Wandelen op sneeuwschoenen in Finland

Inleiding:

In het vroege voorjaar reisden David en Jan naar Finland om daar ruim een week op sneeuwschoenen te gaan wandelen. Zelden heeft het zoveel moeite gekost om een reis te regelen en boeken als deze. In eerste instantie leek er geen vuiltje aan de lucht: Jan wilde de marathon van Rotterdam weer eens lopen (maar heeft dit door een blessure uiteindelijk op het laatste moment toch niet kunnen doen) en een paar dagen later wilden we in Noord-Scandinavië een weekje gaan sneeuwschoenwandelen. Dat bleek veel meer voeten in aarde te hebben dan gedacht. De hutten in Zweden bleken precies die week gesloten, een route in Noorwegen waarbij we elke nacht in een hut konden slapen was niet te vinden en in Finland bleek het juist in die week hoogseizoen te zijn, waardoor de te reserveren hutten vol zouden zijn. Uiteindelijk besloten we dan toch maar voor die laatste optie te kiezen en de tent mee te nemen. In geval van nood of heel slecht weer kun je sowieso altijd in een hut slapen (desnoods op je matje in de keuken of zo) en waarschijnlijk is er sowieso de optie om, behalve het slapen, binnen te kunnen zitten. Het gebied waar we uiteindelijk terecht kwamen was het gebied waar David en Jan jaren geleden al eens een tocht op langlaufski’s en pulka’s hadden gemaakt.
Grootste tegenvaller was echter het feit dat Sven op het laatste moment niet mee kon: hij had verreweg het grootste gedeelte van de voorbereidingen voor z’n rekening genomen, maar een paar dagen voor vertrek kneusde hij z’n teen en schouder zo ernstig dat sneeuwschoenwandelen onmogelijk was. Balen!
Enfin, ondanks alles hebben David en Jan uiteindelijk een heerlijke vakantie gehad!. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze uiteindelijk toch gewoon alle nachten in een hut konden slapen.

Dag 1

(woensdag 17 april 2024)

Een bijzondere dag dus: na heel veel voorbereidingen en tegenslagen dan toch eindelijk naar Noorwegen vandaag. (Je leest het goed: we vliegen op Noorwegen, maar sneeuwschoenwandelen doen we in Finland, net over de Noorse grens). Gelukkig gaat alles verder wel goed vandaag: ik vertrek iets na zevenen en vijf kwartier later check ik samen met David in op Schiphol, drinken een kop koffie en vliegen naar Oslo. Daar tijd om te lunchen en dan de vlucht naar Tromso. Daar komt de bagage gewoon aan en halen we onze huurauto op om naar ons hotel te rijden.

Onze huurauto.

Bussen naar het startpunt van onze wandeling bleken niet te rijden deze week (het is een soort interbellum tussen het winter- en zomerseizoen deze weken) en de combinatie van bus en taxi bleek een stuk duurder dan nu, in het laagseizoen, een auto te huren.
Spullen gedumpt op de kamer en eerst naar het hardrockcafé om lekker te eten en drinken. De muziek is (natuurlijk) meer dan prima en de drankjes smaken er ook goed, dus blijven we wat langer zitten. Buiten is het koud, maar veel langer licht dan verwacht: als we om een uur of negen naar ons hotel gaan om te herpakken en douchen is het nog steeds niet donker. Een meevaller. We gaan vroeg slapen.

Dag 2

(donderdag 18 april 2024)

Regelmatig wakker geworden en al voor zessen is het licht, maar tot een uur of zeven blijven we in bed liggen. Dan naar de supermarkt voor broodjes en koffie en als we dat op is rijden we al snel de parkeergarage uit. Bij de eerste benzinepomp vullen we de flessen voor de brander en rijden dan in zo’n tweeëneenhalf uur naar Kilpisjärvi, net over de Finse grens. Daar nog een laatste kop koffie in een hotel gedronken en dan, nog voor twaalf uur (Noorse tijd, in Finland is het een uur later) de sneeuwschoenen onder en de rugzakken op. Einddoel vandaag is de hut bij Saarijärvi. De rugzakken zijn zwaar (zo’n 25 kilo per stuk gok ik), maar het is natuurlijk weer geweldig om te wandelen! Zo’n 18 jaar geleden liepen we min of meer dezelfde route, maar veel herkennen doen we niet. Sowieso is dat in sneeuw erg lastig. De weersomstandigheden voor winterwandelen zijn prima: er staat een beetje wind en af en toe schijnt de zon. Het vriest een paar graden, maar uit de wind voelt het wat warmer.
We volgen in eerste instantie een sneeuwscooterspoor en zien de hele dag ook regelmatig sneeuwscooters rijden, maar af en toe, en dat begint al bij de parkeerplaats bij de start, zien we andere wandelaars. De meeste op ski’s en al dan niet met een pulka.

