Sneeuwschoenwandelen in Noorwegen

Inleiding:

In de winter van 2023 zijn Sven en Jan naar Noorwegen afgereisd om daar, iets ten oosten van Trondheim, ruim een week de sneeuwschoenen onder te binden en met hun tent en rugzak de wildernis in te gaan. De plannen wijzigden zo ongeveer per dag en we sliepen vaker in een hut dan in een tent, maar wat een tocht! Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Dag 1

(maandag 30 januari 2023)

Jawel: (eindelijk) weer winterkamperen! Samen met Sven zo’n anderhalve week naar Noorwegen met in de rugzak een nieuwe tent, voor ruim een week eten, veel warme kleren en een dikke donzen slaapzak. Oorspronkelijk was ons plan om af te reizen naar Yellowstonepark in de Verenigde Staten, maar om allerlei goede redenen werd het toch Noorwegen. Ook geen straf om daar te mogen sneeuwschoenwandelen wat ons betreft!
Kwart over zes sta ik op, kus Hanneke, Eljer en Jilke gedag (die laatste twee slapen nog) en loop richting tram die me naar Rotterdam centraal brengt. Samen met Sven de trein naar Schiphol, waar we drie uur voor vertrek arriveren en een uurtje later met een kop koffie op onze vlucht naar Oslo wachten.
Daar, na een rustige vlucht, anderhalf uur wachten op de overstap naar Trondheim, waar we uiteindelijk om half vier arriveren. Even wachten op de bagage, nog langer wachten, maar de rugzak van Sven komt niet. Naar de servicedesk en daar worden we supergoed en –vriendelijk geholpen, maar ze hebben geen idee waar de rugzak is. Hij lijkt in elk geval niet aan boord gegaan te zijn in Amsterdam.
We lopen naar ons hotel op het vliegveld, dumpen de spullen en gaan maar even de brug over richting Hell. Hoe toepasselijk wil je het hebben? Maar goed, als iemand zegt: loop naar de hel kan ik in elk geval zeggen dat ik dat al eens eerder heb gedaan én er vervolgens ook weer uitgelopen ben. Het is inmiddels een uur of vijf, donker en guur weer. Natte sneeuw en vrij harde wind. Tijd voor een prima koffie mét.

Je kunt hier letterlijk naar de hel lopen (of fietsen).

Een klein stukje verderop een biertje en een hamburger met friet genuttigd en dan krijgt Sven een berichtje dat z’n rugzak vanavond om kwart over negen op Trondheim airport is. Dat is een meevaller! We hoopten dat tie morgen zou komen en hielden er zelfs rekening mee dat tie nog later of zelfs helemaal niet zou komen. In dat laatste geval zou onze hele vakantie in gevaar zijn gekomen, want zonder bijvoorbeeld de tentstokken, brander of, in Sven z’n geval, matje of slaapzak, kun je echt niet gaan rugzakwandelen, laat staan winterkamperen. Nog los van het feit dat ook de sneeuwschoenen van Sven aan z’n rugzak hingen.
Twee uur wachten duurt dan ineens best lang en in ons hoofd moeten we ook weer een draai maken. De koers van de ontbijtjes stijgt weer :-)
Zodra Sven en z’n spullen herenigd zijn lopen we naar ons hotel om de spullen te herpakken. Dan nog even een afzakkertje in de lobby om tenslotte rond middernacht naar bed te gaan.

Dag 2

(dinsdag 31 januari 2023)

Half acht op. Buiten is het guur en nat, maar het lijkt al snel droog te worden. Eerst ontbijtbuffet en dan benzine tanken voor de brander. Vervolgens pakken we een taxi naar het beginpunt van onze wandeling. Een klein half uur rijden en het laatste stuk is over een ondergesneeuwde landweg.

Klaar voor vertrek.

Tegen tienen stappen we uit en al snel gaan de sneeuwschoenen onder en de circa 25 kilo zware rugzakken op. Vrijwel geen wind, bewolkt en iets onder nul. Prima wandelweer! We volgen een ondergesneeuwd pad, maar het is maar goed dat Sven een horloge met GPS heeft, anders waren we al snel verkeerd gelopen. Sneeuw en oriëntatie is nu eenmaal vaak geen goede combinatie.

Niets duidt erop dat hier een pad loopt.

