Cumbriaway (Lake District)

In de zomer van 1994 hebben Hanneke en Jan de Cumbriaway in het Lake District (Engeland) gelopen. Een prachtige wandeling met heel veel wandelhoogtepunten. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Vroeg thuis uit m'n werk. Eerst koffie gedronken en toen de rotzooi opgeruimd (lees: stofzuigen, dweilen enz.), weer koffie gedronken en met de trein van 20.44 naar Hoek van Holland gegaan. Bij de incheckbalie aldaar de eerste tegenvaller: morgen staken de Britse spoorwegen. Treinkaartjes hadden we vorige week al gekocht; niks aan te doen.
Aan boord de bagage in de bagageruimte gelegd (behalve slaapzakken en matjes) en terwijl we vlak voor de informatiebalie staan te overleggen wat morgen te doen, wordt er een bericht omgeroepen: of iedereen die een lift kan geven of hebben zich wil melden bij de informatiebalie. Gelukkig stonden we dus vrijwel vooraan en meldden ons als tweede. Gevraagd: een lift richting Manchester.
In de taxfreeshop kopen we een kaart van Engeland; we moeten immers waarschijnlijk liftend naar het startpunt van de Cumbriaway, en drinken een kop koffie. We komen tot de conclusie dat Birmingham ook op de goede weg ligt en geven dit door bij de informatiebalie en ze hebben direct een liftgever voor ons. Het zijn een man en een vrouw van een jaar of veertig met een oud volkswagenbusje. Scheelt ons weer een hoop tijd en geld.
In de taxfreeshop kopen we nog een fles apfelcorn voor later en wat cadeautjes voor Carolyn en Alan; onze liftgevers. Nog even wat op het dek rondgelopen en om een uur of elf de slaapzak ingedoken. Op zich was het redelijk stil, maar omdat de deur veel lawaai maakte sliepen we toch niet echt veel.

Om kwart voor zes werden we gewekt door de omroepinstallatie aan boord en na alles ingepakt en ontbeten te hebben was het zeven uur; tijd voor onze liftafspraak. Keurig op tijd kwam de boot aan in Harwich en iets over half acht reden we van boord.
Met z'n vieren in de bus ging prima, alleen doordat we erg ver achterin zaten konden we niet echt makkelijk met z'n vieren praten. Maar de zon scheen en het landschap was mooi en afwisselend. Met een gangetje van zo'n 80 kilometer, (het was een oud busje en we namen de binnenwegen) reden we naar Cambridge. We slenterden zo'n drie kwartier rond in deze mooie universiteitsstad en genoten van de prachtige gebouwen.
Om half elf reden we de parkeergarage weer uit en af en toe vielen we allemaal, behalve de chauffeur, in slaap. Tussen de middag wat gegeten en verder maar weer. In Preston brachten Alan en Carolyn ons naar het busstation en tien minuten later waren we onderweg naar Lancaster. Toen we daar waren liepen we de stad uit en na een paar minuten hadden we een lift te pakken.
Een aardige yup bracht ons naar de camping, waar geen eigenaar aanwezig was. Snel de tent opgezet (heel af en toe regende het een beetje) en na de macaroni en oploskoffie liepen we nog een klein rondje, voor we vroeg gingen slapen.

Lekker uitgeslapen en gewekt door het zonnetje, wat vrijwel de hele dag bleef schijnen. Alles op ons gemakkie ingepakt en richting snelweg gelopen. En omdat de campingbeheerder nog steeds niet gearriveerd was, hadden we zowaar een nachtje gratis gekampeerd. Op onze liftstek stopte de tweede auto en die bracht ons een paar kilometer verder. Ook daar hoefden we maar heel even te wachten op een lift en zo waren we dus heel snel in Ulverston. Daar zijn we eerst naar het station geweest voor een bewijs dat we ons treinticket niet hadden kunnen gebruiken. (En nadat we, terug in Nederland, daarmee naar de NS waren gegaan hadden we heel snel ons geld terug gekregen).
In Ulverston nog wat boodschappen gedaan en naar het Laurel en Hardy museum gegaan. Vrij klein, erg veel 'troep' en eigenlijk alleen leuk voor de echte liefhebbers. Enfin; we zijn er geweest zullen we maar zeggen.

