Wandelen met de rugzak in Kroatië

Inleiding:

Jan was nog geen twee dagen terug van zijn langlauftocht in Finland of hij zat alweer in het vliegtuig. Samen met Hanneke en Sander reisde hij naar Kroatië. Met z'n drieën maakten ze daar een zelf samengestelde trekking in het Nationaal Park Sjeverni Velebit. Een zware, maar erg mooie tocht, waarbij we in zes dagen slechts één keer mensen tegenkwamen.
Een verslag van deze tocht staat hieronder.

De dag dat Nederland Koninginnedag viert en één van de drukste dagen van het jaar op Schiphol. Een goed moment om niet te laat naar de luchthaven te reizen. Twee dagen hiervoor was ik daar ook; toen net terug van een langlaufavontuur in Finland. Nu om samen met Hanneke en Sander, de jongere broer van Hanneke, naar Split in Kroatië te vliegen. Wij arriveren met de trein en Sander wordt door Silvia en haar vader gebracht. Het is inderdaad erg druk, maar met wat geluk zijn we toch heel snel door de douane. Tijd genoeg om een fles belastingvrije whisky te kopen en een kop koffie te drinken.
Twee uur vliegen, redelijk eten en dan landen we. Bagage pakken en even zoeken naar een bus. Die komt direct, even overstappen en dan de lange rit langs de kust naar Zadar. De omgeving ziet er veelbelovend uit; het weer wat minder. De aansluitende bus gaat pas om één uur 's nachts. Daar vijf uur wachten zien we niet zitten dus besluiten we een hostel te zoeken en de volgende morgen verder te reizen. Het hostel is snel gevonden. We lijken de enige gasten te zijn.
De stad in om wat te gaan eten, maar eerst opzoek naar het waterorgel. We hadden een foto gezien in het vliegtuigmagazine en het orgel is meer dan de moeite waard om voor om te reizen. De golven van de zee ''bespelen'' het orgel en zorgen voor de muziek. Ook ziet het er nog erg mooi uit. Kortom: ben je in de buurt: ga vooral luisteren en kijken. (Klik hier voor de website waarop je het orgel kunt zien én horen).
De rest van de oude stad is ook al de moeite waard. Leuke straatjes en winkels. 
Het restaurant serveert eten zoals verwacht: redelijk goed, zeer betaalbaar en vooral lekker vlees. Nog even een afzakkertje in een kroeg. Wel de juiste whisky en sfeer, niet de juiste muziek. We liggen dan ook redelijk op tijd in bed. Voor we gaan slapen nog even alles (her)pakken. 

Kwart over zeven op, inpakken en wegwezen. De bus gaat om half negen. Tijd genoeg om een broodje te kopen en een prima dubbele espresso op het busstation te drinken.
Een uurtje bussen tot Sibuljina. Er stappen vast niet zo vaak toeristen uit, want een paar kilometer daarvoor liggen de bekende kloven van Paklenica, maar van dat stuk hebben we geen aansluitende kaart. Van het gebied ten noorden hiervan wel. Dit met dank aan Joost van de nieuwsgroep nl.wandel, wiens kaarten we hebben mogen lenen. Erg tof dat een wildvreemde dit zo maar doet!
Steil omhoog via een onverhard pad. Behalve een herder heel erg in de verte zien we de hele dag geen mensen meer. We klimmen zo'n 750 meter in twee uur. Water lijkt een probleem te gaan worden: dat zien we nergens. We laten ons echter niet verleiden om ons hier op dit moment druk om te maken: voorlopig hebben we nog water genoeg. Het is niet al te warm, de lucht is grijs, maar tot vier uur houden we het droog. Daarna moeten de regenpakken aan.
Bovenop staat tot onze verrassing een onbemande hut. Goed voorzien van alle gemakken, waaronder een waterput. Jammer dat onze brander weer kuren heeft, waardoor het erg lang duurt voor we koffie hebben.

Hanneke en Sander kijken waar we heen moeten.

De middag blijven we redelijk op hoogte. Soms wel wat pittig klimmen of dalen. Het pad is over het algemeen keiig en daardoor vrij zwaar. Sander ziet flink af, maar ja, behalve twee dagen Grenslandpad heeft hij geen rugzakervaring. Geen wonder dus dat hij af moet zien.
Veel bekende en onbekende bloemen gezien. Anemonen, blauwe druifjes, wilde narcissen, orchideeën en longkruid. Ook veel vogels en de geur van kruiden. Onze eerste indruk van dit gebied is dan ook zeer positief. Wel zijn we blij dat we voor ruim vijf dagen eten mee hebben genomen, want onderweg zien we nergens beschaving.