Al vrij snel zien we nu de met palen gemarkeerde zomerroute. Zonder die palen zou je echt geen idee hebben waar het pad loopt. Nergens een spoor of ander teken van menselijke voetstappen. Nadeel is wel dat we vaak diep in de sneeuw wegzakken, wat zwaar loopt. Onze snelheid ligt dan ook maar op zo’n twee kilometer per uur.
Na zo’n twee uur wandelen een klein noodhutje. Prima plek voor een lunchpauze. In de thermosfles niet alleen kokend water, maar ook een (rechte) rookworst, zodat we ook nog wat warms bij de hartkeks te eten hebben.
Na de lunch lopen we weer verder en al snel komen we bij een snelstromend riviertje. Oversteken lijkt vanwege de breedte niet mogelijk te zijn dus lopen we een stukje stroomopwaarts om te kijken of het daar misschien wel gaat. Ondanks dat we een flink stuk bij het water vandaan lopen zak ik plotseling weg en sta tot ver m’n knieën in het letterlijk ijskoude water. M’n schoenen lopen direct vol. Niet goed: dat betekent in no-time bevroren tenen als we niks doen. De beste optie is teruglopen naar de hut om daar de houtkachel aan te steken en droge kleren aan te doen. Zo gezegd zo gedaan.

Al snel brandt de kachel.

En zo zitten we om een uur of twee bij een brandend vuurtje in de hut. Broek en schoenen bevriezen in eerste instantie, want ook in de tochtige hut vriest het nog, maar door ze boven de kachel te hangen drogen ze uiteindelijk vanzelf.
Een lange middag zo. Beetje hangen, sneeuw smelten voor koffie, thee en de avondmaaltijd. Zelfs met het houtvuur duurt het nog best lang voor het aangenaam is. Na de spagheteria al snel wat whisky en borrelnoten, maar we houden het netjes bij ons dagrantsoen. Vroeg de slaapzak in en de kachel tot de nok toe afgevuld met hout.

Dag 3

(woensdag 1 februari 2023)

Slecht geslapen en een steenkoude nacht. De kachel is al snel door het hout heen en door de kieren van de hut komt ijskoude wind. Ondanks de winterslaapzak trek ik halverwege de nacht m’n sokken en thermo-onderbroek aan. Het is buiten waarschijnlijk zo’n -18 graden geweest.
Rond half negen wordt het licht. Snel de kachel en de brander aan. Omdat we gisteravond de thermosflessen gevuld hebben met kokend water, hebben we heel snel weer kokend water voor thee en warme pap. Voor we overigens genoeg gedronken en de thermosflessen opnieuw afgevuld hebben is het al gauw weer een uur of tien. Sneeuw smelten kost nu eenmaal veel tijd.
Blauwe lucht en de zon schijnt, maar nog steeds stervenskoud. De handschoenen en drie lagen kleding gaan dan ook niet uit vandaag. We lopen terug via dezelfde route als we gisteren gekomen zijn. Omdat we nu in onze eigen sporen kunnen lopen zakken we een stuk minder diep weg en ligt en tempo een stuk hoger. Ook gaan we nu meer naar beneden dan omhoog, waardoor alles bij elkaar de afstand ongeveer twee keer zo snel afleggen. Wandelen door een sprookjeslandschap.

Prachtig weer om te sneeuwschoenwandelen.

Behalve onze eigen voetsporen en de palen die de route aangeven zien we geen spoor van menselijke beschaving tot we vlak voor het einde een paar huisjes zien. Wel veel sporen van reeën en een rendier. Behalve wat vogeltjes zien we overigens geen dieren.
Bij de parkeerplaats aangekomen gaan de sneeuwschoenen aan de rugzak en lopen we over de weg. Die is vrij glad en geschoven. Ergens onderweg spreken we een oudere Noorse vrouw en die vertelt dat het zeer uitzonderlijk is dat in deze tijd van het jaar de rivieren (lees: snelstromende beken) niet bevroren zijn. Dit komt omdat het twee weken geleden nog negen graden was. We hebben dus gewoon domme pech gehad gisteren. Ook verklaart dit waarom de route, in tegenstelling tot wat we verwachtten, niet gespoord was: de route is ‘’gewoon’’ niet te doen omdat de rivier nog niet is dichtgevroren. Enfin, het is niet anders.

De weg brengt ons terug de beschaving in.

