Two Moors Way

(op dit moment staan er nog geen foto's op deze pagina, die worden binnenkort (??) toegevoegd).

Inleiding:

Al in de zomer van 1999 wilden Hanneke en Jan de Two Moors Way in zuid-Engeland gaan lopen. Vanwege de hoge temperaturen wijzigden ze toen hun plannen. Desondanks bleef het kriebelen en staarde dat boekje hen maar aan. Ze besloten daarom de herfstvakantie van 2000 te gebruiken om dit pad te gaan lopen. En inderdaad: ook dit pad was weer zeer de moeite waard en een aanrader voor mensen die van lopen met een rugzak houden. Vanwege tijdgebrek hebben ze niet de volledige 143 kilometer gelopen, 'maar' alleen de eerste 128 kilometer. Hieronder het verslag van die wandeling.

Hanneke en Jan stonden vroeg op, want om kwart voor negen vertrok het vliegtuig naar London. En omdat je een uur van tevoren op Schiphol dient aanwezig te zijn, stonden we al om kwart voor zes op. Met de tram en trein naar het vliegveld en na een uurtje vliegen met Easyjet bereikten we London Luton. Helaas: onze bagage was niet meegekomen. We werden heel vriendelijk en goed geholpen door een medewerker en kregen tenslotte te horen dat alles er om drie uur zou zijn. Weliswaar zouden we dan pas 's avonds in Ivybridge, het startpunt van de Two Moors Way, zijn maar onze bagage na laten sturen zagen we ook niet zitten. We hadden immers geen naam of adres van een eventuele camping waar we zouden overnachten.
De tijd doodden we door met een stadsbus naar het centrum van Luton te gaan en daar maar wat rondslenteren in het hele grote overdekte winkelcentrum. Konden we wel alvast benzine kopen voor onze brander (je mag namelijk geen benzine meenemen in het vliegtuig). Verder maar af en toe wat eten en drinken en dan gaat de tijd vanzelf voorbij.
Enfin, tegen drie uur waren we weer op het vliegveld en toen bleek dat het vliegtuig met onze bagage pas ver over half vier zou landen en dat wij daardoor pas na vier uur onze rugzakken zouden terughebben. En tevens onze laatste trein van die dag zouden missen.
Het personeel wat ons nu 'hielp' was erg onvriendelijk; soms zelfs onbeschoft en erg onbehulpzaam. Dat werd dus een kleine rel, waarbij we het ook nog aan de stok kregen met één of andere chef. Ze wilden niet meehelpen om ons probleem op te lossen of zelfs maar te begrijpen... Na nog een laatste, niet al te vriendelijke opmerking van onze kant (niet netjes, wel te begrijpen) renden we snel naar de bus, zodat we nog net op tijd in London zouden zijn  voor de laatste intercity naar de stad voor Ivybridge. Bijna misten we ook die trein, vanwege een spoorwijziging.
Na een paar uur in de trein te hebben gezeten kwamen we tot zo'n 20 kilometer voor ons startpunt en stapten we uit. Hoewel het al half tien 's avonds was probeerden we nog een stukje verder te liften; iets wat nog lukte ook. In het pikkedonker zochten we een plekje voor de tent en nadat dat gelukt was gingen we snel slapen.

Na een ijskoude nacht, de tent was wit van het ijs 's morgens, stonden we op, zonder een idee te hebben hoe laat het was, want door de lage temperaturen stond m'n horloge stil. Na het ontbijt de rugzak omgehesen en liften maar. Helaas was er erg weinig verkeer, dus het duurde wel even voor er een auto stopte. Die reed speciaal voor ons een stukje om en bracht ons helemaal tot in Ivybridge, dus dat was weer een meevaller. Doordat we daar bijna 24 uur later arriveerden dan gepland zouden we Lynmouth helaas niet halen deze week, maar dat zij zo.
En toen de eerste schreden op de Two Moors Way gezet. Helaas geen mooie wegwijzer met 'startpunt' of iets dergelijks en ook geen tearoom; wel een steile klim. Daarna kwam er een hoogvlakte en konden we uren lopen zonder echte hoogteverschillen. Doordat het flink waaide was het toch een pittige wandeling, waarbij we weinig stops hielden. Wel heel mooi wandelen op de Dartmoor, met heel veel vergezichten.
We liepen een stukje verkeerd (markering? nooit van gehoord) en wilden dat goed maken door te gaan struinen (= lopen op kompas). Dat lukte niet echt; door het vele water en drassige terrein liepen we telkens vast, dus dan maar weer terug naar het pad. Er liep hier vroeger een trambaan, vandaar dat het zo vlak was. 
Na een paar kilometer kwamen we bij de plaats waar we fout waren gelopen en namen nu wel het hele smalle pad. Tot we bij een beekje kwamen en weer fout gingen. De paden waren supersmal (het waren eigenlijk geen paden, maar schapenpaadjes, die erg lastig terug te vinden zijn op zo'n verdroogde grasvlakte) en dus (ver)dwaalden we. Via heel veel omzwervingen, door heel veel modder, watertjes, graspaden en meer van dat soort fraais kwamen we tenslotte op een pad. Gelukkig. Na dit pad een tijdje gevolgd te hebben vonden we zelfs een wegwijzer met een plaatsnaam, die ook in ons boekje stond.
Een mooi moment om een plekje voor de tent te gaan zoeken. We vonden een prachtig plaats, op een soort 'onbewoond eiland'. Een pan macaroni gekookt en na die leeg gegeten hebben doken we de slaapzak in. Helaas begon het 's nachts flink te regenen, waardoor we niet echt lekker sliepen. 
Gelukkig lekte de tent niet al te hard.