Zelfs met regenpak aan is het hier mooi.

De hut bij Tatekova Koliba is toch wat verder weg, maar we moeten er heen, omdat pas daar weer drinkwater is. Kwart over zes zijn we er. Eerst warme kleding en drinken. Buiten is het slechts vier graden. Dan lekker eten. Na het eten de zware kruik bier. De verwachting was dat we die de eerste avond zouden leegdrinken, maar toen kwam het er niet van. De lege kruik laten we achter als kaarsenstandaard. De hut wordt verlicht met kaarsen en waxinelichtjes.

Slapen in de hut.

Na elf uur slapen staan we om half negen op. Na een nacht met veel regen is het nu droog. Sterker nog: het is heel mooi wandelweer en later op de dag gaat zelfs de zon schijnen. Vrijwel de hele dag loop ik in T-shirt en korte broek.
De muizen hebben wat van ons brood gegeten, maar met de rest ontbijten we toch zelf maar. Om tien uur gaan we op pad. Een zeer stevige wandeling deze morgen. Zeker Sander ziet flink af en geniet daardoor wat minder van het wandelen dan wij. Jammer, want het uitzicht op de scherpe toppen en de vele bloemen en bomen bekoren Hanneke en mij wel. We zien zelfs nog een slang, maar verder zien we, buiten vogels en insecten, niet echt veel dieren.

Uitzicht op zee.

Lunchen doen we op de top aan een doodlopende onverharde weg. De vraag hoe vaak hier auto's komen blijkt met erg weinig te hoog ingeschat. Verderop blijkt er nog zoveel sneeuw op de weg te liggen dat het waarschijnlijk al minstens zes maanden geleden is dat hier een voertuig reed.
De middag gaat vrij veel en vaak over of langs kleine sneeuwvelden. Hadden we niet verwacht in mei. Toch is de etappe een stuk lichter en makkelijker dan 's morgens. Weinig hoogteverschillen, flinke stukken door of over gras en heerlijk weer. De route is wel veel minder goed gemarkeerd. maar gelukkig is het pad redelijk goed zichtbaar, zodat we niet verkeerd lopen.
Om een uur of half vijf arriveren we bij de hut van Sugarska Duliba op 1212 meter hoogte. De hut lekt en er staan stapelbedden, dus besluiten Hanneke en ik onze tent op te zetten. Voor het zover is eerst koffie drinken. Er ligt nog een afgesloten pak koekjes dat niet over de datum is, dus hebben we nog iets lekkers bij de koffie ook.
Bij het bepalen van de route voor de volgende dag lijkt het erop of water een probleem gaat worden, maar goed, dat zien we morgen dan wel weer. Nu eerst lekker eten en drinken. De put is een paar minuten lopen. 's Avonds kampvuur. Het duurt even voor het echt goed brandt, maar als het dat eenmaal doet is het echt lekker om erbij te gaan zitten. Met een slokje goede whisky (voor de kenners: Balvenie, doublewood, 12 jaar oud) houden we het lang uit.

Alweer flink uitgeslapen. Om tien uur zijn de hartkeks en de thee op en hijsen we de rugzakken weer op. Het eerste stuk van de route is redelijk makkelijk. Niet al te veel hoogteverschillen, wel weer erg mooi. Veel uitzicht en zelfs een stuk over een oude Romeinse weg. Renovatie zou geen kwaad kunnen. De bomen en rozen komen soms door de stenen heen. 

Een oude Romeinse weg.

De route wordt steeds zwaarder. Veel dood hout op het pad. Soms is het net apenkooien. Ook gaat de route steeds meer door bos. Typisch: beukenbos met veel onderbegroeiing. Af en toe een pauze. Lunch met cup-a-soup en hartkeks. De brander heeft zowaar geen kuren. 
De vele splitsingen vinden we gelukkig steeds terug op de kaart, want anders zouden we vast heel erg verdwalen. Mensen zien we pas, voor het eerst na bijna drie dagen, tegen de avond. De laatste kilometers zijn de zwaarste. Steil omhoog. Niet vergeten af en toe om je heen te kijken, want het uitzicht is zoals je bovenop mag verwachten.
Om iets over vijf lopen we onder een kabelbaan door een onverharde weg op. Nog een klein stukje tot het hotel van Baske Ostarije. Eindelijk koffie met appeltaart. Verder nog een colaatje en een ijsje en als we dan ook nog het nodige lekkers en een wandelkaart gekocht hebben (op een kaart van onszelf hoeven we immers niet zo heel voorzichtig te zijn) lopen we een paar honderd meter terug. Een kampeerplekje aan een snelstromende beek en uitzicht op de rotspartij. Alleen de asfaltweg en het hotel doen iets afbreuk aan het ideaalbeeld, maar het is een plekje uit duizenden.
Na de spaghetaria nog een flesje fanta en een zakje chips. Twee maanden over de datum, een beetje taai, maar wel lekker. Het is vrij koud dus gaan we maar vroeg de tent in om te slapen. 