Pauze op de rugzak.

Na een uurtje lopen houden we een pauze op de rugzak. Donsjas aan en met heet water uit de thermosfles oploskoffie en cup-a-soup maken. Ook lekker: in de thermosfles zit een (rechte) rookworst. Verder nog wat hartkeks eten, maar alles bij elkaar zullen we vandaag waarschijnlijk meer calorieën verbranden dan binnen krijgen.

David in actie.

Vrij snel daarna verlaten we de met kruisen gemarkeerde route om richting noord te gaan. Om half vier zijn we bij de hut. Er staan inmiddels meerdere hutten en één daarvan kun je niet reserveren en je mag er alleen slapen als je te voet of op de ski’s of met de fiets bent. Een prima plek voor ons dus! De hut is gratis, voorzien van bedden, een keukentje met gasstel en een houtkachel met onbeperkt hout. Later horen we dat er verspreid door Finland honderden van dergelijke onbemande hutten staan en ze worden gezien als cultureel erfgoed. We hebben onze tent meegenomen, maar het zou zo maar kunnen dat we die niet gebruiken deze reis. In de hut is het redelijk druk en er wordt ook veel gekookt, dus koud is het niet. Buiten overigens wel: als ik later water uit een riviertje verderop ga halen bevries ik bijna voor m’n gevoel.
De rest van de middag en avond is het eten, drinken, kletsen, nog meer drinken om uiteindelijk met een blikje meegesjouwde whiskey-cola en samen een halve zak borrelnoten te eindigen en vrij vroeg de slaapzak in te duiken.
Hoewel er in totaal maar negen mensen in het hut slapen wordt er gesnurkt voor twintig. Echt lekker slaap ik dus niet.

Dag 3

(vrijdag 19 april 2024)

Omdat we behalve wandelen niks anders in Finland doen heb ik mijn horloge op de Noorse tijd laten staan en zijn we om half zeven op. Zo’n beetje iedereen staat op rond deze tijd en hoewel er maar twee gaspitjes zijn (onze brander lijkt ook al voor niks mee) zijn er nauwelijks opstoppingen. Veel mensen lijken geen thermosfles voor onderweg te vullen en ontbijten met koude drankjes of uit de thermosfles van gisteren lijkt het. Wij zijn ‘’kampioen water koken’’. Veel thee en oploskoffie, een warm ontbijt en een thermosfles met kokend water voor onderweg. Dan alles inpakken, de sneeuwschoenen aan, de rugzakken op en lopen maar.
Strakblauwe lucht en wind in de rug. Best vreemd: zuidenwind. We starten met een lange, niet al te steile klim. De softshell gaat al snel uit en we lopen alleen in fleece. Na een uurtje gaat de softshell overigens weer aan. We lopen dan over een hoogvlakte en gaan later zelfs dalen.

Het eerste stuk vandaag gaat over een breed ‘’pad’’.

In eerste instantie volgen we een breed sneeuwscooterspoor, maar gelukkig slaan we op een gegeven moment rechtsaf en volgen het spoor van een enkele skiër. Zowel sneeuwscooters als skiërs met pulka zien we regelmatig vandaag: het is een populair gebied om dit te doen.
Binnen drie uur zijn we bij een hut. Tijd voor een lange pauze. De thermosflessen gaan leeg en weer vol. Er zijn meer mensen, maar niemand blijft slapen.
We volgen een wat breder spoor naar de volgende hut, Meekonjärvi, zo’n tien kilometer verderop. Dagafstanden van 18-20 kilometer per dag zijn meer dan goed haalbaar blijkt. Om ons heen wat heuvels, maar niet heel veel hoogtemeters. Soms lopen we over een meer, maar als we dat niet op de kaart zouden zien zouden we het niet geweten hebben.

Zelf een pad sporen is leuker.

