Offa's Dyke Path North (Wales)

(Op dit moment staan er nog geen foto's op deze pagina, die worden binnenkort (??) toegevoegd).

Inleiding:

In de herfst van 2003 hebben Edwin en Jan het bijna 160 kilometer lange en noordelijke gedeelte van de Offa's Dyke Path gelopen. Dit pad ligt in Wales; min of meer op de grens met Engeland. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Lang geleden dat ik met broer(tje) Edwin op stap ben geweest, maar Hanneke zat in Egypte, René in Spanje, Karin in Australië en Dave moest bij zijn zoon blijven. Gelukkig had Edwin dus wel zin en tijd om te gaan wandelen, want een week thuis zitten terwijl iedereen op vakantie is, heeft niet echt mijn voorkeur.
Kortom: begin oktober twee tickets bij Easyjet geboekt en bij Bever Zwerfsport het boekje over het Offa's Dyke Path North gekocht. En om nu te voorkomen dat ik die naam nog heel vaak moet intikken, kort ik het pad maar af tot ODP. En zondag 12 oktober was het dan zover om al deze voorbereidingen om te zetten in een meerdaagse wandeltocht mét tent en rugzak.
Om kwart over zes ontbeten en rond kwart voor zeven stonden Dave, Karin en hun zoon Morgan op de stoep. Hanneke gedag gezegd en naar Schiphol gereden. Edwin kwam er ook al snel aan en na te hebben ingecheckt dronken we een kop koffie met elkaar. Afscheid genomen van Dave en Morgan en met z'n drieën door de douane. Na nog een fles drank te hebben gekocht namen we ook afscheid van Karin. Zij vertrekt voor vier weken naar Australië en haar vliegtuig vertrekt 10 minuten na het onze. Beter gezegd: wij taxiën achter haar aan en zien haar dus opstijgen (wij hadden een kleine 10 minuten vertraging, vandaar). 
Met Easyjet naar Liverpool gevlogen. Een extra rondje om de stad en een rustige vlucht.
Met de bus naar het centrum, even koffie gehaald, metro, trein en nog een trein en zo tegen drie uur zijn we in Knighton. Het beginpunt van onze wandeling. Bij het bezoekerscentrum vragen we of er een benzinepomp open is op zondag en dat blijkt gelukkig zo te zijn. En dan echt op pad. Eerst een ontzettend steile klim. Afzien; niet in het minst omdat ik de afgelopen vier dagen twee keer een halve liter bloed heb gegeven. Snel last van ''zware'' bovenbenen daardoor. Verder vooral door het glooiende landschap van Wales. Af en toe een steile korte klim of afdaling en hierdoor en door de koude wind gaat af en toe de fleece aan of de broekspijpen af. Erg mooi wandelweer voor oktober dus!
Na een kleine twee uur lopen halen we water en al snel hebben we een kampeerplekje gevonden. Het wordt al snel donker en het is erg winderig, maar verder een prima plek. Tijd voor een biertje en eten koken. Na de pasta nog een kop oploskoffie en een tweede flesje bier (ik had voor m'n verjaardag een paar soorten gekregen die ik niet echt super vind, maar tijdens een tocht als deze smaken ze prima). Tegen half negen naar bed.

Om iets voor achten staan we op en ondanks het feit dat Edwin 's morgens een René-tempo heeft (en de insiders weten nu genoeg) zijn we een uurtje later weer op stap. Vannacht heeft het een paar spatjes geregend, maar vandaag blijft het droog. Wel een (licht)grijze lucht, dus heel veel foto's maak ik niet.
Na voornamelijk graspaden komt er een pittige afdaling en dan de steilste klim van de route. Honderd meter stijgen in vierhonderd meter. Natuurlijk wel met mooie vergezichten over de ''lapjesdeken'' van het Wales-landschap als beloning.
De kilometers die dan volgen zijn een stuk lichter en redelijk snel bereiken we de pub in Brompton Bridge. Het prachtige hotel, dat er uitziet als een kasteel is gesloten. De koffie in de pub smaakt redelijk en de koekjes zijn lekker. En één pond voor tweeëneenhalf kopje koffie is niet echt duur.
Het pad blijft nu heel lang redelijk vlak en alleen door de vele hekjes en stiles verliezen we af en toe wat tempo Zo'n 95 % is onverhard vandaag. We krijgen daarna een stevige klim en aansluitend een lange en pittige afdaling. We hebben echter al heel lang geen huizen gezien en kunnen dus niet stoppen. Bij een huis in aanbouw kunnen we dan toch de veldflessen vullen en onderaan de heuvel zien we een mooi vlak kampeerplekje.
Van een ouder (zij is 84 en hij waarschijnlijk ook zoiets) echtpaar mogen we daar de tent wel opzetten en als die staat worden we binnen genodigd voor een mok thee. Altijd een hoogtepunt van de reis dit soort ontmoetingen. Na een half uurtje gaan we echter weer naar de tent, zodat we nog net voor het donker wordt weer een pastamaaltijd kunnen koken. En als die op is, ik een kop oploskoffie heb gedronken en we nog een afzakkertje hebben genomen, gaan we weer vroeg naar bed.

