Jotunheimen (Noorwegen) 1998

Inleiding:

Al jaren een wens: een meerdaagse wandeling met rugzak en tent te maken op de Jotunheimen. We hebben er wat uurtjes over zitten bomen (al dan niet na het squashen). Maar in de herfst van 1998 ging het dan toch lukken. René, Dave en Jan gingen naar Noorwegen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze één van de mooiste tochten maakten die je je maar kunt voorstellen.

Hoera: vandaag gaat het gebeuren, maanden hebben we er naar uitgekeken, vaak er over gesproken, maar nu dan toch: René, Dave en ik gaan naar de Jotunheimen. Om een uur of half negen sta ik op en na brood te hebben gehaald en ontbijt help ik Hanneke nog met stofzuigen en opruimen en zo rond een uur of tien loop ik naar het station. René komt ook net aan en al snel zitten we in Den Haag. Na een kwartiertje komt de intercity met Dave erin ook en al snel gaan we naar Schiphol. Daar brengen we zo'n anderhalf uur door met koffie drinken, een lepel zoeken (ik was de mijne vergeten), taxfree winkelen en niks doen. Enfin, om half twee zaten we in het vliegtuig en na een rustige vlucht, met weinig eten, waren we anderhalf uur later in Oslo. 
Vrijwel direct daarna de bus naar het station en daar moesten we een uurtje wachten op de trein. Ondertussen probeerden René en ik benzine te kopen, maar dat lukte helaas niet. Oslo was nog weinig veranderd: druk, gezellig, straatartiesten en mooi weer.
Met de trein naar Otta: vier en een half uur door een mooi landschap en de tijd gaat best snel. In Otta staat de bus naar Lom al te wachten, maar ook hier geen benzinepomp die open is. Dat betekent dus pas morgenmiddag naar de Jotunheimen in plaats van 's morgens.
We lopen naar de camping, zetten de tent op en als snel daarna zitten we in het gras met een flinke borrel. We drinken een flink slokje en een beetje licht in ons hoofd van de ''aqua-speed'' gaan we om een uur of één naar bed.

Vanmorgen lekker uitgeslapen en na het ontbijt alles ingepakt en opgeruimd. Daarna lopen we richting busstation, waar we ook kunnen tanken. Zo'n twee uur later zou de bus vertrekken en dus starten we de brander voor een kopje oploskoffie. Er staan twee losse banken en met een kist als tafel zitten we heerlijk in het zonnetje. We kaarten en de bus is er om half twee nog steeds niet. Toch maar eens vragen wat er aan de hand is. Dan blijkt dat het een seizoensbus is, die al twee weken niet meer rijdt. We overleggen even en nemen dan een taxi naar Juvasshytta. Bij de afslag er naartoe zijn we al een flink bedrag kwijt en dus besluiten we de laatste 15 kilometer te lopen.
Een non-stop halfverharde weg met af en toe een auto. Het eerste stuk lopen we door een naaldbomenbos, maar na een uur raken we boven de boomgrens. Het uitzicht wordt steeds mooier met gletsjers en kale bergen in de verte. Verder wat wolken en regelmatig de zon. In één woord: super.
Dave heeft last van zijn lies, maar verder gaat alles naar wens. Af en toe een korte stop, maar vanwege de koude wind pauzeren we niet echt lang. Smeltwater van de gletsjer als drinkwater en heel erg genieten van de omgeving. Zo tegen half zeven en na bijna 1300 meter te hebben geklommen zagen we  Juvasshytta liggen. Aan een meertje en bij een gletsjer.
Binnen een prima kop koffie gedronken en daarna de tent opgezet. Snel ''macaroni'' gegeten (de niet echt lekkere) en ondertussen vroor het flink.
Na de maaltijd terug naar de hut voor nog een (nu niet zo beste) kop koffie en warmte. Dagboek geschreven, een paar potjes hartenjagen en toen lekker naar bed.

