Wandelen in het grensgebied van Albanië en Montenegro

Inleiding:

In de zomervakantie van 2019 hebben Sven, David, René en Jan een gedeelte van de Peaks Of the Balkans Trail gelopen. Vijf dagen wandelen in het grensgebied van Albanië en Montenegro. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Dag 1

(zaterdag 6 juli 2019)

Wat een luxe: WAU (Sven, David, René en Jan) gaan ook dit jaar weer een week wandelen met elkaar. Deze keer is de bestemming Peaks of the Balkans Trail.
Tegen zes uur sta ik thuis op. Slecht geslapen. Ik voel me brak zonder het te zijn. Metro en treinen brengen me op Schiphol, waar we met z’n vieren iets over half acht willen inchecken naar Tirana. Alleen René lukt dit: de rest van het gezelschap krijgt alleen boardingpassen voor de vlucht naar Rome. Enfin, als we daar na een rustige vlucht op tijd arriveren krijgen we alsnog onze tickets. Na een broodje te hebben gegeten vliegen we gewoon door.
Als onze bagage er ook is richting autoverhuurbedrijf. Ons startpunt was niet met het OV te bereiken binnen één dag. Het is erg warm in Albanië en het land maakt een prima eerste indruk. Goede wegen en minder armoedig dan verwacht. Google maps brengt ons via allerlei kleine weggetjes op de snelweg.
Avondeten bij een wegrestaurant. Men heeft het liefste euro’s. Slingerend door de bergen rijden we richting noord. De wegen worden smaller, de bergpassen kronkelen, maar het asfalt wordt, tegen onze verwachting in, geen gravel. We overrijden bijna een landschildpad.
Het wordt donker en een paar kilometer voor ons startpunt van de wandeling zien we een vlak plekje langs de weg om de tent op te zetten. Al snel staat die en zitten we aan de champagne, borrel en pelpinda’s. We maken het niet laat en al snel duiken we de slaapzakken in. Het is gelukkig niet heel erg warm zo hoog. Wel ontelbaar veel sterren en hele grote vuurvliegjes.

Dag 2

(zondag 7 juli 2019)

17 km

Als we opstaan zien we pas goed hoe mooi de omgeving is. Tussen de bergtoppen en vlakbij een snelstromende beek. Het eerste warme ontbijt van deze reis. Alles inpakken en nog een paar kilometer rijden. Auto parkeren, twee perfecte koppen koffie drinken, laatste dingen herpakken en dan echt op pad.
De temperatuur loopt snel op, hard zweten. We lopen eerst een kilometer of zeven over de weg. Gelukkig rijdt er nauwelijks verkeer. Een kleine twee uur later verlaten we het asfalt en gaan via een gravelroad omhoog. Af en toe een pauze in de schaduw en één keer zelfs een hele lange.

Eén van de vele bunkers die in het grensgebied staan.

Waarschijnlijk is het meer dan 30 graden. Om ons heen kale toppen en we slingeren door soms wat open en soms wat bebost gebied. Eerst vragen we ons af of we überhaupt de berg over kunnen, maar dan buigt de weg af en lopen we een soort vlakte op.

Veel wandelen over een onverharde weg vandaag.

Een stukje verderop zit een restaurantje. Tijd voor een cola en een biertje in de schaduw. Het is half vijf en we besluiten nog een uurtje door te lopen. Eerst steil door het bos omhoog en het laatste stuk over bloemrijke grashellingen.
Bovenop zit weer een eenvoudig restaurantje. Prima plek om wat te drinken en de tent op te zetten.

Groepsfoto op onze overnachtingsplek. Van links naar rechts: Sven, René, David en Jan.

Wassen onder de koude kraan, biertje drinken, spagheteria eten en dan nog een slokje whisky en apfelcorn met borrelnootjes. We hebben honger: alles gaat op. Ondertussen koelt het lekker af. Mooie gesprekken. Je hoort nog steeds dingen van je vrienden die je niet wist. Sven houdt van acht en hangen, hoewel hij een andere belangrijke acht mist deze week.
We maken het niet heel laat voor we gaan slapen.

Dag 3

(maandag 8 juli 2019)

24 km

Half acht staan we op. Op ons gemakkie ruimen we weer op en pakken in. De eerste wandelaars lopen al voorbij. Het pad wordt veel meer belopen dan verwacht. Klimmen over een gravelweg in een landschap vergelijkbaar met dat van gisteren. Het lijkt wel iets minder warm.