De zon komt haast niet boven de bergen en in de schaduw is het ijskoud. We lopen tot we een plekje in de zon hebben om te lunchen. Als het op is hijsen we snel de rugzakken op en ontmoeten de eerder genoemde vrouw, die ons ook nog vertelt dat er verderop bij de kerk in het dorpje een bushalte zit. Ons plan is om naar het eerder geplande eindpunt van onze route, Storlien, te gaan en daar vandaan een dag of twee, drie terug te lopen en vervolgens weer om te keren en weer te eindigen in Storlien.
Al snel stopt er een schoolbus bij de halte en die wil ons wel meenemen naar Hell. Fijn! In Hell komen we er al snel achter dat we net zo goed de trein op het vliegveld kunnen pakken, want uiteindelijk eindig je altijd in die trein (twee per dag) en ben je er rond half zeven.
Om iets over drieën zijn we op de luchthaven. Tijd om de route voor morgen voor te bereiden, koffie te drinken en vooral te wachten tot we iets over vijven de trein naar Storlien kunnen pakken. Vanuit de warmte en het licht direct de kou en het donker in om de tent op te zetten is geen fijn scenario, dus boeken we ook alvast een nachtje in een hotel.
Zo’n anderhalf uur treinen met een overstap in Hell. Het is donker, dus geen idee hoe het landschap er onderweg uit ziet. In Storlien, wat net over de Zweedse grens ligt, nemen we een taxi naar ons hotel een paar kilometer verderop. Het hotel blijkt een soort jeugdherberg te zijn. Toch nog spagheteria als avondeten en warme pap als ontbijt: er zit geen restaurant of horeca in de buurt. Enfin, we zitten warm en droog en buiten ons zijn er nog twee andere gasten, die we nauwelijks zien, dus klagen mogen en doen we niet.
Na ons avondeten en een kop koffie is het tijd voor ons dagelijks rantsoen borrelnoten en whisky en vrij snel daarna liggen we in onze eigen slaapzak in bed.

Dag 4

(donderdag 2 februari 2023)

Als het licht begint te worden staan we op en tegen een uur of negen zijn we op pad. Geen sneeuw hoeven smelten, maar wel een waterkoker kunnen gebruiken scheelt écht veel tijd. Als we de deur uitstappen is het even zoeken naar juiste tenue: gore-tex, fleece of toch de softshell? Na alles geprobeerd te hebben wordt het uiteindelijk toch de softshell en na de lunch gaat de fleece daar nog onder. We zijn nu overigens niet in Storlien, maar in Storvallen, een dorpje zo’n drie kilometer zuidelijker. Naast het hotel start namelijk een gemarkeerde winterroute die na een paar kilometer aansluit op onze geplande route. We beginnen met gestaag klimmen naast een geprepareerd spoor. Soms een vlokje sneeuw, soms bewolkt en heel af en toe de zon. Behalve twee langlaufers in het begin zien we uren geen mensen.
Het terrein is vrij heuvelachtig met af en toe wat plukjes struiken. Perfect voor sneeuwschoenwandelen. Des te verder we komen des te minder gespoord het pad, maar tot de noodhut waar we onze lunchstop houden volgen we niet alleen de markeringen (palen met bovenop een rood kruis, zodat het lijkt of we constant richting een spoorwegovergang gaan), maar ook het spoor van een stel andere wandelaars en een pulka. Ik gok dat ze hier gisteren of eergisteren gelopen hebben aan de hoeveelheid sneeuw in het spoor te zien.

De route is heel goed gemarkeerd.

Min of meer op de Noorse grens ligt de noodhut Klukstugar. De hut ligt redelijk hoog en binnen is het net boven het vriespunt. Prima plek voor lunch! We hebben er dan zo’n 7,5 kilometer in 3,5 uur op zitten. Ondanks dat we onze kaarten bij de DNT, de Noorse bergsportvereniging, hebben gekocht staan de noodhutten (en naar later ook blijkt de winterroutes) niet allemaal op onze kaart.
Een half uurtje later lopen we verder. Nu ongespoord. Het pad gaat al vrij snel dalen en dat blijft het min of meer doen. De sneeuw is gelukkig niet al te los, dus we zakken niet al te diep weg. De markering is hier geen rood kruis, maar twee roodbruine planken onder elkaar. Is dat het Noorse systeem? Geen idee.

