Wad- en Wierdenpad (LAW 5-5) (onderdeel van een rondje Nederland)

De inleiding:

Na de voltooiing van het Pieterpad en als 'tussendoortje' het Oeverloperpad besloten Jaap, René en Jan een rondje Nederland te gaan lopen. Natuurlijk niet aan één stuk... Drie, vier dagen zonder vrouw en kinderen is immers vaak lang genoeg!  Een aantal LAW's werden aan elkaar geknoopt en in oktober 1998 startten we in Sluis met het Deltapad en oktober 2015 waren we, na in totaal 63 dagen, rond! Daarbij hebben we overigens beide takken van het Deltapad én de Afsluitdijk gelopen.

Hieronder volgt het verslag van het Wad- en Wierdenpad of klik hier als u bij het begin wilt beginnen.

Terug naar boven.

In 1994 heb ik het Wad- en Wierdenpad ook al eens, samen met William, gelopen. (Klik hier voor het verslag van die wandeling). Toen had ik nooit gedacht deze wandeling nog eens te lopen. Het is dus toch gebeurd...

De horeca, op de overgang van Friese Kustpad en Wad- en Wierdenpad, lijkt een foute tent, maar dat is gelukkig een misvatting. Jammer dat de koffie uit de automaat komt, maar verder hebben we een pauze van zo'n anderhalf uur die zeer aangenaam was. Vlak voor we weer gaan wandelen klaart het helemaal op. We zien Schiermonnikoog liggen en al snel nadat we weer op pad zijn breekt zelfs de zon door. 
Langs de kust van het Lauwersmeer en even later door een gebied dat als militair oefenterrein gebruikt wordt. Het doet ons sterk denken aan de Flevopolder. De lus die we volgens het boekje moeten lopen is een aanrader. Zeker als er dan ook nog eens twee reeën vlak voor onze voeten wegspringen.
Net voor het donker vinden we een kampeerplekje. Uit de wind en vlak. Tijd voor pasta en een borrel. We hebben vandaag nog weinig gegeten en de drie pakjes spaghetaria gaan bijna op. Onze tweede borrel drinken we in de tent. Deze extra borrel hadden Jaap en René nog van mij tegoed: ik ben er immers de oorzaak van dat we maar drie in plaats van vier dagen kunnen wandelen deze sessie.
De lucht is helemaal opengetrokken en het wordt vrij koud. Ik ben zo dom geweest m'n heel erg dunne slaapzak mee te nemen. Nooit doen: je rugzak inpakken op een bloedhete dag. Met T-shirt en sokken aan is het gelukkig nog net te doen.

