Landmannalauger (voor de tweede keer)

Inleiding:

In 1996 hebben Hanneke en Jan het grootste gedeelte van dit fantastische pad in IJsland al een keer eerder gelopen (voor een verslag van die wandeling klik hier). Toen Dave en René (samen met Jan vormen ze W.A.U.) voorstelden om dit pad, wat ook bekend staat als de Laugavegur hiking trail, met z'n drieën te gaan lopen twijfelde Jan geen moment. En als iemand hem voorstelt om nog een keer te gaan, gaat hij waarschijnlijk nog wel een keer. Zonder twijfel vindt hij dit het mooiste pad wat hij tot nu toe gelopen heeft.
Hieronder volgt het reisverslag van Jan. Wil je dat van René lezen klik dan hier.

Net terug van een maand vakantie uit Peru, waaronder de wandeling van de Incatrail en dan twee dagen later alweer naar IJsland. Het leven van een vakantieganger is soms zwaar...
Om elf uur met René en Dave verzameld op Rotterdam CS en in de trein naar Schiphol eerst flink bijgepraat. We hebben elkaar na alle vakanties immers een hoop te vertellen. Pas op Schiphol, in de Delifrance, onder het genot van een biertje, wordt er gehartenjaagd. En ondanks mijn hoogtestage is René voorlopig onverslaanbaar.
De vlucht naar Keflavik verloopt prima en op schema. Het eten smaakt redelijk, we halen precies de bus en in Reykjavik regent het. Alles volgens schema. In de stad krijgen we een positieve verrassing: er gaat over een half uur nog een bus naar Skogur; het beginpunt van onze wandeling.
Ook de busreis verloopt voorspoedig. Het landschap is prachtig, we leggen een kaartje in de bus, tanken de brander vol tijdens een korte stop en zo rond acht uur arriveren we op onze bestemming.
In de stromende regen de tent opgezet, waarbij het direct weer opvalt dat het op IJsland vrijwel altijd hard waait. Gelukkig kunnen we de rugzakken even onder een afdakje laten staan, wat een hoop natte spullen scheelt. In het naastgelegen restaurant, waar ook de camping betaald moet worden, eten we een hapje. Na een heerlijk bord aspergesoep met brood hartenjagen we nog wat en zo rond een uur of tien gaan we in de stromende regen richting tent.

Na een nacht met heel veel regen en wind pakken we zowaar droog in. Voor het ontbijt lopen we nog even omhoog bij de grote waterval en stappen dan echt op: onze eerste schreden op de hike naar de Landmannalauger (een wandeling die overigens ook bekend staat onder de naam Laugavegur hiking trail); volgens de Lonely Planet één van de drie mooiste wandelingen ter wereld en sinds 1996, toen ik de tocht ook gelopen heb, begrijp ik dat volkomen.
Ondanks de grijze lucht houden we het gelukkig vrijwel de gehele dag droog, in tegenstelling tot de tegenliggers die we spraken. Wij hadden geluk: vrijwel de hele dag liepen we in een smalle band met opklaringen.
We beginnen met een forse klim over een onverharde weg, zonder verkeer. Niet overdreven steil, wel erg lang. Maar wat een prachtig landschap: kale, ruige bergen, watervallen en heel veel verschillende soorten lava. Echt IJsland! Het is niet echt lekker weer om te pauzeren, dus lopen we vrijwel onafgebroken, in vier uur tijd, door naar een onbemande hut. Het is daar erg koud en na een kop cup-a-soup en een plak cake en kruidkoek besluiten we verder te lopen. Ook nu weer met redelijk weer; precies tijdens een grote bui zaten we lekker in de hut.
Al snel lopen we over een aantal gletsjers en soms breekt zelfs even de zon door, wat natuurlijk prachtige foto's en dia's oplevert, vooral als we later de zo kenmerkende kleuren van IJsland in het landschap zien.

De kleine stipjes op de gletsjer zijn wij.