Ook hier een hut, maar wel wat kleiner. We lijken met z’n drieën te zijn vannacht. We leggen de slaapzakken neer, zetten koffie en eten spagheteria. Inmiddels arriveren er nog drie mannen, waardoor we met z’n zessen zullen slapen. Vrij krap, maar te doen. We kletsen wat, drinken nog wat warme dranken en na een laatste beetje whisky en borrelnoten is het al snel tijd om tanden te poetsen en de slaapzak in te duiken. Koud is het niet, ondanks dat de kachel niet echt aan geweest is.

Dag 4

(zaterdag 20 april 2024)

Opnieuw last van een snurker, maar toch redelijk geslapen. Sneeuwschoenwandelen kost nu eenmaal veel energie: het is fysiek, zeker met een grote rugzak, een erg zware sport. Gelukkig wordt de rugzak elke dag, door het eten wat eruit gaat, een kleine kilo lichter. Thee, koffie en warme ontbijtjes en dan weer op pad. Het is nog vroeg (half negen Noorse tijd gok ik) en erg koud buiten. Geen wind, wel zon, dus een kou die erg aangenaam is.

Heel soms is het water niet bevroren.

We volgen soms de ‘’snelweg’’, maar een groot deel van de dag maken we ons eigen pad. Dat loopt toch leuker. Veel kilometers over de hoogvlakte, maar zeker niet altijd vlak. Om ons heen wat hogere heuvels, waaronder de Halti, de hoogste berg van Finland op de Noorse grens.
Naar de ‘’lunchhut’’ lopen we eerst een stukje verkeerd: we blijken naar een boerderij gelopen te zijn. Volgende keer toch wat beter op de kaart letten! We zijn inmiddels best toe aan een lange pauze en dat is wel het voordeel van de wildernishutten: je kunt lekker binnen zitten en eventueel zelfs de houtkachel aansteken.

Prachtig wandelen hier!

Na de lunch is het vooral langzaam omhoog. Ook nu weer veel ons eigen pad volgen. Soms klinkt de sneeuw opeens alsof er onverwacht een trein onder ons door rijdt. Toch een beetje een spannend geluid, maar we doen geen gevaarlijke of onverantwoordelijke dingen: er liggen meters sneeuw en ijs en we lopen niet over een bergkam of in ‘’lawinezones’’ of zo. Ook leuk: we spotten een stel sneeuwhoenders van dichtbij.

Sneeuwhoenders.

Al voor vieren zijn bij de hut Halti. Er zijn nog twee mannen en waarschijnlijk blijft het daarbij: de hut is eigenlijk maar van één kant bereikbaar en wordt vooral gebruikt door de mensen die hiervandaan heen en weer naar de top gaan. Het is een ruime hut en zoals vrijwel altijd ook hier een houtkachel en gaskooktoestel. Er staat overigens ook nog een oudere hut, en daarin overnacht een vrouw die met de hondenslee is.
Een middag en avond zoals alle andere hier. Veel drinken en eten, kletsen en tenslotte eindigen met een beetje whisky en borrelnoten en vroeg gaan slapen.

Dag 5

(zondag 21 april 2024)

Alweer een strakblauwe lucht. Het heeft zo’n 18 graden gevroren. Goed winterweer dus! We besluiten om eerst te ontbijten en dan zonder bagage naar de top van de Halti te lopen. Dankzij de sneeuwschoenen kunnen we onze eigen route lopen, in plaats van over de ‘’brede weg’’. Ook kunnen we een stuk steiler, en daardoor korter, lopen dan de mensen die de route op ski’s doen. Het is overigens erg stil: we zien, zeker de eerste uren, nauwelijks andere mensen. De route gaat vrij steil omhoog en binnen een uur staan we op de top.

Bovenop de Halti.

Het is er guur en er trekt wat bewolking op. Snel maken we een paar foto’s en gaan dan terug naar beneden. Ook op de top hebben de mobiele telefoons nauwelijks/geen bereik, dus een selfie naar huis sturen lukt niet. Naar beneden gaat natuurlijk sneller dan omhoog en al snel is het ook niet guur meer.
Terug bij de hut eten en drinken (de thermosflessen waren al gevuld) en dan pakken we alles weer in en lopen terug richting Pithsusjärvi. Net als gisteren onze lunchplek. Omdat we nu naar beneden lopen kunnen we de hoofdroute helemaal negeren en onze eigen route maken. Nog leuker!

Op sommige plekken lijken we alleen op de wereld.

