Torres del Paine in Patagonië (Chili) 2005

Inleiding:

In februari 2005 gingen Dave, René en Jan  (ze noemen zichzelf ook wel W.A.U.) voor twee weken naar de Torres del Paine in Patagonië in Chili. Hieronder volgt het reisverslag van die wandelreis.

Een dag werken als beheerder buitenruimte in Rotterdam en snel naar het station lopen. Om half vijf nemen Dave en ik de trein naar Schiphol. De jarige René is daar ook al. Snel inchecken, wat eten en naar Madrid vliegen. Dave wint de eerste pot hartenjagen. Na een eet- en drinkloze vlucht een paar uurtjes wachten en dan het vliegtuig naar Chili. Net voor middernacht stijgen we op. 

Twaalfeneenhalf uur vliegen, vier uur tijdverschil, weinig slapen en veel muziek luisteren. In de rugleuningen zitten beeldschermpjes, maar de videospelletjes zijn niet echt super en films kijken is nu eenmaal geen hobby van me.
Drie uur wachten, koffie, een biertje met een hamburger, kaarten en dan naar Punta Arenas. Een vlucht met de mooiste uitzichten. Rond half zes landen we op het zuidelijkste puntje waar ik tot nu toe ooit ben geweest. Yep: het ligt (een flink stuk) zuidelijker dan Nieuw Zeeland.
Twee busritten en drieëneenhalf uur later zijn we in Puorta Natales. Weinig gezien van de omgeving omdat ik vooral sliep. Wat ik zag was wel veelbelovend.
Een hostel gezocht (op het busstation staan er genoeg aanbieders), de bus voor morgen geboekt en op zoek naar benzine voor de brander. Dat kost wat moeite, want de winkels sluiten om tien uur en het is een kwartier later. Als het gelukt is nog wat eten. Erg grote porties, dus meer weggegooid dan opgegeten. 
Net voor twaalven arriveren we in onze hostel. Nog een slokje apfelcorn, douchen en slapen.

Helaas: ook bij het opstaan zitten mijn oren nog dicht. Ik ben verkouden en sinds gisteren hoor ik vrijwel niets meer. Erg irritant. Wel lekker geslapen. Na het ontbijt in de hostel gaan we met de bus van kwart over zeven naar de Torres del Paine. De bus is vrijwel helemaal vol en vrijwel iedereen slaapt onderweg. Vreemd: de rit is erg mooi. Althans: wat ik er van zie, want de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook ik het grootste gedeelte van de rit mijn ogen dicht heb.
Bij het eindpunt van de bus, tevens beginpunt van onze wandeling, kopen we een permit en gaan op pad. Zevenenveertig uur nadat we vertrokken zijn hebben we ons doel bereikt. Snel de eerste foto's maken. Het gebergte ligt in de wolken, maar af en toe breekt de lucht open. Soms een drupje regen, maar later op de dag wordt het perfect wandelweer. De ''klassieke'' toppen zien we dan niet meer liggen.
Een etappe van ruim vier uur vandaag. Relatief makkelijk terrein, weinig hoogteverschillen en een goed gemarkeerd, duidelijk te volgen en onverhard pad. Langs bloeiende notofagusbomen (tenminste: ik denk dat het dat zijn, maar ik ken de bloeiwijze niet en ben niet helemaal zeker). Door velden met margrieten en andere composieten en regelmatig de smeltwaterrivier rechts van ons. Water halen is dus geen enkel probleem en we stoppen mede daarom ook regelmatig. Na zoveel tijd smaken ook hartkeks weer erg lekker.
Vrij veel medewandelaars vandaag en bij de hut staan al meer dan tien tentjes. Er zullen er nog veel meer volgen. Wildkamperen is niet toegestaan, maar omdat wij nu door ons cashgeld heen zijn, zullen we na vandaag wel moeten. Ons laatste geld gaat op aan een biertje. Als dat op is zetten we de tent op en dan lekker in de schaduw dagboek schrijven. De thermometer geeft 25 graden aan en je bent hier zo verbrand. Sterker nog: dat zijn we zelfs. Vreemd: ik heb kort hiervoor twee maanden in de (Nieuw Zeelandse) zon gelopen en verbrand nu nog.
De tent staat zo, de pasta smaakt lekker en de kaarten worden geschud. Alsof er nooit iets veranderd is. Hoewel? We hebben nog niet vaak 's avonds kunnen buiten zitten en kaarten, maar nu houden we het tot een uur of tien vol. Lekker met een beetje whisky en borrelnoten erbij!