Sprookjesachtig mooi.

Uiteindelijk zijn we rond half vier in Kluksdal. Een paar boerderijen aan het einde van een doodlopende weg. Doorlopen naar de volgende hut is veel te ver voor vandaag, maar vanwege het gure weer en de verwachte nachttemperaturen hopen we dat er ergens een overnachting binnen te vinden is. We bellen daarom aan bij een boer om te vragen of er ergens een hut of iets dergelijks in de buurt is. Dat is er niet, maar hij biedt aan ons naar de hut van Bjorneggen in Asen te brengen. Dat is de hut die we eigenlijk lopend hadden verwacht te halen en is met de auto een flink stuk omrijden. Kortom: echt een heel fijn aanbod, wat onze opties voor de rest van de vakantie ook flink vergroot. Dankbaar nemen we het aanbod dus aan.
De hut blijkt een hele grote, luxe en onbemande te zijn. Gelukkig hebben we een sleutel van de DNT die past. Hut verkennen, koffie zetten en relaxen. Er is niet alleen een megakeuken met twee afwasmachines, maar ook een ruime zitkamer met lekkere banken en een open haard.
We eten chili con carne van Adventure Food, maar die vind ik echt niet lekker. Gelukkig kun je ook proviand in de hut kopen, dus koop ik een pak noedels. Achteraf geen goed idee: ze zijn zwaar over de datum en ’s nachts krijg ik diarree.
We zitten lekker op de bank, eten nauwelijks borrelnoten, drinken een klein beetje whisky, voeren mooie gesprekken en gaan redelijk op tijd naar bed.

Dag 5

(vrijdag 3 februari 2023)

De warme pap en thee blijven binnen, dus gaan we maar gewoon lopen. Spullen in de afwasmachine, rugzakken op, sneeuwschoenen aan en gaan. We lopen eerst over een klein stukje over een weg: er is een omleiding. Schuin terugsteken over een sneeuwscooterpad en dan richting zuid. Nog weinig hoogtemeters. Later zal dat flink veranderen. Het weer is vergelijkbaar met dat van gisteren, alleen wat minder zon. Een softshell meenemen deze reis is niet het slechtste idee geweest.

Zijn we op de Noordpool beland?

We kruisen het winterspoor en volgen dat naar het westen. We verwachten later een splitsing, maar die komt niet. Langzaam stijgen we tot we bovenop een hoogvlakte komen. Het lijkt wel de noordpool. IJsberen ontbreken, maar wel hebben we regelmatig sneeuwhoenders (en gisteren ook een sneeuwhaas) gezien.
Het is bovenop te guur om te pauzeren, dus een relatief late lunch vandaag. Inmiddels zijn we langzaam aan het dalen en verschijnen er ook weer wat struikjes en boompjes, zodat we enigszins beschut pauze kunnen houden.
We lopen nog een paar kilometer verder tot we een prima plekje voor de tent zien. Het is nog een beetje vroeg misschien, maar een tentplek maken (lees: sneeuw aanstampen) en de tent opzetten kost best wat tijd. En zo slapen we komende nacht voor de eerste keer in onze nieuwe rode Hilleberg.
Helemaal ingespeeld op winterkamperen zijn we nog niet blijkbaar: we vergeten de brander aan te steken direct als we aankomen, waardoor het wat langer duurt voor we onze eerste warme drankjes hebben. Maakt op zich ook niet echt uit: we zullen nog lang zat in de tent doorbrengen vandaag.

Zo’n rode tent kleurt prachtig in de witte sneeuw.

Na de warme drankjes volgt al snel avondeten en na nog wat meer warme drankjes vullen we de thermosflessen alvast voor morgenochtend en duiken de slaapzak in. Geen trek in borrelnoten vandaag en Sven hoeft zelfs geen whisky. Ik hou het bij een heel klein slokje. Vreemd: we zijn beslist niet misselijk of zo en normaal stikken we altijd van de honger tijdens het winterkamperen. Dat laatste is overigens geen wonder als je ziet hoeveel energie je op een dag verbrandt. Toch de spanning van hoe koud het zal worden vannacht?
De lucht is inmiddels helemaal helder. Wel maan en sterren, geen noorderlicht helaas. We duiken diep de slaapzak in en om een uur of acht gaan we slapen.

