Rob Roy Way (Schotland) 2005

Inleiding:

In de herfstvakantie van 2005 hebben Hanneke en Jan samen met hun vrienden Dave, Karin, William en Sven de Rob Roy Way in Schotland gelopen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Gunstige vliegtijd en daarom pas om acht uur opstaan. Half tien verzamelen op Rotterdam centraal. Erg leuk: met z'n zessen gaan we een weekje naar Schotland. Belangrijkste doel: de RobRoyWay. Pas om half vijf zijn we daar: drie bussen nemen kosten nu eenmaal tijd. Dat ligt niet aan hun snelheid: chauffeurs scheuren hier.
Glasgow lijkt erg druk te zijn. De oudste kroeg van Schotland in Drymen, het startpunt van de wandeling, ook. Gelukkig zit er ook een hotel waar we wel een kop koffie kunnen doen. En dan eindelijk op pad. Weliswaar maar een kwartiertje omdat het bijna donker is, maar toch. Een rustige asfaltweg door de heuvels tot we een leeg weiland met wat bomen zien. Het is vrij winderig en bewolkt dus het is prettig om wat beschutting te hebben. Net voor het donker staan de drie tentjes en branden de drie MSR-branders. Toch handig dat we nog wisten dat je min of meer naast het vliegveld van Glasgow benzine kunt tanken.
Onze brander heeft weer wat kuren (toch maar eens schoonmaken als we thuis zijn), maar net voor het echt donker wordt hebben we allemaal gegeten en gedronken. Nog een slokje whisky en/of apfelcorn en om een uur of negen duikt iedereen de tent in.

Om half acht is het licht en staan we op. Ontbijten in de tent van Dave en Karin: het is vrij fris buiten. Mistig en wind. Beide verdwijnen later op de dag, maar we zien weinig zon.
Eerst een paar kilometer asfalt. Toch minder mooi lopen. De route is niet gemarkeerd en soms wat lastig te achterhalen omdat niet alle routewijzigingen even helder staan beschreven in het boekje. Toch gaat het de hele dag goed. Na het asfalt gaat de weg over in onverhard en nog later in modderig. Goed dat het de afgelopen tijd niet veel heeft geregend, want dan hadden we bijna niet kunnen lopen.

Langs het aquaduct.

Het landschap is zoals we verwachten: heuvelachtig, af en toe naaldbossen en vooral veel afstervende varenvelden. Geeft mooie kleuren oranje en bruin in het landschap. Een groep Schotse (dag)wandelaars loopt min of meer hetzelfde tempo als wij en we zien ze dan ook regelmatig.
Soms een korte pauze voor snickers, kruidkoek en een slokje water. Koffie drinken doen we alleen in Aberfoyle. De appeltaart is matig, maar de vele warme custard maakt veel goed. Ook koopt William daar een mok: de zijne is gisteren in de bus gesneuveld toen z'n rugzak omviel.
De laatste paar kilometers zijn de mooiste van de dag. Langs een heuvel en ondanks (of dankzij?) de golfbaan ziet het er prachtig uit. Dan de modderpaden met nieuwsgierige koeien. Lijkt lekker door de pasta, maar ze zijn toch lastig te vangen.

Kleurige bruine varens.

Bovenop een heuveltje staat een bankje en daar zetten we de tenten op. Het uitzicht is geweldig, maar het is er erg winderig. Tijd voor oploskoffie. Allemaal weer spaghetaria eten en na nog een oploskoffie gaan de rum en whisky open. Beide halve liters gaan op en met een licht hoofd slapen we om negen uur.

Sven is wat kat(t)erig als we om half acht opstaan. Anderhalf uur later hebben we de rugzakken opgehesen en zijn we weer onderweg. Een grijze lucht, maar afgezien van een paar motspatjes in de middag houden we het droog. Ook het terrein is niet zwaar vandaag: weinig hoogteverschillen. Het grootste gedeelte is min of meer verhard.

Het meer bij Callander.

Ruim een uur naar Callander. Langs een meer en ondanks het grauwe weer toch een hoop foto's gemaakt. In Callander een lange pauze met een echt Engels (Schots?) ontbijt. Lekker en voedzaam.
Over een voormalige spoorlijn 16 kilometer verder. Toch is het zeker niet saai, ook al kun je op sommige stukken erg ver vooruit kijken. Rechts van ons ligt Loch Lubnaig; daar omheen de heuvels.
In Strathyre zit een hotel. Koffie met scones. Het is dan al half vijf dus als we na een paar honderd meter een vlak plekje met picknicktafels zien stoppen we. Weliswaar hebben we vandaag slechts 20 kilometer gelopen, maar het volgende stuk gaat langs een heuvel omhoog en over anderhalf uur is het donker. Dan is het nog maar afwachten of je een plekje voor drie tenten kunt vinden. We besluiten dus te stoppen en zeker William zijn voeten vinden dit fijn: hij heeft zelfs een bloedblaar op zijn teen.
Wel een perfect plekje overigens: vlak, picknicktafel en een vuilnisbak. Koffie zetten, eten koken, nog een keer koffie zetten en met een slokje whisky en lekker ouwehoeren houden we het tot een uur of half negen uit. Voor negen uur slaapt iedereen. Lange nachten als de dagen zo kort zijn.

