Wandelen op de Laugavegur in IJsland

Inleiding:

Toen Morgan destijds tien jaar werd ontstond er een mooie traditie in onze vriendenkring: zodra je kind tien is gaan we een week met hem (tot nu zijn het allemaal zoons) wandelen op IJsland. In 2022 was het zover voor Eljer en Jilke En zo kwam het dat acht vrienden (David, René, Sven, Edwin, Morgan, Eljer, Jilke en Jan) afreisden naar misschien wel het mooiste land op aarde om daar in zes dagen de Laugavegur hiking trail van Skogar naar Landmannalaugar te lopen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze nauwelijks regen, maar vooral heel veel plezier hadden.

Dag 1

(woensdag 27 juli 2022)

De eerste dag van een groot avontuur. Met zes volwassenen en twee tienjarige jongens gaan we een week wandelen op IJsland. Eljer, Jilke en ik kussen Hanneke gedag en met z’n drieën lopen we naar de tram om naar Rotterdam centraal te gaan. We zijn er wat eerder dan afgesproken en dat geldt ook voor René, Sven en Edwin. Fijn, want de intercity direct rijdt onverwacht niet en nu zijn we toch vier uur van te voren op Schiphol. Vier uur? Yep: dat is wat sterk geadviseerd wordt vanwege de drukte. Langer op de luchthaven dan in het vliegtuig dus. De drukte valt overigens mee en het gaat verder redelijk snel en voorspoedig. In totaal zijn we zo’n twee uur voor vertrek door de douane heen en na koffie met appeltaart gaan we richting vliegtuig. Morgan en David zijn overigens overgeboekt op een latere vlucht en zullen we dus pas vanavond zien.
Een rustige vlucht en als we op Keflavik landen zitten we redelijk snel, en met alle bagage, in de bus. In het busstation eten we pizza en dan met een pendelbusje naar de camping. Tentje bouwen en wachten op David en Morgan.

Op de camping is het druk.

Voor Eljer en Jilke wordt het tijd om naar bed te gaan. Net als zij liggen komen ook onze laatste twee vrienden aan en zijn we compleet. We nemen er een klein drankje op en gaan dan ook naar bed. Het is half elf; half één Nederlandse tijd.

Dag 2

(donderdag 28 juli 2022)

13 km

We staan om kwart voor zes op. Niet echt lekker geslapen, maar dat lag zeker niet aan de andere mensen op de camping: het was ondanks de drukte muisstil vannacht. Alles inpakken en opruimen en dan lopen we naar de ingang van de camping om met de bus van half zeven naar het busstation te gaan en daar over te stappen op de bus naar Skogar. Drie uur in de bus, een paar hartkekjes tegen de ergste honger en genieten van IJsland. Het weer lijkt redelijk: grijs en geen regen. Dat zal eigenlijk de hele dag zo blijven. Prima wandelweer dus!
Waar de bus een korte pauze houdt kunnen we benzine voor de branders tanken. In Skogar zelf willen we nog wat eten voor we starten met onze wandeling. Het ontbijtbuffet in het restaurant zal nog twintig minuten open zijn en kost twintig euro per persoon. Maar eerlijk is eerlijk: het is best uitgebreid en lekker, ook voor mensen die minder trek hebben dan wij. Snel veel eten en dan de rugzakken op.

Groepsfoto bij de voet van de Skogarfoss. Van links naar rechts: Jilke, Jan, Sven, Eljer (op de voorgrond), René, David, Morgan en Edwin).

Bij de voet van de waterval een paar (groeps)foto’s maken en dan klimmen maar. Het eerste stuk zijn er nog vrij veel mensen op de route, maar zodra we boven de waterval zijn geweest laten we de meeste dagtoeristen achter ons en lopen we vrijwel alleen. De trap gaat over in een onverhard pad. Het water blijft links van ons en we worden omringd door groen (gras, mos, veenpluis) en zwart (oude lava). Jilke klimt weer als de beste en ook Eljer loopt als een kievit en met maar één korte pauze komen we boven bij de brug over het water.

De eerste uren vooral klimmen.