Vlakbij lag het startpunt van de Cumbriaway. Een pittig klimmetje, schitterende uitzichten, flink zoeken en om 12 uur brood met gebakken spek. Ook de rest van de route was prachtig en niet al te moeilijk beloopbaar. Wel veel vergezichten, stenen muurtjes en public footpaths, heel veel verschillende hekjes, met nog meer verschillende manieren om er door- of overheen te komen.
Rond zes uur zaten we flink stuk en zochten een plekje om de tent op te zetten. Even zoeken, maar toen lukte dat: uit het zicht van de boerderij en tussen de schapen.
Op het menu stond rijst, maar we hadden meer trek in boerenkool met worst. Na de koffie de rugzak een stuk lichter gemaakt (apfelcorn is erg zwaar...) en vroeg naar bed.

Prima wildkampeer plekje..

Opnieuw werden we de tent om half negen uitgebrand en ook de rest van de dag zou de zon ons gezelschap houden. Vijf kwartier later waren we onderweg. Schitterende route, hete zon, veel water drinken en heel veel schapen. En verder een niet altijd even makkelijk te vinden route, maar voor het uitzicht maakt dat niet echt veel uit.

Ruïne onderweg.

Toen we, na een paar kilometer langs een heel groot meer te hebben gelopen en na het houden van de nodige pauzes in Cornistan aankwamen, dronken we eerst een groot glas koude cola. Daar knapt een mens flink van op en dus konden we het dorp weer verlaten. Wel nog wat chips, cola en ansichtkaarten gekocht.
Op het volgende, bergachtige, stuk van de route zagen we een ree; net als heel veel andere mooie dieren en planten.
Om een uur of zes bereikten we een prachtig kampeerplekje bij een meertje. Helaas was het daar erg toeristisch en daarom hebben we ons alleen maar wat gewassen in het meer en zijn toch maar een stukje verder gelopen. Ook daar vonden we gelukkig een mooi plekje. Tent opgezet en rijst gegeten en na de apfelcorn (de fles is dan toch leeg) gaan we naar bed.

We hoorden bij het wakker worden een paar druppeltjes op de tent vallen, maar na het luisteren na de oproepen van de Wereldomroep ontbeten we en pakten in zonder regen. Het zou tot de avond droog blijven met af en toe bewolking en af en toe zon.
Opnieuw een schitterend pad in een schitterende omgeving, maar wel heel anders dan gisteren. Wel weer de nodige schapen en hekjes (met nog meer verschillende soorten sluitingen). Gelukkig ook na een paar kilometer een terrasje, waar we koffie met cake nuttigden. De vinken waren daar zo tam dat ze de cake van ons tafeltje aten.
Op het volgende stuk liepen ontzettend veel toeristen, wat toch wel een beetje jammer was. Wel was het een erg makkelijk traject en hielden we er een hoog tempo in. We waren dan ook zo in het volgende dorpje, waar we de kaarten gepost hebben. Gelukkig het volgende stuk weer veel minder mensen op pad en na een paar kilometer zowaar weer een terrasje. Even een glas sinas gedronken en weer verder lopen.
Een paar kilometer verderop stopten we voor brood met cup-a-soup. Jammer genoeg liep er een paard, wat ons lastig viel. We moesten de maaltijd snel beëindigen en het paard had de helft van ons brood 'gestolen'.
Het volgende stuk van de Cumbriaway was gigantisch mooi, maar ook heel erg steil. We stegen tot zo'n 550 meter, maar vanwege de koude en harde wind hielden we geen echte pauze bovenop. We bleven geruime tijd min of meer op dezelfde hoogte lopen, liepen nog een klein stukje fout en begonnen toen aan de lange afdaling. Door de regen werd die ook nog extra bemoeilijkt.
Na nog een paar kilometer was het zeven uur geworden en tijd om de tent te gaan opzetten. Uit het zicht van een huis, maar later zetten andere wandelaars daar hun tentje neer.
De macaroni en beefburgers smaakten ontzettend lekker; net zoals de oploskoffie erna. Ook deze avond weer vroeg slapen, ondanks de vele wandelaars die we buiten hoorden en zagen. De volgende morgen bleek dat we een paar honderd meter voor een camping, die overigens niet in het routeboekje stond, hadden wild gekampeerd...

