Een gedeelte van de GR34 in Bretagne.

(op dit moment staan er nog geen foto's op deze pagina, die worden binnenkort (??) toegevoegd).

In de herfst van 2001 hebben Hanneke en Jan een gedeelte van de GR34 in Bretagne (Frankrijk) gelopen. Een prachtige wandeling met als wandelhoogtepunt de Côte de Granit rose. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze heel veel regen en soms ook heel mooi weer hadden.

Om acht uur staan we op en na brood te hebben gehaald, ontbijt en onze huisdieren van water en voer te hebben voorzien komen de ouders van Hanneke met de camper aangereden. We gooien onze rugzakken er in en rijden richting Frankrijk. Tot Antwerpen is het erg druk op de weg, inclusief een file, maar daarna wordt het gelukkig rustig. Af en toe stoppen we voor een kop koffie of boterham en in een rustig tempo rijden we verder. We zijn met vakantie, dus haast hebben we niet. Al snel nadat we Frankrijk inrijden begint het te regenen. Voor Jan niet helemaal onverwacht, want hij associeert Frankrijk nog steeds met regen. En dat zou na deze vakantie zeker niet minder worden...
Tussendoor bezoeken we een grote supermarkt, waar we allerlei lekkers inslaan en onze rugzakken nog wat zwaarder maken. Nog een uurtje rijden en dan gaan we opzoek naar een camping. Die staat erg slecht aangegeven en na een paar rondjes door het dorp lukt dat tenslotte toch.
Na een lekkere avondmaaltijd, de laatste uitgebreide voorlopig, en nog een afzakkertje duiken we tegen elf uur de tent in om lekker te gaan slapen.

In de regen breken we af, maar later wordt het gelukkig droog. Om een uur of negen zijn we weer op weg en net als gisteren breng ik de tijd vooral door met lezen. Achterin de camper kun je wat minder goed naar buiten kijken en daarnaast is het landschap over het algemeen ook niet echt supermooi. Als we later langs de kust gaan rijden verandert dit ten goede en op ons gemak tuffen we verder. Ook vandaag stoppen we regelmatig voor een hapje en/of een drankje en aan het einde van de dag bereiken we Paimpol. Hier drinken we nog een laatste kop koffie in de camper en nemen dan afscheid van elkaar.
Wij hijsen onze rugzakken op en zetten de eerste schreden op de GR34. De ouders van Hanneke gaan verder met de camper een beetje door Bretagne toeren.
We wandelen in T-shirt; het is heerlijk weer; en lopen langs de baai. De route is erg goed gemarkeerd alleen bij Ploubazlanec blijken we een andere tak gevolgd te hebben dan gedacht. De GR34 kent namelijk nogal wat plaatsen waar je uit meerdere routes kunt kiezen en we hadden hier een andere tak gevolgd dan verwacht; verder geen probleem. Af en toe lopen we een stukje over het strand, wat zwaar lopen is. Verder weinig hoogteverschillen maar wel heel veel genieten van het uitzicht. 
Als we tegen de avond water willen halen krijgen we flessenwater, iets wat hier later heel gebruikelijk blijkt te zijn, maar voorlopig vinden we het toch wel een beetje decadent: pasta uit een zakje aangelengd met flessenwater...
Een mooi kampeerplekje vinden kost wat meer moeite, maar tenslotte vinden we een bijna perfect plekje: een grasveld met een kraan en een toiletgebouw. In eerste instantie denken we zelfs dat het een gesloten camping is, maar dat blijkt toch niet zo te zijn. We slapen overigens niet alleen, want er staan ook nog twee Nederlandse campers op het veld.
Na het eten, de oploskoffie en een slokje apfelcorn duiken we vroeg de tent in.