We gaan aan de andere kant van het water verder over een onverharde jeeptrack. Het pad blijft stijgen, maar niet moeilijk of stijl meer. Met nog één heel korte stop bereiken we na in totaal vijf uur wandelen de hut. Niet meer onbemand zoals we dachten, maar eentje met een huttenwaard.
Er zijn geen bedden meer beschikbaar vertelt ze ons, maar we wilden toch al sowieso de tentjes opzetten. Ze staan op z’n IJslands: met grote stenen (lava) op de haringen, zover de haringen al sowieso de grond ingaan.
Het is vrij guur buiten, maar toch gaan we al snel buiten water koken voor koffie en thee. De brander maakt wel heel veel herrie om dit binnen te doen. Als dit op is gaan de koks David en Jan al snel aan de slag om te koken. Lekker een bord spagheteria voor iedereen. Binnen in de hut is het warm.

Eén van de kleine mannen geniet nog even van het uitzicht voor hij de slaapzak induikt.

Na nog een kopje koffie gaan Eljer en Jilke al snel naar bed en wij drinken eerst buiten en later in de hut nog een klein borreltje. De laatsten van onze groep liggen om kwart over elf ook in hun slaapzak.

Dag 3

(vrijdag 29 juli 2022)

12 km

Rond half acht staan we op. Veel blauw in de lucht en dat zal de hele dag zo blijven. Qua weer een perfecte dag dus: de hele dag halfbewolkt en nauwelijks wind. Later horen we dat het de dagen hiervoor heel veel en hard geregend heeft. Hoeveel geluk kun je hebben en hoe mooi kan het zijn op IJsland?! We ontbijten met warme pap, waarbij de koks David en Jan deze zelfs buiten opeten.
We verlaten als één van de laatsten de hut en het kampeerterrein en lopen dan richting het eerste sneeuwveld. We zullen er de eerste uren een flink aantal oversteken. De camera maakt overuren. Gletsjers, lava, gekleurde bergen en mensen met rugzakken. Hoe fotogeniek wil je het hebben?

We steken regelmatig een sneeuwveld over vandaag.

We zijn iets verstandiger dan gisteren en pauzeren wat vaker. Wel jammer dat we op een gegeven moment geen drinkwater meer hebben, maar goed, dan zijn we inmiddels bijna bij het eindpunt.
Na de sneeuwvelden een klein stukje met een lastige afdaling, waarbij zelfs een ketting hangt waaraan je je kunt vasthouden. Minder eng of spannend dan het zo klinkt overigens. Dan een stuk hoogvlakte voor we aan een lange afdaling richting Porsmork beginnen.

Voor de lange afdaling eerst een vlakte.

Veel tegenliggers. Het landschap verandert, het aantal foto’s niet.

De lange afdaling is ook al mooi.

Bij de rivier aangekomen moeten we nog een flink stuk door de droge bedding. Best zwaar, zeker omdat je het gevoel hebt dat je er dan al bijna bent. Maar goed, op een gegeven moment dan toch de camping. We vinden een prachtig grasveldje met picknicktafel om onze drie tentjes op te zetten.
Lekker een beetje chillen, koffie drinken en een spelletje spelen voor we lekker gaan eten. Natuurlijk, net zoals de rest van de week, weer spagheteria. Nadat de pannen leeg zijn gegeten komt er al snel een stuk kaas op tafel en niet veel later ook ons dagelijks flesje whisky en zak borrelnoten. Die laatste is ook al in recordtijd leeg. Zouden we dan soms toch wat honger hebben?

Prima kampeerplekje hier.

Jammer genoeg gaat het dan, het is inmiddels een uur of zeven, even regenen en vrijwel iedereen duikt de tent in. Alleen Sven, René en ik drinken het laatste drupje whisky onder een afdakje en zittend op een randje nog even op en als dat op is kopen we nog een blikje bier, maar gaan ook niet heel laat naar bed.

Dag 4

(zaterdag 30 juli 2022)

15 km

Om een uur of kwart over zeven staan we op. Blauwe lucht en zon. Alles gaat dus droog mee en om een uur of negen hebben we genoeg gedronken, onze warme pap op en alles ingepakt. Over een makkelijk pad door het enige bos (lees: berkenstruiken van een meter of twee hoog) lopen we een klein uurtje voor we bij een brede rivier staan. Broeken en schoenen uit en teva’s aan. Het water is maar net boven nul en stroomt hard, maar is gelukkig niet heel diep: tot halverwege de knieën ongeveer. Vanzelfsprekend wel erg spannend voor Eljer en Jilke zo’n eerste rivierdoorsteek.