Regelmatig werden we deze nacht van de regen wakker en ook toen we om half negen opstonden was het niet droog. Thee gezet, ontbeten en alles weer ingepakt om een uurtje later in de stromende regen, in korte broek en regenjas, richting Keswick te lopen. Het bleef maar regenen en daarom genoten we toch wat minder van de omgeving dan we bij mooi weer gedaan zouden hebben. Wel kwamen we opvallend veel andere wandelaars tegen. Engelsen laten zich blijkbaar niet weerhouden door de regen om te gaan wandelen.
Echt pauzeren was er niet bij en toen we om een uur of vier een theehuis zagen gingen we naar binnen voor een pauze met veel koffie en twee stukken appeltaart per persoon. Smaakte erg goed. Omdat we doornat geworden waren, bleven we toch maar niet al te lang.
Na nog een paar kilometer vonden we een camping. Helaas: er mochten geen tenten staan op die camping. Dan maar naar de volgende camping. Die was niet echt goedkoop, maar we vonden het wel best zo. Snel de tent opgezet, een warme douche genomen en daarna lekker warme en droge kleertjes aan. De chili con carne die we aten was helaas wat minder; niet super maar eetbaar.
Hanneke deed later op de avond de was en verder maar in de tent gebleven en wat naar buiten zitten staren. Onze schoenen waren namelijk ook nat geworden van binnen, dus het leek ons niet raadzaam naar het dorp te lopen. En met af en toe wat regen gingen we om een uur of tien weer slapen.

Your diary romantic fiction, zoals Fish dat zo mooi zingt. Oftewel: de regendruppels tikten tegen het tentdoek. Gelukkig niet al te hard en na het luisteren van de wereldomroep, om half negen, en ontbijt was het zelfs droog. En na vier keer drogen in de wasdroger waren onze natte kleren ook weer droog; eerst twee keer op 'low' en toen dat niet echt hielp twee keer op 'high'. Vast niet goed voor je spullen, maar het werkt wel!
Rond een uur of elf liepen we de camping af, richting centrum. Eerst geld gehaald en daarna wat rond gelopen door het erg toeristische Keswick. Ons bezoekje sloten we af met patat en hamburgers.
Het eerste gedeelte van de route was erg zwaar en flink afzien. Gelukkig was het wel droog.Na een paar kilometer ging het wat makkelijker. Het weer werd beter, het terrein vlakker en het uitzicht schitterend: bergen in de wolken en diepe valleien. Genieten!

Veel schapen in dit gebied.

Na een flink stuk lopen kwamen we bij een berghut aan, waar we wilden blijven slapen. Hij zou echter pas over drie kwartier opengaan, dus besloten we maar verder te lopen. Het zonnetje begon zelfs te schijnen en al genietend vervolgden we onze wandeling. Bij een klein meertje wilden we kamperen, maar konden we geen geschikt plekje vinden, dus toch nog wat verder lopen. Ondertussen misten we ook nog een public footpath door een weiland en dus moesten we door een beekje waden, omdat het bruggetje dus ergens anders lag.
Toen we dan eindelijk een plekje gevonden hadden en wat verderop water gehaald hadden, konden we de tent gaan opzetten. Boerenkool met varkenslapjes gegeten en koffie met een koekje als toetje.
Hanneke was doodmoe geworden van de zware tocht, dus die ging vroeg slapen. Zelf luisterde ik nog geruime tijd naar de radio, om tenslotte ook maar te gaan slapen.

We werden om acht uur wakker van de warmte. En hoewel het zonnetje niet de hele dag bleef schenen zou het prima wandelweer worden. En wandelen deden we! Opnieuw door een zeer afwisselende omgeving met gelukkig niet al te veel (steil) klimmen en/of dalen.
Tussendoor bakten we oploseieren (eierpoeder) met soep en dat smaakte, tot onze verbazing, erg lekker. Vrij snel daarna liepen we fout. We namen een pad te vroeg naar rechts en liepen meer dan een kilometer voor we daar achter kwamen. Kortom: een flink stuk terug, waarbij Hanneke chagrijnig werd. Toen we eenmaal weer op de juiste route zaten ging dat gelukkig weer snel over.
Onderweg naar het volgende dorpje zagen we weer de mooiste vergezichten en heel veel bloeiende bloemen. In Caldbeck boodschappen gedaan en in het theehuisje limonade met chocoladecake en koffie met scones genuttigd. Erg lekker!

En heel veel bloemen.

Het boekje waarschuwde ons al: het volgende stuk van de route zou moeilijk te vinden zijn. Daar weten we nu alles van: we moesten door hoog onkruid (lees; brandnetels terwijl je in korte broek loopt), gigantisch klimmen en dalen (lees: glibberen door de modder) en door weilanden (lees; met boos-kijkende stieren). Kortom: niet echt leuk. Op een gegeven moment kwamen we echter weer op de route en al vrij snel daarna vonden we een mooi kampeerplekje; vlakbij een kerk, en zichtbaar vanaf de openbare weg.
Het avondeten bestond uit ragout, Cumbria-worstjes, maïs en een blik fruit. Helaas begon het halverwege te regenen, dus snel de tent in en daar verder koken en eten. Ook toen het later droog werd bleven we in de tent om daar nog wat chocoladecake en chips te nuttigen en rond tien uur te gaan slapen.

