Met sneeuwschoenen en rugzak op IJsland

Inleiding:

In het voorjaar reisden Dave, René, Sven en Jan (weer) naar IJsland. Deze keer voor een wel heel bijzondere tocht: met sneeuwschoenen, rugzak en tent liepen ze een paar dagen op de Landmannalauger. Helaas niet de geplande tocht, want halverwege moesten ze noodgedwongen terugkeren. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Dag 1

(zaterdag 2 februari 2008)

Een dag dat er alweer een wandelwens werkelijkheid werd. De sneeuwschoenwandeltocht op de Landmannalaugar in IJsland. Hanneke reist met Dave, Sven en mij naar Schiphol en samen met René checken wij in, terwijl Hanneke op bezoek gaat bij een vriendin in Amsterdam.
Uren later zitten we ter ere van de verjaardag van René aan de port. Bij Skogafoss tijdens een rustige avond; gelukkig wel, want we zetten deze tent pas voor de tweede keer op en dat is flink tobben. We zien poollicht, maar niet de groene versie. 
Door de wind ligt er niet zo heel veel sneeuw, maar vanuit het vliegtuig zagen we al dat er genoeg sneeuw ligt om te gaan sneeuwschoen wandelen. Het is half elf en we zitten in het toiletgebouw van de camping. Veel grapjes over het opeten van de zwaarste bij voedseltekort (gelukkig ben ik de lichtste van ons gezelschap) en marineren in whisky.
Minder adrenaline dan verwacht. Komt dit door de lange rit in de huurauto of de heerlijke pizza in het restaurant onderweg? Ze vulden daar zelfs onze thermoskannen met kokend water. Hoewel het nu niet zo heel erg koud is maak ik me toch zorgen over m'n slaapzak. In Spanje had ik het koud. Aan de andere kant: met het langlaufen in Finland had ik nergens last van. Enfin; over een week weten we meer.

Dag 2

(zondag 3 februari 2008)

Om acht uur staan we op. Weinig geslapen. Niet door de kou, maar door de wind. De haringen hielden geen stand in de sneeuw. Ondanks dat we water hebben en daarom geen sneeuw hoeven te smelten duurt het lang voor we op pad zijn. Eerst even op de sneeuwschoenen naar Skogafoss. Niet helemaal bevroren, maar wel erg fotogeniek.

De waterval Skogafoss is bijna helemaal bevroren.

Het is wat zoeken, maar dan vinden we de onverharde weg omhoog. In de sneeuw is alles wit. Gelukkig is de route ook hier af en toe gemarkeerd, want anders zouden we zeker verdwalen. Als de weg ophoudt is de route overigens veel beter gemarkeerd.  Kaart en kompas zijn niet voldoende en de GPS vreet batterijen. Net als de camera trouwens. Veel foto's maken en door de kou lijken de batterijen snel leeg te zijn.

Alles is wit, maar zeker niet saai!

Strakblauwe lucht, redelijk wat wind en wat een heerlijke wandeldag. Lopen op sneeuwschoenen valt me erg mee. Groot voordeel is dat de sneeuw bijna nergens echt zacht is, waardoor je niet wegzakt.
Vrijwel de hele dag klimmen tot we bij een noodhut komen. Het is pas vier uur, maar Sven voelt zich niet helemaal lekker en dus stoppen we voor vandaag.

Alleen onze sporen duiden op menselijke aanwezigheid.

De deur moet worden uitgegraven, maar tenslotte zijn we binnen. Niet warm, maar wel windvrij. Veel sneeuw smelten om te kunnen eten en drinken. De binnentent past precies op zolder en dat is heel prettig, want zelfs dan wordt het -5 's nachts. Beneden in de hut is de -20 waarschijnlijk gehaald. Rode spaghetteria eten (net als de rest van de komende week), whisky drinken en vroeg naar bed.

Dag 3

(maandag 4 februari 2008)

De dag van de deceptie. Slapen in de hut waar we de afgelopen nacht ook sliepen. Tot net na de middag zag dat er niet zo uit. Prachtig weer; alleen wat wind. 

De route is goed gemarkeerd.

Dan gaat het mis: dat stuk met die kettingen is 's winters niet te doen. Is dat de reden waarom we deze wandeling op Internet niet konden vinden? Een andere route vinden lukt niet, de ketting uitgraven proberen we wel, maar is ook geen reële optie en de afdaling, in elk geval voor ons, veel te gevaarlijk.
Iedereen reageert de frustratie op z'n eigen manier af, maar hoe dan ook: we moeten terug.

Uiteindelijk zou deze niet-te-nemen-afdaling ons de das omdoen....