We staan laat op, want 's morgens regent het. Als we rond een uur of tien opstaan is het droog en dat zou gelukkig tot het einde van de middag zo blijven.
Na het ontbijt hijsen we de rugzak op en we lopen direct weer onverhard. De makers van de GR34 houden duidelijk niet van asfalt en wij ook niet als we wandelen, dus dat komt goed uit. Na een paar mooie kilometers komen we zowaar Hannekes ouders weer tegen en ook zij hadden een mooi kampeerplekje gevonden.
We zien heel veel vogels onderweg: vinken, eksters, meeuwen, merels maar ook bijvoorbeeld een witte reiger. De bomen staan nog niet echt in hun herfsttooi, maar wel worden we regelmatig ''bekogeld'' door kastanjes. Geen wonder als je ziet hoeveel tamme kastanjes er groeien in dit gebied.
Het pad slingert min of meer langs de kust en in Loguivy doen we boodschappen. Aan het einde van het dorp willen we dan nog water halen, maar dat kost heel veel moeite. Vrijwel alle huizen zijn namelijk vakantiewoningen en staan nu leeg. Het seizoen loop hier van 1 april tot 1 oktober en de rest van het jaar is deze streek min of meer uitgestorven. Campings, horeca, winkels en huizen staan dan allemaal leeg. Sommige dorpjes zijn daardoor echt spookdorpjes in de winter en herfst.
We vervolgen onze route en lopen kilometers langs en baai. Halverwege een pauze met lekker vers brood en knoflookworst en een kop cup-a-soup. Erg lekker. Als je wandelt smaken dit soort eenvoudige maaltijden als een waar koningsmaal!
Na nog een paar kilometer langs een baai met zeer weinig hoogteverschillen lopen we een grote brug over en bereiken Lezardrieux. In het café aldaar bekijken we onze treintickets en zien dan dat we voor vier personen geboekt hebben. Foutje van Jan tijdens het boeken via Internet. Dom! We besluiten naar Lanion te liften en proberen twee tickets terug te geven.
In no-time hebben we een lift van twee Britten die ons aldaar bij het station af zetten en met handen en voeten en een paar woorden Frans leggen we aan het loket uit wat er fout is gegaan. We hebben geluk en krijgen zowaar het grootste gedeelte van ons geld terug, terwijl dat volgens de voorwaarden helemaal niet hoefde. Dank u wel aardige loketbeambte (die niets moest hebben van al dat moderne Internet-gedoe).
In de inmiddels stromende regen verlaten we het dorp en pakken de GR34 weer op. We kunnen het ruim 500 kilometer lange pad toch niet helemaal lopen, dus het maakt niet uit dat we nu een stuk hebben overgeslagen. Sterker nog: we gaan het pad nu in tegengestelde richting vervolgen.
We lopen weer langs een baai en net buiten het dorp vinden we een mooi kampeerplekje. Snel de tent opgezet, het begint nu pas echt te stort gieten, en in de voortent eten gekookt en koffie gezet. Om een uur of negen gaan we slapen en we zijn heel erg blij met onze nieuwe tent (een Haglof): hij is echt volkomen waterdicht en na een bui als die van deze avond kun je dat met 100% zekerheid zeggen.

Lekker ontbeten op een bankje in het zonnetje en dan de rugzak weer ophijsen. Wat een geweldige hobby is hiken dan toch! 
We vervolgen het vlakke pad langs de baai nog een paar kilometer en gaan dan zo waar weer een stukje klimmen en dalen. Des ondanks is de GR34 een pad met weinig hoogteverschillen vinden we. Al snel zien we de zee liggen en die zal niet meer uit ons beeld verdwijnen. De wind neemt jammer genoeg sterk toe en we zien steeds meer wolken binnen drijven. Droog zullen we het dan ook niet lang meer houden. Vrijwel zonder mensen te zien bereiken we Trébeurden. Dat dorpje ligt rond een baai, die we in een half uur rond lopen. Gelukkig zit er aan de andere kant van het dorp een bar, waar we koffie drinken en crêpes eten. Daarna eten we ook nog een hartige pannenkoek; de specialiteit van deze streek. Ook de koffie smaakt heerlijk. Kortom: een prima pauzeplaats. Overigens hebben we geluk dat deze tent open is, want in het restaurant een stukje terug konden we niet alleen een broodje eten en/of koffie drinken, maar alleen uitgebreid lunchen en daar hadden we geen zin in. 
We verlaten het strand en de zee en gaan heel erg zigzaggen om de grote weg te ontlopen. Via allerlei mooie en minder mooie dorpjes, over voornamelijk onverharde wegen en opnieuw zonder veel mensen te zien vervolgen we de route. Zo buiten het toeristenseizoen is alles wel heel erg verlaten.
Plotseling doemt er een hele grote witte bol voor ons op... Het planetarium. Een heel bijzonder gezicht. Af en toe regent het wat en we moeten erg lang zoeken voor een geschikte kampeerplaats. Het wordt tenslotte een camping, die overigens gesloten is, maar waar we toch de tent opzetten.
Gelukkig is het inmiddels even droog geworden, zodat we buiten kunnen koken en eten. Vanavond staat er weer ouderwets boerenkool (gedroogd; van Maggi) met worst op het menu. Vroeger aten we die heel vaak, maar tegenwoordig eten we toch voornamelijk pasta. Na nog een afzakkertje gaan we weer vroeg slapen.

