Langlaufen met tent en slee in Finland

Inleiding:

In het voorjaar van 2006 ging een langgekoesterde wens van Jan in vervulling. Met tent en rugzak (die op een slee lag) ruim een week langlaufen. Samen met Dave boekte hij een georganiseerde reis bij Nortrek en met een groep van in totaal 7 personen reisden ze naar Finland.
Hieronder het verslag van deze toch wel avontuurlijke reis.

Na een HIT gelijk op vakantie heeft minimaal één nadeel: je moet nóg vroeger op om je rugzak in te pakken. En omdat het de eerste keer is dat ik ga langlaufen (met tent en slee) is het helemaal lastig om te weten wat mee te nemen. Dave en ik gaan georganiseerd, dus een paklijst is gelukkig opgestuurd.
De trein van negen uur en om kwart voor tien zijn al onze tochtgenoten op Schiphol aanwezig. Alleen de gids is er nog niet: die staat in de file. Net op tijd arriveert Robert Jan. Inchecken; veel overgewicht: met 6 personen 20 tassen. Direct instappen. Althans: dat hopen we, want het vliegtuig is overboekt en één van ons schijnt niet mee te kunnen. Alles komt goed en gelukkig mag de hele groep toch mee.
In Helsinki direct overstappen op een toestel naar Kittila. Ook hier zijn wat problemen met de tickets, maar het vliegtuig zit maar halfvol, dus ook nu komt alles goed. Met bijna een half uur vertraging vertrekken we. Er wordt omgeroepen dat er 20 stuks bagage uit Amsterdam ontbreekt. Het zal toch niet.... En ja hoor: bij aankomst blijken de grote stukken van ons inderdaad niet gearriveerd te zijn. Balen.
Op de luchthaven voegt ook groepslid 7 zich bij ons en in ruim 3 uur rijden we met een minibusje naar ons hotel. Het is half tien als we arriveren en we blijken in luxe appartementen te slapen.
Eten in het hotel. Smaakt redelijk en hoewel het natuurlijk nog een beetje aftasten is, lijkt de groep een hele leuke te zijn. Drie vrouwen en vier mannen (waar onder de gids) die allemaal redelijk veel, of meer, reiservaring hebben.
Een band speelt ''Finse Frans Bauermuziek'', dus na het eten snel terug naar ons appartement. Het is middernacht, niet echt donker en slechts een paar graden onder nul. 

Half negen ontbijt en verder vooral wachten. Spullen herpakken; ik laat vrijwel niets achter. Uitleg over hoe alles werkt, benzine tanken voor de branders en maar wachten. Pas over zessen arriveren de laatste spullen. Snel eten koken en eindelijk weg. We staan allemaal te trappelen om te beginnen met de tocht. De laatste dingen op de pulka (de slee) laden en de ski's onderbinden. De eerste meters vallen niet eens tegen. Omdat het voor mij de eerste keer is dat ik langlauf moet ik nog flink werken aan m'n techniek, maar vallen doe ik niet. Scheelt ook dat dat haast niet kan met zo'n slee achter je. 

Zo snel mogelijk wegwezen!

Klimmen is zwaarder; bij dalen wil de slee sneller dan jij. De temperatuur is aangenaam. Een T-shirt en een vest en nog zweten. Alles is wit en kaal. Pas tegen tienen zetten we de tenten op. Oranje in het wit. Nog even wennen aan en het uitvinden van hoe alles werkt en ritme krijgen. Gelukkig dat het niet hard vriest, waardoor het niet erg is dat nog niet alles even gesmeerd loopt. Buiten koffie drinken en dagboek schrijven; wat een feest! Het lange wachten van vandaag is direct vergeten. Tot rond middernacht zitten we buiten. Een slokje whisky en dan is het donker.