Meestal is het pad goed beloopbaar, maar bij de steilere stukken hangt er een ketting. Niet echt nodig; wel prettig.
Doodmoe komen we om half zeven in de buurt van Porsmork, een breed dal, aan, waar het heerlijk windstil was. Eerst de tent opgezet en toen een lekker kopje oploskoffie genuttigd. Na de maaltijd en nog een kopje koffie wilden we binnen in een hut gaan zitten. Helaas mocht dat niet van de campingeigenaar: we moeten maar in een grote tent gaan zitten. En dat voor zo'n vijftig gulden per nacht, waarbij je water uit een beek drinkt en een paar honderd meter verder legaal mag wildkamperen. Kortom: we voelen ons flink genaaid...
Na nog wat gekaart en gedronken te hebben wordt het donker en gaan we maar slapen.

Na een nacht van erg lang en erg goed slapen staan we pas over achten op. Blijkbaar waren we inderdaad erg moe. Het is redelijk bewolkt, maar het lijkt erop dat we het droog zullen houden deze dag. En afgezien van een enkel spatje blijft het tot 's avonds in de hut inderdaad droog. Wel staat er natuurlijk weer veel wind.
Tot Porsmork lopen we vlak, alleen hebben we wel onze eerste rivierdoorsteek. Broek oprollen tot over de knieën en lang leve de teva-slippers! Het volgende stuk bevat een paar korte pittige klimmetjes en heel veel mini-berken. Niet voor niets luidt een IJslands gezegde: ben je verdwaald in een bos, ga dan rechtop staan!
Na een zeer snel stromende en diepe waterdoorsteek, waarbij het vooral vervelend is dat het water zo bruin is, dat je de bodem niet kunt zien (deze oversteek is blijkbaar erg berucht: vrijwel alle tegenliggers informeren er naar), gaan we een hele grote hoogvlakte op, met achter ons diverse grote gletsjers. Weer heel veel foto's maken dus.
Na een stuk ''oerlandschap'' met grote stukken lava moeten we weer een paar pittige klimmetjes maken. Niet lang; wel pittig. Tussendoor af en toe een korte pauze voor een slokje water of een kopje soep en dan komen we bij de laatste rivier van deze dag. Gelukkig steken we die per brug over.
Na een allerlaatste lange en steile klim, die ik van de vorige keer (maar toen als afdaling) nog heel goed herinner, zien we de hut liggen. Beter gezegd: de hutten, want er staan drie kleine hutjes. Nog een paar minuutjes lopen en dan zijn we er.
We besluiten een bed te nemen in een tot dan lege hut. Iets wat later een stuk duurder blijkt te zijn dan kamperen, maar het pak koffie en de thermoskan die er staan en we mogen gebruiken, maken een hoop goed. We zetten de nodige koffie en tussendoor eten we weer een droogvoermaaltijd.
Een klein stukje verderop ligt een canyon, waar we later op de avond heen lopen. Jammer genoeg is het vrij donker weer, waardoor we niet echt heel mooie foto's denken te maken. Overigens zal thuis later blijken dat het resultaat zeker niet tegenvalt. Na ons bezoekje aan deze prachtige kloof lopen we terug naar de hut, waar we onder het genot van borrel en borrelnootjes nog een kaartje leggen, voor we gaan slapen.

