Wandelen op Hornstrandir (in het noordwesten van IJsland)

Inleiding:

Vader David had het altijd al gezegd: als zoon Morgan 10 jaar is gaan we een week met hem op IJsland wandelen. In de zomer van 2010 was het zover. Samen met hun vrienden Mark, René en Jan reisden ze af naar Hornstrandir; in het noordwesten van het favoriete vakantieland van Jan: IJsland. Helaas kon Sven op het allerlaatste moment niet mee. Hieronder volgt een reisverslag. Een week van alles en iedereen afgesneden, maar zonder regen (en dat is best bijzonder in dit gebied). 

De vierde vakantie op rij: na een ruime week Zwitserland, drie dagen kanoën in Nederland en drie dagen wandelen op het Marskramerpad nu een week wandelen op IJsland. Helaas zonder Sven. Met Mark, David en Morgan met de trein naar Schiphol. Bijna missen we elkaar; volgende keer toch maar weer een meetingpoint afspreken? René zien we op de luchthaven. Inchecken en nog een hapje eten.
Na een saaie vlucht terug op IJsland. Heerlijk; het is en blijft wat mij betreft het mooiste land ter wereld, ook al ben ik sinds ik hier de vorige keer was toch weer in de nodige andere landen geweest.

stadhuis van Reykjavik

We slapen in een hostel min of meer naast het busstation en vlakbij het binnenlandse vliegveld. In de stad eerst koffie met cheesecake. Bijna net zo lekker als in New York. Dan een rondje lopen en ergens een hapje eten. Dat valt niet helemaal lekker: ik hou de hele avond en halve nacht last van mijn maag. Zenuwen van vliegen of wandelen zullen het in mijn geval wel niet zijn ;-)
Mark, René en ik halen nog een afzakkertje in onze 'stamkroeg' en gaan dan ook naar bed.

Kwart over zes op en een kwartiertje lopen naar het vliegveld. Gelukkig kunnen we daar ontbijten. Drie kwartier in een klein, maar toch groter dan gedacht, vliegtuigje en dan zijn we in Isafjordur. Daar staat de taxi al op ons te wachten om ons naar de boot te brengen. Drie uur op een stampend vol bootje. Morgan wordt heel erg zeeziek. Hoge golven, soms komt de boot letterlijk los van het water, maar gelukkig ook veel zon en blauwe lucht. Beter weer dan verwacht en opgegeven en dat zal de hele dag zo blijven.

Vanaf de boot brengt een zodiak ons aan land.

Een zodiak zet ons en een aantal andere wandelaars in Hornvik af op het land. Er stappen meer mensen uit dan verwacht op deze laatste ''halte''. Herpakken en onze eerste hartkeks eten.
Dan de vijf rugzakken om en lopen maar. Al snel de eerste rivierdoorsteek. Veel minder koud en diep dan verwacht. Wel ziet het er wit van de meeuwen. Helaas begeeft vrijwel direct daarna mijn camera het. Nog een geluk dat er meer camera's mee zijn.

Heel veel watervogels.

Ook de eerste klim valt mee. We lopen in de wolken, maar verder is het één groot feest. Wat een mooi land is dit toch! De afdaling is, zeker het eerste stuk, heel lastig. Later wordt het makkelijker. Aan de andere kant van de heuvel staan een vuurtoren en wat gebouwtjes. Verder veel watervallen en uitzicht.

wandelen in IJsland; altijd mooi

We blijven wat op hoogte en gaan dan nog een topje over. Een zwarte poolvos naderen we tot op enkele meters. Aan de andere kant nog een eind naar beneden tot we weer vlakbij de zee staan. Een mooi kampeerplekje: vlak en stromend water om de hoek. De poolvossen blijken allemaal redelijk tam te zijn en lopen zelfs mee als ik de veldflessen in de beek ga vullen.
Tijd voor tenten bouwen en warme choco, eten koken en relaxen. Mark verzamelt hout voor het kampvuur en als dan ook de whisky en oude kaas tevoorschijn komen snap je vast waarom het een mooie avond werd. René en ik maken het echt laat.