Vannacht had het flink gevroren, maar de zon scheen 's morgens dus al snel was het ijs van de tent. Op ons gemak ontbeten en alles ingepakt om te gaan lopen. Na 100 meter stopten we: Dave had heel erg last van z'n lies en kon absoluut niet verder lopen. Bij een kop koffie bespraken we wat nu te doen. De beste oplossing leek een dag rust voor Dave en ondertussen zouden René en ik proberen tijgerbalsem te kopen. 
Dave bracht z'n dag rustig door en René en ik liepen in twee uur en een kwartier 15 kilometer (1300 meter omlaag). Daar boodschappen gedaan en liften naar Lom, naar een apotheek. Vrijwel gelijk met ons liftte een meisje. Gezien het vrijwel ontbreken van verkeer besloten we aan een paar Nederlanders te vragen mee te mogen rijden. Geen probleem. Wel waren we erg verbaasd dat zo ongeveer het eerste wat we in Lom zagen dat meisje weer was.
Na tijgerbalsem gekocht te hebben vrijwel direct weer terug en na een kleine tien minuten stopte er een auto. Die bracht ons weer terug naar de berg. Zij bleek vanmorgen vlak na ons de berg te zijn afgereden en wij concludeerden dat zij dus dat meisje had mee genomen.
De berg op ging in een supertempo. Een paar kilometer voor het einde sloeg het weer heel erg om: zwaar bewolkt en in de verte veel regen. Gelukkig kregen wij slechts een enkel spatje te verduren. Alleen de wind was erg guur.
In twee uur en drie kwartier (!) waren we boven, waar Dave al op ons wachtte. Eerst een kop thee (de koffie was erg oud volgens Dave) en daarna kaarten. Na de heerlijke maaltijd, waarbij we van zeer dichtbij een hermelijn zagen, weer terug naar de hut voor koffie en kaarten. Dat hielden we tot een uur of elf vol en gingen toen slapen.

Kaartje van het gebied waar we gelopen hebben.

Het was erg mistig (of waren het wolken?) vanmorgen, maar met Dave z'n lies ging het een stuk beter, dus braken we op, ontbeten en gingen richting Spiterstulen. Voor mij een ''bekende'' route, maar weer heel erg mooi. Het zicht was wel niet zo goed, maar de route was prima te volgen. Het eerste stuk was vrij vlak met af en toe een klein sneeuwveld waar we overheen moesten. Gelukkig was de waterval waar Hanneke en ik de vorige keer zoveel moeite voor moesten doen om die over te steken, nu niet zo hoog. We konden er nu makkelijk overheen. Daarna weer flink klauteren met een hele lange afdaling. Even konden we Spiterstulen zien liggen en tijdens de afdaling trok de bewolking steeds meer op. Toen we onder waren scheen zelfs de zon. Voor we aan de koffie zaten eerst nog een lange, steile afdaling.
Na de welverdiende pauze eerst een stuk over de onverharde weg. De zon deed inmiddels flink z'n best, dus het was echt onbeschrijflijk mooi (zie foto's en dia's). Daarna een flinke klim, om boven een lekkere pauze met cup-a-soup te houden. Gezet van water uit een beekje. Verder maar weer. Over flinke keien, maar redelijk horizontaal.
Om een uur of zes hadden we het gehad en op een prachtig plekje, met uitzicht op besneeuwde bergtoppen, zetten we de tent op. Na de boerenkool met worst en oploskoffie snel de tent in vanwege de koude wind. In de tent nog een potje kaarten en daarna slapen.

René geniet van de avondzon.

En dit was slechts een voorproefje op de Indian Summer...

Na nog een flinke klim en een stukje dalen werd het tijd voor een kampeerplekje. Vlakbij een beekje vonden we een vlak stukje waar de tent prima stond. Alweer een schitterend uitzicht op besneeuwde bergtoppen.
Voor de rijst nog een borrel en liedjes zingen en na de oploskoffie maar weer de tent in. Kaarten, borrelnootjes eten en nog een laatste slokje linie aquavit.