Om half acht staan we op en drie kwartier later hebben we ontbeten, de tent afgebroken (in letterlijke zin althans) en de rugzakken ingepakt. Nog een klein stukje dalen en dan heel lang vlak lopen. Gisteren zagen we echt honderden fazanten, maar vandaag zien we die een stuk minder vaak. Wel heel veel weiden met koeien, paarden en/of schapen. We volgen een beekje en stoppen om een kop koffie te zetten. De lucht is nog grijs, maar later breekt de zon door en wordt het fantastisch wandelweer.
Er is ergens een paal omgewaaid en dan maken we een fout: we kijken niet in het boekje maar slaan rechtsaf en lopen daardoor finaal de verkeerde kant op. Het duurt wel even voor we door hebben dat we fout zitten en een vrachtwagenchauffeur wijst ons de juiste weg. Een omweg van zo'n 8 kilometer. Eén schrale troost: we komen nu langs een pub waar we voor nog geen 5 Euro per persoon eten en drinken en nog lekker ook. 
Vrij snel daarna zitten we weer op route en het stuk tussen Four Crosses en Llanymynech is geweldig. Een kanaal, dat door aquaducten heengaat. Als je hoogtevrees hebt kun je hier dus niet kanoën.
Boodschappen gedaan en klimmen. De eerste echte klim van vandaag en een hele pittige. De rotsformaties bovenop lijken wel een kasteel. Bij een golfbaan gaan we weer naar beneden. Even een klein stukje vlak lopen en opnieuw klimmen. De beloning is één van de mooiste vergezichten van het hele pad.
Na de afdaling zetten we de tent op. Tijd om te eten  en de benen rust te geven. Echt veel gepauzeerd hebben we niet vandaag. Na het eten en een klein afzakkertje gaan we dan ook al om een uur of zeven naar bed.

Na ongeveer twaalf uur in de slaapzak te hebben gelegen (en daarvan vrijwel de gehele tijd slapend) staan we op. De zon schijnt. Vrij snel daarna zou het echter toch weer bewolkt worden en pas in de middag zou de zon weer tevoorschijn komen. Onze eerste dag waarop de korte broek niet aangaat.
Vandaag een afwisselende route. Regelmatig door een stuk bos en natuurlijk ook weer veel door weiden. Wel veel meer asfalt dan de andere dagen. Niet schrikken: van dat asfalt waarop je geen auto tegenkomt. Het ODP is echt een bijzonder rustig pad wat dat betreft.
Na een anderhalf uur lopen zetten we een kop koffie en na het nodige klimmen en dalen houden we om half twaalf weer een lunchpauze. We hebben geleerd van gisteren en pauzeren dus wat vaker. Het brood dat we gekocht hebben smaakt niet echt lekker.
Een paar kilometer dalen later lopen we een stuk langs een kanaal en dan zijn we in Frontcysylite. Een heel klein winkeltje in het postkantoor om boodschappen te doen (en waar we om de één of andere duistere reden een halfje bevroren brood cadeau krijgen) en dan naar de pub. Ze hebben daar geen kok op woensdag dus dan maar twee zakjes chips, één cola en één koffie per persoon. Dat alles voor omgerekend zo'n vijf gulden per persoon. Wales is duidelijk véél goedkoper dan Engeland of Schotland.
We verlaten de stad en dan zien we het indrukwekkende mega-aquaduct dat bijna 200 jaar oud en wereldberoemd is. Ook snappen we nu direct waarom we zoveel van die smalle lange verhuurboten hebben zien varen.
Al snel klimmen we en lopen dan door een prachtig gebied met steile rotsen. Ik blijf dia's maken. Tegen half zes vinden we een mooi vlak plekje voor de tent en stoppen daar. Eten koken, koffie zetten en hout sprokkelen. Al snel brandt het kampvuur en met een mok safari-sju houden we het dan zonder moeite tot een uur of negen uit.

