Swellendamtrail in Zuid-Afrika

In februari 2002 kennen René en Jan elkaar 25 jaar. Ze besluiten dat te gaan vieren met een meerdaagse wandeling met rugzak. De keuze valt op de Swellendamtrail in Zuid-Afrika. Een tocht om nooit meer te vergeten: zes dagen geen mensen gezien (!), bloedheet en geweldig mooi. Hieronder het reisverslag van die tocht.

Een dag wezen werken, snel naar huis om te douchen, een kopje espresso te drinken, Hanneke gedag te zeggen, de rugzak gepakt en om vijf uur ontmoet ik René op Rotterdam CS; klaar om onze 25-jarige vriendschap te gaan vieren met een hike in Zuid-Afrika.
We eten wat op Schiphol, ''scoren'' een fles apfelcorn en gaan aan boord. Na wat georganiseer, met hulp van een vriendelijke steward, zitten we tenslotte toch naast elkaar en verder: geduld hebben maar. 

Een saaie vlucht, slecht eten (maar dat hoort nu eenmaal bij vliegen lijkt het wel), af en toe wat slapen, een tussenlanding in Johannesburg, maar om een uur of twaalf landt de KLM-boeiing  dan toch op Kaapstad. Spullen ge(her)pakt en met een minibusje naar de stad. Op het busstation krijgen we de, net als de vliegreis en permits voor de wandeling via Internet geboekte, tickets voor de bus zonder problemen. Marillion zong het al: Thank God for the Internet!
Onze rugzakken kunnen we kwijt in een kluisje. Allerlei bijzonder aardige mensen helpen ons om te wisselen. (Vooroordeel: vier zwarte jongeren bieden aan je biljet te gaan wisselen; je bent krampachtig bezig je geld vast te houden en je spullen niet uit het oog te verliezen en zij zijn ''alleen maar'' vriendelijk en behulpzaam en doen wat ze beloofd hebben. Dan voel je jezelf heel klein worden.....).
Verder slenteren we wat door de stad en brengen de nodige tijd door in Waterfront. Veel terrassen, winkels, scheepswerven en vooral: heel toeristisch. Kortom: heel erg leuk!
Om zes uur, na een snelle snack, stappen we in de bus naar Swellendam. Redelijke bus, waardeloze film (geen B, maar een C-film die Safari heet en waar we later nog regelmatig over zullen praten) en omdat het buiten al heel snel donker wordt niet een echt geweldige rit.
Tegen half elf arriveren we en lopen richting camping. Een jongen biedt ons aan naar een lodge te brengen, waar we ook onze tent mogen opzetten. We overleggen even en besluiten het maar te doen. Een gouden idee! Voor ruim drie Euro per persoon (de rand is helemaal niets waard; Zuid-Afrika is spotgoedkoop op dit moment) staan we bij de lodge, waar we een ontzettend gastvrije gastvrouw, Liz, treffen. Ze biedt direct aan ons de volgende morgen naar het startpunt van de wandeling te brengen, allerlei dingen voor ons te regelen enzovoorts. Geweldig!
Bij het kampvuur drinken we nog een fles Lambrusco leeg en na een lange douche duiken we, toch wel een beetje verreisd, de slaapzak in.

Het is erg warm met de zon op de tent en om half negen staan we op. Eerst een uitgebreid Engels ontbijt in de lodge en na alles ingepakt te hebben brengt Liz ons naar het startpunt van de wandeling. Ze wil ons eventueel nog wat verder brengen en biedt aan om na afloop van de hike in de lodge te komen douchen, maar beiden zijn niet nodig en we bedanken haar hartelijke voor de geweldige gastvrijheid. Als we ooit nog eens in Swellendam zijn, gaan we zeker nog eens langs.  
We betalen onze permits, hijsen de rugzakken op (met eten voor zes dagen en tweeëneenhalve liter water per persoon toch al gauw zo'n achttien kilo per stuk), maken een foto van het startpunt en zonder verdere toelichting of opmerkingen van de boswachter zetten we voet op de Swellendamtrail. Het is bloedheet en al snel moeten we steil klimmen. Afzien. We denken slechts tien kilometer te hoeven lopen vandaag en doen daarom rustig aan: ieder half uur houden we een kwartier pauze en drinken dan een halve liter water. Eten doen we niet, het is veel te warm om te eten, maar dat zal ons later nog flink opbreken.

