Westhighlandway (Schotland)

Inleiding:

In de herfst van 2002 hebben Hanneke en Jan een de Westhighlandway (of schrijf je dat als West Highland Way?) gelopen. Hieronder het verslag van die wandeling. En ondanks de vele, vele regen was het meer dan de moeite waard. Schotland is een fantastisch mooi land om te wandelen en we hopen zeker nog eens terug te gaan!

Vandaag zou het dan toch gebeuren: we zouden ons eerste bezoek aan Schotland brengen. Heel veel mensen in onze directe omgeving hebben de Westhighlandway gelopen en unaniem waren en zijn ze zeer enthousiast over dit pad. Voor ons was Schotland echter nog 'een witte vlek in Europa'.
Voor we ook die vlek konden inkleuren en we naar Schiphol afreisden verfde Hanneke de slaapkamer en tegen de middag stapten we in de trein naar de luchthaven. Daar redelijk snel ingecheckt bij Easyjet (voor 55 Euro per persoon inclusief belastingen en toeslagen een retourtje naar Glasgow; goedkoper kan waarschijnlijk niet) en ook direct onze tickets voor de kerstvakantie omgeruild. We gaan dan naar Portugal, maar er was iets mis met onze tickets waardoor we ze een keer moesten komen omruilen.  
We eten nog een broodje en dan stappen we aan boord van de boeiing die ons in anderhalf uur naar Glasgow brengt. Daar is het, in tegenstelling tot Nederland, prachtig weer. Wel heel koud. Onze bagage is er zowaar heel snel en zo'n twintig minuten later heeft de bus ons naar het stadscentrum gebracht. Daar heel even op een trein, die overigens meer op een metro lijkt, gewacht en na één keer overstappen arriveren we om half vijf in Milngie: het startpunt van de Westhighlandway.
Colemanfuel gekocht (erg duur; bijna twintig gulden voor een halve liter (!)) bij de ''maker'' van het pad. Dit laatste volgens een oude man die ons de weg wees van het station naar het startpunt. Niet dat dat laatste overigens echt nodig is: al op het station staan grote borden en de hele route is supergoed gemarkeerd. Wel heel aardig en behulpzaam van die man.
In een theehuisje nuttigen we nog net voor sluitingstijd een heerlijk kopje espresso en een plak chocoladecake en gaan dan eindelijk echt op stap. De rugzakken om en de markeringen volgen. 
We lopen een half uurtje, zien heel veel mensen die hun hond(en) uitlaten, genieten van het prachtige avondlicht en vinden een heel mooi kampeerplekje tegenover de golfbaan.
Lekker eten koken en na de oploskoffie snel de tent in: het is steenkoud buiten.

's Nachts vriest het ontzettend hard: alles is wit, het water in de veldflessen is helemaal bevroren (gelukkig hadden we er ook in de binnentent gelegd en die waren niet bevroren) en de pot met chocoladepasta is ook niet open te krijgen. Dan maar brood met pindakaas eten.
Tegen half negen staan we op en ook de zon komt net op. Prachtig met al die berijpte bomen. 
Een uurtje later zijn we op stap. Het eerste stuk is heel mooi: onverhard, slingerende paden en uitzicht op een aantal heuvels. Wandelen zoals wandelen bedoeld is.
Het volgende stuk loopt over een oude spoorlijn. Lekker vlak. Jammer dat de whiskystokerij en de pub (nog) niet open zijn. Het volgende stuk van de route is landschappelijk iets minder mooi. Maakt eigenlijk ook niet echt uit: we zijn gewoon een beetje verwend geraakt.
Af en toe houden we een korte stop, maar het is te koud voor lange pauzes vandaag. Later op de dag wordt het nog kouder: de zon verdwijnt dan en het begint te waaien.
Vlak voor Drymon eten we een boterham en een kopje cup-a-soup langs de kant van de weg en dan maar weer verder lopen. Al snel komen we in een dennenbos. Donker en ondoordringbaar.
Vlak voor Conic Hill zit een legale wildkampeerplek, maar we hebben geen water genoeg bij ons en mede daarom besluiten we toch maar door te lopen. De klim valt erg mee en het uitzicht is geweldig: kale bruine hoogvlaktes (door de afstervende varens) en nog later Loch Lomond.
De afdaling is een stuk pittiger dan de klim en eindigt bij een grote parkeerplaats. Daar vinden we een prima (niet helemaal legaal) kampeerplekje. Er staat zelfs een toiletgebouwtje met stromend water.
Na een kop choco en een macaronimaaltijd lopen we naar de pub die naast de parkeerplaats ligt. Een pub ''uit het boekje'': sfeervol en met een grote open haard. Een mooie plek om bij te komen van een redelijk zware en erg mooie wandeldag.
Na koffie en een biertje gaan we richting tent en om een uur of half negen slapen we.