Zowaar niet al te laat opgestaan (kwart over acht), maar wel weer een strakblauwe lucht. Het was zelfs zulk mooi weer dat om half tien de korte broek aanging en dat zou de hele dag zo blijven. Pas 's avonds zagen we een paar wolkjes.
Al snel weer op pad en langzaam daalden we.  Voor ons een prachtig meer met groen water. Het leek de Middellandse Zee wel. De komende kilometers liepen dicht langs het meer en waren niet al te zwaar. Een redelijk begaanbaar pad en niet al te veel hoogteverschillen. Als we uit de wind zaten waren ook de pauzes perfect en de camera maakte overuren.

En als je dorst hebt, moet je drinken.

Via een touwbrug kruisten we een kloof en ook aan het einde van het meer was weer een brug. Daarna ging het steil omhoog en via een hoogvlakte (mooi, maar erg winderig) kwamen we bij een volgend meer. Ook hier weer: erg mooi en veel dia's maken.
De laatste kilometers waren erg zwaar: eerst steil omhoog en daarna weer steil omhoog. Alles bij elkaar waren we rond een uur of vier in Gjendesheim en daar gingen we op zoek naar een camping. Die was er wel, maar het was een waardeloze, zonder wasmachine. Dan maar weer een stukje terug voor een wildkampeerplekje. Daarna in de hut douchen (heerlijk) en eten (heel veel, niet echt warm, maar door de honger erg lekker). Nog een kopje koffie gedronken, Hanneke gebeld (die vroeg om hier een keer samen heen te gaan, nou zo'n belofte is hier natuurlijk geen probleem) en dagboek schrijven. Verder brachten we de avond door met fanta drinken en kaarten. Vrij laat gingen we naar de tent om een paar uur te gaan slapen.

Vanmorgen stonden we redelijk vroeg op en tijdens het ontbijt luisterden we naar de wereldomroep. Bij de Belg was Stef Bos op de radio met 'wat een wonder'. Daarna de weersverwachting voor Scandinavië: prachtig weer. En dat klopt, hoewel het vandaag redelijk bewolkt zou zijn. Enfin, de omgeving hier is ook een wonder en na alles ingepakt te hebben liepen we naar de hut om eerst wat kleren te wassen. Die aan de rugzak gehangen om te drogen en op stap maar weer.
Vandaag de 'Koningsetappe' naar Merubu. Een superbekende wandeling, bekend geworden door Peer Gynt. Een route die iedere Noor gelopen moet hebben zegt men (te vergelijken met het schaatsen van de Elfstedentocht in Nederland). En daar wij consequent in het Noors worden aangesproken denkt iedereen dat ook wij Noren zijn.
Eerst een pittige klim omhoog en via een winderig hoog lopend pad zien we op een gegeven moment het meest bekende beeld van de Jotunheimen: twee meren met 350 meter hoogteverschil, gescheiden door een smalle kloof.

Ruim 350 meter hoogteverschil tussen de twee meren.

Heel veel foto's gemaakt en daarna de afdaling naar de 'scheidingswand' tussen de twee meren. Supersteil en doodeng. Blij beneden te zijn maken we een kop soep en eten wat hartkeks. Hoewel ik de wandeling best eng vond was het uitzicht meer dan de moeite waard en de etappe een echte aanrader.

Verder lopen, met veel dagjesmensen als tegenligger. (Je kunt met een bootje heen en dan teruglopen (of omgekeerd)). Langs nog een meertje en tenslotte via een lange en steile afdaling naar de hut toe. Daar waren we tegen een uur of vijf en namen we eerst een kop koffie met heerlijke koek.
Net buiten het hek zetten we de tent op, koken en eten macaroni, doet René de afwas en gaan we in de hut weer een kop koffie met koek nuttigen. Verder de nodige potjes kaarten en niet te laat gaan we naar bed. 