De route is niet al te moeilijk.

Na de lange klim in het begin wordt het pad iets makkelijker, maar vooral door de warmte is het toch een pittige tocht. We lopen hoog langs een berghelling met de meest fantastische bloemen en insecten om ons heen. Ooit wel eens spinnen van tien centimeter groot gezien of een grote groene wandelende tak op je rugzak gehad? Wij wel! Rechts van ons ligt een hele grote, vrij gecultiveerde, vlakte met Swellendam en heel veel landbouwgronden in ons beeld.
Als we de top overgaan verlaat de beschaving ons beeld en volgen we het verder prima te belopen pad. Inmiddels zijn we er achter gekomen dat we geen tien maar vijftien kilometer moeten lopen vandaag; een forse tegenvaller. Gelukkig wordt het pad wat vlakker en wordt het ook wat minder heet (we hebben zelfs even wat heerlijk verkoelende regen), maar vooral René gaat echt helemaal kapot. Nog nooit heb ik hem zo zien afzien. Omdat het bijna donker is loop ik snel vooruit om mijn rugzak naar de hut te brengen en dan René z'n rugzak eventueel te sjouwen. En dat is inderdaad een paar honderd meter nodig. René loopt tegen z'n eigen grenzen op: de laatste paar honderd meter gaan echt niet meer.
Net voor het donker arriveren we in de hut. Eerst water gehaald bij de beek (de volgende morgen blijkt er een kraan te staan; die haalt z'n water vanzelfsprekend ook uit de beek, maar dat was toch wel wat makkelijker) en na een kopje thee en nog  een kopje choco gaan we lekker eten koken. Na nog een kopje thee en een slokje apfelcorn duiken we lekker ons bed in. Omdat we toch de enige twee zijn gaan we in de hut liggen en zetten de tent niet op; die zullen we dus voor niets sjouwen de komende dagen.

Zo rond een uur of acht staan we, min of meer uitgerust, op en gaan eerst maar eens dagboek schrijven en thee drinken. Het water is overigens zo geelbruin (veengrond?) dat het net appelsap lijkt. Het smaakt er overigens niet minder om. We ontbijten, drinken nog een kop thee, pakken alles in en lopen vervolgens richting Goedgeloofhut. We beginnen met een klim, maar gelukkig is het wat minder heet dan gisteren. Gelukkig wel, want beiden houden we absoluut niet van hoge temperaturen. René voelt zicht een stuk beter dan gisteren en kan daardoor ook veel meer genieten van al het mooie onderweg. We zien onder andere fantastische bloemen en planten op verder kale bergen en stoppen dan ook heel vaak om een foto en/of dia te maken.
Na de eerste stop stort René weer in. We zitten op dat moment bij een stromend beekje en drinken heel veel en eten wat hartkeks. Gelukkig gaat het dan wat beter en nog later op de dag loopt hij mij bijna weer voorbij. We concluderen opnieuw: we moeten meer eten. Door de warmte hebben we totaal geen trek, maar vanaf dit moment verplichten we onszelf iedere pauze wat hartkeks te eten en dat lijkt goed te helpen.

Ons drinkwater.

Het landschap blijft geweldig en na een vrij vlak stuk en een korte klim zien we, op een erg winderige top, de hut heel in de verte liggen.
Na nog een lange theepauze (we hebben tijd genoeg vandaag) dalen we flink af. Het lijkt wel een beetje op de Jotunheimen met al die grote rotsblokken. De bergen zien er overigens wel heel anders uit dan in Noorwegen.
De hut is iets verder weg dan gedacht, maar om kwart over vijf ploffen we lekker neer. Heerlijk in de schaduw in het gras. M'n nek is heel erg verbrand dus dan is het extra lekker om uit de zon te kunnen gaan zitten. De hut heeft nog een verrassing voor ons in petto: een (koude) douche. Daar zijn we heel erg aan toe en na een kopje oploskoffie maken we er dan ook gretig gebruik van.
Na weer een spaghetaria-maaltijd, waarbij de pan opnieuw niet leeg gaat (we vallen kilo's af) wordt het tijd voor nog een kopje koffie en met een bodempje apfelcorn blijven we buiten op een bankje tot een uur of tien zitten bomen. 