Bij de lunchplek arriveren ook een paar vrouwen op een fatbike. Bizar. Wordt dit de nieuwste wintersport? Wij houden het maar gewoon bij sneeuwschoenwandelen. Dit als misschien wel de enigen in dit gebied op dit moment. Vrijwel iedereen is op ski’s, maar later blijkt dat de gemiddelde snelheid, bijna vier kilometer per uur, nauwelijks verschilt.
Omdat we wat meer lopen op een dag dan verwacht lijken we wat tijd over te houden en besluiten daarom onze route aan te passen en vandaag een ‘’zijtripje’’ naar Urtashotelli te maken. Een kleine en erg primitieve hut blijkt later.
De route er naartoe is eerst min of meer parallel langs een sneeuwscooterpad en het laatste stuk alleen maar struinen. Goed kaartlezen en op hoogte blijven brengen ons bij het eindpunt. De route zo mooi als maar mogelijk is. Wat een feest! Wat een hoogtepunt!

In dit hutje slapen we vannacht.

In de buurt van het kleine hutje is geen water te vinden en is ook geen gasstel aanwezig, dus wordt het sneeuw smelten op onze eigen brander. Kost veel tijd, maar die hebben we voldoende, net als benzine voor de brander. Alles bij elkaar is dit eigenlijk de leukste overnachting van deze reis. Weliswaar is het hutje klein en primitief (ik rol bijna van de smalle bank met m’n matje) en moeten we het hout van de kachel eerst met een botte zaag doormidden zagen en staat de hut eerst blauw van de rook, maar alles bij elkaar is het een topavond. Komt zeker ook omdat er geen andere mensen komen. Alleen onze zelfbeheersing zorgt ervoor dat we ons redelijk beperken tot ons dagrantsoen whisky en het daardoor niet heel laat maken.

Dag 6

(maandag 22 april 2024)

Natuurlijk weer vroeg op. De weersvoorspellingen voor vandaag geven een hoop wind op, maar zeker tot de lunch valt het erg mee. Wel weer een blauwe lucht en veel zon vandaag.

Sneeuwsmelten voor vertrek.

Sneeuwsmelten om de thermosflessen te vullen gaat redelijk snel, omdat we ze gisteravond al gevuld hadden, zodat we een snelle start kunnen maken. Na het ontbijt en de nodige koffie en thee stappen we naar buiten. De vrouw met de hondenslee die we eerder hebben gezien komt er net aan en later zullen we nog wat uitgebreider met haar praten. De route tot de lunch in Meekonjärvi, de plek waar we eerder overnacht hebben, loopt vrijwel vlak en wordt vaker gebruikt dan verwacht. Gelukkig kunnen we toch nog het grootste deel van de route iets anders lopen en zelf sporen.
Na een lange lunchpauze gaan we verder richting oost. Einddoel voor vandaag is Jogasjärvi. Zou järvi soms hut betekenen? Ook hier een route of de optie zelf een route te creëren. Natuurlijk wordt het het laatste. Nadeel is wel dat David op een aantal plekken tot over z’n knieën wegzakt, wat het lopen erg zwaar maakt. Omdat ik wat lichter ben zak ik zelf nauwelijks weg. De route gaat over meren en door ‘’berkenbosjes’’ met nauwelijks hoogtemeters. Tussen de berkenstruikjes opvallend veel poep van roofdiertjes, waarschijnlijk vossen.

We lopen hier tussen berkenstuikjes.

Vroeg in de middag bereiken we de hut. Misschien nog wel wat kleiner dan gisteren, maar toch wat ruimer lijkt het. Hier geen houtkachel, maar een open haard. Ook goed! We installeren ons, steken de haard aan met één lucifer (berkenschors brandt écht goed!) en dan maar weer veel eten en drinken.

In de hut brandt al snel de openhaard.

Later in de middag komt er een stel van ongeveer onze leeftijd bij, die besluiten in hun tent te gaan slapen (met z’n vieren in deze hut slapen is ook wel heel erg krap), maar blijven we de hele avond verder in de hut bij de kachel zitten. Leuke gesprekken. De vrouw komt heel vaak in Nederland, omdat haar zus met twee kleine kinderen daar woont en de man heeft Groenland zowel oost-west als noord-zuid overgestoken. Dan zijn wij toch maar watjes?! Ondanks de leuke gesprekken maken we het toch weer niet laat.