René heeft deze dag ook uitgebreid beschreven: klik door naar: de Bessegen-route om dit verslag te kunnen lezen!

Opnieuw een blauwe lucht. En dat zou tot een uur of vier zo blijven, maar daarna werd het grijs. Het bleef overigens wel droog. Toen we begonnen met lopen was het erg aangenaam en vrijwel de hele dag liepen we in korte broek. De wandeling begon met een vreselijk steile klim en vrijwel de hele dag bleven we stijgen. Het uitzicht maakte een hoop goed, maar de kilometers van gisteren voelden we goed in onze benen.
Ook vandaag weer de nodigde hartkeks en soep onderweg. Echt bijzondere dingen maakten we niet mee vandaag. Wel genoten we weer van de besneeuwde bergen, de kleurtjes in het landschap en het 'groene' water.
Aan het einde van de middag kwamen we, na een lange maar makkelijke afdaling, bij een onbemande hut en daar zetten we de tent op. Water halen in de beek en heerlijke rijst koken. Eten, en oploskoffie na. Daarna snel de tent in, waar Dave nog een verrassing voor ons in petto had: een flesje beerenburg. En tijdens het hartenjagen genoten we daar best van!

En iedere dag dagboek schrijven.

Om kwart voor acht opgestaan onder een grijze (maar geen regen) lucht en weer het bekende ritueel: ontbijten, wereldomroep luisteren, inpakken en op pad. Vandaag een relatief makkelijke etappe: weinig hoogteverschillen en over het algemeen een goed begaanbaar pad. Ook het weer bleef redelijk: vrij veel bewolking, maar wel droog. Dat gaf wel (eindelijk) andere dia's en foto's: bergtoppen in nevelen gehuld en veel verschillende grijstinten.

Het grijze weer van deze dag levert wel heel andere plaatjes op.

Vandaag veel meren op de route. Water voor koffie en soep is dus geen probleem. Ook zien we enkele watervallen. Dat is eigenlijk voor het eerst deze vakantie, maar brengt ons wel op het idee om de route (alweer) te veranderen. Ons eindpunt voor vandaag blijft wel hetzelfde: Leirvassbu. Daar zijn we om half drie en nuttigen prima koffie met gebak. De rest van de middag brengen we kaartend door en tussendoor zetten we ook de tent nog even op. Het motregent dan een beetje, maar dat mag de pret niet drukken.
Ons avondeten in de hut is meer dan goed: soep vooraf, aardappel met kaasschotel, rollade en diverse groenten als hoofdgerecht en chocoladepudding in vanillesaus als toetje. Verder heel veel koffie na. Kortom: erg goed!
Ook kopen we nog alledrie een kaart van de Jotunheimen en verder weer de avond doorbrengen met kaarten en koffie drinken.

Vanmorgen iets bijzonders: het motregende een beetje. Weliswaar tot en met de eerste pauze een beetje (een regenjas was eigenlijk niet eens nodig), maar helemaal droog hebben we deze vakantie dus niet gelopen. 's Middags werd het echter weer mooi weer.
Voor die tijd hadden we natuurlijk al ontbeten en ingepakt. Daarna via een onverharde weg een kilometer of zeven afgelegd. We zaten erg hoog en daarom liepen we vrij veel tussen sneeuwvelden. Snel daarna een lastige afdaling (de stenen waren glad) bij een stuwmeer. Daarna begon echter onze ''eigen koningsetappe'': een paar uur lopen door een dal met de meest ongelooflijke herfstkleuren. Bij Glitterheim was het mooi, maar dit sloeg echt alles. Indian Summer zoals in de boekjes beschreven staat. Dit met je eigen ogen te zien is een voorrecht. In een paar uur schoot ik bijna een diarolletje vol; omgerekend één dia per driehonderd meter.

De mooiste kleuren (en in het echt altijd mooier dan op Internet).