Om een uur of acht staan we op. Natuurlijk is het weer erg warm vandaag. Flink zonnebrandcrème smeren maar! Rustig aan ontbijten, heel veel drinken, inpakken en op stap maar weer. Het eerste stuk van de route is vrij vlak en we lopen dan ook erg hard. Het landschap verandert wat; we zitten nu aan de drogere en warme kant van de bergketen en lijkt wel wat op dat van de desert in de Burgers-Zoo. Toch groeien ook hier weer heel veel bijzondere bloemen en planten en leven er heel veel gekko's.
Net voor een lange, steile klim houden we een langere pauze en dan omhoog. Heel langzaam, veel stoppen, veel drinken, maar op een zeker moment zijn we dan toch boven. Gelukkig gaat ook René vandaag niet helemaal kapot.
Tijd voor een lange pauze in de schaduw vinden we, want vooral de temperatuur maakte de klim weer heel erg zwaar. Veel drinken, twee hartkekjes eten (wanneer krijgen we nou eens honger?) en lekker liggen. Na een uurtje gaan we toch maar weer verder en dan zien we pas goed wat de klim heeft opgeleverd: een magnifiek uitzicht. Dat hadden we eigenlijk helemaal niet gezien toen we net boven waren...

Afwisselend landschap.

De resterende vijf kilometer naar de hut leggen we in één ruk af. Vrijwel helemaal vlak, dus dat wil wel. Kortom: gewoon lekker wandelen en veel zien.
Tegen twee uur zijn we bij de hut. Lekker in de schaduw op de veranda zitten of liggen en verder niets meer hoeven, alleen wat drinken, slapen, ouwehoeren of niks doen. Het lijkt wel vakantie! Inmiddels koelt het zowaar wat af en wordt het heerlijk aangenaam van temperatuur. Helaas kent de hut geen zwemgelegenheid of douche, dus spoelen we ons maar, met een pannetje water, af onder de kraan. En na deze verfrissing eten we weer macaroni, waarbij de pan zowaar leeg gaat.

De hut waar we deze nacht doorbrengen.

Verder brengen we de avond door met lekker buiten zitten en genieten van oploskoffie, apfelcorn, mooie gesprekken, het uitzicht en een grandioze sterrenhemel, met voor ons de volkomen vreemde sterrenbeelden van het zuidelijk halfrond. Ook nu gaan we weer om een uur of tien naar bed.

Bij het opstaan had René de beslissing genomen: we zouden toch de hele route voltooien en niet via de aftakking de ingekorte versie lopen. Het verbaasde me een klein beetje, want hij had toch flink stuk gezeten de afgelopen dagen en nu besluiten verder te gaan naar Nooitgedacht, betekende dat er geen (kortere) weg meer terug was. De naam van de hut Nooitgedacht kreeg zo wel een extra dimensie.
Enfin, om kwart over negen waren we weer op pad en door de vele sluierbewolking was het niet zo heel erg heet vandaag. Althans: tot kwart over elf, want daarna werd het weer ''ouderwets'' bloedheet. We begonnen met een lange en niet al te steile klim en liepen redelijk door. Hoewel we ook nu zo'n vijf liter water bij ons hadden waren we wel weer heel erg blij met de vele stroompjes onderweg, want het was weer een dorstige etappe. Al snel na de klim, die beloond werd met misschien wel het mooiste vergezicht van de hele route, volgde er een lange en heel erg steile afdaling. Het pad was erg glibberig en omdat m'n zolen weinig profiel meer hadden (ik had ze voor de vakantie moeten laten verzolen had ik de vorige dag al geconstateerd) ging ik een paar keer onderuit. Niet ernstig, wel vervelend. Het uitzicht maakte gelukkig weer heel veel goed.
Onderaan wat eten en drinken en toen een lange, steile en vooral warme klim. Veel losse stenen op het pad en regelmatig door prikkelstruiken maakte dat we weer flink moesten afzien. Dit stuk van de route wordt nog minder vaak gelopen dan de rest (de meeste mensen nemen de aftakking) en dat was aan het pad wel te merken. Regelmatig was het flink begroeid en daardoor soms wat lastiger te zien. Nergens overigens zo ernstig dat we bang waren te verdwalen; gelukkig maar, want met het kaartje wat we hadden gekregen hadden we niet veel mee gekund.
Ook aan deze klim kwam een einde, maar voor die tijd spotten we zowaar wild: drie grijze bokjes. Heel erg leuk, want in principe zie je ze maar zelden. Na nog een paar kilometer voornamelijk dalen arriveerden we bij de wat primitieve hut. Gelukkig was het weer iets minder warm geworden en stak de wind op, zodat het zowaar aangenaam begon te worden. 