Weer een mooie en warme wandeldag. Gelukkig blijft de zon de meeste tijd achter de wolken, wat qua temperatuur en qua niet verder verbranden goed uitkomt.
Ontbijten met hartkeks en om kwart over acht vervolgen we onze route. Een stuk minder medewandelaars vandaag; we zijn gestart voor de grote massa. Het eerste stuk gaat weer makkelijk, maar het uitzicht wordt zeker niet minder. Er komen steeds meer bergen en gletsjers in ons zicht. Veel foto's maken. Af en toe een pauze. De kruidkoek gaat op; zakt het gewicht van m'n rugzak eindelijk onder de 20 kilo. Water is geen probleem: regelmatig kruisen we of lopen langs gletsjerrivieren of meertjes.

Bewolking voegt soms iets toe.

Bij de volgende hut stoppen we heel even en dan een pittige klim omhoog. Het uitzicht maakt het meer dan goed. Dan nog een stukje geleidelijk dalen tot we bij een snelstromende rivier komen. Vlakbij de brug zetten we de tent op. Drinken, wassen (koud, maar wel lekker om zweet en vuil in de rivier af te spoelen) en eten. Ook vanavond weer rode pasta. Weliswaar een andere smaak dan gisteren, maar rode pasta is zo ongeveer het enige wat we alledrie lekker vinden. We zullen volgende week vast wel weer blij zijn als we weer eens iets anders kunnen eten.
Het is heerlijk weer om buiten te kaarten en apfelcorn te drinken, dus dat doen we dan ook maar. Tegen een uur of half tien duiken we de tent in.

Midden in de nacht schrik ik wakker. Het is meer dan aardedonker: je kan letterlijk en figuurlijk geen hand voor ogen zien. Om de één of andere duistere reden raak ik bijna in paniek (gedroomd dat ik blind was?) en zelfs nadat het zaklampje even is aangeweest duurt het nog heel lang voor ik tot rust ben gekomen. Gelukkig is de wijzerplaat van mijn horloge verlicht.
Alles bij elkaar slaap ik toch nog redelijk wat en om half acht staan we op. De slaapzak is ook vannacht niet dicht geritst geweest. De tent gaat kurkdroog de rugzak in en ook overdag blijft het droog. Af en toe zon of wind, en over het algemeen zeer aangenaam wandelweer. Kilometers door een bos. Bloemen in geel, roze, wit of blauw en dikke roze, rode en blauwe bessen. Slechts weinig soorten herken ik. Na een waterval een korte pauze bij een hut en dan al heel snel een onverwacht hoogtepunt: een ijsbergenmeer. Ook later, van bovenaf, zullen we er de nodige foto's van maken.
Voor de lange, steile klim naar Paso John Gardner begint een slecht stuk om te lopen. Erg modderig; bijna loopt m'n schoen vol. Gelukkig duurt het maar een half uurtje en dan komen we boven de boom- en moddergrens. Flink afzien tussen de rotsen en keien. Trui en lange broek gaan aan; de wind komt van over de gletsjer. Die gletsjer zien we liggen als we boven zijn. Letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van deze reis. We blijven foto's maken.

Uitzicht op de grote gletsjer.

Detail van de gletsjer.

De afdaling aan de andere kant is zeer steil. Niet erg moeilijk overigens: vrijwel overal staan bomen waar je je aan kunt vasthouden. Sommige stammetjes zijn zelfs helemaal glad geworden van al die handen die dat telkens doen. Als je je rugzak afgooit loop je het risico dat die naar verder naar beneden valt. De knieën en bovenbenen zien flink af en als we denken er te zijn volgt de teleurstelling: de camping is niet meer gratis. (Noot achteraf: dit was een vergissing bleek later: de camping was (en is waarschijnlijk nog steeds) nog wel gratis). Dan maar verder lopen. Gelukkig maar een paar honderd meter en dan vinden we een prima plekje. Uit de wind, vlak en zeer dichtbij een snelstromend beekje. Lekker wat drinken, een beetje wassen en bijkomen van de mooie, maar zware wandeldag. Spaghetaria eten, een kop oploskoffie, nog een slokje drank en vroeg de tent in.