Een nacht met veel regen en wind. En als we opstaan is dat nog steeds zo. Sterker nog: dat blijft de hele dag zo. Ontbijten doen we in de tent en als alles is ingepakt en de tent ook in de rugzak zit gaan we weer op pad. De regenpakken bewijzen hun dienst en hoewel mijn jas al meer dan zes jaar oud is lekt tie absoluut niet. En dan te bedenken dat ik had gedacht dat tie zo  langzamerhand wel aan vervanging toe zou zijn. Niet nodig: North Face heeft gewoonweg een perfect product gemaakt! Jammer genoeg kan ik dat van mijn schoenen en, vooral, mijn regenbroek niet zeggen: die zijn niet (meer) waterdicht.
Het pad loopt door bossen die op verschillende wijze beheerd worden. Verder hebben we weinig hoogteverschillen en lopen we toch niet echt hard. Loch Lomond zien we overigens maar weinig keren liggen tijdens het eerste stuk, terwijl we er toch de hele dag min of meer langs lopen.
Na drie uur komen we bij een hotel. Lekker pauze. Eten verkopen ze niet, alleen een koffiebroodje. Dan maar geen lunch vandaag.
Bij het volgende stuk zou er een boven- en een onderlangs route moeten zijn, maar wij missen de splitsing en nemen daardoor de bovenste. Scheelt een keuze maken. Het pad is erg makkelijk te belopen: breed, halfverhard en weinig stijgen of dalen. Later stopt het pad en dan gaan we over op een smaller en steiler pad. We lopen dan voor het eerst echt langs het meer. Erg mooi; zeker de vele watervallen. Jammer alleen van die regen, want dat maakt het toch wat minder aantrekkelijk en veel foto's maak je dan ook niet.
Vlakbij hotel Inversnaid is een kampeerplek waar je legaal mag wildkamperen en als onze tent daar staat lopen we terug naar het hotel voor een kop koffie en een hapje eten. De koffie, patat en hamburgers smaken prima en we drogen lekker op. Zelfs de prijzen zijn voor Britse begrippen zeer redelijk te noemen.
Tegen acht uur gaan we terug naar de tent. Het is zo'n tien minuten lopen en halverwege begeven de batterijen van de zaklamp het. Niet echt handig op zo'n donker pad. Enfin, we vinden de tent toch nog makkelijk terug en gaan dan slapen. Het is zowaar even droog geweest.

Een dag zonder ook maar één foto of dia te maken. In mijn geval volkomen uniek tijdens een wandelvakantie, maar vandaag gebeurde het. Dit niet omdat de omgeving niet mooi zou zijn; integendeel zelfs, maar omdat het de hele dag zou gieten. We ontbijten dus maar weer in de tent en pakken daarna alles snel weer in. Gelukkig is onze tent, een Haglofs waar we zeer tevreden over zijn, erg goed waterdicht en kan de binnen- en buitentent in elke volgorde opgezet c.q. afgebroken worden.
We lopen eerst een paar uur langs Loch Lomond verder en het pad is redelijk pittig te noemen: veel klimmen, dalen en klauteren. Wel heel erg mooi. Na het meer volgt er een soort vlakte en daar staat een schuilhut waar we samen met een paar andere wandelaars even uit de regen gaan zitten. Tijd voor een stroopwafel.
We vervolgen de prachtige route. Heel veel herfsttinten (hoewel de bomen veel groener zijn dan je zou verwachten eind oktober en na een nacht met redelijk strenge vorst), watervallen en later zelfs besneeuwde bergtoppen. Als het niet zou regenen hadden we waarschijnlijk heel, heel veel dia's gemaakt...
We gaan een klein stukje van de route af voor een lange pauze in een café. Koffie, cheeseburger, patat en cola. Gelukkig accepteren ze creditcards, want veel cash hebben we niet meer.
We hijsen de regenpakken weer aan en de rugzakken weer op en lopen verder. Een redelijk breed pad, weinig hoogteverschillen en, alweer, erg mooi. Het is niet echt erg meer dat onze schoenen al helemaal doorweekt zijn, want sommige beekjes staan zo hoog dat we anders toch wel natte voeten zouden krijgen.
In een larixbos vinden we tegen zes uur, net voor het donker wordt, een redelijk kampeerplekje. Het is op dat moment heel even min of meer droog en dat is toch wel prettiger bij het opzetten van de tent. Tijdens het eten koken gaat het echter weer regenen. Jammer, maar niets aan te doen.
We eten de pan vandaag niet helemaal leeg. Misschien toch te veel patat gegeten vanmiddag?
Bij het licht van een waxinelichtje schrijf ik ons dagboek en na nog een apfelcorn gedronken te hebben wordt het tijd om weer vroeg te gaan slapen.