Dag 7

(dinsdag 23 april 2024)

Half acht lokale tijd staan we op. Het is dan nog helder en zonnig, maar al snel wordt het bewolkter en mistiger. Een groot deel van de dag zien we dan ook vrijwel niks, behalve wit en, na de pauze, de stokken van de gemarkeerde route.
Als we voldoende gegeten en gedronken hebben en de thermosflessen weer vol zitten hijsen we de rugzakken op en gaan weer wandelen. De rugzakken zijn inmiddels een stuk lichter dan de eerste dag. Om te voorkomen dat we/David weer zo diep in de sneeuw wegzakt lopen we over het meer in plaats van tussen de struikjes. Eventuele sporen van voorgangers zijn door de weersomstandigheden nauwelijks zichtbaar en ook diepte zie je nipt. Toch lopen we een hoog tempo en zo komt het dat we een zeer vroege lunch, voor de derde keer deze reis in Meekonjärvi, hebben.

De vrouw met de hondenslee in actie.

Ook nu is daar weer een ‘’bekende’’. Toch grappig: met elkaar vorm je in dit gebied een soort community, waarbij sommige mensen bij iedereen bekend zijn ook al heb je ze zelf misschien nog niet ontmoet (bijvoorbeeld de fietsers, maar ook deze twee Nederlanders op sneeuwschoenen), , terwijl anderen (er zijn bijvoorbeeld meerdere duo’s op ski’s en met pulka bijvoorbeeld) wat minder bekend zijn. Onze dagafstand, zo’n 18-20 kilometer, en ook onze gemiddelde snelheid van tegen de vier kilometer per uur wijken niet heel erg af van wat de meeste mensen afleggen. Per uur lopen we zelfs wat harder dan de meeste skiërs lijkt het, maar de mensen met hondenslee zijn nog een stuk sneller. De mensen op sneeuwscooters vormen overigens een aparte groep en behalve een hand opsteken als je elkaar onderweg passeert is er eigenlijk geen contact. Komt misschien ook wel omdat zij niet in de hutten mogen slapen.

Pauze.

Na de lange pauze lopen we richting Kuonjarjoki, ons einddoel voor vandaag. Van de route zien we niet veel, behalve de palen langs de kant van het sneeuwscooterspoor. Verder zien we alleen maar wit. De heuvels om ons heen zijn onzichtbaar. Een paar dagen geleden liepen we hier ook, weliswaar de andere kant op, maar vanzelfsprekend herkennen we niks. Enig voordeel is dat de ‘’snelweg’’ nu ook niet te zien is. De wind is gelukkig gedraaid, zodat we hem in onze rug houden en verder valt er een enkel motspatje sneeuw. Guur weer. We lopen dan ook hard door en zijn halverwege de middag in de hut.

Met dit weer zijn alleen de palen te onderscheiden in het landschap.

Al snel de eerste warme drankjes en een brandende kachel. Langzamerhand komen er wat meer mensen in de hut en uiteindelijk zullen we er met acht mensen overnachten. Met dit weer lijken er weinig mensen de behoefte te hebben om hun tent op te zetten. Verder is het toch vooral wachten tot het tijd is om naar bed te gaan en tussendoor het nodige eten en drinken. Je verbrandt hoe dan ook veel energie hier.

Dag 8

(woensdag 24 april 2024)

Redelijk lang geslapen en pas rond een uur of half acht staan we op. Dan nog zijn we de eersten en ook de eersten die vertrekken. Het lijkt erop dat veel mensen, waaronder wij, een korte dag zullen hebben en we veel mensen vanavond weer zullen zien in Saarijärvi; de hut waar we ook de eerste nacht overnacht hebben. Vandaag nemen we de winterroute (de ‘’snelweg’’), maar omdat het een paar centimeter gesneeuwd heeft vannacht lijkt de sneeuw bijna maagdelijk. We nemen deze route omdat die gemarkeerd met palen is en er verder toch niets te zien valt met dit weer. Het weer is namelijk net zo wit en bewolkt als gistermiddag. Behalve de palen zie je letterlijk helemaal niets anders dan een wit vlak.

Niet de meest kleurrijke wandeldag vandaag.