Na het ontbijt gaan we niet direct op pad, want het regent en we hopen dat het later droog zal worden. Zo rond half elf lijkt dat inderdaad te gebeuren en snel gaan we op stap. Al vrij snel begint het echter te motregenen en later gaat dat zelfs over in gieten. Tussendoor soms een korte opklaring,  maar over het algemeen is het slecht wandelweer.
Na een korte klim en dito afdaling lopen we de aswoestijn in. Een grote zwarte onafzienbare vlakte, waar je je erg nietig voelt. En met al die regen en grijze lucht geeft dat een hele aparte desolate sfeer. 
Tussendoor een klein groepje heuvels, waar we even beschut kunnen zitten en een pakje hartkeks nuttigen. Daarna weer een paar uur aswoestijn; tot we vlak bij een hut zijn.
Eerst moeten we nog een hele brede snelstromende rivier doorwaden. En als je daar in de regen je broek staat uit te trekken en vervolgens door het smeltwater van de gletsjer heen moet en daarbij het gevoel krijgt dat je tenen er af vriezen en het water bijna tot je onderbroek komt, dan vraag je je toch wel een beetje af waarvoor je het op dat moment doet... Als je dan later de foto's ziet van deze reis dan weet je het overigens weer: ondanks dit soort dingen is de Landmannalauger gewoon één van de mooiste gebieden waar je kunt wandelen!
In de hut aangekomen besluiten we in eerste instantie alleen op te drogen en een kop oploskoffie te zetten. Later wijzigen we onze plannen en besluiten hier de tent op te zetten. Dit omdat dat tijdtechnisch het beste uitkomt. Later zal overigens blijken dat dit een hele goede beslissing is geweest: de mooiste stukken van de wandeling lopen we nu in de zon.
De rest van de middag drinken we koffie, kaarten we, eten we, drinken we koffie en kaarten we nog meer. Tussendoor nog even de tent opgezet en na een korte avondwandeling, het is zowaar droog geworden, gaan we slapen.

Een etappe die we de vorige keer in de stromende regen hebben gelopen, maar nu is het prachtig weer! Half bewolkt en droog. Vooral daardoor is het een veel mooiere etappe dan ik me herinnerde.
De eerste paar kilometers, naar de volgende hut, zijn vrij vlak met tussendoor een rivieroversteek. Omdat het droog is en het water helder, is het een makkelijke oversteek. 

Rivieroversteek.

Verder weinig schokkende dingen of hoogteverschillen op dit stuk. In de verder lege hut zetten we een kopje koffie en gaan dan weer verder. Na nog een riviertje, waar de schoenen aanblijven en René en Dave een natte voet halen, beginnen we aan een lange en steile klim. Flink zweten en dan staan we boven. 
Het uitzicht waar we dan van genieten tart iedere beschrijving, maar toch zal ik proberen een tipje van de sluier op te lichten. Achter ons grote gletsjers, ''groene'' bergen en een meer. Voor ons de typische Landmannalauger-kleuren in het landschap, stoompotjes en sneeuwvelden. Daarboven een halfbewolkte hemel en de zon. Waanzinnig!!!

W.A.U.: waanzinnig!

Heel veel dia's en foto's later laten we dit moois achter ons, maar het blijft ook verder een prachtige etappe. Relatief weinig hoogteverschillen, maar wel heel veel kloven met sneeuw, waardoor het toch een pittige wandeling verder is.
We kamperen bij een kleine hut, waar het 's avonds heel druk zal worden, zodat we maar tot zes uur binnen mogen zitten. Net genoeg tijd voor een kop koffie en een pastamaaltijd. De rest van de avond brengen we, ons toch wel een beetje vervelend, in de tent door. In de hut is inmiddels een grote groep schooljongens gearriveerd. De meisjes ontmoetten we al eerder op deze dag. Misschien ook een leuk idee voor een Nederlandse schoolexcursie om hier een paar dagen te gaan wandelen?

De laatste dag van onze wandeling. We beginnen met een ontbijt van hartkeks met thee in de hut en breken vervolgens, in dichte mist, onze tent af. Ook waait het heel hard en omdat we ook nog heel hoog zitten, is het steenkoud. 
In het begin is de route, door de dichte mist, soms erg lastig te vinden. Zo lastig dat één van ons soms een stukje vooruit loopt op zoek naar een volgend merkteken, terwijl de andere twee blijven staan bij het laatst zichtbare merkteken. Bij het eerste ''gekleurde rookveld'' breekt echter de zon door en wint vervolgens heel snel terrein. En hoewel het dan nog steeds vrij koud zal blijven, zijn we het er over eens dat je eigenlijk geen beter wandelweer kunt hebben.
En oh, wat is het mooi om hier te mogen wandelen! Natuurlijk wist ik het nog dat dit de mooiste etappe was, maar het blijft een fascinerend landschap. Al die kleuren, al die bizarre natuurverschijnselen, al die verschillende soorten lava; je moet het gezien hebben om ook maar enigszins te begrijpen hoe fantastisch het is om hier met je rugzak te wandelen. We lopen dan ook maar heel langzaam verder maar op een gegeven moment komt het moment van de allerlaatste blik op het zo kenmerkende Landmannalauger-gebergte met al z'n kleurschakeringen en bereiken we de laatste hut; het eindpunt van onze wandeling.