Onze eerste echte rivierdoorsteek deze reis.

Aan de overkant een lekkere pauze, afdrogen en de schoenen en lange broeken weer aan. We lopen min of meer op een vlakte zonder al te veel hoogtemeters. Om ons heen weer allerlei bergen, toppen, gletsjers en lava in allerlei kleuren. Mooi!

Behalve af en toe een tegenligger soms ook een schaap op de route.

Na nog een lunchpauze en een paar pittige klimmetjes begint de lucht te betrekken en gaat het af en toe wat regenen. Des te later op de middag des te meer er valt. Toch hou ik het bij m’n softshell en gewone wandelbroek, zonder daar achteraf spijt van te krijgen. Zo heel veel water is er dus niet gevallen.

De route is prima gemarkeerd met daarbij ook nog regelmatig een wegwijzer.

Het laatste stuk naar de hut is, na een hoge brug over een kolkende rivier, een hele lange en stevige klim. Trots op de kleine mannen: zonder te stoppen lopen ze in één keer omhoog. Dit in tegenstelling tot veel andere wandelaars die we zien. Dan, als je de hut ziet liggen, nog een klein stukje lopen. Er staan veel tentjes in de buurt van de hut, maar gelukkig vinden we nog een prima plekje voor onze drie exemplaren. Wel jammer dat het weer af en toe een klein beetje regent, zodat we wat moeten improviseren rondom koffie drinken en tenten opzetten en inrichten. We gaan een paar keer kort de tent in om te schuilen, maar eten wel gewoon buiten.

De buitjes zorgen wel voor de mooiste regenbogen.

Snel daarna de kleine mannen naar bed en met vier van de zes grote gaan we in een soort partytent naast de hut zitten om daar onder het genot van een whisky en biertje, al dan niet met andere mensen, te kletsen en een potje te kaarten.

Dag 5

(zondag 31 juli 2022)

16 km

Kwart voor acht op en half tien lopen. Veel bewolking en af en toe zon. Later op de dag af en toe een beetje regen, maar ook vandaag worden we niet heel nat. We beginnen met een klimmetje en lopen dan door een heuvelachtig gebied. Alweer: mooi!

Door de aswoestijn.

De aswoestijn daarna is toch wat groener en minder desolaat dan ik me herinnerde. Halverwege nog wel een zeer koude rivierdoorsteek. Toch vinden Eljer en Jilke dit stiekem wel heel leuk. Kort daarna een perfect plekje uit de wind en in de zon om te lunchen. We koken zelfs water voor koffie, thee of soep.

Niet elke waterdoorsteek is even breed of lastig.

Nog een stukje vlakte, met om ons heen prachtig gekleurde bergen, gletsjers en helgroen mos voor we één van de mooiste stukken van vandaag lopen. Zelfde landschap, maar dan er middenin.
Vlak voor de hut bij het grote meer nog een rivierdoorsteek. Minder koud en minder breed. Bij de hut staan opvallend weinig tentjes. We drinken een paar koppen koffie oploskoffie, Jilke en Edwin beklimmen nog een bergtopje en gaan dan in het restaurant (!) zitten voor koffie met chocoladecake en cola. Wel fijn dat we binnen kunnen zitten, maar het unieke en desolate gaat er toch wel een beetje af zo. Enfin, de trekking is en blijft hoe dan ook één van de mooiste die ik ken en auto’s lijken hier nog niet echt te kunnen en/of mogen komen.

De hut en het kampeerterrein liggen bij een groot meer.

Spagheteria koken en eten op de veranda naast het toiletgebouw en vrij snel daarna gaan Eljer en Jilke naar bed. De rest van ons gezelschap gaat nog een paar uurtjes naar het restaurant voor een cola (met eigen whisky en borrelnoten) en een paar potjes kaarten. Vrij naar Ralph McTell: each cola lasts an hour.