Om half acht is het licht en grijs. We verwachten regen, maar het valt mee: het blijft droog en af en toe zelfs een zonnestraal in de verte. Vast goed voor de foto's.
Na het ontbijt lopen. Door het bos omhoog en omlaag, Kingshouse hotel is helaas gesloten, maar gelukkig zit verderop een restaurant. De BLT smaakt lekker en Sven sloopt ongewild bijna een grammofoon waar een bordje 'Do not touch' op staat. Lekker ongecompliceerd lachen dus.

Jammer: gesloten vandaag.

Via een fietspad verder en na een klim gaat dat over in een erg vlak pad. Vroeger liep ook hier een spoorlijn. Kale bergen en meren; echt Schotland. 

Over de voormalige spoorlijn.

Even verlaten we de 'spoorlijn' en lopen we tussen naaldbomen en loofbos. Mooie herfstkleuren. Tot vlak voor Killin lopen we weer vlak. Killin is beroemd vanwege z'n watervallen. Niet hoog, wel mooi. Koffie in de pub en voor twee dagen boodschappen doen. Voorlopig zullen we niets meer tegen komen.

De watervallen van Killin.

Na het dorpje een lange en steile klim over een asfaltweg. Bovenop een vlak plekje voor de tenten. De meeste van ons zitten er aardig doorheen. Het gebruikelijke ritueel: koffie zetten, eten en nog een keer koffie zetten. Klein verschil: we hebben toetje, chips en bier gekocht vanmiddag. Veel gelachen, maar de volgende dag weten we niet meer waarom. Maakt niet uit: de wandeling is er niet minder om.

Weer zo'n elf uur in de tent doorgebracht en verreweg het meeste daarvan geslapen. Bij het afbreken een paar spatjes, maar we starten in regenpak. Tot aan het einde van de middag zit het weer tussen motregenen en stort gieten in. Jammer, want de etappe is zeker niet de minste. Al snel gaat de onverharde weg over in een soort van struinen, al dan niet over schapenpaadjes. In tegenstelling tot wat op een aantal sites stond is de route beslist niet gemarkeerd. Zelfs het kompas wordt gebruikt.

Veel regen vandaag.

De highlands zijn hier zoals je denkt. Zelfs de schapen ontbreken niet. Af en toen een meer en na een stop in Ardeonaig zelfs langs een heel groot meer. Die stop is er één om te onthouden. En niet alleen omdat de rekening meer dan 54 pond bedroeg. De natte jassen en schoenen gaan in de droogkamer, de koffie en scones smaken zoals het hoort en de bediening is erg vriendelijk. Zelfs het tijdstip en de locatie kloppen.

Nog meer meer.

Verder over een asfaltweg met eerst een redelijke klim. Jammer van de auto's. De overkant van het meer verdwijnt af en toe in de wolken of de mist. Het klaart gelukkig af en toe iets op en in ieder geval stopt de regen soms. Na de asfaltweg een onverharde weg steil omhoog. Een tussenstop bij een waterval. Je moet er voor door een zeer krappe tunnel, maar dat is de moeite waard.
Bovenop een plekje uit de wind zoeken en de tenten weer opzetten. Paniek bij Sven: als de verpakking klopt zijn de gisteren gekochte maaltijden te klein: one as a snack or two as a part of a main meal. Gelukkig hebben we ook nog een Nederlands spaghetaria bij ons. Die eten we dan maar vandaag. Als het eten op is begint het weer te regenen. Met zes man in de tent van Dave en Karin past precies en is erg gezellig. 

Een wisselvallige dag, maar afbreken en ontbijten doen we droog. De regenbroeken hoeven niet de hele dag aan. De boer heeft geen bezwaar tegen ons kamperen, mits we alles maar opruimen.

Uitzicht vanaf onze ''camping''.

De eerste zestien kilometer lopen we binnen vier uur met slechts één korte stop. Veel onverhard, gekleurde bomen, meren en weilanden met schapen. Af en toe een stile of een hek. Het laatste stuk naar Aberfeldy gaat door hoge, natte, afgestorven varens. Regenbroek toch maar weer aan.
We hebben zo'n honger dat we zelfs Sven niet meer in de maling nemen. De patat en hamburgers in de pub smaken bijzonder goed.