Na het ontbijt snel alles ingepakt en de regenpakken aangetrokken, want we zouden de gehele dag last van regenbuien hebben. Na weer met een steile klim begonnen te zijn kwamen we vrij snel weer op de Two Moors Way. Een prachtige route overigens, met heel veel verschillende landschappen om doorheen te wandelen: langs beekjes, door bossen, over hoogvlaktes en vrijwel constant onverhard. We zeggen het wel vaker: Engeland is gewoon een paradijs voor wandelaars!
Gelukkig was de route nu veel makkelijker te volgen`, dus verdwaalden we niet en liepen ook bijna niet verkeerd. En die ene keer dat we een paar honderd meter fout liepen zagen we een dode das liggen, dus dat was ook niet zo erg. Prachtig dier trouwens, met hele grote en scherpen klauwen. Elk nadeel hep z'n voordeel, zoals Johan Cruijff dat ooit zo mooi verwoordde, en deze reis een beetje ons motto was.
Vanwege het wat minder mooie weer hielden we weinig pauzes en liepen ook niet zo hard. Toen we in Widecomb on the Moor waren, en daar een kop koffie in een restaurantje namen, viel ons op dat we pas weinig kilometers hadden afgelegd. Jammer, maar niet erg want we hadden heel erg genoten van de wandeling.
Na nog een paar kilometer, voornamelijk over modderig gras, vonden we het welletjes voor vandaag en zochten een plekje voor de tent. We vonden er één: een beetje scheef, maar wel vrij droog, wat een wonder was. Door de vele regenval de afgelopen weken (ook in Nederland) was alles namelijk heel erg drassig geworden.
Na de boerenkool met worst werd het al snel donker en daarom gingen we, na weer een traditiegetrouw kopje oploskoffie, weer voor acht uur slapen.

Zo'n twaalf (!) uur later stonden we op, na een nacht met vrijwel geen wind of regen. Ook tijdens het lopen zou het droog blijven en pas tegen de avond zou de wind tot stormachtig gaan toenemen.
Rond kwart over negen was alles ingepakt, de hartkeks (ons ontbijt) genuttigd en waren we weer op weg. Al direct een modderig stuk, maar daar zouden we er nog genoeg van krijgen. Maar afgezien van dat: genieten. Weer heel afwisselend en heel weinig over asfalt lopen. En omdat het herfst is zijn de bomen vaak prachtig gekleurd; vooral de oude beuken die we regelmatig zien onderweg. Verder heel veel langs beekjes gelopen, maar niet echt meer over hoogvlaktes. Wel heel veel public footpaths door weilanden. Kom daar in Nederland maar eens om: bij een wildvreemde boer door het weiland gaan lopen..
Na een schitterende klim door een bebost gebied kwamen we bij een kasteel aan. Hoewel? Dat kasteel hebben we nooit gezien; wel de koffietent er vlakbij. Een welverdiende en lange pauze met creamtea (Hanneke) en appelcake, chocoladecake en koffie (Jan). 
Nog een paar kilometer lopen, waar we noodgedwongen een stukje van de route moesten afwijken, omdat er een brug bij een brede beek ontbrak, zochten we weer een plaatsje om de tent op te kunnen zetten. Redelijk snel vonden we dat en nog uit de wind ook. Dat bleek later maar goed te zijn ook, want 's nachts is het gigantisch gaan stormen. En ondanks de vrijwel afwezige regen en het niet-klapperen van de tent komt ons 'IJsland-syndroom' toch weer een beetje boven: bang om weg te waaien. Zelfs cola en chips hielpen daar weer niet tegen.