Een koude nacht. Sander z'n slaapzak is blijkbaar erg dun, want door de kou heeft hij amper geslapen. Gelukkig warmt de zon ons 's morgens al vroeg op. Een strakblauwe lucht en later wat bewolking; een heerlijke dag om te wandelen. Niet al te heet, wat wind en ook nog een erg makkelijk pad. De makkelijkste etappe tot nu toe. Afgerond geen hoogteverschillen.

Groepsfoto.

De afwisseling is er niet minder om. Soms scherpe rotsen, soms liefelijke grasvlaktes, soms de zee en soms bos. Geen slangen vandaag (hoewel Hanneke er vlakbij onze kampeerplek wel één zal zien), maar wel weer veel grote slakken en salamanders. Ook de koekoek laat zich regelmatig horen.
Na een stukje asfaltweg onverharde weg en verder alleen maar onverharde paden. Soms wat breder en soms wat smaller. Gelukkig weinig begroeid, maar wel weer regelmatig keien en dood hout op het pad. Er lopen niet vaak mensen deze route lijkt het.
Oploskoffie met een stroopwafel of poederlimonade met kersensmaak en hartkeks. Lekkerder kan het niet worden.
Rond half zes zijn we in Radlovac. Een klein vervallen, oud en verlaten dorpje. Waterputten genoeg, maar geen emmers of iets dergelijks. Met een lek blik, ijzerdraad en een plastic zak lukt het toch om genoeg water te putten. Tentjes op een vlak stukje gras, hout sprokkelen voor het kampvuur en eten koken. Net een avontuur uit een spannend jongensboek!

Water drinken we uit de put.

Het kampvuur spettert vrij hard en ook staat er een vrij harde dwarrelende wind, waardoor we het niet echt laat maken. 

Kamperen in een verlaten dorpje.

Al voor acht uur op en onder de blauwe lucht en met harde wind pakken we alles in. We lopen nog een klein stukje verder, maar omdat we niet zeker zijn van de route lopen we weer terug naar de splitsing van gisteren. Een pittig klimmetje op de vroege morgen. Later bleek dat we wel goed zaten: de huisjes waar we kampeerden vormden een ''voordorpje'' van het plaatsje waar we gedacht hadden dat we overnachten. Vandaar dat we ook de hut niet konden vinden natuurlijk.
Vandaag de langste etappe. We verwachten dan ook lang onderweg te zijn, maar al voor half vijf bereiken we ons einddoel: Alan. Het was een erg makkelijk pad. Vrijwel de hele dag min of meer op dezelfde hoogte. Vlak langs de flanken van de berg met uitzicht op de kust en de zee. De harde wind zorgde ervoor dat we vrijwel de hele dag in truitje liepen. 

Veel uitzicht bovenop.

Niet al te veel bos vandaag, dus veel uitzicht. Ook redelijk lange stukken zonder keien op het pad, wat het tempo flink deed opschroeven. Wel zowaar enkele naaldbomen en -bossen vandaag. Verder veel sneeuw. Met name het laatste stuk moeten we over sneeuwvelden van honderden meters lengte. Zwaar om te lopen; soms zak je een flink stuk weg.

Honderden meters over sneeuwvelden.

Voor die tijd hebben we het hoogste punt van de route bereikt. Ruim 1400 meter en stormachtige wind. Omdat de camera waarschijnlijk met statief en al zal wegwaaien maken we de groepsfoto's pas later.
De hut is groot en prachtig. Een groot gedeelte is afgesloten, maar het stuk dat open is ziet er netjes en schoon uit. In het seizoen is het hier druk en is de hut bemenst. Nu zijn we de enigen.
Eerst een warme choco in het zonnetje buiten. We nemen het risico maar dat de benzinebrander nog genoeg brandstof bevat om de avondmaaltijd te kunnen koken. Dat blijkt zo te zijn en de spaghetaria smaakt prima.
Buiten is het koud en winderig en daarom besluiten we geen kampvuur te maken. De kachel binnen rookt zo erg dat we ook die maar snel uitmaken. En onder het genot van wat whisky en hapjes spelen we een paar potjes kaart bij kaarslicht.

Hanneke en ik hebben weer in de tent geslapen. Een koude nacht: rond de sneeuw is de grond keihard bevroren. In de hut lagen dekens, dus ook Sander heeft het niet koud gehad.