Niet echt goed geslapen: om de twee uur moest ik naar het toilet. Vreemd, want zoveel had ik niet gedronken. De kou valt gelukkig mee. De fleecezak (voor in mijn slaapzak) die ik van Nancy heb geleend gebruik ik niet eens.
Half acht opstaan. Inpakken en sneeuw smelten. Dit kost heel veel tijd en benzine. Zo komt het dat we pas om tien uur weer op de lange latten staan. Ontbijt met een mix van brinta, havermout, cruesli, melkpoeder, zoetstof en water. Smaakt veel lekkerder dan het klinkt. Gezien de te verrichten inspanningen kan het geen kwaad goed te eten.
Met zeven personen en vijf pulkas gaan we weer verder de witte wereld in. Op de foto's komt het vast niet altijd over, maar de nuances in het landschap maken het elke zweetdruppel waard. Als je in beweging bent is het warm, maar zodra we even stoppen koelt het hard af. Het is vrij bewolkt, maar een zonnebril is onontbeerlijk. Ik was de mijne overigens vergeten en omdat de oranje glazen van een skibril niet echt ideaal zijn om ruim een week te dragen heb ik gisteren maar een nieuwe zonnebril gekocht. Blij dat gedaan te hebben!

Even overleggen waar we heen gaan.

We gaan vrijwel onafgebroken door tot we om een uur of twee een hut bereiken. Gelukkig, want ik heb last van m'n scheenbenen en kramp in m'n kuiten van de skischoenen. In de onbemensde hut een lange pauze. Kachel aan en water koken. Veel thee, oploskoffie en soep drinken. Hartkeks met smeerkaas zijn ook lekker.
Nog een paar uurtjes verder langlaufen. De achterstand van gisteren is volgens Robert Jan meer dan goed gemaakt. Ik geloof hem direct, want het tempo is volgens mij zeer hoog. Sterker nog: door mijn gebrek aan techniek moet ik het van mijn kracht en conditie hebben en bij het dalen hou ik de rest van de groep amper bij.
Vlak voor een pittige klim besluiten we te stoppen. Het is bijna zes uur en mooi geweest voor vandaag. Tenten opzetten, ski's als haringen laten functioneren, een kuil graven voor de brander en lekker relaxen. Een dag om niet snel te vergeten!
Spaghetaria met smac en voor de twee vegetariërs buitensportvoedsel. Ik weet direct weer waarom wij dat nooit eten. 
Na de nodige kopjes thee, koffie en chocolademelk (vanzelfsprekend ook in poedervorm) gaan we om een uur of negen de tent in. Lekker liggen en na Marillion op de koptelefoon (die als ''box'' is gebruikt) van Sjouke te hebben gehoord (het blijkt dat alle mannelijke tochtgenoten groot fan van Marillion zijn) gaan we om een uur of tien slapen.

Half acht op. Als de tent opengaat een strakblauwe lucht. De hele dag blijft dat zo. Nog meer foto's maken dan gisteren. 's Avonds pomp ik er 178 over naar de iPod. Ze zullen vast niet allemaal even mooi zijn, maar dat er mooie plaatjes tussen zullen zitten kan niet missen.
Pas na zo'n drie uur kunnen we op stap. Afbreken en inpakken is weer zo gebeurd, maar sneeuw smelten kost nu eenmaal veel tijd. Eerst hebben we heel veel water nodig voor het ontbijt en dan nog voor onderweg. We willen zó graag weer verder dat we de thermoskannen met warm in plaats van met kokend water vullen.
Eerst de klim. De pulka trekt flink, maar ik klim liever dan dat ik daal. Weliswaar gaat mijn techniek vooruit, maar een echte langlaufer zal ik wel nooit worden. Bovenop skiën we tussen de heuvels door. Een witte wereld en een blauwe lucht. Sneeuwblind is iets dat je je hier goed kunt voorstellen.

De pulka van dichtbij.

Het tempo ligt ook nu weer best hoog. Als je even achterblijft om foto's te maken haal je de koplopers haast niet meer in. En dat Dave daarbij zit zal wel niemand verbazen, maar ook Kitty loopt de hele dag voorop. Met Gonny gaat het helaas een stuk minder goed. Zij heeft erg last van haar voeten en loopt het grootste gedeelte van de dag op sneeuwschoenen (''tennisrackets'', maar dan in een moderne uitvoering). Als ik 's avonds m'n schoenen uitdoe voel ik m'n voeten en vooral mijn scheenbenen ook, maar gelukkig niet zo erg als Gonny.
Lunchen met hartkeks en veel vocht. Al snel gaan we weer verder met alleen een fleecevest aan. Aan het einde een lange afdaling en onderaan een hut. Daar gaan we de tenten opzetten en als die staan lekker de hut in en de schoenen uit, de houtkachel aan en lekker relaxen. Weer veel drinken; je verliest veel vocht op een dag als deze. Als avondeten nasi met de nodige extras. Lekker napraten over de dag van vandaag. De sneeuwhoenderen die we gezien hebben komen ook weer ter sprake. Verder veel drinken en stoere verhalen vertellen. Nog een toetje voor we naar bed gaan. Saroma kloppen en laten bevriezen werkt prima en de bananensmaak met hagelslag en kokos is een lekkere combinatie. Omdat we lekker warm en binnen zitten maken we het laat en pas om een uur of twaalf gaan we slapen.

