Wandelen in Zwitserland op de Bärentrek

Inleiding:

In de zomer van 2010 zijn Hanneke en Jan naar Zwitserland gereisd om daar ruim een week de Bärentrek (of is het Bärentrail?) te wandelen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze het heel erg warm hadden, maar vooral genoten van het geweldige landschap.
Hun aansluitende wandeling in Slovenië stopten ze na zeer korte tijd zelfs vanwege de warmte.

Een vakantie die is gebaseerd op een aantal andere dingen: enerzijds omdat we ''slechts'' drie weken samen op zomervakantie konden (IJsland met René en Morgan was anders onmogelijk) en de Tour de France die in Rotterdam start. Als je dan net als wij vrijwel aan het parcours van de proloog woont wil je dat natuurlijk ook meemaken. En aangezien Zwitserland al langer op ons ''wandelverlanglijstje'' stond en je daar eigenlijk alleen in de zomer kunt wandelen viel nu alles op z'n plaats.
We nemen wat vroeger de trein naar Utrecht om de drukte voor te zijn en stappen daar in de nachttrein naar Zwitserland. We hebben deze keer een tweepersoonscoupé geboekt en daarvan zijn de bedden zowaar wat breder dan in de zespersoons. Niets slaapt zo lekker als een slaaptrein.

Een uur voor Basel worden we gewekt en krijgen we ontbijt. De koffie smaakt prima. Twee keer overstappen en we zijn in Kandersteg. We slapen vannacht op het Scoutcentrum; terug niet want het zat al maanden van te voren vol. Eerst koffie mét. Verder is er weinig te doen in het dorp. Op zondag is bijna alles gesloten. We kopen een wandel- en de treinkaartjes voor morgen en besluiten ook nu nog wat te gaan wandelen.

Bovenop is het heerlijk wandelen.

Met de kabelbaan zo'n 700 meter omhoog en lopend naar beneden. Bovenop lijkt het nog wel voorjaar. Zelden in mijn leven zoveel bloeiende orchideeën gezien. De eerste kilometers zijn redelijk vlak, maar dan gaan we dalen. Een goed pad, maar erg steil. Onderaan een welverdiend ijsje en een kop koffie op een terras en dan terug naar het Scoutcentrum. Douchen; het is een plakkerige dag geweest.
Dan eten bij des Alpes. Het giet, maar we weten dat het de tien minuten lopen waard is. (In de winter gaan we vaak een lang weekend skiën in Kandersteg en dan eten we ook daar). Terug gaan we vroeg naar bed, maar omdat deze kamer erg gehorig is duurt het toch nog vrij lang voor ik in slaap val.

Half acht op en ontbijten en lunchpakketjes smeren. We nemen de trein van kwart over negen en zo'n twee uur later en met twee keer overstappen zijn we in Meiringen. De treinrit zelf is ook een toeristische attractie. Nooit geweten dat Zwitserland zulke grote meren heeft.
Na nog een koffie met aardbeientaart zetten we de eerste stappen op de Bärentrail. Een niet-officiële naam, maar toch een heel bekende wandeling. Het begin is bloedheet. Klimmen in de felle zon is niet zo fijn. Nog een voordeel dat het pad goed begaanbaar is. We stoppen regelmatig om wat te drinken en dwingen onszelf ook te eten.

Een goed begaanbaar pad.

Gelukkig is het na een paar honderd meter stijgen vooral vlak lopen. Ook blijft de zon grotendeels achter de wolken waardoor het toch een stuk aangenamer wordt. Ondanks dat we min of meer langs een stille asfaltweg kronkelen voldoet het pad aan alle clichés: overal bloemen, koeien met bellen en steile bergen met een enkele gletsjer. Mooi!
Het is opvallend druk met andere (dag)wandelaars. Veel mensen nemen de bus omhoog en lopen naar beneden. Wel een voordeel: bovenop de pas kunnen we nu een koude cola drinken. Dan nog een stukje vlak lopen. Een wat modderiger pad en dan een mooi vlak stukje voor de tent. Een stromende beek voor de deur en achter ons een steile bergwand. De tent heeft op mindere plekken gestaan. Hoewel? Dit is de eerste nacht voor deze tent. Door een vergissing van Häglofs hebben we, alweer, gratis een nieuwe tent van ze (moeten) krijgen.

De tent zal in de toekomst ongetwijfeld op minder mooie plekjes komen te staan.

Het is inmiddels een uur of vijf en na koffie en wassen is het tijd voor spaghetteria. Dan nog wat poederlimonade en chips voor we vroeg naar bed gaan. Ik heb de afgelopen weken (te) weinig geslapen en ben toe aan een lange nacht.