Als we opstaan is het grijs, maar droog. René pakt de tent in, Jaap zet thee en Jan schrijft dagboek. De chocopasta is keihard (koud), dus plakjes afsnijden in plaats van smeren. Lekker dik broodbeleg. Tegen de tijd dat we onze boterhammen naar binnen hebben gewerkt begint het te regenen. Gelukkig zit dan vrijwel alles al in de rugzak. Het waait en regent dan overigens nog niet echt hard.
We zien geen markering maar de omgeving maakt veel goed. Bossages, riet, open vlakten (militair oefenterrein) en water. Zelden hebben we overigens zo misgelopen als op dit stuk. Het duurt even voor we terug zijn op route; zelfs het kompas bewijst daarbij z'n dienst. De door ons gelopen route zou overigens zo opgenomen kunnen worden in een LAW-boekje.
Weinig horeca en café 'het lachende paard' zouden ze beter café 'het uitlachende paard' kunnen noemen: we worden weg gezwaaid. De sticker 'wandelaars welkom' hangt hier beslist onterecht. (Noot: sinds 2 april 2004 kent deze zaak nieuwe eigenaren. Ik heb inmiddels een mailtje van hen gekregen en zij hebben me gegarandeerd dat die sticker er nu wel terecht hangt. Iedereen die aanbelt zal nu wel een consumptie kunnen krijgen. Waarvan akte!). Dan maar zelf koffie zetten. Smaakt ook altijd lekker en het is dat we zo sterk afkoelen, maar anders waren we vast nog langer blijven zitten. 
Het blijft even droog en via een smal fietspad lopen we verder. Een stukje asfaltweg en over een ander fietspad richting Leens. Veel weilanden en akkerbouw. In Leens bezoeken we een snackbar. De inwendige mens wordt versterkt en de regenpakken gaan weer aan. Langs een borg in perfecte staat, via een slingerend paadje tussen bomen om Welle den Hoorn heen en dan afzien. Stevige zijwind, harde regen en rechte asfalt- en betonwegen. Ik wilde m'n hoofd graag leegmaken deze wandelsessie: nou, dat lukt dus prima op deze manier!
Een paar kilometer later zitten we op het laatste stukje Pieterpad. Het wordt zowaar weer droog.
Iets over half vijf staan we op het eindpunt van het Pieterpad. In 1995 stonden we hier, na de voltooiing van het Pieterpad, ook. (Klik hier voor het verslag van die wandeling). We besluiten onze plannen te wijzigen. Jaap zit er doorheen: we gaan hiervandaan naar huis. Gezien de storm en het verder op de route ontbreken van plekjes waar we uit de wind kunnen kamperen waarschijnlijk een juiste beslissing. We hebben immers in Vlissingen al eens een tent verspeeld tijdens dit rondje Nederland?!
De bus gaat pas over twee uur dus tijd genoeg om wat te eten en drinken. Tussendoor lukt het ons echter om Ad telefonisch te pakken te krijgen en hij pikt ons op. Voor die tijd nog genieten van een perfecte saté.
Met de auto van Jaap naar Utrecht. Echt noodweer; bij Strand Nulde hangen zelfs een paar forse omgewaaide boomtakken over de snelweg. Op Utrecht de trein gepakt en in Rotterdam rijdt de tram niet. Boomtakken op de bovenleiding. Ik ben vrij laat thuis, maar gezien het noodweer is het waarschijnlijk een verstandige beslissing geweest om deze wandeling met een dag in te korten.

Terug naar boven.

Lang geleden, maar na anderhalf jaar gaan Jaap, René en Jan verder met hun rondje Nederland. Voor het zover is, is het al middag en is er van alles gebeurd. Tot Utrecht zit ik alleen en weet een kop koffie over een vrouw in minirok te gooien. Ze was niet eens boos op me. Op Utrecht staat Jaap te wachten. Samen wachten we op René: Jaap in de trein en ik op de treeplank. De conducteur fluit niet eens en Jaap en ik kunnen alleen nog naar elkaar zwaaien. Even later arriveert René; zijn trein had vertraging. Ruim twee uur tot Groningen om bij te kletsen.
Met z'n drieën koffie in de restauratie en de stoptrein naar Baflo. De plannen zijn al een paar keer gewijzigd. De bus gaat pas een uur later, maar samen met een tweetal Pieterpadloopsters nemen we een taxi. Toch benieuwd of zij dat Pad ook ooit zullen aflopen...
Super wandelweer; eind oktober en de hele dag in korte broek kunnen lopen. Van het Pieterpadcafé (in het dorp nu ook Pieterpadmokken, -posters, -stickers, -ansichtkaarten, -sleutelhangers en meer van dat soort zaken te koop) vrijwel rechtstreeks naar de zee. Achter de dijk ligt nog meer land en dan nog een dijk. Achter die dijk ligt pas de zee en de kwelders. Lopen alsof je op een lopende band loopt. Kilometers lang hetzelfde uitzicht. Als het hier regent is het vast héél erg saai.
Halverwege een huiskamercafé. Veel lokale gasten en rijk zal de eigenaar er niet worden. Wel een prima plek om te pauzeren. Nog meer grasdijk en pas bij Uithuizen terug de polder in. Ook erg recht. 
We lopen een paar kilometer anders dan de route gaat. We gaan namelijk weer bij Ad en Els slapen. Het eten staat al klaar als we tegen zevenen in het donker arriveren. De open haard brandt en daar word je slaperig van na 27 kilometer lopen. Toch houden we het wakker tot een uur of half twaalf. Komt niet alleen door de borrelhapjes en het bier.