Dag 6

(zaterdag 4 februari 2023)

De koudste nacht ooit die ik in een tent heb gelegen. Waarschijnlijk is het zo’n -20 geweest: zelfs de whisky is bevroren en destijds in Nepal op ruim 5.000 meter hoogte was dat niet het geval. Maar goed, met twee paar sokken, lange onderbroek, hardloopbroek, shirt met lange mouwen, een fleece en de capuchon van de slaapzak helemaal aangetrokken was het goed te doen en net aan de goede kant van de streep van behaaglijk vannacht. Wel jammer dat we er vannacht allebei een aantal keren uit moesten om te plassen buiten.

Eerst sneeuwsmelten.

Bij het eerste daglicht steken we de brander aan. Die staat in de voortent met de deur open, terwijl wij in de binnentent kunnen blijven zitten. Het grote sneeuwsmelten is begonnen. In totaal kost het ons zo’n tweeëneenhalf uur om genoeg te drinken, warme pap te eten en de thermosflessen te vullen.
Tegen kwart voor elf is alles ingepakt en lopen we weer. Dat inpakken blijft altijd gedoe en goed afstemmen bij winterkamperen. Je wilt niet dat de één al helemaal klaar is en de ander nog een halve rugzak moet inpakken, want klaar betekent ook: niet al te veel kleding meer aan en je (bevroren) schoenen aantrekken. Dat laatste valt vandaag overigens erg mee: omdat de schoenen kurkdroog zijn gebleven de afgelopen dagen zijn ze wel koud, maar niet bevroren. En eerlijk is eerlijk: afstemmen is zelden zo goed gelukt als vandaag. We zijn echt precies tegelijkertijd klaar. Gelukkig maar, want was het gisteravond nog windstil: nu trekt de wind steeds harder aan. De tent afbreken is dan niet het allerleukste karwei. Maar goed, uiteindelijk zit alles in of aan de rugzak en wandelen we weer. Wat scheelt is dat we inmiddels al een paar dagen onderweg zijn en de rugzakken daardoor wat lichter en leger. Al dat eten neemt toch best wel wat ruimte in.
De route vandaag is eenvoudig: ‘’gewoon’’ de markeringen en onze eigen voetsporen terug volgen. Dat laatste valt overigens nog tegen: op veel plekken zijn we weg- of volgewaaid. Zonder de markering had het nog heel erg lastig geworden. We beginnen met klimmen. De wind nog redelijk zij-mee. Later pal van opzij. Gelukkig niet tegen, want het is echt een harde, gure en snijdende wind.

Op de hoogvlakte.

Na de klim komen we weer op de hoogvlakte. Uren stoempen. Maar wel gaaf! Het is echt een avontuur, maar wel een veilig avontuur, om hier samen te lopen op sneeuwschoenen met een grote rugzak op. Nadeel is wel dat door de straffe wind stoppen geen optie is. De zon laat zich wel wat meer zien, dus veel foto’s maken.
Na een paar uur gaan we de vlakte af en dalen weer wat tussen stuikjes en boompjes. De splitsing waar we terug naar de hut moeten steken is niet gemarkeerd, maar we zien wel het sneeuwscooterspoor en af en toe onze eigen voetafdruk. We slingeren de goede richting op, maar zijn er steeds meer van overtuigd dat dit niet (meer) hetzelfde pad is als gisteren.
We houden een late, het is inmiddels een uur of drie, lunch met hartkeks, warme worst, cup-a-soup en oploskoffie en blijven het sneeuwscooterspoor verder volgen. Op een gegeven moment maakt dat alleen een lus en keert in het eigen spoor weer terug. Dan maar verder met kompas en struinen. Met behulp van Sven z’n horloge kunnen we de juiste coördinaten op de kaart vinden en dan lukt het deze twee Scouts echt wel om op de juiste plek aan te komen.

De avond valt vroeg in deze tijd van het jaar.

Een paar honderd meter later zijn we bij de splitsing met de weg waar we gisteren ook waren en dan is het nog een kwartiertje lopen naar de hut. Tot onze verbazing zien we daar, voor het eerst in twee dagen, mensen. En niet een paar: er blijkt een hele grote groep in de hut te zijn. De meeste student, waarvan een groot deel in tenten een stukje verderop zal slapen. We zijn niet de enige stoere mensen hier blijkt :-)
Drinken, beetje herpakken en vooral niks doen. De nasi smaakt redelijk, maar ondanks de chocolademousse (heel lekker), eten we opnieuw niet echt veel borrelnoten. Ook qua whisky houden we het weer zeer bescheiden. Als we zo doorgaan nemen we een deel mee terug naar huis?! Verder ’s avonds nog wat kletsen met andere mensen in de hut en ook nog wat tips voor eventuele andere routes en wintervakanties gekregen, maar ook vanavond maken we het niet echt laat.