Heerlijk geslapen. We staan tegen acht uur op. Hanneke hoeft zich niet te wassen: een kalf, mét bel, likt haar schoon. We moeten moeite doen om de beesten weg te houden bij de hartkeks en tent. Gelukkig is het wat minder warm vandaag. Hoewel: als de zon er doorheen breekt is het toch weer flink zweten.

Ook kalfjes mét bel zijn nieuwsgierig.

De eerste uren zijn vooral klimmen. Net als de rest van de dag kruisen we relatief vaak een rustige asfaltweg, die veel meer zigzagt dan wij. Na een uur zijn we boven en dan snel omlaag. Nog even een korte stop, maar we weten: straks wacht de koffie met apfelstrudel.
Daar vandaan blijven we iets boven Grindelwald. Pas aan het einde van het dorp lopen we het binnen. Erg toeristisch. Dan gaan we echt klimmen. Je kan met een tandradtrein omhoog, maar wij gaan lopen. Ook hier bloemen in alle soorten en kleuren, behalve rood. Wel knalblauwe gentianen gezien vandaag.

Overal lijken bloemen te bloeien.

Bijna bovenop zit weer een terras. In Zwitserland lopen is niet goedkoop ;-) Nog een half uurtje wandelen en dan staat de tent. Uitzicht op de noordwand van de Eiger, hoewel die in eerste instantie grotendeels in de wolken verdwijnt. Tijdens het eten hebben we geluk: de bewolking trekt op en de berg toont haar schoonheid aan ons. Het eten smaakt daardoor nog lekkerder lijkt het.

's Morgens staat de beek droog. Blijkbaar een smeltwaterbeek. Het is vandaag een onbewolkte dag en eigenlijk te warm om te lopen. 

Wandelen in een cliché.

Onderweg zien we een thermometer op 30 graden staan. Wel een hele mooie etappe. Eerst een pittige klim tot Kleine Scheidegg. Daar vandaan gaan diverse tandradbanen naar onder andere de Jungfrau. Wij vinden het de 90 frank per persoon (zo'n 60 euro) toch niet helemaal waard en zien er daarom van af. Het is een erg toeristische plek, maar voordeel daarvan is dat ze natuurlijk koffie met apfelstrudel hebben.
Dan min of meer langs het spoor een uurtje omlaag. Eerst relaxt, maar niet voor heel lang, want dan gaan we echt dalen. We lopen een variant op de Bärentrek en laten Wengen voor wat het is en gaan via de Trümmelbachfälle naar beneden. Een waterval door tunnels en ook al erg druk bezocht.
Dan staan we in het dal en lopen een paar kilometer vlak over asfalt en halfverharde paden. Net voor de kabelbaan worden we uitgenodigd de restanten van een bbq helpen op te maken. Dat doen we dan maar. Vooral de koude watermeloen smaakt heerlijk met dit weer.
Om in de ergste hitte niet te hoeven klimmen nemen we twee kabelbanen omhoog naar Mürren. Aan de souvenirs is te zien dat James Bond hier ooit gefilmd heeft.

Wat een mooi cliché!

Zo'n 800 meter hoger, op 1600 meter, lopen we weer verder. Ook dan toch vooral klimmen. De laatste kilometers lopen over een kale begraste berghelling, maar een combinatie van stromend water en een vlak plekje zijn niet te vinden. Dan nog maar een klein stukje voorbij Rotstockhütte, waar we net uit het zicht van deze hut de tent opzetten. Wat is een koude bergbeek dan toch fijn om alle zweet af te spoelen!
Na de nodige oploskoffie, -limonade en spaghetteria gaan we weer vroeg slapen. Het is best een pittige tocht en niet alleen door de temperatuur.

De zon brandt ons vroeg de tent uit, maar mede door de wind is het toch wat aangenamer dan gisteren. Na hartkeks en inpakken beginnen we met klimmen. Een lange en zware klim, maar niet moeilijk of eng. Net als de rest van de dag zien we vrijwel constant andere wandelaars. Wel lijken we één van de zeer weinigen met volledige bepakking inclusief tent te zijn. Bovenop het verwachte uitzicht. We zetten zelf een kop oploskoffie, want vandaag wordt het een horecaloze wandeldag.

Tijd voor een pauze.