En alleen voor dit beeld zou ik zo weer terug naar IJsland willen.

In een in een bus gevestigd miniwinkeltje kopen we een kop koffie en sturen we ansichtkaarten naar het thuisfront. Zo'n drie uur later gaat de bus en die tijd brengen we door met schrijven, koffie drinken, een rondje lopen en vooral lekker bomen over de net gelopen tocht. Unaniem zijn we van mening dat dit (één van) de mooiste wandeling(en) is die we ooit gemaakt hebben.
De busrit gaat ook al weer door een afwisselend landschap en bij een waterval, waarvoor we eerst nog tien minuten moeten lopen, houden we een pauze. Speciaal voor de toeristen. Overigens hebben alle bussen tegenwoordig een tweetalige CD opstaan, die af en toe toeristische informatie verstrekt. En dit alles zonder echt hinderlijk of vervelend te worden; prima service. Dat mag trouwens wel ook, want de bus is ontzettend duur. Net zoals trouwens alles op IJsland..

Geweldige zonsondergang.

Tegen de avond arriveren we in Skaftafjell, waar we eerst en kop koffie drinken en vervolgens de tent gaan opzetten. Lekker zittend in de laatste zonnestralen van deze dag eten we de pan rijst leeg en genieten van de grote gletsjer op de achtergrond.

Onder een strakblauwe lucht staan we op, pakken alles in en ontbijten op het terras van de camping. Na een busrit van een uur arriveren we bij Jokulsarlon; het IJsbergenmeer. Helaas hebben we maar tien minuten om van één van de hoogtepunten van IJsland te genieten. Dat komt omdat we niet verder, maar terug reizen; speciaal voor deze tien minuten reizen we een dag om... Maar het is het meer dan waard! We maken dan ook zo'n veertig dia's en foto's in deze korte tijd van dit fraais: blauw ijs, wit ijs, een strakblauwe lucht; onvoorstelbaar.
Helaas moeten we snel weer met de bus naar Vik. De eerste twee, drie uur van de busrit hebben we al eerder gereden. Na een korte lunchstop, waarbij we in de supermarkt helaas geen broodjes kunnen kopen, dus ons dan maar tevreden stellen met een koek, en nog een paar uur in de bus zitten, arriveren we in Vik. Daar eerst de plaatselijke hamburgertent bezocht om ons vetgehalte aan te vullen. Vervolgens zetten we de tent op en gaan dan snel richting strand om daar een rots te gaan beklimmen om papegaaiduikers te zien. We zien er deze keer helaas geen en achteraf horen we dat ze circa twee weken geleden vertrokken zijn naar zee. Je kunt niet altijd geluk hebben. Dat hadden Hanneke en ik de vorige keer, toen we wat vroeger in het seizoen waren, overigens wel: we hebben er toen heel veel en op slechts een paar meter afstand gezien.
De rest van de middag brengen we door met eten, drinken en kaarten in de hamburgertent. Kan vast geen kwaad, want gemiddeld hebben we wel heel erg weinig gegeten tijdens onze wandeling. Waarschijnlijk nog minder calorieën per persoon, dan thuis op een doorsnee werkdag,
Tegen tien uur gaan we naar de camping om te gaan slapen en dan regent het inmiddels.