En ook de laatste wandeldag hebben we stalend weer.

Als we starten met wandelen hebben we nog geen idee van hoe weinig we eigenlijk zullen afleggen vandaag. Na de wandeling van ruim twee en een half uur naar beneden komen we bij de weg. Dit stuk was zo'n 1100 meter dalen maar behoort tot de mooiste kilometers van deze tocht. Langs en tussen steile kliffen. De fotodichtheid breekt waarschijnlijk records. Zo'n strakblauwe lucht erboven maakt het helemaal af. Beneden is het een stuk warmer dan boven: in plaats van krokussen bloeien hier de irissen.

Langs en tussen steile kliffen.

Net na de middag staan we op de asfaltweg. We weten dat er een kilometer noordelijker, bij de afslag naar Jablanac een benzinepomp staat. Lekker cola, chips en ijs. Na een uur stopt de bus naar Zadar, maar volgens de chauffeur komt er later nog een bus die via Plitvice naar Zagreb rijdt. Ons plan is in Plitvice een nacht over te blijven, daar te wandelen en morgenavond door te reizen naar Zagreb. De bus komt echter maar niet en dus nemen we een bus richting Zadar. We zijn dan twee en een half uur verder.
De bus brengt ons in eerste instantie tot Karlobag, maar omdat er vandaag geen bussen meer rijden besluiten we verder te gaan richting Zadar. Waar de splitsing van bussen is stappen we uit. Lang wachten, maar geen bus gezien. Tegen acht uur besluiten we de bus de bus te laten. Het is bijna donker en er staat geen straatverlichting. De camping na 700 meter is niet te vinden. Een open restaurant in het dorpje waar we gestrand zijn ook niet. Twee minuten voor sluitingstijd zijn we in de supermarkt. Snel nog wat eten en drinken kopen. Broodjes, bier, lekkere vieze koekjes en meer van dat soort zaken.
In een bar drinken we nog wat en hoewel we Plitvice natuurlijk nooit meer zullen halen vind ik dit toch ook wel wat hebben. Volkomen ongepland in the middle of nowhere je tentje opzetten en maar hopen dat je morgen een bus hebt. Reis je georganiseerd dan mis je dit soort avonturen. De vraag is natuurlijk of je dat erg vindt...

Beter geslapen dan verwacht. Tent afgebroken en de twee minuten naar de bar teruggelopen. Het is een uur of acht en gisteren heb ik gezien dat de bar al om zeven uur opengaat. Lekkere espresso. Naar de weg gelopen en wachten op een bus naar Zadar of Zagreb. Een lift naar Zadar mag ook. Na zo'n anderhalf uur horen we dat er vandaag geen bus naar Zadar gaat en dat de bus naar Zagreb na de middag komt. De informatie die we tot nu toe over bussen kregen klopte wel vaker niet en omdat ook de Lonely Planet, in tegenstelling tot wat we gewend zijn, er hier wel vaker naast zit, lopen we terug naar de bar om een taxi te bellen. Helaas: die gaan hier ook al niet... Na nog een espresso dan maar terug naar de weg en hopen dat er een lift of een bus komt. De lift naar Zadar komt gelukkig vrij snel.
Daar drie kwartier wachten op de bus naar Zagreb. Mooi de tijd voor patat en een hamburger. En wat we dan vermoeden gebeurt ook: de bus rijdt langs de oprit waar we vanmorgen stonden te liften... Er stapt zelfs iemand uit.
Enfin, eind goed, al goed. Over de snelweg rijdt de bus vrijwel in één keer door naar de hoofdstad. Een weg met veel kunstwerken: lange bruggen en tunnels. Twee tunnels daarvan zijn bijna zes kilometer lang. Door de bergen waar we bijna zes dagen gewandeld hebben.
Bij het busstation een hotel gezocht. Voor we douchen nog even een biertje op het terras drinken. De parasols waaien bijna weg tijdens de onweersbui, dus binnen het glas leegdrinken en dan, voor het eerst in bijna een week, lekker douchen.
Eten in de stad. Een wat chiquer tentje dan verwacht. Oosterse gerechten, lekker en goed, maar toch niet helemaal precies wat je wilt eten na een week wandelen. Nog een cocktail in een hippe jazztent en een afzakkertje in de hotelbar tijdens een potje kaarten en dan naar bed.

Tegen zes uur op. Niet echt lang geslapen. De bakker is al open, dus ontbijt in de bus naar het vliegveld. Taxfree shoppen, koffie drinken en vliegen.
Een rustige vlucht, potje kaarten en op tijd geland. Om kwart over twaalf zitten we in zonnig Rotterdam thuis weer aan onze eigen espresso. 

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.