Kwart over zeven op is dan best vroeg. Het is erg vochtig en mistig buiten. Het blijft de hele dag droog, maar het uitzicht is vaak erg beperkt. Toch past ook dat heel goed bij de desolaatheid van het landschap.
We beginnen met een rivierdoorsteek. De teva's moeten aan. Met gamachsen aan kan het waarschijnlijk wel met je schoenen aan; bij de tweede rivier doe ik dat. Vanwege het hoge en vochtige gras heb ik namelijk mijn gamachsen aangetrokken en dat blijkt achteraf een goed idee geweest te zijn.

we wandelen veel in de buurt van de rotsige kust

Ook vandaag voornamelijk langs de kust lopen, al dan niet hoog of laag. Tussen hier en Canada ligt alleen nog Groenland. We klimmen tot een meter of driehonderd. Als er uitzicht is is dat vaak bij de kliffen. Een paar honderd meter steil omlaag; niet te dicht bij de rand lopen.
We leggen op zich niet zo heel veel kilometers af. Niet omdat we niet goed of niet snel lopen, integendeel zelfs, maar omdat het heerlijk is om af en toe om je heen te kijken. Ik heb het geloof ik al eens eerder gezegd: IJsland is net een mooie vrouw. Als ze in een goede bui is laat ze zich van haar mooiste kanten zien, maar als ze chagrijnig is maakt ze het je moeilijk, maar mooi blijft ze! Vandaag lijkt ze in een afwezige bui.

IJsland is ook het land van de watervallen

Tot onze, of in elk geval mijn, stomme verbazing lopen we de hele dag over een pad, gemarkeerd met paaltjes. Ook komen we weer andere wandelaars tegen. Sterker nog: om vijf uur zetten we de tentjes op vlakbij drie andere tentjes. Doorlopen is geen optie: voor ons ligt een klim van zo'n 500 meter en daar nu overheen te moeten is niet reëel. Het moet voor Morgan ook leuk blijven. Lopen kan die overigens wel onze grote kleine vriend!
Voor de tentjes staan moeten de teva's aan: weer een brede rivier. Aan de andere kant blijkt inmiddels iedereen natte of bijna natte voeten te hebben. Alleen mijn schoenen hebben zich zowaar goed gehouden en zijn nog vrijwel droog.
Koffie en eten. Snel daarna duiken we de tent. Het is fris buiten. Nog een paar uurtjes kaarten, borrelen en nootjes eten. Vroeg slapen. We zijn best moe.

Tot acht uur geslapen; lekker hoor. Na een ontbijt met warme pap pakken we alles in en gaan weer lopen. Het weer is ongelooflijk rustig en kalm. De wolken hangen op zo'n 100-200 meter hoogte en daaronder is het droog en bijna windstil.
We beginnen direct met klimmen. Zo'n 500 meter omhoog. Bovenop kun je, door de bewolking, niet verder kijken dan een meter of 25. Dat is het enige nadeel. Verder is het alleen maar mooi. De klim viel mee en het dalen ook. Tussendoor een koffiepauze en eindigen op een grote vlakte. Op het strand ligt heel veel hout, visnetten en -drijvers.

Aangespoeld hout op het strand.