Klimmen over de ijshelling gaat makkelijker dan dalen. Losse sneeuw loopt ook niet slecht.
Als we net in de hut terug zijn barst het slechte weer los. Storm en sneeuw; vooral stuifsneeuw. Eerst een borrel en dan pas de warme dranken. We hebben redelijk wat uren voor we gaan slapen. De champagne die Sven had meegenomen voor het eindpunt op de Landmannalaugar drinken we nu maar op. Hoewel het een avond had kunnen zijn om (te) veel te drinken blijft er zelfs whisky over.

Sneeuwsmelten om te kunnen eten en drinken.

Dag 4

(dinsdag 5 februari 2008)

IJsland is net een mooie, maar wel humeurige vrouw. Als ze in een goede bui is, is ze (na Hanneke natuurlijk) de mooiste vrouw die ik ken. Niets is volgens mij mooier dan de Landmannalaugar met een blauwe lucht. Als deze vrouw echter chagrijnig is regent het en zie je niets of, net als gisteren, geeft ze je alleen de illusie dat ze zich verleiden laat, maar laat je niet voorbij haar grens gaan. Vandaag is deze vrouw in een goede bui en laat ons genieten van de mooiste sneeuwlandschappen en prachtigste kleuren.

Ondanks de teleurstelling kunnen we niet anders dan genieten van dit moment.

En zo is de teleurstelling van het niet lopen van een zesdaagse wandeling toch nog omgeslagen in de blijdschap over het afronden van één van de mooiste driedaagse tochten die we waarschijnlijk ooit zullen maken.

Een surrealistisch beeld zo'n sneeuwstorm met tegenlicht.

De laatste pauze.

De tocht zit er helaas bijna op.

Aan het einde van de middag zijn we terug bij de auto en rijden naar Vik. We eten wat in de snackbar en gooien onze vliegtickets om. Kost wat, maar drie dagen in IJsland, min of meer zin- en doelloos, rondtoeren kost waarschijnlijk minstens net zo veel.
We besluiten terug te rijden en te overnachten in het toiletgebouw op de camping van, alweer, Skogar. Veertien uur in een damestoilet; het zou de titel van een roman kunnen zijn. Het mannentoilet is te klein voor vier matjes, dus die kant gebruiken we alleen om te zitten. De whisky gaat nu wel op en de port ook.

Dag 5

(woensdag 6 februari 2008)

Geen ontbijt met brinta en zo, maar met hartkeks. In Sellfoss een kop koffie en het besluit niet naar Geyser, maar naar Reykjavik te gaan. In de koffietent draaien ze ons favoriete nummer van de enige cd (Bruce Springsteen, Magic) die we bij ons hebben. Dit kan toch geen toeval zijn?
Er ligt (te) veel sneeuw en er hangen te veel sneeuwbuien in de lucht.

Ook vanuit de auto is IJsland prachtig.

In de stad wat shoppen, drinken en kaarten. De bananasplit in de Pizzahut is nog net zo groot als de vorige keren.
En op de klanken van Girls in their Summerclothes (of zoals wij zingen: Girls take off their Clothes; een beetje puberaal (ik geef het toe), maar wel leuk op dat moment) rijden we naar Keflavik. De camping is bijna niet te vinden en ook dicht, dus dan maar een hostel. Samen met Sven en René nog even voor een afzakkertje (bier met weinig alcohol) en een potje hartenjagen naar de kroeg. 
Tenslotte een paar uurtjes slapen voor we naar het vliegveld gaan.

Dag 6

(donderdag 7 februari 2008)

Op de auto ligt zo'n 30 centimeter sneeuw, dus dat betekent graven en duwen. De wegen zijn wel begaanbaar, maar de borden ondergesneeuwd en onleesbaar. We stoppen daardoor op de verkeerde plaats en krijgen bijna ruzie met een buschauffeur.
Door een sneeuwstorm op het vliegveld vertrekken we met anderhalf uur vertraging. Onderweg kaarten of, in het geval van Dave, met de buurvrouw praten. Ongevraagd een plekje bij de nooduitgang en ''een tikje'' melig en misschien zelfs vervelend en irritant.
Weer thuis een dubbel gevoel: een fantastische driedaagse tocht, maar diep in ons hart waren we vandaag liever onderweg naar de Landmannalauger geweest.
Ons glas dreigde halfleeg te raken, maar we goten het snel over in een kleiner glaasje: al snel volgden de eerste mailtjes over sneeuwschoenwandelen op de Hardanger Vidda de komende winter...

Oh ja: Sven is inmiddels toegelaten als aspirant-W.A.U.-lid.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.