Na een nacht met noodweer (heel veel regen en storm) en slecht slapen staan we om half zes op. Gelukkig is er een gebouwtje op de camping, waar we droog kunnen zitten, ontbijten en de tent opvouwen.
In ons regenpak lopen we de vijf minuten naar de bushalte en in de bus warmen we weer wat op. Onderweg wordt ook het weer wat beter, en dat valt ons absoluut niet tegen.  In Sellfoss overgestapt op een andere bus en na een korte stop bij een krater bereiken we Gulfoss. Een hele grote en imponerende waterval, waar we wat rondkijken en meer dan lekkere koffie en taart nuttigen.
Na nog een paar minuten bussen bereiken we Geyser. Of misschien wel beter gezegd: Strokkur. Geyser is namelijk vrijwel dood (hoewel hij sinds een aardverschuiving in 2000 af en toe weer een paar meter hoog spuit; iets waar we toevallig getuige van waren), en nu is Strokkur de hoogst spuitende geiser. We genieten van het schouwspel, waarbij vooral de blauwe ''bel'', die verschijnt vlak voor de geiser spuit, heel gaaf om te zien is. We lopen verder nog wat rond langs allerlei aparte natuurverschijnselen met kokend water en zo, maar omdat het (mot)regent houden we het al snel voor gezien.
Het multimediaspektakel valt vies tegen en de patat en hamburgers zijn ook al niet om over naar huis te schrijven.
Twee uurtjes in de bus zitten en dan arriveren we in Reykjavik. Eerst even informatie ingewonnen over de reis van de volgende dag en vervolgens met de stadsbus naar de camping.
Nadat de tent was opgebouwd liepen we naar de Pizzahut. Een lekkere pizza, bijzonder matig spaghetti en een megagrote bananasplit vormen ons diner. We besluiten nog even naar Perlan te lopen. Perlan is de warmwateropslag van Reykjavik en gebouwd op een heuvel in de vorm van vijf grote cilinders, met daarboven een glazen koepel wat als restaurant wordt gebruikt. We kijken naar de lichtjes in de stad en na nog een wandeling naar het busstation pakken we lijn 5 naar de camping, voor een meer dan goede nachtrust.

Onder een strakblauwe lucht breken we de tent af en na een korte busrit naar het centrum, waar we de rugzakken in de wc van het personeel van het busstation mogen achterlaten, nuttigen we ons ontbijt in een koffietent.
Vervolgens lopen we naar het, gedeeltelijk in het water liggende, stadhuis. Niet alleen vanwege het prachtige gebouw, maar ook om even de grote maquette van IJsland te bekijken. Aansluitend brengen we een bezoek aan de grote kerk, die gebouwd is in de vorm van een vikingschip en hoog boven de stad uittornt.
Na een bezoek aan de grootste winkelstraat van IJsland, die zelfs in Boven-Hardinxveld niet zou misstaan, pakken we de rugzakken weer op en lopen naar het andere busstation, waar we eerst een kop koffie drinken en vervolgens de bus naar Blue Lagoon pakken.

Blue Lagoon.

In deze natuurlijke bron, die ook al gebruikt wordt voor de warmwatervoorziening van Reykjavik, badderen we een tijdje om daarna, onder het genot van een kop koffie, nog een kaartje te leggen, tot de bus komt.
Die brengt ons naar de camping, vlakbij het vliegveld. We zetten de tent op en lopen een rondje door het volkomen sfeerloze Keflavik. René maakt weliswaar nog twee foto's, maar wij zullen niemand aanraden om hier naar toe te gaan.
Na de laatste spaghetaria-maaltijd van deze vakantie spelen we nog een paar potjes hartenjagen en gaan dan maar weer slapen.

Om een uur of vijf loopt de wekker af en pakken we alles in. Samen met twee andere Nederlanders nemen we een, gisteren al bestelde, taxi naar het vliegveld. Daar brengen we de tijd door met ontbijten, shoppen en, vooral, wachten.
Redelijk op tijd vertrekken we richting Schiphol en al kaartend, wat vooral makkelijk gaat omdat we de meeste beenruimte van het hele vliegtuig hebben, boven een vrijwel constant bewolkte hemel landen we om half twee op Amsterdam.
Nog een laatste potje kaarten in de trein, waarbij René met grote overmacht de wisselbeker veroverd, en dan zijn we weer thuis. Lekker!

Dit was het reisverslag van Jan. Wil je dat van René lezen klik dan hier.

Wil je nog meer foto's zien van de Landmannalauger en de rest van IJsland, klik dan hier. Hanneke en Jan waren namelijk in 1996 ook al eens op IJsland.