Aan het einde van de vlakte staat een vakantiehuisje en tot onze stomme verbazing zijn er mensen en rijdt er een squad rond. We maken een praatje met de eigenaar en krijgen een fles limonade. Ook kunnen we ons afval achterlaten; scheelt toch weer sjouwen.
Het volgende stuk kan alleen bij laag water worden afgelegd, want we moeten uren over het strand lopen, wat alleen bij eb mogelijk is. Een strand vol met ronde keien. Het tempo ligt niet heel hoog, want dat loopt niet makkelijk. Stenen in de mooiste kleuren. Naast ons hoge en steile kliffen. Aan het einde wordt het weer vlak en zoeken we een plek voor de tentjes.
Het gras is droog en we hebben geen rivierdoorsteken gehad waarbij de teva's aan moesten, dus die zijn droog gebleven en kunnen nu lekker aan. De koers van de droge sokken daalt ten opzichte van die van de worstjes.
Na de koffie eerst hout verzamelen voor het kampvuur. En dat kampvuur is extra nodig vandaag. Niet alleen vanwege de kou, maar Mark heeft een hengeltje meegenomen en gaat vissen. Eén van de hoogtepunten van de vakantie: hij vangt een vis. Binnen tien minuten vanuit zee in je maag! 

Mark vangt een vis.

Mark was zo slim om ook alufolie en kruiden mee te nemen. De vis gaat in de folie op het vuur. Na spaghetteria, chocolademousse, nootjes en whisky smaakt de vis zo lekker als vis maar kan smaken. Als dit geen geluk is, wat dan wel?

binnen tien minuten vanuit zee in je maag.

Bij het ontbijt hangen de wolken nog redelijk laag, maar al snel trekken ze op en wordt het heerlijk kalm weer. Vrouw IJsland laat zich van haar mooiste kant zien.
Eerst lopen we een paar kilometer door een vallei met bij een bewoond zomerhuis een rivierdoorsteek. Wel breed, niet diep. Dan kilometers verder door de bloemrijke vallei. Een panoramafoto is hier voor de handliggend: voor en achter ons heuvels, links de zee en rechts een grote gletsjer.

we verlaten de vallei

Dan een flink stuk klimmen tot we bij een splitsing zijn. Daar zetten we de tentjes op en pakken één dagrugzak in. We nemen wat eten en kleding mee en klimmen verder. Bovenop gaan we naar rechts en lopen nog een paar kilometer door. Er ligt geen pad, maar het loopt toch erg makkelijk. 

De gletsjer is toch te ver weg om naartoe te lopen.

We hopen tot de gletsjer te komen, maar die is toch te ver weg. Bij een sneeuwveld stopen we en eten onze hartkeks. Een uitzicht om te zoenen.
Rustig lopen we terug. Af en toe nog even omkijken naar de gletsjer. Inmiddels komt de mist weer opzetten en tegen de tijd dat we terug bij de tent zijn is het vrij vochtig. Na het eten duiken we dan ook al snel de tent in om nog een potje te kaarten. Boompje bouwen of hartenjagen; altijd een moeilijke keuze?!

boompje bouwen of hartenjagen?

Lang geslapen en bij het opstaan is het mistig. Tot een uur of vijf 's middags zal dat zo blijven. We kunnen maar zelden verder dan 50 tot 100 meter kijken. Lastig route bepalen daardoor. Het grootste gedeelte van de dag kunnen we geen pad volgen. Geen idee wat het uitzicht is.

erg mistig vandaag

Gelukkig niet heel veel klimmen of dalen over het algemeen. Wat het wel heel lastig maakt zijn de waterlopen en -vallen. We moeten er diverse kruisen, waarbij soms de teva's aan moeten. Soms een flink stuk het water volgen tot we eindelijk een plek vinden om er doorheen te kunnen. Niet alleen Morgan vindt het soms best spannend.

Eén van de waterdoorsteken.

De mist geeft een bizarre sfeer die heel goed past in dit desolate landschap. We weten niet helemaal precies waar we zijn, maar met dank aan het kompas en de navigatiekunsten van David komen we op een gegeven moment weer op het verwachte pad uit. We zijn opgeluchter dan we daarvoor wilden toegeven.

De laatste kilometers is het stralend weer.

