liepen langs de hangende keukens, maar eerlijk gezegd waren we meer geïnteresseerd in de lunchroom, waar ze koffie met appelgebak (!) hadden.
Hangende keukens in Appingendam. |
Vervolgens nog een paar kilometer jaagpad in Appingendam, wat absoluut de moeite waard was en je deed vergeten dat je eigenlijk in een stad liep. Na nog een stukje fietspad stopten we om onze benzinebrander af te tanken (gooi maar vol, zeg je dan bij de benzinepomp), zodat we de balletjes gehakt en thee konden warmen.
Nog zo'n drie kilometer strompelen en toen bereikten we een camping. Op het terras een kopje koffie (zonder..) genuttigd en lekker een uurtje slapen om uit te rusten. Daarna een uitgebreide maaltijd: varkenslapjes met champignonsaus, aardappelpuree en boontjes. En dat alles dus klaargemaakt in één pan. Smaakte nog lekker ook!
In de kantine een kop koffie gedronken en zitten kletsen met een stel andere gasten en de campingbeheerder. We proefden toch een vorm van jaloezie. Blijkbaar spreekt het toch veel mensen aan, om alles op je rug te gooien, de boel de boel te laten en heerlijk te gaan wandelen. Zelfs (of misschien wel: juist) als je helemaal vanuit Rotterdam naar Noord-Groningen komt...
Dag 5 |
(3 mei 1994) |
27 km |
Lekker uitslapen; kwart over acht op en om half tien weer lopen. Een winderige grasdijk op en het was maar goed dat de zon scheen, anders zou het afzien zijn geweest. Na een kwartiertje wandelen kwamen we in het Eemshotel aan. Een hotel op palen, in zee en met koffie en appelgebak!
Het volgende stuk route liep tegen de harde wind in, tussen de schapen en langs een industriegebied (Akzo). Niet echt een superstuk. Na 9 kilometer kwamen we in Termunten aan, waar we onze maag vulden met patat en cola. Even later liepen we het dorp uit en zagen... heel ver....
Met harde wind pal tegen liepen we kilometers op een grasdijk, met af en toe een paar schapen en met links de waddenzee en rechts 'plat'. Noord-Groningen zoals toch een beetje verwacht was. Wel was het lekker weer en kon de korte broek aan.
Na een dik uur lopen gingen we even van de dijk af om, uit de wind, een bak oplosspul te zetten en lekker bij te komen en uit te rusten. Ook aan deze pauze kwam echter een einde en opnieuw liepen we kilometers grasdijk.
Het beeld van Groningen wat ons misschien wel het beste bijgebleven is. |
Na zo'n 25 kilometer gingen we op zoek naar een overnachtingsplekje, maar boer 1 weigerde, boerderij 2 en 4 waren onbewoond en boer 3 was niet thuis. Gelukkig was het bij boer 5 wel 'raak' en daar mochten we de tent opzetten. We konden overigens heel goed begrijpen waarom zoveel boerderijen onbewoond waren: je moet wel heel erg goed tegen de eenzaamheid kunnen om hier te overleveren. (Sinds deze wandeling begrijpen we, en dat meen ik echt, zonder te provoceren, zelfmoord en incest een stuk beter).
Na aankomst eerst maar eens een kopje oploskoffie gezet en daarna boerenkool met worst gegeten, Bij de oploskoffie na het eten spoot William zichzelf nog onder de benzine, door de brander te vroeg te openen, maar verder gebeurde er niets bijzonders meer voor we gingen slapen.
Dag 6 |
(4 mei 1994) |
20 km |
Vanmorgen werden we gewekt door regendruppels op de tent en zo rond kwart voor negen liepen we, de laatste 12 kilometer naar Nieuwerschans. Het grootste gedeelte liepen we weer over grasdijk en/of modder. Gelukkig hield het al snel op met regenen en dus gingen de regenpakken weer uit. Onze eerste pauze van deze dag was in Nieuw Beerta, naast een café, wat helaas gesloten was. Dan zelf de brander maar weer starten.
Ook het volgende stuk was erg modderig, maar toch heel erg leuk. In Nieuweschans volgden we de laatste paar rood/witte merktekens naar de VVV. Daar charterden we een baliemedewerkster om een groepsfoto te laten maken. Gelukkig konden we de voltooiing van onze 120 kilometer met appeltaart vieren.
Het eindpunt van het Wad- en Wierdenpad. |
Vervolgens met de trein naar Winschoten, om daar een ABT-stempel te halen. (ABT's zijn speciaalbier-cafés; een stempel van al die kroegen levert een, nooit door ons 'gehaald' T-shirt op). Deze ABT was één van de weinige tegenvallende... dan maar per bus naar Veendam, voor het nog enige andere in het noorden zittende ABT-café. Die was wel waanzinnig leuk! Gezellig een paar uur zitten bomen (met een journalist van een plaatselijke krant, die het fantastisch vond wat wij deden en het grootste gedeelte van de rekening betaalde) en zelfs een T-shirt van dit café gekregen. Tussendoor belde Hanneke nog (ze weten je echt overal te vinden...). Na een paar biertjes zijn we opgestapt en na een snelle hap bij van der Valk zijn we naar een oprit gelopen en staken de duim omhoog. In no-time een lift naar Deventer gekregen. Daar de Intercity genomen, gezellig met een aantal mensen zitten kletsen en onderweg nog koffie gedeeld, die we vlak daarvoor zelf op het perron hadden gezet.
Zo tegen één uur waren we thuis en kwam er toch een eind aan deze wandeling, Heerlijk om weer thuis te zijn! En ook: leuk om ook deze kant van Nederland eens gezien en beleefd te hebben.
En voor de mensen die nóg meer willen lezen over dit pad: meer dan 10 jaar later liep Jan dit pad nog eens. Klik hier om dat verslag te lezen.
Terug naar hikes in Nederland.
Terug naar (wandel) vakanties.