Wat een dag: weer de hele dag de korte broek aan. Later horen we dat er warmterecords worden verbroken dit weekend. Na een uitgebreid ontbijt staan we te popelen om weer verder te wandelen. Veel uitzicht en kerktorentjes in de verte. Na een paar kilometer asfalt een heel klein stukje omlopen naar de kerk van Oldenzijl. De koster staat al klaar met de sleutel om ons binnen te laten.
De rest van de etappe is eigenlijk hetzelfde als het eerste stuk: weilanden, kale akkers, een enkele boerderij en kerkjes in de verte. In 't Zandt is het café een jaar geleden gesloten. We trakteren onszelf en twee andere wandelaars daarom maar op een kop oploskoffie en een plak kruidkoek.
Bij Nijenklooster lopen we een ander stuk dan de route. Het witte kerkje van Jukwerd op het wierd is het waard. Van de hangende keukens in Appingendam kun je je dat afvragen: het zijn er slechts drie. Nog even snacken en een stukje lopen. We vrezen het ergste voor een kampeerplekje, maar een paar honderd meter van de route, na het oversteken van een provinciale weg en een spoorlijn, gaan we een klein natuurgebied in. Een perfecte plek: vlak, met een bank en afvalbak. De reeën naderen tot op enkele tientallen meters.
Spaghetaria en oploskoffie. De kasteel daarna smaakt nog lekkerder. Jaap gaat naar bed en René en ik maken weer zo'n avond mee waarop alles klopt. Geluk zit niet in dingen, maar in herinneringen.
Om twaalf uur is ook de apfelcorn op en gaan we naar bed.

We slapen een uur langer en hebben een uur korter. Of zoiets; het is nu in ieder geval wintertijd. Om half zeven staan we al op en een uurtje later zijn we weer op pad. Door Delfzijl heen naar het Eemshotel. Een hotel op palen en met espresso om voor om te lopen. De appeltaart is redelijk. Delfzijl zelf is flink geüpgraded. Een mooi wandelpromenade over de dijk en langs de sluizen.
Langs het industriegebied over of langs de grasdijk is minder interessant. Net voor het monument voor Oterdum verdwijnt de industrie. De ''glijbaan'' zullen we nog lang zien.

monument voor Oterdum

In Termuntenzijl een laatste horecastop voor het eindpunt. Er blijken er meer te zitten die open zijn. Het kerkje van Termunten is een juweeltje. Het staat dan ook niet voor niets op de voorkant van het boekje van het Wad- en Wierdenpad.
De rest van de dag alleen grasdijk. Links de waddenzee met kwelders (en soms zeehonden) en rechts een natuurgebied en later gras en akkers. Kilometers lang en recht.

Groningen en grasdijken.

Pas als we om kwart over vier stoppen gaat de lange broek weer aan. Eén grote camping. De spaghetaria smaakt vandaag niet echt lekker. De jenever van Jaap wel. Jammer dat het maar een klein beetje is. Dan leer je overigens wel je vrienden kennen ;-)

De minst mooie dag van deze wandelsessie: een paar wolkjes en de korte broek gaat niet aan. Komt ook wel omdat we om half twaalf klaar zijn met wandelen, want anders had tie ook vandaag gewoon weer aangegaan. Vooraf zou je overigens graag getekend hebben voor dit weer. Het was echt onvoorstelbaar mooi weer deze laatste dagen van oktober.

's Morgens weer vroeg op pad.

Bij het afbreken maken we een praatje met de boer en dan de laatste kilometers grasdijk. Tot Sluis zullen we de zee niet meer zien. Bij Kostverloren gaat het mis en missen we een merkteken. Dwars door Drieborg is zeker zo leuk en tot onze verbazing zitten daar twee cafés. Wel allebei gesloten op dit tijdstip. Langs een drukkere weg naar Nieuweschans. Nieuw Beerta laten we maar voor wat het is.
Drie kwartier wachten op de trein. Koffie in een fout café. Een uur in de boemel en twee uur in de intercity. Chinezen op Utrecht centraal en het laatste stuk alleen naar huis. Terugkijkend op deze wandeling kan ik maar één conclusie trekken: wat een verschil met de vorige keer dat ik dit pad liep!

Klik hier als je het vervolg van deze wandeling (het Noaberpad) wilt lezen.

Terug naar boven.

Terug naar hikes in Nederland.

Terug naar (wandel) vakanties.