Een droge nacht en droog ingepakt; lekker. Tot de eerste pauze zou het droog blijven en na een paar uur regen zou het om een uur of vier weer droog worden. Beter weer dan gisteren dus.
Na het bos liepen we in het dal en vervolgens een heel makkelijk en breed pad. De kilometers vlogen voorbij. In Tyndrum pauze gehouden. Prima koffie en boodschappen gedaan.
Vrij snel na de pauze gaan de regenpakken weer aan. Het pad blijft makkelijk te belopen met weinig hoogteverschillen. Rechts van ons liggen steile heuvels en die blijken later, als de wolken wat hoger komen te hangen, besneeuwd te zijn. We lopen slechts heel weinig onder de sneeuwgrens en daar regent het terwijl het dus vlak boven ons sneeuwt. Ook nu lopen we in een pittig tempo van zo'n 5 kilometer per uur. We komen bij Bridge of Orchy; een minuscuul klein dorpje met in het station een restaurant. Tijd voor koffie en een broodje.

uitzicht vanaf de brug van Bridge of Orchy.

Een klein uur later zijn we weer op weg en moeten een pittige helling nemen. Wel weer heel erg mooi; zeker als het droog wordt.
In het volgende dal zit een hotel waar we nog maar een kop koffie drinken in de volkomen sfeerloze hotelbar. Wel erg lekkere koffie en zowaar redelijk betaalbaar: twee mokken per persoon voor in totaal zo'n zes gulden.
Via een voormalige militaire weg lopen we de hooglanden op. Prachtig! Zelfs de zon breekt nog even door en dan is het natuurlijk helemaal fantastisch. Oranje/bruine vlaktes met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. 

Kampeerplekje op Rannoch Moor.

De camera maakt eindelijk weer eens overuren.
Rond half zes vinden we een droog plekje voor de tent in dit natte land en tijdens het opzetten bevriest er van alles. Snel noodles gekookt en na nog een warme choco lekker de tent in. Daar nog een apfelcorn genomen en rond half acht in slaap gevallen. 

We staan wat later op want we wachten tot de regen/natte sneeuw/sneeuwbui over is. Achteraf een goede keuze, want tot ver na de middag blijft het verder droog. Wel hangen er gigantische buien in de lucht, wat het landschap nog leger en desolater zal doen lijken dan het al is. Het ijs staat overigens een centimeter dik op de tent. Het heeft dus ook nog flink gevroren.
Om half tien zijn we op stap en o wat is het hier mooi. De Rannochmoor overal bruin/oranje en om ons heen fel wit besneeuwde bergtoppen en daarboven die mooie wolken en buien. In de verte zien we edelherten lopen en dan kun je alleen nog maar zeggen: dit is wandelen en genieten met hoofdletters. Van alle mooie stukken deze route vinden we dit toch wel het mooiste.
We stijgen heel langzaam en lopen daardoor op een gegeven moment zelfs in de sneeuw. Afgezien van wat dieren zijn we de eersten die hier lopen vandaag. Na nog een paar geweldige kilometers bereiken we hotel Kingshouse. Tijd voor koffie met appelgebak. Erg lekker hier. De eerste paar kilometers die dan volgen zijn vlak en lopen min of meer evenwijdig aan de autoweg. En dan gaat het ook weer regenen. Gelukkig houdt dat halverwege de beklimming van Devils Staircase op. Die klim is vrij lang en zwaar maar bovenop is het uitzicht fantastisch: overal om ons heen besneeuwde bergtoppen met o.a. de Ben Nevis. We eten snel een stuk rozijnenbrood dat we gisteren gekocht hebben en beginnen dan aan de lange afdaling naar Kinlochleven. Het is te koud om lang op de top te blijven staan. De afdaling is niet echt zwaar, zeker niet omdat het grootste gedeelte over een onverharde weg gaat.
In het dorpje begint het weer te gieten en mede daarom stoppen we bij een hotel voor nog een koffie met appeltaart. Beide smaken erg goed en de bar is één van de leukste en meest wandelvriendelijke die we tot nu toe zijn tegengekomen deze wandeling. Gezegd moet worden dat eigenlijk alle horeca erg goed is ingesteld op Westhighway-wandelaars. Er is een hele infrastructuur omheen ontstaan en redelijk wat mensen lijken een goede boterham te verdienen aan alle wandelaars die dit pad lopen. Ik sluit niet uit dat dit pad het meest belopen pad in Europa is.
De regenpakken gaan weer aan en klimmen maar. Een vrij steile klim en het is al over vijven. Snel opzoek naar een plekje voor de tent, want al voor zessen is het donker. Gelukkig vinden we er vrij snel één en ook nog op een hele mooie plaats: we kijken uit over de vallei en Kinlochleven.
Honger hebben we niet en het blijft gieten dus koken we maar niet deze avond. We vullen onze magen met chips en apfelcorn en gaan nog vroeger dan anders slapen.