Bomen in allerlei kleuren.

Na het dorp een rustige asfaltweg met rechts een breed water en de mooiste bomen: eiken, kastanjes, essen en esdoorns van soms meer dan een meter in doorsnee en in herfstkleuren. Geel, oranje en rood vloeken soms naast elkaar.
Citaat van de dag: de langzaamste loper houdt het tempo niet op; die houdt immers het minste pauzes. 
In Strathay hebben we nog steeds geen overnachtingsplek gevonden. Als we daar beekwater tappen worden we gewaarschuwd er niet te veel van te drinken. De man moest eens weten wat we deze week allemaal aan water gedronken hebben...
Net buiten het dorp toch een mooi plekje. Het is al bijna donker, dus snel de tenten opgezet. Het is zowaar mooi weer aan het worden. Foto's overpompen op de iPod en dan snel allerlei zaken koken en bakken. 's Avonds wijn, port, kaasjes en stokbrood. Niet primitief kamperen dus. Het sjouwen was de moeite waard. Als alles op is om kwart voor tien gaan we naar bed.

Ons kampeerplekje.

Zonnig, maar mist in het dal.

Om half acht is het dal verdwenen in de mist en boven ons is blauwe lucht. De mooiste wandeldag van deze reis; jammer dat tie zo kort is. Zo rond een uur of negen lopen we omhoog. Bovenop veel uitzicht, heidevelden en overal herfstkleuren en fazanten. Zelden zo veel van die beesten gezien als tijdens deze trekking.
Binnen twee uur voltooien we onze wandeling naar het eindpunt van de Rob Roy Way. Het laatste stuk gaat dalend over een asfaltweg. In Pitlochry geen bord met eindpunt of iets dergelijks. Wel een bus naar Edinburgh en heel veel horeca. De bus gaat om kwart over twaalf. Tijd genoeg om wat te eten en drinken, en natuurlijk om te vieren dat we de wandeling voltooid hebben!

Groepsfoto; van links naar rechts:  Sven, William, Dave, Karin en Hanneke. (Jan ontbreekt: hij heeft de foto gemaakt).

De busreis duurt ruim twee uur en niet alle passagiers weten ons te waarderen. We zijn misschien wat te luidruchtig en Sven schudt (te) hard aan een stoel waarop iemand zit?
Om half drie zijn we in het busstation. Twee minuten lopen naar de hostel. De zespersoons kamer is vrij klein en stinkt al snel naar natte tenten, rugzakken en sokken. Het hostel is wat smoezelig, de douches zijn wat sjofel en je moet 78 treden omhoog voor je binnen bent. Kortom: een echt grote steden hostel.
's Avonds lekker eten in een restaurant waar de bediening ons snapt. Met William en Sven een ''paar'' afzakkertjes in een pub wezen drinken. De Spaanse serveerster die hier vanavond voor het eerst werkt is niet het enige leuke aan de kroeg.

Half negen opgestaan en uitgebreid ontbeten in de stad. Zoveel ontbijt dat ik tot half drie niets meer eet. Met elkaar gaan we naar het kasteel, maar al snel splitsen onze wegen zich. Het kasteel is groot en leuk om een keer te bekijken. Verder veel geshopt en (natuurlijk) boeken gekocht. Cd's was gisterenavond al gelukt. Verder nog een paar buitensportshirts aangeschaft; die zijn hier een stuk goedkoper dan thuis.
Met de hele club avondeten in een vrij sjiek restaurant. Lekker, maar niet bijzonder. Wel heel duur. Met z'n zessen naar de pub van gisteren, maar op een gegeven moment zijn we weer met z'n drieën over. Tips: geen Sambuco-shoots nemen en de aardbeienshooter moet je niet in je bier gooien. William wint de hoofdprijs én daarom een standbeeld van Sven: de serveerster.
Nog even, voor mij voor het eerst in heel veel jaar, naar de Burgerking. Daar een paar ''verlopen'' meisjes ''weggejaagd'' en dan naar bed. Toch langer dan twee uur slapen. Die jonkies van tegenwoordig zijn ook niets gewend ;-) 

Om half zeven opgestaan. Even een kopje thee in de hostel gedronken en dan komt Karin er achter dat haar camera nog in de kroeg ligt. Klote! En dat is niet het enige wat klote is deze ochtend: op het vliegveld raken we alledrie onze brander kwijt. Nog nooit eerder gebeurd, maar officieel mogen lege benzineflessen ook niet in je rugzak het vliegtuig in.
Nog even wat eten en drinken en dan vliegen. In de stromende regen landen we ruim voor tijd op Schiphol. De rugzakken zijn er snel. Sophie staat Sven op te wachten en met z'n zevenen gaan we met de trein naar Rotterdam.
Vrienden bedankt: het was onvergetelijk! 

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.