Na een paar uur waren we het dal min of meer uit en liepen we tussen de lage bomen en bosbessenstruiken. De hut Skogadalsboen was niet ver meer en daar wilden we stoppen. We hadden het even gehad en kamperen kostte een hoop geld. Na een lange pauze liepen Dave en ik een rondje en vonden vlakbij een prachtig (en gratis) plekje. Snel daar de tent opgezet en toen macaroni gegeten en oploskoffie na. De koffie in de hut was echt smerig. Daarna terug naar de hut om dagboek te schrijven en te kaarten. Op ons en de hutbaas na is de hut leeg en heeft ook geen elektriciteit (dus kaarten bij kaarslicht) en ook loopt er geen weg heen. 
Ook vanavond vroeg naar bed.

De laatste wandeldag. Starten met een grijze lucht en die zou de hele dag bij ons blijven. Vandaag dus geen zon en (vrijwel) geen regen. Wel vroeg opgestaan, hartkeks met pindakaas, naar de wereldomroep luisteren en vroeg op pad. Dat pad bestaat het eerste stuk uit een lastig begaanbare mix van keien, modder en ''bruggetjes'' (lees: berkenstammetjes) en stijgt langzaam.

René op een 'berkenbrug'.

Na zo'n twee uur staan we op onze laatste top en gaat het langzaam naar beneden over een redelijk begaanbaar pad. In een verlaten minidorp lunchen we (hartkeks en cup-a-soup) en daarna lopen we door een zompig gedeelte. Op een gegeven moment zakt Dave tot z'n lies weg, maar hij heeft geen bezwaar als ik een foto maak. We krijgen hem met moeite eruit.
Vlak daarna de waterval Vettifossen, met een vrije val van zo'n 250 meter. Van bovenaf kunnen we het prachtig zien en gaan dan via een ongelooflijk steil, maar wel goed te belopen pad, naar het dal. Ook hier een korte pauze in een verlaten dorp.
Daarna over een, eerst onverharde en later geasfalteerde weg tot we na een paar kilometer op een camping komen. Deze was vrijwel verlaten en niet echt leuk. Wel konden we eindelijk weer lekker douchen en daarna kregen we een lift van drie andere campinggasten naar Övreardal. Achterin een busje kwamen we in de stad en daar haalden we geld, deden boodschappen voor de volgende dag en gingen tenslotte een snackbar annex café binnen. Daar aten we ongelooflijk lekkere hamburgers met patat. Alles twee keer. Na nog wat gedronken en gekaart te hebben liepen we terug naar de tent. Vier kilometer later waren we er en trakteerde Dave op apfelcorn, omdat hij over anderhalf uur jarig zou zijn. Vlak voor 12 uur ging hij tanden poetsen en snel versierden René en ik de tent met vlaggetjes en ballonnen. Natuurlijk zongen we hem ook toe en gaven hem cadeaus: borrelhapjes en beerenburg. Die bewaarden we voor later: de volgende dag moesten we weer vroeg op.

Om een uur of zes staan we op en in het donker breken we op en pakken we alles in om daarna naar de bushalte te lopen. De lucht is erg grijs, maar we houden het wel droog. We wachten een tijdje op de bus en om vijf over half negen is die er. Snel ingestapt en dan een rit van zo'n zes uur. Vooral met lezen, eten en drinken brengen we de tijd door. 
In Oslo de bagage in een kluis gedaan (past precies: drie rugzakken in één kluis). Daarna gaan winkelen. We slenteren een beetje door het centrum (de hoofdstraat is nu erg saai, zo zonder straatartiesten) en kijken vooral in cd- en boekenwinkels. Zowaar een paar cd's gekocht en verder nog wat andere dingetjes voor het thuisfront aangeschaft. Tussendoor nog een koffie met appelgebak genuttigd en zo om een uur of half zeven eten we wat bij McDonald.
Daarna halen we de rugzakken op en lopen richting camping. Dat kost wat moeite (veel grote, drukke en niet over te steken wegen), maar na een spoorweg te hebben overgestoken lijkt het dan toch te gaan lukken. Vrij snel daarna stopt er een auto en die biedt aan ons naar de camping te brengen. Daar zeggen we geen nee tegen en in een, door ons zweet en adem, beslagen auto arriveren we op de camping. Die blijkt gesloten te zijn, maar dat vormt voor ons geen beletsel om de tent op te zetten. Het damestoilet is zowaar open, alleen douchen kunnen we niet.
's Avonds met een beerenburg erbij nog wat zitten bomen en weer op tijd naar bed. 