Na dus een erg slechte nacht staan we om een uur of acht op en trekken direct onze regenpakken aan. Achteraf niet nodig (want hoewel het er in eerste instantie erg dreigend uitziet, blijft het de gehele dag droog), maar een regenjas is lekker winddicht en een regenbroek blijkt een prima kledingstuk te zijn om in de modder te dragen. Hoewel we soms verder zakken, dan de schoenen hoog zijn. Natuurlijk zorgt dit ervoor dat de route een stuk zwaarder om te lopen is dan normaal. Wel valt ons iets heel vreemds op: des te hoger je komt, des te natter het vaak is.
Ook vandaag weer veel klimmen en dalen. Het is hier prachtig en vinden wij het een voorrecht om hier te mogen wandelen. Jammer alleen dat het niet iets zonniger is. Scheelt natuurlijk wel een hoop dia's maken en een hoop pauzes. De eerste lange pauze houden we dan ook pas in een pub. Heerlijke appeltaart met oploskoffie.
Na nog een paar kilometer, over onverharde paden en door modderige weilanden, besluiten we ergens water te gaan halen en daarna een kampeerplekje te zoeken. We bellen aan bij een boerderij en krijgen niet alleen water, maar worden ook nog, na een prachtig voorbeeld van mensen die zich niet willen opdringen, uitgenodigd om te blijven slapen! We krijgen direct een kop thee en bereiden daarna ons avondeten op de kookplaat. Afwassen hoeft niet, want er staat een afwasmachine. Verder kletsen we die avond nog wat, stoeien wat met de twee zoontjes (waarvan de oudste van een jaar of vijf helemaal lijp is van de mobiele telefoon van z'n vader), drinken nog een kopje koffie en kijken wat TV. Zo tegen negen uur gaan we eerst in bad en daarna naar bed. Het tweepersoonsbed is eigenlijk van het oudste zoontje, maar die mag op de logeerkamer slapen.

Om kwart voor acht staan we op en na cornflakes en geroosterd brood te hebben genuttigd zeggen we de gastvrije familie gedag. Jammer genoeg hebben we geen cadeautjes om achter te laten, hoewel de klompen-sleutelhangers dankbaar in ontvangst genomen worden door de 3 en 5 jarige zoontjes,
We volgen nu een goedgemarkeerde route en hebben het boekje amper nodig. Die laten we, samen met de regenjas, lekker in de rugzak. De regenbroek doen we wel weer aan: een prima manier om te voorkomen dat je broek wel heel erg vies wordt. We hebben immers geen extra broek bij ons: scheelt weer sjouwen.
Af en toe is het flink afzien, vooral als je over een glibberig modderpad omhoog moet. Of als je over een boerenerf, tussen de koeien, door een dikke laag koeienstront moet lopen... Wel weer heel veel fraaie vergezichten, hoewel er af en toe links en rechts hagen staan, die voorkomen dat je wat kunt zien.
In Knowstone was een hele oude stijlvolle pub, waar we een heerlijk broodje nuttigden. Jammer alleen van het dure pond: zo'n broodje kost bijna twintig gulden per stuk... En hoewel we echt niet op een gulden hoeven te kijken, vinden we dit toch wel heel erg duur. Engeland is nu zo duur, dat je voor hetzelfde geld heel veel verder kunt reizen. Maar goed, het is vakantie en het smaakte erg lekker.
Verder nog een paar hele steile klimmen en afdalingen (bij Hawkridge) en dan weer een echt stuk moors. Jammer dat het weer tijd wordt om een plekje voor de tent te gaan zoeken. Aan de andere kant: we zijn best moe.
We vragen aan een boer of we de tent op zijn land mogen opzetten en dat is geen probleem, dus zo rond kwart over vijf staat de tent. Na de macaroni (lang leve de spaghetaria-maaltijden tegenwoordig; vroeger was het echt behelpen met summerseason-doperwtjes) zitten we in de tent en worden we uitgenodigd om binnen een kopje koffie te komen drinken. Dat doen we natuurlijk en we kletsen een paar uur, over het bouwval wat deze boerderij was, de Bed & Breakfast die het gaat worden en de natuur in dit gebied, voor we naar bed gaan.

Na een nacht vol storm staan we op in de stromende regen. Lastig met thee zetten en opruimen; alles wordt vochtig of nat. We hadden toch al besloten onze tent weg te gooien na afloop van deze vakantie (hij was lek en versleten), maar besloten hem toch nog maar even in te pakken voor de zekerheid. 
We lopen naar Withypool en besluiten daar te stoppen. We waren eerst van plan nog tien kilometer verder te lopen, maar het blijft maar stortgieten, dus we vinden het wel best zo.
De eerste de beste auto gaf ons een lift en brengt ons helemaal naar het station van Barnstaple. Daar een kop koffie gedronken en daarna de bus gepakt. Vorig week is er namelijk een ernstig treinongeluk in Engeland gebeurd en daarom controleren ze nu alle rail in dit land. Verder nog een stuk met de trein en in de loop van de middag arriveren we in Exeter.
Daar zoeken we een Bed & Breakfast en slenteren vervolgens wat door het centrum. Af en toe wat eten of drinken en 's avonds een film gekeken op de kamer voor we maar weer gaan slapen.

Na een lange, langzame treinrit (heel veel stapvoets rijden ivm dat ongeluk van vorige week) komen we in London aan. Daar een flinke tijd gelopen en toen de bus naar Luton gepakt. Na ook daar een tijdje met wachten doorgebracht te hebben, pakken we vliegtuig en trein en komen weer veilig thuis aan.