Zeven uur op. Alles inpakken, veel water in de hut koken, stevig ontbijten (tip: roer geen hagelslag door het eerder genoemde ontbijtmengsel) en weer langlaufen. Het eerste stuk neem ik de rugzak, maar Irene heeft net zo lief de rugzak als de pulka terwijl ik liever met de pulka loop. Dat is wel zwaarder, maar ook iets stabieler. En eerlijk is eerlijk: ik vind het ook ''echter'' dan met de rugzak.
Gonny heeft heel erg last van haar voeten en na eerst een stukje op de slee te hebben gezeten maakt Robert Jan een soort schoenen van drie paar sokken en een stel gamachsen en kan ze weer verder lopen. Zeker omdat we vrijwel de hele dag een sneeuwscooterspoor volgen gaat het prima.

Op het sneeuwscooterspoor.

Opvallend trouwens hoeveel andere wandelaars we tegenkomen. Je denkt iets unieks te doen, maar dat is dus echt niet zo. Gisteravond ontmoeten we zelfs een Noor die drie maanden geleden in Zuid-Noorwegen begonnen is en over een paar weken op de Noordkaap hoopt te staan. En wij maar denken dat wij bikkels zijn....
Een pauze met veel oploskoffie en chocolademelk bij een soort vakantiewoning en verder een flinke klim. De groep heeft een zeer hoog tempo en er is niemand die het niet kan bijhouden. Om een uur of drie zijn we bij een rendierenverzamelplaats en daar stoppen we. Net daarvoor zien we een snelstromende beek onder de sneeuw. 
Lekker snacken. Vooral de gesponsorde droge worsten van slager Jonker uit Est smaken erg lekker! Ook nu weer veel drinken. Tenten opzetten in harde wind, hoewel die wel weer iets afneemt. Ook de zon komt weer terug. Vanmorgen was het echt knalblauwe lucht en ging het vest zelfs open, maar later koelde het flink af. Kwam vooral door de wind.

Zelden zo'n mooie halo gezien.

Na de spaghetaria bolognese is het tijd om de slaapzak in te gaan. Even fantastic place van Marillion luisteren; dat nummer zit de hele dag al in m'n hoofd. 

Slecht geslapen. Gisterennacht was het zo rond de min 15, maar niet koud voor het gevoel. Deze nacht was het maar enkele graden onder nul met harde wind en wat sneeuw. Een stuk minder aangenaam, maar het geeft wel leuke plaatjes zo'n halfingesneeuwde tent. Het weer is van dien aard dat we de Halti vandaag niet gaan beklimmen. Jammer, maar het is niet anders. 

's morgens zijn de pulkas vrijwel helemaal verdwenen onder de sneeuw

We gaan weer terug naar de hut van gisteren. Alles is echter wit en daardoor ziet alles er anders uit. Gevolg is dat we verkeerd skiën en ''vast'' komen te zitten bij een kloof. Na de foto's maken maar weer omkeren en via een andere route terug. GPS bewijst zijn waarde. Wind tegen dus veel kleding aan.
Een korte stop en verder maar weer. Vooral dalen, maar meestal niet zo steil dat je alleen maar hoeft te glijden. Meestal moet je de stokken en de ski's ook voortbewegen. De lange dag wordt een korte dag: om half drie zijn we al bij de hut. Ook nu weer heel veel drinken. De oploskoffie gaat erg hard, vandaar dat zelfs ik veel thee drink. Als we alle voorraden bij elkaar zetten blijken we nog wel veel cappuccino te hebben.
Af en toe bezoekers in de hut; zelfs één met een hondenslee. Ik heb niets met honden, maar dit is toch wel heel erg leuk om te zien. Lieve beesten.
Spaghetaria el pesto op het menu. Wij vinden die niet lekker en hebben gelukkig zelf ook een paar pakken bolognese meegenomen. Het is een lange dag in de hut, maar zelfs de zin om de tent op te zetten ontbreekt. Er slapen nog twee andere mensen in de hut dus moet er toch nog een tent worden opgezet. Tussen Sjouke en Kitty ingeklemd poog ik in de hut nog wat te slapen. Ook deze nacht slaap ik weer niet al te best. Eigen schuld: had ik ook maar in de tent moeten gaan liggen.