Wandelen over een graspad.

Bovenop staat een grenspaal en is het zoeken naar het juiste pad. Achteraf hebben we het verkeerde gepakt. We lopen Montenegro in. Eerst over een graspad en dan een smal dalend bospad. Tot onze stomme verbazing komen we een auto tegen met vier Duitsers. Zij zijn al anderhalve dag via Google maps aan het rijden en zitten nu op een pad wat écht ongeschikt is voor een auto. Enfin, ze zijn in elk geval blij ons gesproken te hebben en te weten dat er straks een gravelroad en beschaving volgt.
Wij dalen verder af en twijfelen steeds meer of we goed gaan. Dat doen we dus niet. We kijken op Google maps en besluiten onze route te wijzigen en door te steken en een ander deel van de route te lopen.
Via een onverharde weg lopen we langs een snelstromende beek richting Plav. In de schaduw een lange pauze met hartkeks en cup-a-soup. De weg wordt wat breder. Af en toe in de zon en gelukkig ook af en toe schaduw van de wolken of bomen. Het landschap wordt wat liefelijker en doet soms aan Oostenrijk denken. Montenegro oogt wel wat armer dan Albanië: meer troep langs de kant van de weg, oudere auto’s en wegen van slechtere kwaliteit. In Plav zelf zijn de wegen overigens een stuk schoner en beter.

We komen meer in de bebouwde wereld.

Nog een beetje klimmen en dalen en dan de stad. Eerst koffie en dan richting politiebureau om onze permits te laten afstempelen. Daar moeten we buiten een uur wachten en omdat heen en weer lopen naar het centrum nauwelijks loont besluiten we dan maar een kop oploskoffie op de parkeerplaats te zetten. Een meisje van een jaar of tien spreekt verbazingwekkend goed Engels.
Keurig op de afgesproken tijd komt er iemand ons stempel zetten en lopen we daarna terug richting centrum en camping.
In recordtijd de tent opzetten en snel eten. We hebben echt trek. Het menu in het restaurant smaakt beter dan de sterke drank en wijn die we proberen. Dát zegt overigens nog niks. Na het eten eerst douchen en dan een afzakkertje en een potje kaarten.

Dag 4

(dinsdag 9 juli 2019)

26 km

In de stralende zon weg, maar later wandelen in de grootste regen- en onweersbui waarin ik waarschijnlijk ooit gelopen heb.
We staan op en na de pap pakken we alles in en lopen richting stad en gemarkeerde route. Eerste stop is bij een wafelbakker voor koffie mét. Als dat erin zit lopen we al snel een onverharde weg omhoog. De temperatuur valt gelukkig nog mee. De weg komt uit op een asfaltweg en blijft stijgen. We lopen iets te lang door op deze weg, maar opnieuw helpt Google maps ons en keren we terug. Dan een smalle onverharde weg. Nog steeds heel langzaam stijgen. Al snel de grens van het nationale park, waar we zowaar een euro entree moeten betalen.

Dit is dus een officieel bordje blijkbaar.

Het pad wordt een bospad en later komen we uit op een vlakte. Mooie plek voor een lunch. Dan denken we het juiste pad te volgen, maar na een half uurtje keren we opnieuw terug: we zouden steil moeten klimmen, maar dat doen we niet.
Als we dan wel op het juiste pad zitten doen we dat wel: net niet klimmen met handen en voeten.
Bovenop geweldig uitzicht, maar al snel zien we helaas onweerswolken binnendrijven. We hopen dat ze ons mishouden, maar al snel wordt de lucht pikzwart en barst het noodweer los. We lopen bovenop een graat en kunnen geen kant op. Toch wel spannend met al die bliksem om ons heen, maar we hebben geen andere keus dan snel verder lopen.

Snel de regenpakken aan voor het noodweer echt losbarst.

We dalen snel af. Het pad is een beek geworden en we zijn nat en koud. Gelukkig wordt het weer droog en als we dan een mooi plekje voor de tent zien stoppen we. Droge kleren aan en koffie zetten. Tot onze verbazing is de grond hier kurkdroog en blijven zelfs de sokken in de teva’s droog. Wel koelt het sterk af. Toch blij dat ik m’n softshell op het laatste moment in m’n rugzak heb gestopt.
Eten, nog een kopje oploskoffie en whisky met borrelnoten. We maken het alweer niet laat.