Half acht op, half negen bepakt en bezakt op stap. De rugzak is weer iets lichter, maar nog steeds erg zwaar. Het is zo mogelijk nog mooier weer dan de voorgaande dagen: de bewolking hangt een stuk hoger. Het is echter niet zo warm dat we ons helemaal kapot zweten. Wel flink smeren met zonnebrandcrème, want verbranden lijkt een kwestie van minuten te zijn. 
Zware eerste kilometers. Veel op en neer. Rechts de gletsjer, links de heuvel waarop we over de flank lopen. Soms stenig, soms bossen en verbrande bomen. Bij de wateroversteken liggen gelukkig bruggen.

Nog een laatste blik op de gletsjer.

Na een paar uur bij een hut een lange pauze. Hartkeks met cup-a-soup. Dan een relaxte wandeling. Niet te veel hoogteverschillen en zeker niet zo steil. De gletsjer is geëindigd in een meer, maar er drijven zeer weinig ijsbergen of -schotsen. Het landschap verandert verder: veel groener en ook steniger. Ontelbaar veel vingerhoedskruid en berberis. Korte broeken hebben hun nadeel. We lopen uit ons water, maar bij een heel klein stroompje kunnen we poederlimonade klaarmaken. Lekker wat suiker. Uit mijn rugzak tover ik, als verrassing, nog wat chocolade. Altijd, maar zeker nu, erg lekker.
Nog een paar kilometer naar de volgende hut. Die is heel groot en ligt prachtig aan een groot meer. Wij lopen nog een klein uurtje verder. Een wildkampeerplekje vinden kost wat moeite. Het waait erg hard en ook willen we natuurlijk vlak liggen. Vinden we eindelijk een plekje, is er geen water in de buurt. Dat vinden we een kwartiertje verderop en we besluiten terug te lopen. Je weet maar nooit wanneer het volgende plekje komt. Het uitzicht is meer dan de moeite: bizarre rotsformaties die redelijk representatief zijn voor dit gebied. Het blijft nog lang druk met wandelaars. We hebben de hele dag op de zogenaamde W gelopen en die vierdaagse trekking is zeer bekend bij wandelaars. Ik schat dat er op dit moment enige honderden mensen per dag op deze route lopen. We snappen waarom.

Blauwe luchten doen soms ook wonderen.

Rode spaghetaria op het menu en de pan gaat leeg. Voor ons doen eten we deze reis redelijk veel, maar aankomen zullen we niet. Je verbruikt een hoop energie tijdens het wandelen. Nog wat warm drinken, een slokje borrel en de tent opbouwen. Bij het wegsnijden van een paar ''struikjes'' waar de binnentent komt te staan doe ik een poging een stukje van mijn vinger af te snijden. De poging slaagt.
De wind is helemaal gaan liggen.

Een koude nacht: de slaapzak wordt zelfs dicht geritst. Ontelbaar veel sterren aldus Dave, die ook vannacht weer naar het toilet is geweest. Om half acht zijn we weer wakker en worden verrast door een strakblauwe lucht. De tent gaat echter voor de eerste keer niet droog de rugzak in: condens. Om negen uur zijn we op pad. Veel mede- en tegenliggers. We slingeren door wat (prikkel)struiken en komen bij de splitsing aan. Er zit daar een camping en die blijkt gratis te zijn. We besluiten de tent op te zetten en zonder rugzak de middelste tak van de W te lopen. Met een katoenen schoudertasje vol met broekspijpen, regenjas, fleece, eten en water gaan we omhoog. Ziet er toch wel iets minder gelikt uit dan onze rugzakken.
Min of meer langs een grote waterval gaan we omhoog. Achter ons de smeltwatermeren, rechts van ons de rotsen waar we gisteren ook op uitkeken en links van ons andere bizarre rotsen met bovenop gletsjers. Je komt ogen tekort. Het is wel veel bewolkter geworden, maar het blijft heerlijk wandelweer. Samen met heel veel andere mensen komen we op het uitzichtspunt. Dat zit minder ver dan vroeger; scheelt weer anderhalve kilometer lopen. Het uitzicht is er waarschijnlijk niet minder om.

Bizarre rotsformaties gezien vanaf het uitzichtspunt.

De terugweg gaat net zo soepel als de heenweg. Geen rugzak hoeven sjouwen scheelt toch. Af en toe een pakje hartkeks of een kristalhelder slokje water en om vier uur zijn we terug bij de tent. Relaxen en wassen. Na kaarten en eten gaat Dave naar bed: hij heeft last van hoofdpijn. René en ik blijven nog een paar uur buiten zitten. Koffie drinken, slokje whisky en praten.