Nooitgedacht; toch gekomen.

De middag brachten we verder door met lekker niks doen, drinken en...  lekker badderen in een poel. Heel gaaf: in de middle of nowhere het zweet van je afspoelen in een meertje; het leek net een film.
Later op de avond werd er weer een pan macaroni (bijna) leeg gegeten en het laatste beetje apfelcorn geconsumeerd. Dit laatste onder het motto: dan hebben we morgen tenminste nog een waterflesje extra bij ons voor de langste etappe. 

Om iets over zes loopt de wekker af, want vandaag staan er ruim twintig kilometer op het programma. Het is zwaar bewolkt zodat het een stuk aangenamer is om te lopen. Zo rond zeven uur zijn we dan ook op stap en stijgen en dalen de eerste paar kilometers weer flink. Door de bewolking zien we wat minder, maar schieten we wel lekker op. En als we dan ook nog een paar kilometer een oude jeeptrack kunnen volgen gaat het helemaal snel. Ook stoppen we wat minder omdat we niet zo'n dorst hebben vandaag.
Na een paar kilometer verlaten we de jeeptrack en al snel na het vlakke stuk beginnen we aan een lange klim. Halverwege stoppen we om zonnebrandcrème te smeren, want de zon begint door de bewolking te breken. Nog even later is de bewolking verdwenen en wordt het gewoon weer heet.
Na de klim volgt er een stuk ''klooflopen'': steil naar beneden, een watertje oversteken, steil omhoog (''bij voorkeur'' uit de wind en in de brandende zon) en na een paar honderd meter weer zo'n verhaal. Slopend. Eén geluk: onder in de kloof zijn vaak een soort oases, waar grote bomen staan en je heerlijk in de schaduw kunt zitten en lekker fris water drinken. Op één van die plaatsen houden we dan ook een uur pauze, waarbij we zelfs even een slaap vallen.
Na weer een steil, windstille en erg warme klim komen we boven en lopen nog een paar kilometer redelijk vlak, voor we de hut beneden ons zien liggen. Even later hangen onze uitgespoelde T-shirts dan ook lekker te drogen en liggen wij in de poel af te koelen. Het water is vrij koud en er zwemmen kleine visjes in, maar dit alles mag de pret niet drukken.

Routemarkering.

Vervolgens een lekker cup-a-soupje drinken (in een heel snel tempo, want er zit een scheur in m'n mok), een slokje Ammeretto (René had nog een verrassing in z'n rugzak zitten) en een tegenvallende nasimaaltijd. We besluiten in het vervolg alleen nog maar de pastamaaltijden te gaan meenemen: de rijst valt meestal heel erg tegen. Omdat ik nog wel wat honger heb, neem ik nog maar een paar hartkekjes met pasta. 
Twee kopjes oploskoffie later gaan we nog even buiten in plaats van op de veranda zitten en, genietend van een slokje Ammeretto, bomen we nog wat na en gaan vervolgens vroeg slapen.

De dag dat we, na zes (!) dagen weer mensen zouden gaan zien. Voor het echter zo ver was liep eerst de wekker om zes uur af, we wilden beslist op tijd terug zijn voor de bus in Swellendam, en een uurtje later waren we op stap. De benzine van de brander was net niet helemaal op, dus 750 ml is precies genoeg voor zes dagen ontdekten we.

En weer is het mooi (weer).

We begonnen weer met een pittige klim, waarbij we zowaar twee (en ik één) klifspringers zagen; een soort herten die erg schuw waren. Ook vanmorgen was het weer wat bewolkt, zodat we lekker konden opschieten. Bovenop liepen we een paar kilometer min of meer vlak en na een lange en zeer steile afdaling liepen we een tijdje over een onverharde weg door een dennenkwekerij. Minder saai dan was voorspeld.
Na een steile klim kwamen we opnieuw in een dennenkwekerij terecht en zo liepen we de laatste kilometers van de Swellendamtrail. Een geweldig gevoel maakt zich van ons meester als we tenslotte de toegangspoort weer bereiken. We zijn best wel een beetje trots op onszelf en heel erg blij dat we dit samen hebben mogen doen. Een gevoel wat voor mij moeilijk onder woorden is te brengen, maar ik voor geen goud zou willen hebben missen.