Schoenen drogen.

Dag 5

(woensdag 10 juli 2019)

18 km

’s Nachts een onweersbui met gigantische regenbuien. Zelden of nooit in zulk noodweer gekampeerd, maar onze Hillebergtent geef geen krimp. Zelfs geen drupje water in de tent! We verklaren de tent heilig.
Als we opstaan schijnt de zon, maar in de verte verschijnen alweer wolken. De meeste spullen zijn inmiddels droog geworden, maar zeiknatte schoenen aan is toch geen pretje.

Een heel andere ondergrond hier.

Het eerste stuk van de route gaat over grote rotsblokken en keien en na een tijdje wat meer door het bos en bloemrijke weide. Alleen zien we geen markeringen meer: we lopen weer eens verkeerd. Het pad wordt struinen, maar op een gegeven moment vinden we het pad weer. Volgens David staat er een bord met 200 meter koffie. Natuurlijk geloven we hem niet direct, maar het is geen grapje: bij een herdersfamilie verkopen ze allerlei eten en drinken. Wij kiezen voor de (zoete, Turkse) koffie en brood met verse schapenkaas. Vlak na ons arriveren nog twee Belgische wandelaars.

De herdersfamilie heeft heel veel schapen.

Nog bijna anderhalf uur dalen en dan zijn we in Vusanje. Tijd voor friet en kipfilet. Als we daarna net weer buiten zijn moeten de regenpakken aan. Het lijkt mee te vallen, maar helaas: het blijft regenen of gieten.
We volgen een onverharde weg, langzaam klimmend door een dal. Jammer van de wolken en regen. Na zo’n anderhalf uur zijn we bij een huis in aanbouw en besluiten daar te kijken of we de oude shelter die verderop op de kaart staat kunnen vinden of anders terug te lopen naar Vusanje. Het wordt het laatste.

Er is heel veel water gevallen in korte tijd.

In de stromende regen komen we daar weer aan en terwijl David en ik alvast de spullen gaan uitpakken op de gehuurde kamer en gaan douchen, regelen Sven en René een taxi naar het volgende dorp om daar te pinnen. We zijn bijna door onze euros, het wettelijke betaalmiddel in Montenegro, heen. En hoewel je voor 30 euro per persoon een bed, diner, ontbijt en lunchpakket hebt gaat dat niet meer lukken.
Droge en warme kleren aan en na een kop koffie, ook hier van prima kwaliteit, snel eten. Smaakt redelijk. Helaas geen toetje. Na het eten nog wel een biertje en een potje hartenjagen. En hoewel de barman ons alleen achterlaat bij de koelkast met bier maken we het weer niet laat.

Dag 6

(donderdag 11 juli 2019)

16 km

Heerlijk weer als we opstaan. Zonnig, wat bewolking, maar niet al te heet. Ontbijt in de hut met brood en gebakken eieren en ander beleg en een belegd brood als lunchpakket voor in de rugzak.
We klimmen het dorp uit, terug richting schaapsherdersfamilie. We houden het nu bij een blikje Fanta: zo lekker vinden we Turkse koffie niet.

Opnieuw houden we hier pauze.

We volgen nu wel het juiste pad naar de kampeerplek van de vorige dag. Een stuk makkelijker lopen en minder steil klimmen. Wel wat langer over de grote rotsblokken lopen. Er lopen heel veel meer mensen op de route.
Op de kampeerplek houden we een lange pauze. Als verderop iemand (vals) zit te blokfluitspelen pakt Sven z’n telefoon en zet Misplaced Childhood van Marillion op. En tot onze grote verbazing en hilariteit komt er een andere wandelaar langs en die roept vrijwel direct: Marillion. Dát hadden we zeker niet verwacht!
Vanaf deze plek gaan we een andere route naar Valbone lopen. Langzaam klimmen door een steeds alpiner landschap. Regelmatig stilstaan om te genieten van het uitzicht. Behalve kale rotsen en bloemrijke weide hier en daar een klein sneeuwveldje. Wél de ideale wandeltemperatuur.

Wat een mooie wandeling vandaag!