Na een nacht met veel wind en weinig regen staan we om kwart voor negen op. We ontbijten met hartkeks, pakken alles in en gaan weer langs de kust lopen. Zowaar zien we nu ook het roze graniet; de kust heet hier blijkbaar niet voor niets Côte de Granit rose. Weinig hoogteverschillen; de kust ligt veel minder hoog. Wel zien we heel veel verraderlijke rotsen in het water.
We lopen wat langer door, maar komen dan toch in Tregastal Plage, waar we eerst boodschappen doen, geld halen en een café vinden. Dit laatste levert ook nu weer problemen op: heel veel zijn er gesloten en in restaurants kun je alleen eten, terwijl wij opzoek zijn naar koffie mét, iets wat ze daar niet hebben. Enfin, het wordt deze keer koffie met een tosti, iets anders is er niet. Het smaakt niet echt geweldig, maar is beter dan niets zullen we maar zeggen.
Als we verder lopen regent het en al snel gaat dat over in stort gieten. Niet echt lekker wandelweer (Wie zei ooit ook alweer: ieder weer is wandelweer?). Als we de baai hebben rond gelopen wordt het gelukkig weer langzaam droog en als we later het, in ieder geval tot nu toe, mooiste stuk van de route lopen, wordt het zelfs weer droog. Dat mooie stuk is een beschermd natuurgebied, met hele grote stukken (roze) graniet in soms hele bizarre vormen gestapeld. In het hoogseizoen zal het hier wel file-lopen zijn, maar nu zien we vrijwel geen mens.
Na dit prachtige stuk volgt al snel een plaats waar we langs de kliffen lopen over een modderig en steil pad. Na nog een klein stukje lopen arriveren we in een grote jachthaven, waar zowaar een aantal cafés open zijn. De koffie smaakt redelijk en nadat we de veldflessen hebben gevuld met water lopen we het dorp weer uit. Al snel komen we op een, natuurlijk, gesloten (het is immers niet tussen 1 juni en 1 oktober) camping. Een prima plekje om de tent op te zetten besluiten we.
Tegen alle verwachtingen in blijft het de rest van de avond droog. We eten witte bonen met spek en worst uit blik; een streekgerecht, dat zeker niet tegenvalt. En na nog een kopje oploskoffie en apfelcorn met brie gaan we weer vroeg slapen.

Als we opstaan is het nog een beetje grijs buiten, maar al snel breekt de zon door en later lopen we zelfs in T-shirt en korte broek. Het kan dus toch: mooi weer in Frankrijk. Als alles ingepakt is gaan we snel op pad en opnieuw is het weer een makkelijk route. Goed gemarkeerd, voornamelijk onverhard en weinig hoogteverschillen. Wel lopen we regelmatig over gladde, ronde stenen, wat het lopen veel zwaarder maakt dan je zou verwachten. Het klinkt overigens wel heel leuk als de golven de stenen doen rollen.
Na een uurtje houden we een korte pauze en dan lopen we weer verder. Opvallend hoeveel hardlopers we op dit stuk tegenkomen. De route blijft makkelijk en rond een uur of één houden we een lange pauze met vers brood, een harde worst en een blikje sinas in het zonnetje. En als we dan als toetje een appel van een plaatselijke bewoner krijgen is alles ''af''. Toch nog een cliché dat onderuit gehaald wordt deze vakantie: de meeste Fransen zijn helemaal niet stug, maar heel erg aardig. Een ander cliché klopt wel: ze spreken vrijwel geen Engels.
Het volgende stuk route loopt voornamelijk dicht langs de kust en behoort tot de mooiste gedeeltes die we gelopen hebben. Strakblauwe zee, wit opspattende golven tegen verraderlijke rotspunten en een lekker zonnetje boven ons. Nog even en Jan wil volgend jaar weer naar Frankrijk...
Het laatste stuk van deze dag loopt wat meer tussen de huizen door, dus wordt het wat lastiger om een kampeerplekje te vinden. Tenslotte besluiten we de tent maar op te zetten op een graspad; een plekje met een fantastisch uitzicht. We drinken eerst een kopje oplos-choco en maken daarna een heerlijke pan macaroni. Na de allerlaatste oploskoffie, de voorraad is op, duiken we voor negen uur de slaapzak in.