Heel snel daarna trekt de bewolking open en ontvouwt zicht voor ons misschien wel het mooiste landschap van de hele route. Kale rotsen, ruig, groen, sneeuwvelden, watervallen en om de hoek de zee. We zijn er bijna. Een voldaan gevoel.
Even kijken voor een plekje voor de tentjes en dan staan we op een droomplekje. Alleen de harde wind is een beetje jammer.
Maar wat een tocht! Vijf dagen op Hornstrandir wandelen zonder je regenpak nodig te hebben is best bijzonder. Amper mensen gezien, maar alleen de leegte en ruigte van het landschap. IJsland: ik beloof je dat ik zeker nog eens terug zal komen.

vijf gelukkige wandelaars; van links naar rechts: Mark, René, Morgan, David en Jan

Vanwege de wind eten we in de tent. Dan nog een laatste flesje whisky en natuurlijk de bonte avond. Morgan houdt een quiz. Ook krijgt hij een welverdiende medaille van zijn, terecht trotse, vader.

een, terecht, blije en trotse Morgan met z'n medaille

Verder nog wat kaarten en het ABC van Mark. (klik hier om dat lezen; maar eigenlijk is dat alleen voor de insiders leuk). Een mooie laatste avond. Giraf en Jolanda zullen binnenkort een avond ergens anders zijn.
De zee blijkt een stuk verder te komen dan verwacht. Eén van de tentharingen staat tenslotte zelfs in het zoute water.

Nét niet in het water.

De laatste echte vakantiedag van deze reis. Vrouw IJsland verleidt ons nog één keer en slaagt daar volledig in. Strakblauwe lucht en zon. De boot die ons komt oppikken komt pas rond de middag en dus doen we erg rustig aan. De tenten gaan droog de rugzak in. Dan is het nog een kwartiertje lopen. Lekker in het zonnetje wachten. 

zeehond

Zeehonden kijken en Mark gooit nog een hengeltje uit. Geen vis gevangen, maar wel in zijn onderbroek het ijskoude water in voor alleen een stuk zeewier aan de haak.

deze keer vist Mark achter het net

Zo rond een uur of twaalf is de boot er en pikt de zodiak ons op. De overtocht verloopt een stuk rustiger dan heen en ook Morgan boompje bouwt de hele vaart mee. Knuffels en worstjes zijn de inzet.
In Isafjordur hebben we een paar uur voor ons vliegtuig gaat en dus lopen we de anderhalf uur naar het vliegveld. Maar eerst: koffie met wafels! De voor de penningmeester goede week is ten einde. Vanzelfsprekend laten we ook het thuisfront weten dat we veilig terug zijn uit het gebied zonder ''beschaving'' of bereik voor mobiele telefoon.
Afval en overtollige brandstof laten we achter en dan nog een uurtje wachten voor we vliegen. Dit was overigens wel de eerste keer dat ik gezien heb dat je legaal brandstof mag meenemen in een vliegtuig.
Een half uurtje vliegen later zijn we in Reykjavik. Na een snel hapje op de luchthaven lopen we naar ons hostel. Eerst douchen. Dan naar het centrum voor souvenirs en natuurlijk eten. Geen Pizzahut deze keer, maar eten in onze 'stamkroeg' café Paris. Mark eet iets wat Morgan niet leuk vindt. Dan nog een laatste afzakkertje en terug naar het hostel.

Half vijf op. Naar het busstation, naar het vliegveld en inchecken. Waarom duurt dat op Schiphol altijd zo lang? Keflavik bewijst dat dat echt niet nodig is. Maar goed, Keflavik is vorig jaar natuurlijk niet voor niets uitgeroepen tot beste luchthaven van Europa.
Een snelle vlucht, maar jammer genoeg moeten we een uur (!) op onze bagage wachten. Wat schreef ik net ook alweer over Schiphol? Enfin, na nog een snel broodje worst met de trein naar huis. Daar wacht een nóg mooiere vrouw dan IJsland op me. Desondanks weet ik het zeker: de Z van Zeker niet de laatste keer dat ik hier was; heren mijn dank!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.