Het einde.

Een lift van twee Engelsen brengt ons in Swellendam en daar bezoeken we eerst een koffietentje voor heel veel koude Fanta en cola. We eten ook nog een broodje en besluiten met een kopje espresso. Het personeel van dat zaakje zal vast niet vaak mensen meemaken die zoveel drinken in een half uurtje... Verder slenteren we nog wat door het stadje, zitten een tijdje op een terrasje onder een grote palmboom, horen dat de afgelopen week de warmste van het jaar was (geen wonder dat we het zo warm vonden), eten nog een snelle, niet echt lekkere friet met hamburger, gaan naar de busstop en moeten daar tweeëneenhalf uur wachten. De bus is namelijk onderweg kapot gegaan, maar gelukkig zijn we niet de enigen die wachten en heeft er ondertussen iemand gebeld, zodat we niet bang zijn dat de bus vandaag niet rijdt of zo.
Enfin, tenslotte komt de bus toch en zo rond acht uur rijden we, na een mooie rit, in de schemering Kaapstad binnen. Een taxi (laten) regelen lukt niet echt en dus besluiten we het eerste het beste hotel binnen te stappen. Een sjiek hotel, waar een kamer net zoveel kost als de rest van de week bij elkaar, maar dat mag de pret ook niet meer drukken.
Snel de spullen op de kamer gedumpt en naar Waterfront gelopen voor een etentje op een zwoel terras. Na de heerlijke en overvloedige maaltijd, met onder andere een geweldige steak en een fles lekkere wijn, lopen we terug naar het hotel, waar we na een lange douche (goh; ik ben dus toch bruin; het is niet alleen vuil) lekker naar bed gaan.

We staan vroeger op dan gepland en al voor acht uur zitten we in de ontbijtzaal. Het ontbijt was niet inbegrepen en ook niet echt bijzonder. Komen we vast ook wel weer overheen.
Na de rugzakken in bewaring te hebben gegeven lopen we weer naar Waterfront, waar we een kort bezoek aan de supermarkt brengen en nog een snel kopje espresso op een terrasje doen. Vervolgens met de boot, waar we vorige week de tickets al voor hadden gekocht, naar Robbeneiland. We krijgen eerst, per busje, een rondleiding over het eiland en onze gids vertelt zoveel dat we amper tijd hebben voor de rondleiding door een ex-gevangene in het complex. Des ondanks vond ik het ook deze keer weer een hoogtepunt van ons bezoek aan Zuid-Afrika (ik was hier in 2000 ook al eens geweest; klik hier als je het verslag van die reis wilt lezen).
Met de boot van één uur gaan we terug en zo rond kwart voor twee zijn we weer in ons hotel, waar vandaan we met een taxibusje naar het vliegveld gaan. Daar supersnel ingecheckt, nog wat geshopt (cadeautjes voor het thuisfront), een lekker broodje gegeten en verder gewacht op het vliegtuig.
Om half zes stijgen we op en na weer in tussenlanding in Johannesburg, drie Nederlandse kranten lezen, drie niet-lekkere maaltijden overleefd te hebben, redelijk wat slaap en lekkere muziek geluisterd te hebben, komen we om half zes 's morgens weer aan op Schiphol. Onze bagage gepakt en met de trein weer terug naar Rotterdam; lekker nagenietend van deze fantastische reis, en we zijn ons er heel erg van bewust dat we bevoorrechte mensen zijn!

En zo kwam er een einde aan deze vakantie. Een heel bijzondere reis, niet alleen vanwege de aanleiding, maar ook omdat we nog nooit ergens zes dagen op deze wereld zijn geweest zonder andere mensen tegen te komen. Fantastisch!

Tot slot nog een citaat van Stef Bos (gehoord tijdens een concert in Den Haag op 13 april 2002), wat ik erg van toepassing vond voor deze wandeling: je kunt daar lopen zonder iemand tegen te komen, maar als je lang genoeg loopt kom je jezelf tegen en dat is minder erg dan men vaak zegt.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.