Zo'n twaalf uur later zitten we in de tent aan de hartkeks en thee. Het is weliswaar droog, maar het waait zo hard dat we liever in de tent ontbijten. Wel is het door de harde wind de eerste keer deze reis dat de tent droog de rugzak ingaat. Scheelt toch een hoop gewicht.
Het eerste stuk van de route is wat minder mooi: veel asfalt en bebouwing. De route is overigens verder wel goed gemarkeerd, alleen de markering snappen we niet helemaal: er staat een schuine witte streep door het roodwitte merkteken. 
Als we tenslotte in Plougrescant arriveren snappen we het: we hebben een aftakroute gevolgd. Groot voordeel: we lopen daardoor nu door een leuk dorpje met supermarkt, bar (waar ze heerlijke koffie hebben en als je daar appelbroodjes bij wilt hebben eerst zelf naar het bakkertje ernaast moet om ze zelf te kopen) en een mooi kerkje.
Na deze stop lopen we, na even zoeken, het dorpje weer uit. De rest van de route loopt voornamelijk langs een baai en is wat minder goed gemarkeerd. We lopen daardoor niet altijd op de GR, maar volgen de route min of meer. Zo lopen we onder andere wat extra stukken over het strand, wat niet makkelijker loopt, maar wel iets korter is.
Net als we zitten te lunchen (stokbrood en harde worst) begint het te regenen en dat blijft het doen. We lopen in regenpak, via een oude brug, naar Tréguir; ons eindpunt. Een leuk stadje met een oud centrum.
In twee liften, met een wachttijd van circa vijf seconden, arriveren we in Pampoil, waar we een kwartiertje op de trein moeten wachten. Maar na een kopje koffie en één overstap arriveren we dan toch in St Brieuc.
We hebben een uur voor de stadsbus naar de camping gaat, maar helaas kunnen we geen eettentje vinden dat open is en ons wat lijkt, dus wordt het een broodje kebab, wat half opgegeten in de jaszak verdwijnt, omdat je in de bus niet mag eten.... Daar ben je dan 33 voor geworden, met een maandsalaris, waarvan inmiddels de helft opgaat aan allerlei (verre) reizen en laat je nog de helft van je broodje koud worden om de laatste bus te moeten halen....
De camping was, natuurlijk, gesloten en toen de tent stond en het restant van het broodje kebab naar binnen was gewerkt zijn we naar een crêperie, een stukje verderop, gegaan. Daar nog een lekkere crêpe gegeten, heerlijke koffie gedronken en bijtijds weer terug naar de tent gegaan.

Vanmorgen ontdekt dat je je flink moet haasten als je in een half uur alles moet afbreken en inpakken, maar dat het wel mogelijk is. We halen de bus van negen uur dan ook en gaan eerst ontbijten in een cafeetje.
Vervolgens heel lang opzoek geweest naar een toeristinformatie om onze bagage proberen te ''dumpen''. Op het station lukte dat niet, want sinds 11 september is men erg bang voor aanslagen. Ten lange leste  geven we het zoeken maar op en lopen met rugzak door het centrum, in de supermarkt en over de markt.
Zo rond één uur gaan we naar het station waar we nog wat eten en met de TGV van half twee naar Parijs gaan. De tijd doodden we met eten, drinken en slapen. In zo'n drie uur, en dat is echt heel snel, zijn we daar. Opvallend trouwens hoe stil zo'n TGV is. In Parijs nemen we de metro naar het andere station en de rest van de ruim twee uur brengen we door met koffie drinken, de net aangeschafte krant lezen en wachten.
Al lezend en etend (maar niet van de kaas die we gekocht hadden, want die stonk zo dat toen ik de coupe binnenkwam (en de kaas verpakt in m'n rugzak zat) mensen hun neus al ophaalden) arriveerden we om iets over tien op Rotterdam. Na nog een klein stukje met de tram, altijd leuk de Erasmusbrug in het donker over, waren we weer lekker thuis.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.