Dag 6

(maandag 1 augustus 2022)

12 km

We slapen wat uit, want het wordt een korte dag en bij het eindpunt is niet echt ruimte om lekker lang buiten te zitten weten we uit ervaring. Het is verder wel een meer dan fantastische dag overigens! Het begint al met het weer: halfbewolkt en dat letterlijk de hele dag. Wel met een stevige wind erbij overigens.
We starten met een uur over de vlakte lopen met achter ons het meer en rondom bergen en gletsjers. Bij de rivier een pauze. Teva’s zijn niet nodig vandaag, dit tot grote spijt van Eljer en de waterbuddies.

En ook dit is een manier om allemaal met droge voeten aan de overkant te komen.

En dan klimmen maar. Een pittige klim en bovenop wacht de beloning. Dit moment herinner ik me (vanzelfsprekend) nog heel erg goed van de vorige keer. De eerste ‘’rookpluimen’’ en die bergen in de typische kleuren van de Landmannalaugar. Om stil van te worden.

Alleen al dit beeld maakt de klim de moeite waard!

We blijven op en neer gaan en we blijven foto’s maken. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe mooi het hier is , maar voor mij hoort dit oprecht tot één van de mooiste stukjes op aarde waar ik ooit geweest ben.

De route wordt steeds mooier en kleurrijker lijkt het.

Jilke heeft een inzinking doordat hij het erg koud heeft, maar nadat hij zijn thermotrui heeft aangetrokken gaat het gelukkig al snel weer een stuk beter en loopt hij weer in de bolletjestrui. Of althans: hij klimt iedereen er als vanouds weer uit.
De laatste kilometers naar de hut nog over een paar kleine sneeuwveldjes, langs ‘’pruttelpotjes’’ en dan rond half drie de hut.

We zijn bijna bij de hut.

Tent opzetten tussen de steenhopen om nog enigszins uit de wind te staan en dan tijd om de nodige warme dranken te drinken. Gelukkig lukt dat laatste op een plateau naast de hut, waar zelfs nog een tafel en wat bankjes leeg zijn tot wij arriveren. En doordat de zon nog niet achter de bergen is verdwenen is het eigenlijk zeer aangenaam.
Bij de hut is het erg druk en de unieke sfeer van enkele jaren geleden is grotendeels verdwenen: er is inmiddels wandelen met bagagevervoer mogelijk naar deze hut en we zien zelfs rolkoffertjes…

De tentjes staan enigszins beschut tussen de steenhopen.

Voor de zon verdwijnt gaan we de laatste spagheteria van deze reis eten en dan is het ook al snel tijd voor de laatste borrelnoten en whisky. Het is bonte avond en daarom zit er voor Eljer en Jilke ook nog een blikje fanta in mijn rugzak. Het koelt alleen zo snel af dat ze minder dan de helft opdrinken en dan lekker hun warme slaapzakken induiken. Het belooft een koude nacht te worden. Ook wij gaan daarom vroeg de tent in, maar liggen nog wel een tijdje te kletsen voor we gaan slapen.

Dag 7

(dinsdag 2 augustus 2022)

12 km

Doordat de wind ’s nachts wat was afgenomen werd het wat minder koud dan gevreesd, maar nog steeds lag de temperatuur onder nul. Tegen half acht staan we op en het zal niet lang meer duren voor de wind de laatste mist en laaghangende wolken wegblaast en het verder weer een heerlijke halfbewolkte dag wordt. Wel eentje met een vrij straffe tegenwind overigens.

Het wordt prachtig wandelweer vandaag.

Dan de laatste keer alles inpakken en ontbijten (de kleine mannen vanwege de temperatuur in de tent, de rest gewoon buiten) en op pad gaan. Eerst een klein klimmetje en dan een redelijke vlakte met af en toe nog wat klimmen. Ook een paar flinke sneeuwvelden. Niet lang daarna de eerste ‘’stoomvelden’’ van vandaag.

Eén van de ‘’stoomveldjes’’.

Ook de kenmerkende kleuren in het landschap verschijnen steeds meer in ons beeld. Vanaf hier alleen nog maar dalen. Mooier dan dit wordt het niet. Beter gezegd: kán het niet worden!

Een trotse vader met z’n twee zoons.

Het ene stuk is nog mooier dan het andere. Wel erg jammer dat het, zeker het laatste stuk van de route, zo ontzettend druk wordt. Nog een korte lunchstop bij een oud lavaveld en dan de laatste kilometers naar de hut en busstop bij het eindpunt van de Laugavegur op de Landmannalaugar. Langzaam lopen, nog veel meer foto’s maken. Wel jammer dan het zo verschrikkelijk druk is en vlak voor het einde, waar ook veel dagjesmensen komen, zelfs rijen en opstoppingen op het pad ontstaan.