Na een nacht met ongelooflijk veel regen stonden we droog op en, afgezien van een korte bui, hielden we het overdag droog. Om een uur of half tien namen we de bus naar de stad en op het station ontbeten we met koffie en een broodje. Met een andere bus naar het kasteel waar we na even zoeken binnen waren. We liepen er redelijk snel doorheen en liepen daarna richting winkels. Opnieuw twee cd's gekocht voor heel weinig geld. Lopend naar de boot die ons naar de Fram bracht. Hier even rondgelopen, een hotdog gegeten, het scheepvaartmuseum bezocht (waar zelfs geen kaartjescontroleur was) en toen naar de Kontiki toe. Opnieuw een stukje gelopen naar het vikingmuseum en toen per bus naar het centrum.
Niets gekocht, maar wel koffie gedronken. Met de tram naar het Vigelandpark. Helaas kreeg Dave hoofdpijn, maar dat was na een uurtje over. Natuurlijk bezochten we het museum en wandelden door het schitterende park. Zelfs na vijf keer Oslo blijft het Vigelandpark een hoogtepunt.
In de pizzahut aten we ons afscheidsmaal en dat smaakte prima. Dave krijgt z'n verjaardagscadeau van Karin: een (schoon) shirt met opdruk. 
Met de bus naar de camping was niet helemaal de kortste route: we hadden eerst de bus de verkeerde kant op en kwamen daar pas bij het eindpunt achter.
Enfin, na nog een afzakkertje doken we voor de laatste keer deze reis de (stinkende) slaapzak in.

Natuurlijk stonden we (veel) te vroeg op en hadden dus alle tijd om alles op te breken en in te pakken. De rugzakken waren aardig leeg en beslist niet ''loop-lekker'' ingepakt. Met de bus naar het station en daarvandaan met de fly-bus naar het vliegveld. Snel ingecheckt, Linie aquavit voor thuis gekocht en verder maar wachten tot het tijd was. Met koffie en hartenjagen lukte dat prima: we zaten vijf minuten voor tijd in het vliegtuig. Precies op tijd vertrokken we naar Schiphol. 
Ook volgens de bemanning zagen we er blijkbaar Noors uit, want ze spraken ons in het Engels aan. We waren te bruin in ons gezicht om Nederlanders te zijn. We hadden blijkbaar ook erg veel medelijden opgewekt, want wij kregen wel drie broodjes en de andere passagiers maar één. Mede dankzij de kranten en de rustige vlucht ging de tijd redelijk snel en waren we anderhalf uur later in Amsterdam. Na de douane en na de rugzakken te hebben gehaald namen we de trein naar Leiden en stapten daar over. Die tweede trein was precies op tijd (vrij naar Harrie Jekkers); dit in tegenstelling tot die eerste. Vlak voor Schiedam namen we afscheid van Dave en in Schiedam van René. Tsja, wat zeg je dan na zo'n reis? Eigenlijk maar twee dingen: bedankt en tot de GR20 op Corsica!
Na zo'n geweldige vakantie is er dan nog maar één finishing touch: weer lekker thuis komen!

En zo komt ook aan deze impressie een einde. Hopelijk heeft u er net zo van genoten als wij van de wandeling hebben.

Voor meer informatie over deze hike: meel Dave,  René of Jan.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.