De pas ligt op ruim 2.100 meter. Tussendoor een lange lunchpauze en dan dalen. Eerst nog relatief makkelijk door het alpine terrein, maar al snel het bos. Zowel loof- als naaldbomen. Ook hier in eerste instantie niet al te steil of moeilijk, maar later verandert dat.

Hoge bergen om ons heen.

Op het moment dat we ons eindpunt zien liggen gaat het eigenlijk alleen nog maar zeer steil naar beneden. Veel losse steentjes, dus onderuit gaan is reëel. Het laatste stukje over een onverharde weg, via een smalle brug het riviertje over en dan staan we weer bij ons startpunt. Een prachtige wandeltocht zit erop!
Eerst een koud biertje en dan de tent opzetten op de camping. De douche is een drama, maar goed, dat mag de pret niet meer drukken. Vanwege de gemiddelde kwaliteit van het eten besluiten we toch maar spagheteria te eten. Een slechte keuze: die smaakt voor geen millimeter. Dan maar friet en bier in de kantine. Daar zit een grote familie te eten en al vrij snel gaan ze volksdansen. Nog later gaat het volume boven de 100 decibel en gaan ze steeds wilder dansen. Dat gaat ons te hard en terwijl David in de tent ligt gaan René, Sven en ik naar buiten om daar bij een kampvuurtje en whisky toch nog een lange avond te beleven.

Dag 7

(vrijdag 12 juli 2019)

Kort nachtje en door de zon de tent uitgebrand worden. Alles afbreken en in de auto gooien en voor de laatste keer deze reis starten we de brander.
Om een uur of negen rijden we richting Tirana om daar halverwege de middag te arriveren. Voor we daar zijn een zeer bochtige bergweg, waar zelfs ik bijna wagenziek word. Later een vierbaans snelweg tot vlak voor de stad. Halverwege nog een prima lunch op een heerlijk terras bij een meer. Dan zo’n 25 graden, later 30.
De lange rit brengt ons in de stad, waar we het appartement voor de komende nacht snel gevonden hebben. Auto in de parkeergarage om het hoek gezet. Een autolift naar -4.
Eerst wat drinken en dan met z’n drieën de stad in. David voelt zich absoluut niet lekker en gaat slapen.

Het centrale plein van Tirana is erg levendig.

(Ook) Tirana valt ons erg mee. Een leuke en gezellige stad met veel groen, eettentjes, ijswinkels en (koffie)barretjes. Lekkere pizza gegeten, wat souvenirs gekocht en verder ijs, eclair en nog een laatste cocktail voor we om een uur of elf op de kamer zijn. De flaneerstraat is overgenomen door veel te dure auto’s en schaars geklede dames. René neemt de verzorging van de plastic planten in het complex voor z’n rekening.

Dag 8

(zaterdag 13 juli 2019)

Bijzonder slecht geslapen. Geen idee waarom. Met één cocktail de vorig avond was het in elk geval niet de alcohol en ook de airco op de kamer werkte prima.
Spullen gepakt en naar de auto gebracht en de stad in voor ontbijt. Koffie, wafel en/of pannenkoek en verse sju.

Er wordt driftig gebouwd in Tirana.

De rest van de ochtend brengen we vooral door in het museum wat gaat over de geheime dienst van Albanië die tijdens de communistische tijd alles en iedereen in de gaten hield. Meer tentoonstelling dan museum wat mij betreft, maar beslist de moeite van een bezoek waard.

In het museum.

Een laatste kop koffie en nog een half uurtje rijden naar de luchthaven. Auto inleveren en inchecken. Ook dat gaat snel. Het grote wachten is begonnen.
Twee vluchten later landen we iets over tienen op Schiphol en zowaar is de bagage er redelijk snel, waardoor ik anderhalf uur later lekker bij Hanneke thuis ben. Eljer en Jilke zijn een weekendje logeren bij de Bevers, maar ook dan gaat er niets boven thuiskomen.

Vrienden bedankt! Ik heb ontzettend genoten van deze geweldige tocht. Albanië heeft een zeer positieve indruk op ons achtergelaten. Een mooi land, met erg vriendelijke bevolking en (nog) niet ontdekt door de grote massa. Ik verwacht overigens dat dat laatste binnen enkele jaren gaat gebeuren.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.