Het salaris is vandaag gestort, maar de dichtstbijzijnde pinautomaat is waarschijnlijk honderden kilometers sneeuw hier vandaan. Maakt niet uit; het landschap is onbetaalbaar, maar gratis.
Het is de warmste dag tot nu toe. We langlaufen in T-shirt en goretex broek. Het tempo ligt weer hoog, maar Gonny kan ons op de zelfgemaakte schoenen goed bijhouden. Het spoor is vrij hard en er zijn weinig hoogteverschillen. Rond lunchtijd plakt de sneeuw aan de ski's. Dat gaat een stuk zwaarder. De temperatuur ligt blijkbaar boven nul.
Ook nu weer een lange pauze bij een hut. Lunch met hartkeks en cup-a-soup met noodles. En natuurlijk weer veel drinken. Jammer dat de oploskoffie op is. Twee uur later skiën we weer verder. De fotocamera heeft het maar druk. Anderhalf uur later stoppen we om een winterkamp te bouwen. De tenten graven we in en ook maken we een zitkuil. Het uitzicht is weer fenomenaal. De zon gaat af en toe schuil achter dunne bewolking waardoor er allerlei subtiele kleuren te zien zijn.

Winterkamp.

Het eten is vanavond niet bepaald mijn smaak: één of andere outdoor-mix. Ik schakel al snel over op hartkeks. Toch lastig als je net zo'n lastige eter als ik ben. Nog een geluk dat ik wel thee drink, want veel andere warme drinken hebben we niet meer. Hoewel? Ook van een beetje whisky word je warm! 

De langlaufreis zit er bijna op. Jammer! Wel slaap ik eindelijk weer eens echt goed. We staan ook erg laat op: pas om half negen wordt de eerste sneeuw gesmolten. Omdat we later op de morgen langs een hut komen hoeven we alleen voor ons ontbijt aan de slag. Zelfs dan duurt het nog zo'n twee uur voor we de pulkas weer achter ons aan trekken. Het voelt een stuk kouder vandaag. Vrij veel wind, maar wel zonnig. Ook nu gaat het weer als een speer, zeker omdat Kitty het langste stuk voorop loopt. In tegenstelling tot wat ik (en waarschijnlijk ook de meeste andere mensen) dachten is niet Dave, maar Kitty de sterkste van de groep. Achterblijvers hebben we overigens sowieso niet. Soms lijkt het er misschien wel op, maar meestal is die persoon wat achterop geraakt om foto's te maken. De mensen met rolletjes zijn hard aan het tellen. De mensen met digitale camera's (waaronder ik) klikken maar raak.
In de hut koken we genoeg water om alle thermosflessen te vullen. Over een groot meer lopen we Noorwegen binnen. Ook de lunch houden we daar. Beschut door wat rotsen en de pulkas.

Langlaufen in Noorwegen.

Via een niet-gespoorde route lopen we verder. De sneeuw is erg papperig. Loopt een stuk zwaarder, zeker voor Gonny. Een pittige klim, nog wat dalen en dan zijn we bij een soort noodhut. Het vuur brandt nog. Even wat uitrusten en dan de tenten bouwen en eten koken. Lekker ouwehoeren met elkaar. We weten nu: tussen drie en vier 's nachts is hét moment voor de gids.

In de (nood)hut.

Een avond van veel eten en drinken. Alles mag op. De rookworst boven het houtvuur gewarmd scoort het hoogst. Het houtvuur in de noodhut maakt het aangenaam om te blijven zitten, zelfs als ook de whisky op is.