Geen idee of en hoe hoog de heuvels om ons heen zijn (behalve als je op de kaart kijkt natuurlijk). Een beetje saai eerlijk gezegd.
Rond lunchtijd arriveren we bij de hut. David heeft last van z’n knie en daarom besluiten we sowieso hier te blijven vannacht. We hebben eerder nog even overwogen door te lopen naar Saana, mits het weer nog wat verder zou opklaren, maar daar zien we nu zeker vanaf. Het zicht wordt later op de dag overigens wel iets beter, maar niet zo veel dat we een beetje spijt krijgen van ons besluit.
En zo begint een best lange middag en avond, die bestaan uit drinken, wachten, kletsen, eten en dit een aantal keer in willekeurige volgorde. Behalve de vrouw met de husky’s en het stel waar we al twee dagen mee in één hut hebben geslapen (eigenlijk één, want ze sliepen de eerste nacht immers in hun tent), zijn er nog drie mannen, waarvan één duo met een zeventigjarige (!) man. Zijn maat is iets jonger en spreekt heel goed Engels, iets wat hier zeker niet gangbaar is lijkt het. Van hen krijgen we nog een beetje strohrum aangeboden, iets wat best bijzonder is, want vanzelfsprekend is iedereen hier volkomen zelfvoorzienend.
Bij gebrek aan andere opties gaan we maar weer vroeg naar bed.

Dag 9

(donderdag 25 april 2024)

Slecht geslapen. David snurkt en nadat ik gisteravond onderuit ben gegaan toen ik buiten naar het toilet liep heb ik over mijn hele lichaam spierpijn. Het is niet anders.

De eerste opklaringen worden al snel zichtbaar.

We staan vroeg op en als we een uurtje later vertrekken is het nog vrij grijs, maar toch besluiten we de oude en ongemarkeerde route te lopen. Deze gaat een heel klein stukje door Noorwegen en vanwege Corona, toen niemand de grens over mocht, is de route een aantal jaar geleden omgelegd. Ons besluit is een goed besluit! Al snel trekt de lucht steeds meer open en uiteindelijk wordt tie zelfs strakblauw.

Lekker zelf sporen.

En weinig dingen zijn zo gaaf als door maagdelijke sneeuw op sneeuwschoenen je eigen route sporen! Een cadeautje deze laatste wandeldag!
Zo’n twaalf kilometer is eigenlijk net te ver om zonder pauze in één keer door te lopen, dus een half uurtje voor ons eindpunt houden we een korte pauze op onze rugzak voor een kop oploskoffie en de laatste rookworst.

De laatste dag is echt een cadeautje!

Dan nog een klein stukje voor we op de veel belopen hoofdroute richting parkeerplaats komen. Daar aangekomen blijkt onze huurauto er (natuurlijk) nog te staan en al snel is alles ingeladen en rijden we naar een hotel in de buurt voor koffie mét. Lekker hoor!
Dan nog ruim twee uur rijden naar Tromso, met een tussenstop voor wat souvenirs. Een mooie autorit langs blauwe zeearmen en besneeuwde bergen en daarboven een strakblauwe lucht en zonnetje.
Bij ons hotel checken we in, gaan eerst een broodje eten en dan uitpakken en douchen. Aansluitend lopen we het centrum in om nog wat meer cadeautjes voor thuis te kopen, drinken een biertje in de plaatselijke brouwerijpub en gaan dan weer eten bij het hardrockcafé. Smaakt toch iets minder lekker dan vorige week, maar de muziek is nog net zo goed en de cocktails net zo lekker.

Tijd voor een lokaal biertje.

Toch maken we het niet heel laat en liggen weer vroeg in bed.

Dag 10

(vrijdag 26 april 2024)

Vroeg in bed is ook vroeg op. Jammer, want eigenlijk betekent dat ook langer wachten vandaag. We ontbijten in een koffietentje vlakbij het hotel en besluiten dan om naar de luchthaven te gaan. De winkels in de stad zijn toch nog niet open en eigenlijk hebben we de meeste al gisteren gezien.
We leveren de auto in, checken in en dan vooral maar wachten tot we kunnen boarden. Koffie drinken en lunchen met een prima hamburger en biertje helpen de tijd doden.
Twee rustige vluchten en een korte overstap op Oslo brengen ons op Schiphol. Daar een half uurtje wachten op de bagage (zucht…). Extra jammer dat dan ook nog de trein op Schiphol een technisch probleempje (de woorden van de conducteur) heeft, waardoor ik pas tegen negen uur thuis ben. Maar goed, dat was dan eigenlijk ook het enige smetje op deze reisdag. Fijn om weer thuis te zijn!
David bedankt! Ondanks dat Sven jammer genoeg op het laatste moment niet mee kon gaan kunnen we terugkijken op een fantastische vakantie!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.