Dag 7

(zondag 5 februari 2023)

Uitslapen tot een uur of acht. We verwachten een korte wandeldag (cliffhanger: dat gaat anders uitpakken) en hoeven natuurlijk geen sneeuw te smelten, maar kunnen gebruik maken van een waterkoker. Om een uur of tien verlaten we als één van de laatsten de hut. Iedereen heeft een corvée taak en wij moeten de toiletten schoonmaken. Die zijn overigens zo schoon dat dat nauwelijks iets voorstelt. Verder hebben we nog het aanbod gekregen om vanavond eventueel mee terug te rijden naar Trondheim, maar we verwachten niet dat we daar gebruik van zullen maken. En dan lopen maar.

We verlaten de hut weer.

We slaan linksaf bij de hut en zien het bordje naar de geplande hut voor vanavond, Klukstugan, al staan. Wind in de rug en om ons heen ontstaan al snel buien. De temperatuur ligt maar net onder nul en later hebben we zelfs wat dooi. Dat loopt gelijk een stuk zwaarder door al die papsneeuw. Maar goed, dat is pas later op de dag. We klimmen eerst langzaam en lopen dan min of meer over een vlakte met af en toe weer wat struikjes of kleine berken.
Na zeven kilometer komen we bij een splitsing en dan blijkt dat we een heel ander pad hebben gevolgd dan gedacht. Toch maar eens vaker op het kompas kijken?! Aan de andere kant: er was absoluut geen eerder zijpad en ongemarkeerd lopen willen we, gezien de ervaring van de eerste dag, echt niet. Gelukkig weten we, dankzij de tips gisteravond, voor een eventuele volgende keer wel welke kaarten we moeten kopen, zodat we in elk geval de gemarkeerde winterroutes op onze kaart hebben staan, iets wat nu dus niet het geval is. Enfin, het is niet anders en we hebben altijd nog de optie om vannacht de tent op te zetten in plaats van in de hut te slapen en ook tijdtechnisch is er geen enkele reden om ons zorgen te hoeven maken.
We lopen nu een kilometer of vier min of meer noord en komen dan uit in het dorpje waar we de vorige keer een lift kregen. Tijd voor een lunch onder een afdakje: het is inmiddels heel hard gaan sneeuwen. Eventuele sporen van voorgangers worden onzichtbaar.

Het sneeuwt flink af en toe vandaag.

Vanaf nu volgen we de eerder gelopen en gemarkeerde route, dus fout lopen is erg onwaarschijnlijk. Tot onze verbazing zien we zowaar nog een langlaufer. Voor ons begint de klim. Redelijk pittig, zeker waar je diep wegzakt in de sneeuw. Het is overigens opgehouden met sneeuwen. Aan onze gemiddelde snelheid zien we dat de hut makkelijk haalbaar moet zijn voor het donker. Fijn, want de gure stormachtige wind nodigt niet bepaald uit tot kamperen.

Onze overnachtingsplek voor deze nacht.

Tegen vijven zijn we bij de kleine noodhut. Gelukkig ligt er genoeg hout voor de kachel en in no-time brandt de kachel en zitten we aan de warme choco en oploskoffie. De hut is sowieso volkomen winddicht en heeft een portaal, waardoor het al snel behaaglijk is. Sterker nog: het wordt al snel zo warm dat de donsjassen uitgaan.
Tijd voor nog meer drinken en later spagheteria koken. De kachel is inmiddels zo heet dat we de tussendeur zelfs op een kiertje zetten. En omdat er ook nog een paar stoelen in de hut staan voelt het allemaal zeer luxe en comfortabel en maken we er een lange avond van. De borrelnoten gaan zowaar op, de whisky net niet helemaal, maar dat is dan maar voor de volgende wandelvakantie!