Hoe vaak heb ik inmiddels dit klassieke plaatje al niet vastgelegd?

Zo rond kwart over één zijn we er. Wat was het absolute hoogtepunt? Dat prachtige landschap, het feit dat ik hier met onze tienjarige tweelingzoons misschien wel ’s werelds mooiste trekking heb kunnen lopen met nauwelijks regen of het genieten van hoe mijn beste vrienden met Eljer en Jilke omgaan? Ik kan niet kiezen. Dankbaarheid is denk ik mijn belangrijkste gevoel als we er zijn.

Dan begint het wachten op de bus van kwart voor vier. Eerst nog maar eens een laatste kop oploskoffie. We hebben minder dan een halve liter benzine over; goed ingekocht. Sven en Edwin gaan nog even de warme bron in, er worden spelletjes exploding kitten gespeeld en Eljer en Jilke krijgen nog een badge van de huttenwaard, maar eigenlijk is het vooral wachten op de bus.
De bus vertrekt keurig op tijd en is zelfs ruim een half uur eerder in Reykjavik dan gepland, omdat de pauze onderweg is vervallen. Snel naar ons appartement voor vannacht om de spullen te dumpen en dan naar onze gereserveerde tafel in het hardrockcafé. Ik heb er wel eens lekkerder gegeten. Maar goed, na een week spagheteria is friet, vlees en ijs natuurlijk sowieso lekker.
Tegen tienen lopen we weer terug naar onze slaapplek. Er zijn nog winkels open, dus er kunnen nog wat souvenirs voor het thuisfront gekocht worden door de rest van de groep. Eljer, Jilke en ik hebben morgenochtend nog tijd genoeg.
Snel de mannen naar bed, douchen en met Sven, René en Edwin drink ik nog een laatste biertje voor we ook naar bed gaan.

Dag 8

(woensdag 3 augustus 2022)

Morgan en David moeten vanwege een eerdere vlucht echt vroeg op en twee uurtjes later volgen Edwin, René en Sven. Met z’n drieën kunnen we uitslapen, maar om kwart voor acht zijn ook Eljer en Jilke wakker. Zij gaan douchen en ik alles inpakken. Veel spullen zijn er overigens niet over: de hele kampeeruitrusting heb ik mee teruggeven naar Nederland: die hebben we in Amerika toch niet nodig en dat scheelt weer sjouwen.
Tot een uur of negen tijdrekken. Ik weet uit ervaring dat ontbijttentjes vaak niet voor negenen open gaan in Reykjavik. En na nog een prima koffie mét als ontbijt slenteren we nog wat door de belangrijkste winkelstraat van het land. Die heet ook al Laugavegur, maar is op dit tijdstip een stuk minder druk dan de gelijknamige trail gisteren was. Nog even wat souvenirs kopen, even langs en in de grote kerk kijken en dan richting busstation, waar we zowaar een uur op de bus moeten wachten. Blijkbaar gaat de flybus toch niet elk half uur. Enfin, tijd genoeg voor we vliegen en we lunchen daarom maar hier in plaats van op de luchthaven.

Reykjavik is op sommige plaatsen een kleurrijke stad.

Op het vliegveld blijkt opnieuw dat Keflavik niet voor niets vaak tot één van de meest efficiënte luchthavens ter wereld wordt uitgeroepen: nergens lang wachten, terwijl er toch heel veel vliegtuigen gaan. Na alle checks nog wat drinken en een paar potjes exploding kitten spelen en dan naar de gate.
En zo verlieten Eljer, Jilke en Jan IJsland en gingen opzoek naar (mama) Hanneke om met z’n vieren op vakantie te gaan in de Verenigde staten en gelukkig kwam ze veel eerder dan verwacht bij onze gate.

Klik hier om het vervolg van deze reis te lezen (waarbij ze niet alleen New York City en Washington bezochten, maar ook een paar dagen in de buurt van de Niagara Falls een deel van de Empire State Trail wandelden).  

Vrienden bedankt! Met jullie wandelen op IJsland was weer meer dan fantastisch!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.