We werden gewekt door de zon, die flink z'n best stond te doen aan een strakblauwe lucht. Omdat de batterijen leeg waren konden we niet naar de ANWB-oproepen luisteren deze morgen. Wel ontbeten we buiten in het zonnetje en halverwege de maaltijd kwam de boer naar ons toe om te vragen of het schikte dat z'n koeien over een half uurtje de wei in mochten. Snel de laatste hartkeks naar binnen gewerkt en alles opgeruimd, zodat we 20 minuten later weer onderweg waren.
Omdat het erg warm zou worden was het wel heel prettig om vroeg op stap te zijn. En ook vandaag weer heel veel public footpaths tussen koeien en schapen. Wel heel weinig hoogteverschil deze etappe.
Tussendoor een pauze voor oploskoffie met chocoladecake en een half uurtje later een klein dorpje met een pub. Een prima plek voor een koud biertje en een ijsje!
De laatste kilometers naar Carlisle liepen tussen een rivier en een spoorlijn en vlogen voorbij. Helaas stond er nergens in Carlisle een bordje met 'end of the Cumbriaway' of zoiets. Jammer! Wel een McDonalds, die we vonden na even door het centrum te hebben gedwaald. Bij de touristinformation naar een camping geïnformeerd, maar die bleek er niet te zijn. Dan maar een bed & breakfast. Daar onze spullen gedumpt en terug naar het centrum. Een beetje lopen rond slenteren, winkelen en in een immens grote supermarkt eten en drinken voor in de trein gekocht. Verder nog een bezoekje gebracht aan een kathedraal; het hoogtepunt van Carlisle.
Om een uur of zes even naar de kamer voor een welkome douche en daarna terug naar de stad, voor een echte Italiaanse maaltijd. Smaakte zeker niet slecht, alleen was de bediening veel te gehaast.
Na afloop nog een biertje in een pub wezen drinken. Lekker bier, gezellige kroeg en waanzinnig mooie bierpompen (met afbeeldingen van stoomlocomotieven). Ik zou ze zo willen meenemen!
Om een uur of tien terug naar de B&B om te gaan slapen op een verschrikkelijk slechte matras.

Om half acht in bed naar de wereldomroep geluisterd, de spullen ingepakt en om half negen een uitgebreid Engels ontbijt genoten. Lekker! Daarna de rugzakken gepakt, afgerekend en terug naar het centrum gelopen. Nog even een kop koffie met scone genuttigd, die de vorige dag daar veel lekkerder smaakte, en na nog wat avondeten gekocht te hebben naar het station gelopen.
We schrokken van de prijs van een treinkaartje (60 pond per persoon). Het was wel een comfortabele trein die ons in zo'n viereneenhalf uur naar Londen bracht. Die tijd brachten we door met naar buiten kijken, erg slechte koffie drinken en veel chips en dergelijke eten.
Met de metro van het ene naar het andere station en daar een half uurtje op de trein naar Harwich gewacht, Die trein bracht ons daar in anderhalf uur, zodat we om half zes bij de boot arriveerden. Kaartjes voor de terugreis gekocht en op het perron achtereenvolgens noodles, worstjes, oploskoffie en weer noodles gemaakt en gegeten. Dit alles onder de nodige publieke belangstelling (schijnt niet echt gebruikelijk te zijn om eten te koken op een perron) en het schrijven van dit dagboek.
Tenslotte gingen we aan boord en daar gooiden we onze bagage weer in de bagageruimte. Wat zitten kletsen met een jongen uit Korea, een fles belastingvrije apfelcorn gekocht (en alvast geproefd) en op zoek naar een slaapplaats. Er hingen overal bordjes dat het verboden was om daar te gaan slapen, maar we besloten maar net te doen of we die niet konden lezen. Misschien sliepen we daarom niet echt lekker?

Om half zes werden we wakker en rolden we de slaapzakken en matjes weer op. Thee gekocht, hartkeks met pindakaas gegeten en om zeven uur arriveerden we in Hoek van Holland. Snel geld gehaald en een treinkaartje gekocht en om iets over acht waren we weer thuis. It's always good te be back home!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.