Alweer een nacht erg goed geslapen. Komt waarschijnlijk toch door de inspanning, want lichamelijk is het een redelijk zware tocht. Niet dat ik echt af zie of stuk ga, maar het is nu eenmaal zwaarder dan achter een PC zitten.
Ontbijten en thermoskannen vullen doen we in de noodhut en dan de laatste trekkingdag. Gelijk ook de langste. Een warme dag. Het dooit vrij hard en in T-shirt langlaufen we een uurtje tot we bij een camping zijn. Daar laten we de pulkas achter en beginnen aan de klim van de Saana. We nemen het zomerpad blijkt later. Geen wonder dat het zo ongelooflijk steil is. Het tempo ligt, natuurlijk, weer erg hoog, maar nu valt de groep uiteen. Met z'n vieren vinden we onze weg tussen rotsen, subtopjes en sneeuwvelden om tenslotte de top te bereiken. Daar staat een gebouwtje waar we tegen kunnen leunen en een beetje uit de wind zitten. Het stormt en sneeuw en ijs slaan letterlijk in ons gezicht. 

Bijna boven op de Saana.

Al snel komen ook Robert Jan en Irene boven. Het wachten is op Gonny. Die loopt nog steeds op de zelfgemaakte sloffen. Ze is echter terug gegaan omdat ze bijna omver werd geblazen. Wij maakten ons toch wat zorgen en skieden naar beneden om haar terug te zien. Afdalen gaat me wonderbaarlijk goed af. Het is meer dan tien jaar geleden dat ik geskied heb, maar het gevoel komt langzaam terug. Bij het hele steile stuk gaan we met z'n drieën toch maar lopen met de ski's op de nek. De rest heeft wel genoeg ervaring om ook dat stuk te skiën.
Samen met Gonny lopen we nog verder naar beneden en daar ga ook ik weer verder op de ski's. Het pad is erg smal, de sneeuw er naast zeer diep en los. Wegzakken tot je knieën, ondanks de ski's. Dat ik dan maar twee keer onderuit ga is niet eens een echt slechte score: zelfs Dave gaat een keer onderuit.
Bij de camping zit een café. Lekker koffie met een soort cake. En dan nog zes kilometer over het grote meer. Binnen een uur leggen we de afstand af. Een record. Op een bepaalde manier toch nog onverwacht staan we bij het hotel. De tocht zit erop. Een high five voor iedereen! Wat een tocht! Woorden schieten tekort, maar o wat gaf dit een lekker gevoel. Take me to the fantastic place, om Marillion nog maar eens te citeren (niet voor de eerste keer deze reis zullen we maar zeggen).

De laatste kilometers.

Even douchen en dan aanschuiven bij het dinerbuffet. We redden het niet om alle schalen leeg te eten, maar de serveerster maakt toch wel een grapje over het aantal lege borden in relatie tot mijn gewicht. 
Na het eten de spullen uitzoeken, ophangen en opruimen. Nog even naar de bar voor een afzakkertje en een napratertje. Honger heb ik niet; blijkbaar toch genoeg gerookte zalm gegeten vanavond.

Zeven uur op, ontbijtbuffet en om half negen de bus in. De maatschappij vond blijkbaar dat we op de heenweg zoveel bagage hadden, dat ze nu maar een touringcar gestuurd hebben. Een tussenstop in een grote souvenirshop en dan naar het vliegveld van Kittila.
Vliegen, shoppen op Helsinki en naar Amsterdam vliegen. De bagage draait al op de band. De schoenen stinken ons al meters van te voren tegemoet, ondanks dat ze in tassen zitten.
Iedereen gedag gezegd en bedankt voor de ongelooflijke gave reis. 
Snel naar huis, wassen: overmorgen sta ik weer op Schiphol voor een volgende (wandel)vakantie...

En zo kwam ook dit avontuur aan een einde. Een droom werd werkelijkheid! Robert Jan, Sjouke, Irene, Kitty, Gonny en Dave: jullie zijn kanjers; nogmaals bedankt voor deze geweldige reis!

Voor de liefhebbers: ook Kitty heeft een reisverslag geschreven over deze reis. Klik hier om dat te kunnen lezen.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.