Een zeer grijze lucht als we om kwart voor acht opstaan en een erg harde wind. Tijd om de nieuwe regenjas aan te trekken. Als we een tijdje lopen gaat die weer uit: de zon breekt door en nog later lopen we in korte broek onder een strakblauwe lucht.
Het eerste stuk route gaat verder langs de berg en dan komen we al snel op de moors. Heerlijk desperate met die grijze lucht erboven. Gelukkig liggen er flink wat bielzen om overheen te lopen, want het is erg vochtig terrein.
Daarna een stuk bos en dan weer grasland. Helaas is de pub in Llandegla gesloten, maar in het postkantoor kunnen we boodschappen doen (koekjes, cola, chips, bier en meer van dat soort eerste levensbehoeften) en koffie drinken. Daarna weer veel weilanden en redelijk wat hoogteverschillen.
Lunchen met brood, knakworstjes en cola en dan weer verder. Een prachtige route vandaag; misschien wel de mooiste van het hele ODP. Kilometers lang lopen we langs bergen die helemaal begroeid zijn met varens, bosbessen, ''acupunctuurplanten'' en heide. En hoewel het wat heiig weer is kunnen we toch heel ver kijken.
In een pub eten we wat. Een erg olierijke salade. Niet echt geweldig en wat last van m'n maag. Dan weer door een weiland omhoog en nog hoger over een ''varenberg''. Vooral het stuk naar de Jubilee Tower is afzien. Dan nog een paar kilometer voornamelijk dalen en dan vinden we een prima plekje voor de tent en redelijk uit de wind.
Snel eten gekookt, koffie gedronken en dan de tent in. Bier en cashewnoten nuttigen we in de tent: buiten is het te guur.

Dikke mist die al snel wegwaait. Een zeiknatte tent (veroorzaakt door die mist) en slecht geslapen door het klapperen van de tent. Niet echt onze sterkste ochtend dit. Maakt verder niet uit: de laatste etappe van ODP kunnen we nog wel aan. Kilometers lang volgen we min of meer de heuvelrug van kale heuvels. Als de heide hier bloeit doet het waarschijnlijk pijn aan je ogen. Al snel wordt de lucht weer helemaal blauw en gaat de regenjas (die deze wandeling alleen maar als windjas heeft gefungeerd) uit. In anderhalf uur lopen we naar Bodfari, waar de pub nog dicht is. Dan maar weer zelf koffie zetten.
Via een ongelooflijk steile klim gaan we omhoog en nu lopen we weer voornamelijk door (schapen)weiden. Edwin wist niet dat er zoveel soorten hekken, stiles en sloten waren (ik wel; ik heb vaker in Groot-Brittannië gewandeld). Na de klim lopen we redelijk vlak en anderhalf uur later zijn we in Rhuallt. De man waar we vanmorgen water hebben gehaald blijkt de kok van de pub te zijn. Koken kan hij ook: we nuttigen een halve kip met patat en alleen de groenten gaan niet op. Ook hier (veel) waar voor je geld.
Eerst weer een klim, af en toe dalen, klimmen en soms een stukje vlak lopen. In de verte zien we Prestatyn al liggen. We lopen nog een stukje fout (markering ontbrak), maar hebben dat nu wel redelijk snel door en al vrij snel zitten we op de laatste heuvel voor het eindpunt. Daar naar beneden en dan alsmaar rechtdoor, naar het strand. Een foto laten maken bij het officiële eindpunt en op zoek naar de camping. Die blijkt een stacaravanpark te zijn, maar nog een half uur later staan we dan toch op een ''gewone'' camping. Snel de tent opbouwen en koffie zetten.
We eten pizza in een afhaalzaak. Super sfeerloos, maar wel bijzonder lekkere pizza's. En dan maar weer naar de camping om vroeg te gaan slapen.

We mochten uitslapen, maar waren natuurlijk toch weer om half acht op. Nu ja, dan halen we precies de bus van half negen. Niet echt snel de bus hier, maar na een overstap en een tweede ontbijt in Chester zijn we om iets over twaalf in Liverpool; Wales en de tweetaligheid laten we achter ons.
Eerst een hostel gezocht en toen de stad in. Natuurlijk naar de Cavern Club en het Beatles-museum geweest. Dat museum is overigens een echte aanrader. Verder wat gegeten, gedronken, geshopt, nog meer musea bekeken en toch niet echt veel gedaan.
Na nog een laatste biertje gaan we om kwart over negen naar de hostel in de hoop ons niet te verslapen. Zowel Edwin als ik hebben er niet aangedacht een wekker mee te nemen.

Een slechte nacht: veel en lang wakker gelegen, dronken kamergenoten en kwart over zeven staan we maar op. Tijd voor (gratis) koffie, thee en toast. Een half uurtje bussen, wachten en koffie drinken, bijna een uur vliegen en om iets over één lopen we door de douane op Schiphol heen. Diana, de kinderen en pa en moe nemen Edwin mee naar huis en ik pak de trein naar Rotterdam. 
Heerlijk om weer thuis te zijn, zelfs als het nog 15 uur duurt voor Hanneke er ook weer is.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.