Naar beneden gaat soms wat steil, maar de ketting die op sommige plaatsen zijn lijkt toch wat overbodig; in elk geval als het droog is. Verder wat sneeuwvelden oversteken. Ook al niet eng of gevaarlijk. We zien een grote kudde gemzen. Koud hebben ze het niet: zelfs de jonkies liggen op de sneeuw.

Eén van de grotere sneeuwvelden die we oversteken.

Soms weer een pittige klim of steile afdaling, maar vlak is het nergens. We lopen over een puinhelling met aan de andere kant en beneden ons een gletsjer. Die steken we een stukje over, maar eigenlijk is het meer over de morenen lopen. Geen moment heb je het idee dat je daadwerkelijk over de gletsjer loopt, maar volgens de kaart is dat wel zo. Het smeltwater heeft een metersdiepe kloof uitgesneden, maar gelukkig ligt er een brug. Dat bespaart ons heel veel hoogtemeters.

De gletsjer onder de morenen.

Via grazige weiden met schapen (ook al met bel) gaat het weer omlaag en vooral omhoog. Het wachten is op een vlak plekje met stromend water. Heel vlak wordt het niet, maar we weten wat er komt en omdat het vijf uur is vinden we het mooi geweest voor vandaag. Het was, alweer, een pittige wandeling vandaag.
We hebben een wat langere avond, maar met een extra kopje thee of oploskoffie en nootjes en whisky weten we ons prima te amuseren. Zeker als we dan ook nog met de verrekijker marmotten spotten (die overigens de volgende ochtend vlakbij de tent zouden lopen, maar dat wisten we toen nog niet). Oh ja: en van Hanneke moet ik ook nog melden dat we twee dagen geleden steenbokken hebben gezien.

Alweer een zonnige en warme dag. De tent staat boven de boomgrens dus geen schaduw. Om half tien starten we met klimmen. We doen er, inclusief twee pauzes, zo'n tweeëneenhalf uur over tot de top. Variërend van steil tot extreem steil. Gelukkig is het wel klimmen zonder dat je je handen hoeft te gebruiken. Voetje voor voetje is op de steilste stukken het maximaal haalbare. Opnieuw opvallend veel wandelaars op het pad. Om ons heen steeds meer sneeuw en ijs, maar we hoeven amper sneeuwveldjes over te steken.
De hut ligt nog 50 hoger dan de Hohtürlitpas, maar vrijwel iedereen klimt dat stukje extra door. Wij voor cola en taart, maar ook warm eten is er mogelijk.

Redelijk steil naar beneden.

Na een lange pauze gaan we aan de andere kant weer naar beneden. Behalve het eerste stukje een stuk minder steil een zeker niet eng. Hier en daar hangen wat kabels die bij een nat pad misschien fijn zijn, maar vandaag beslist niet nodig. Soms lopen we over de schouder en soms over de graat van de berg. Links de grote gletsjers. Veel foto's maken, ondanks dat het licht niet zo heel mooi is. Het is wat heiig en daardoor schijnt de zon minder fel.
Al dalend komen we bij de Oeschinnensee. Veel horeca onderweg, maar wij stoppen pas aldaar. Deze See is een klassiek groen gletsjermeer met aan één kant loodrechte rotswanden. Een plaatje en natuurlijk druk bezocht. Inmiddels zitten we wel weer onder de boomgrens en door het naaldbomenbos bereiken we het terras.

Oeschinnensee

Even wat drinken en dan nog een klein stukje verder lopen. Min of meer over de skipiste naar het dorp lopen we richting Kandersteg tot we een mooi plekje voor de tent vinden. Grappig: we gaan vrijwel ieder jaar een lang weekendje skiën in Kandersteg en we kamperen nu precies op de plaats waar ik komende winter weer overheen hoop te skiën. Ongetwijfeld zal ik hier dan nog even stoppen.
Ondanks dat ik afgelopen nacht buitengewoon goed heb geslapen zoeken we toch een wat vlakker plekje deze keer. Wassen, drinken, eten, toetje (!) maken en eten. Na nootjes, whisky en nog een spelletje duiken we de tent weer in.

Nu hier kamperen, komende winter op dezelfde plek skieën.

's Ochtends lopen we niet zoveel. We staan wat later op. Het lijkt dan nog niet zo warm te zijn, maar dat wordt al snel heel anders. Binnen een uur zijn we in Kandersteg. Eerst weer de lekkerste aardbeientaart met koffie nuttigen en dan nog wat voorraden aanvullen. Dan richting kabelbaan om met de kleinste cabine (maximaal 8 personen en geen liftbediende) een paar honderd meter te stijgen. Het is te warm om te klimmen en eigenlijk misschien ook wel om te wandelen. Volgens de krant was het 33 graden; we weten alleen niet waar in Zwitserland.
Een min of meer onverharde weg met niet al te veel hoogteverschillen is ons eerste stuk route. In de schaduw van een groot rotsblok lunchen we met brood en Zwitserse kaas voor we weer gaan klimmen. Gelukkig is het bewolkt geworden, zodat het niet zo warm is. 