's Nachts is het redelijk droog maar als we opstaan giet het en dit zal één van de natste wandeldagen worden die we ooit gehad hebben. Tegen half tien zijn we op stap en vervolgen de route. Het pad kent nu niet al te veel hoogteverschillen maar het wordt wel steeds moeilijker om een beetje droog te lopen. De beekoversteken lopen buiten hun oevers en er komt zoveel water op het pad te staan dat ook dat langzaam een beek wordt. Al snel soppen we in onze schoenen.
We lopen in een redelijk hoog tempo door en er is nergens een plek om even te schuilen. Ook zit er geen horeca op dit stuk van de route. Alleen halverwege staat een heel klein afdakje zodat we wat eten uit de rugzak kunnen halen en dit even min of meer droog kunnen opeten. Ook kan dan de rugzak heel even af. We, en zeker mijn handen, worden zo koud (ik kan mijn vingers zelfs niet meer helemaal strekken) dat het raadzaam lijkt om maar snel verder te gaan.
De omgeving wordt wat bosachtiger en het pad gaat wat meer klimmen en dalen. Even later zien we Ben Nevis prachtig liggen en wordt het zelfs bijna droog. Toch maar een dia maken.
Nog een hele lange makkelijke afdaling over een breed pad en dan zijn we in Fort William. Het is nog wel veel verder lopen dan je dan denkt maar het eindpunt is, in tegenstelling wat in ons boekje stond, wel heel duidelijk gemarkeerd. Er staat zelfs een bord met congratulations en dat is wat wildvreemde mensen ons ook doen: feliciteren met het behalen van het eindpunt. Heel leuk en alleen op het Pieterpad hadden we dit eerder meegemaakt.
Ook zit er een prima horecagelegenheid naast het eindpunt waar we eten, drinken en, vooral, warm eten. Het is inmiddels drie uur en we hebben vrijwel non-stop de laatste 22 kilometer gelopen. Ook verkopen ze daar pennen, stickers en aanverwante artikelen met Westhighland erop. 
We zoeken en vinden een hostel, dumpen de rugzakken op de kamer, kopen bustickets voor de volgende dag, slenteren wat door een tweetal supermarkten (Hanneke is een kookfreak en vindt het altijd heel erg leuk om supermarkten in het buitenland te bezoeken) en gaan dan ergens in een pub wat eten. Best lekker en natuurlijk weer erg duur.
In het hostel branden we de brander leeg (je mag nu eenmaal geen brandstof mee het vliegtuig in nemen) en nemen een heerlijke douche. Als ik dan mijn voeten bekijk zie ik de vele rode en ontvelde plekken; ik snap nu waarom ik het laatste stuk niet meer zo lekker liep...

Het was mooi weer toen we opstonden. Nu wel... Enfin, we pakken de rugzakken in (vrijwel alles was eruit gehaald om te drogen) en lopen naar het centrum. Echt Engels ontbeten in een leuk cafeetje in een buitensportzaak en lopen naar het busstation.
Nog even een niet-te-drinken kop koffie gedronken, even gewacht en toen in de bus gestapt. In tweeëneenhalf uur rijden we naar de luchthaven en een groot gedeelte van de rit voerde door ''Westhighlandway-gebied''. Ook kruisen we de route een paar keer; altijd leuk.
Op het vliegveld wachten en vervelen we ons en wacht ons nog een vervelende verrassing: vanwege slecht weer in Amsterdam zal ons toestel pas twee uur later in Glasgow zijn. En zo zaten we dus twee uur in een wachtruimte zonder boek of zo. Ook aan dit wachten komt een einde en na een rustige vlucht van ruim een uur en de trein- en tramrit naar huis waren we om kwart over negen weer thuis.

Onze eerste vakantie in Schotland zat erop. Het was koud, nat, erg nat, ontzettend nat, maar vooral: geweldig! Wat een fantastisch mooi land! We hopen er beslist nog een keer heen te gaan en daar weer zo'n mooie wandeling te maken. (Noot: inmiddels hebben we inderdaad ook de Great Glen Way en Rob Roy Way gelopen).

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.