Dag 8

(maandag 6 februari 2023)

De laatste wandeldag van deze reis. Uitgeslapen en weer het nodige water gekookt. De kachel is de hele nacht aangebleven doordat Sven er af en toe wat hout op heeft gegooid, dus het is nog steeds erg aangenaam in de hut.
Rond een uur of tien trekken we de deur achter ons dicht en lopen de eerder gelopen route richting Storlien. Het is vrij guur buiten, maar gelukkig hebben we de wind in de rug. Het is vrij warm en als we lager komen dooit het. Eerst nog een stuk op hoogte, waarbij de sneeuw soms kniediep is. Op andere stukken juist stevig genoeg om niet weg te zakken, maar in elk geval goed dat de route heel goed met palen gemarkeerd is: onze sporen van een paar dagen terug zien we maar zeer zelden.

Aan de markering kun je zien dat we weer terug zijn in Zweden.

Nog een paar pittige korte klimmetjes en dan de lange afdaling. Uiteindelijk komen we uit bij het hotel waar we eerder geslapen hebben. Het is dan een uur of één. Tijd voor de laatste lunch uit de rugzak en thermosfles.

We zijn er bijna.

Via een sneeuwscooterspoor is het dan nog een uurtje lopen naar het station. Scheelt weer langs een drukke weg lopen en deze laatste kilometers zijn zeker niet lelijk. Door de dooi wel redelijk pittig lopen overigens.
De trein gaat om kwart voor zeven, dus bijna vier uur in de horeca doorbrengen. Gelukkig hebben we de afgelopen week zoveel energie verbrand dat wat extra eten geen kwaad kan :-) We beginnen met koffie en een wafel en later nog een biertje en friet met een hamburger. De kleine is alleen voor kinderen, dus ook ik neem maar een grote.
De trein heeft zo’n drie kwartier vertraging. Gelukkig kunnen we in een wachtkamer zitten, want buiten is het vrij winderig en onder nul. Guur. Het perron is spekglad. Uiteindelijk arriveren we om een uur of negen in Trondheim. Een paar minuutjes lopen naar ons hotel en dan maar eens douchen. Ondertussen haalt Sven chips en cola. Zodat we uiteindelijk toch nog het laatste beetje whisky opdrinken voor we ons bed opzoeken.

Dag 9

(dinsdag 7 februari 2023)

Goed geslapen en tegen achten staan we op. Laatste dingetjes in de rugzakken gedaan en eerst maar eens ontbijten bij de bakker op de hoek. Volgende stop is de kathedraal. Ik was hier een paar jaar geleden ook al, na met ons hele gezin als pelgrim eindigend het Olavspad te hebben gewandeld, en wilde graag ook Sven dit prachtige gebouw laten zien.

Het orgel in de kathedraal van Trondheim.

Imponerend door de eenvoud. In tegenstelling tot de vorige keer mag je nu ook binnen foto’s maken. Het is alleen erg grijs weer buiten, waardoor de gebrandschilderde ramen niet echt tot hun recht komen.

Misschien wel het bekendste plaatje van Trondheim.

Via de bekende oude brug en de rijtjes gekleurde huizen aan het water (zei iemand: Kobenhavn?) lopen we naar een grote souvenirshop bij het station om wat souvenirs voor het thuisfront te kopen. Nog even langs de DNT om onze sleutel in te leveren en dan nog een laatste koffie mét voor we de rugzakken oppikken en de flybus naar het vliegveld nemen.
Daar ruim tweeëneenhalf uur gewacht, prima gegeten en met een vol vliegtuig naar Oslo gevlogen. Daar hebben we slechts veertig minuten overstaptijd, maar toch zijn we ruim op tijd. Ook ons volgende vliegtuig vertrekt keurig op tijd, maar is nog niet halfvol.
Zo rond een uur of zes landen we op Schiphol en tot onze positieve verbazing is de bagage er supersnel en zijn we daardoor veel sneller thuis dan verwacht. Fijn, want hoewel er weinig dingen leuker zijn dan sneeuwschoenwandelen en winterkamperen is terugkomen bij m’n drie grootste schatten nóg leuker! Sven bedankt! Ik heb genoten!

En zo kwam er een eind aan dit avontuur. Aftellen naar de volgende keer, als we alsnog naar Yellowstone (of misschien toch weer Scandinavië?) af hopen te reizen. Hopelijk kunnen we daar met net zo veel voldoening op terugkijken als we op deze tocht doen!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.