Op de graat.

Bovenop de graat lopen we min of meer vlak een uur in westelijke richting. Bij de splitsing gaan we linksaf naar beneden en al snel gaat de harde wind vergezeld van regen. Niet fijn. Gelukkig valt de afdaling mee, ondanks dat tie best steil is.
Inmiddels hebben we de Bärentrek verlaten. De route is waarschijnlijk niet helemaal haalbaar in de tijd die ons nog rest, dus vanaf nu lopen we onze ''eigen'' route.

Slecht weer in aantocht.

Onderaan zit een hotel en even overwegen we te blijven slapen, maar ik weet dat ik amper een oog zal dichtdoen in de slaapzaal en het is toch bijna droog. We laten het dus bij alleen wat drinken.

Jan aan het zwemmen.

Nog twee kilometer lopen tot bij een tweetal bergmeren met één van de mooiste kampeerplekjes ooit. Het is op dat moment vrijwel en later op de avond helemaal droog. Om schoon te worden ga ik even zwemmen in het meer. Minder koud dan gedacht. Opwarmen met spaghetteria en oploskoffie. Dan toch nog even buiten zitten met een drupje whisky om te genieten van het uitzicht. Wat een kampeerplek!

Van zulke kampeerplekjes kun je meestal alleen maar dromen.

Onze plannen vandaag worden heel sterk door het weer bepaald. Als we opstaan is het heerlijk en als we wandelen al snel weer bloedheet. In een uurtje lopen we naar Gemmipass; min of meer het zuidelijkste punt van onze route. Daar genieten we van heerlijk gebak en besluiten vanwege de hoge temperatuur de geplande pittige klim niet te gaan maken. In plaats daarvan besluiten we ter plaatse en zonder bagage een rondwandeling te maken en dan in het hotel te blijven slapen om 's avonds voetbal te kijken. Zo vaak krijg je immers niet de kans om Nederland in een WK-finale te zien spelen en ondanks dat we geen echte voetballiefhebbers zijn is zoiets toch een bijzonder moment.
De rondwandeling doen we een stuk sneller dan verwacht. Ook tegen de verwachting in begint het te gieten en regenen we helemaal nat. Behalve eten en drinken hadden we niks meegenomen. Twee uur later drogen we op in het restaurant. We besluiten dan om toch vandaag maar terug te lopen naar Kandersteg, want hier nog uren wachten hebben we geen zin in.

Het heeft hier wel iets Noors.

Langs de andere kant van het meer bovenlangs terug. Een heel ander landschap; bijna Noors. Dan door de vallei terug en na nog een laatste kop koffie een pittige laatste afdaling. Mooi al die bloemen. Het onweert wat en het is heel erg vochtig, maar tot we bij het Scoutcentrum hebben we amper regen.
Tot onze verrassing hebben ze zowaar nog een kamer voor één nacht beschikbaar. Eerst douchen en dan eten bij des Alpes en terug naar het Scoutcentrum voor voetbal. Een mooie sfeer, ondanks dat Spanje met 1-0 in de verlenging wint.

Zowaar een nacht slecht geslapen. Maar goed, na zoveel nachten lang en veel slapen mag dat wel een keer. Na het ontbijt verkassen we onze spullen naar ons hotel een stuk verderop. Dan nemen we de trein naar Thün. Best kostbaar een treinkaartje zonder korting in Zwitserland.
Thün zelf is een prachtig stadje met leuke (boeken)winkels. Buiten wat cadeautjes kopen we overigens eigenlijk niets. Het is veel te warm om iets te doen of te zien. We hoppen wat van schaduw naar schaduw. Salade smaakt dan wel lekker. De jeugd vermaakt zich met van de brug in de rivier springen.
Rond de avond zijn we terug in Kandersteg. Hanneke gaat even langs de huisarts. Ze heeft wat aan haar ogen. Het advies is om in Ljubljana langs de oogarts te gaan als ze er weer last van krijgt. Gelukkig gebeurt dat niet.
De temperatuur in Kandersteg is een stuk aangenamer, maar 's avonds breekt er een noodweer los. Hagel, storm en regen. Het riool kan het water niet aan. Net voor het slechte weer losbarst zitten we bij des Alpes om te eten en na een espresso is het weer afgerond droog en lopen we terug naar ons hotel.

Wolkenlucht net na het slechte weer.

Een dag van reizen. Na een vroeg ontbijt eerst met de trein naar Brig en daarvandaan met de Zwitserse HSL naar Venetië. Een uur wachten in de hete stad op een, eerst niet te vinden, maar tegenover het station stoppende, bus. Die brengt ons in drieëneenhalf uur naar de grens met Oostenrijk. In Villach een half uurtje wachten. Tijd om wat te eten en dan de trein naar Ljubljana. Zo'n anderhalf uur in een wat minder moderne trein om ruim twaalf uur na vertrek aan te komen in Slovenië; het enige land met Love in haar naam zoals ze daar zo mooi zeggen.
Het hotel ligt wat verder van het station dan verwacht, dus na een stukje lopen toch maar een taxi genomen. Voor nog geen vier euro hoef je ook niet te tobben. Het hotel is ook een stuk eenvoudiger dan gezien de prijs verwacht, maar goed, hoewel de douche claustrofobisch klein en het bed erg kort is, douchen en slapen we geweldig lekker.

Een lange hete dag. Na ontbijt en de aanschaf van een plaatselijke OV-chipknip nemen we de bus naar het centrum. Eén van de weinige wasserettes in de stad zit in een hostel, dus zelf de was doen. Kortom: veel wachten. Tegen de tijd dat alles schoon en droog is is het bijna lunchtijd.
Verder wat door het centrum slenteren en dan in het bijzonder in de schaduw blijven. Af en toe wat winkels bekijken of genieten van de vele kleurige gebouwen in de stad. De terrasjes zijn relatief duur, maar we bezoeken ze frequent.
Tegen de avond wordt het drukker op straat. Mensen flaneren en straatartiesten treden op. Ik vraag me af of de temperatuur de enige reden is dat de vrouwen relatief schaars gekleed gaan.

Ljubljana

Na een heerlijke salade halen we de was op en gaan terug naar ons hotel. De spullen een beetje uitzoeken (niet alles hoeft mee op trekking) en douchen. Tot slot nog een biertje op het terras als cooling-down.

De dag van het heen en weer. Het plan is om een week te gaan wandelen en dus gaan we met de bus naar het station en vervolgens naar Idrija. Daar eten we een pizza en hijsen vervolgens de rugzakken op.

Het begin (en einde) van de wandeling.

Al na een half uur klimmen besluiten we: het is te heet om te wandelen. Goede raad is duur. We besluiten dan maar terug te gaan naar Ljubljana en richting huis te gaan. Mogelijk dat we in de buurt van München, waar we een overstap zullen moeten maken, nog kunnen wandelen?
Met de bus terug, een (veel) te duur hotel genomen en met de stadsbus heen en weer om de rest van onze bagage op te halen.
Helaas moeten we nieuwe treintickets kopen. (Thuis bleken we gelukkig nog het grootste gedeelte van de reissom terug te krijgen). Een laatste maaltijd in de hete hoofdstad en dan douchen en naar bed. Het duurt even voor we door hebben dat je het raam moet dicht doen voor de airco werkt.

Een uitgebreid ontbijtbuffet en met de trein van kwart voor tien naar München. Veel PSP-en en naar buiten kijken. In München is het ook al bloedheet, dus dan maar kijken of we de nachttrein naar huis kunnen nemen. Zelden of nooit zo vriendelijk en behulpzaam geholpen als op station München. Alan bedankt! We mogen zelfs onze bagage een paar uur in zijn kantoortje achterlaten, zodat we nog wat van de stad kunnen zien.
Om kwart voor elf 's avonds vertrekt de trein. Omdat we in een zespersoonscoupé liggen kunnen we niet douchen in de trein. Plakkerig tussen de lakens dus.

Toch nog redelijk geslapen en rond kwart voor negen op Utrecht. Even een broodje en koffie gehaald en dan naar huis. Volgens mij de eerste keer in mijn leven dat ik met tegenzin naar huis ga. Maar goed: afhankelijk van de weersvoorspellingen gaan we morgen gewoon samen nog een weekje wandelen of kanoen in Nederland!

Klik hier om te lezen hoe hun zomervakantie z'n vervolg met drie dagen kanoën (en vervolgens drie dagen wandelen) in Nederland kreeg. En omdat Slovenië ons een prima wandelbestemming leek zijn we in het voorjaar van 2011 alsnog gegaan. Klik hier om dat verslag te lezen.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.