Uitgeslapen tot acht uur; het zou een korte wandeldag worden, dus geen haast vandaag. De temperatuur breekt alle records en we zullen echt afzien door de warmte. Het weer in Patagonië valt alles behalve tegen. 
De eerste paar kilometer naar de volgende hut zijn redelijk pittig. Veel hoogteverschillen en over keien lopen. Links de hoge bergen en rechts een groot meer. Alleen de kleur (het is van dat typisch lichtblauwe smeltwater) is anders, maar verder heeft het wel iets van Schotland. Ondanks de warmte lopen we aardig door. Wel veel stops voor drinken en/of hartkeks. Na de hut flink stijgen. Ook bovenop blijft het niet vlak. Het pad is wel beter begaanbaar: geen keien meer. Tot onze grote verbazing moeten de teva's nog aan. Bij een forse waterdoorsteek ligt deze keer geen brug. Het stroopt aardig op met wandelaars, want iedereen wil, vanwege de sterke stroming, het touw wat er hangt beet houden. Wij gaan de andere kant op dan de meeste mensen en zijn mede daardoor redelijk snel aan de overkant. Schaduw bij een grote boom; een mooie pauzeplek.

Uitzicht bij ons kampeerplekje.

We lopen nog een uurtje verder en om kwart over drie stoppen we. Een groot meer, een prachtig vlak plekje en schaduw. Perfect. Lekker niks doen en later op de middag afspoelen in het meer. Het water is erg lekker; jammer dat het niet diep genoeg is om even te zwemmen. Een kaartje leggen, eten, laatste slokje whisky drinken, nog een kaartje leggen en dan naar bed.

's Nachts een paar spatjes regen en 's morgens lijkt dat nog steeds zo: een misvatting. Het zijn honderden, duizenden (?) kleine vliegjes die tegen het tentdoek tikken. En buiten schijnt de zon. Het zal weer een bloedhete dag worden.
Als we gegeten hebben en alles weer ingepakt is gaan we vrij snel weer klimmen. Kaal en leeg terrein; weinig schaduw. Na nog geen anderhalf uur zijn we bij een hut. Tijd voor een pauze. Het stuk route daarna is erg druk en gaat redelijk hard omhoog. Geen moeilijke klim.
Bij de camping zetten we de tent op, eten wat en met alleen een fles water, de camera en een dun truitje gaan we de laatste drie kwartier omhoog. Het laatste stuk over grote keien gaat redelijk zwaar. De beloning die volgt is het meer dan waard. Veel foto's van de Torres del Paine maken. Steile rechte rotswanden bij een smeltwatermeertje. Jammer dat het zo druk is, hoewel het bij het meertje een stuk rustiger is. Daar lekker een uurtje op een grote rots gezeten, gelegen, gekeken en genoten.

W.A.U. en de Torres del Paine.

De afdaling gaat redelijk snel en op de camping worden we uitgenodigd door een stel Nederlandse klimmers om een kopje thee te drinken. Zij eten met smaak onze hartkeks met pindakaas en wij van hun vanillekoekjes. Een leuk gesprek, veel gemeenschappelijke reisdoelen en nog een overeenkomst: nog niet precies weten wat het volgende reisdoel is.
Verder een beetje relaxen, kaarten, port drinken (een verrassing uit de rugzak van René), nootjes eten (een verrassing uit de rugzak van Jan), spaghetaria eten, oploskoffie drinken en veel ouwehoeren. Om tien uur duiken we voor de laatste keer deze reis de tent in.

Acht uur opstaan en inpakken. Een uurtje later zijn we weer op stap. Iets minder warm en bewolkter dan gisteren. Meest overbodige uitrustingstukken deze wandelreis: handschoenen, muts, regenbroek, donzen slaapzak en goretex jas.
Flink dalen, stukje klimmen en een lange afdaling. Vrijwel constant uitzicht op de Torres. We wagen er weer een paar foto's aan. Ook veel tegenliggers vandaag: vanaf het hotel, waar de onverharde weg begint, kun je in acht uur heen en weer lopen naar de Torres. Terecht een veelbelopen wandeling. Dat hotel is tevens onze eerste ''beschaving'' in ruim een week. Gelukkig hebben ze koffie (koud) en appeltaart (lekker, maar kleine puntjes). De prijzen zijn belachelijk hoog, maar dat mag de pret niet drukken.
In ruim een uur lopen we over de onverharde weg naar ons begin- en tevens eindpunt. Anderhalve uur wachten op de bus. Tijd voor hartkeks en poederlimonade. Ruim twee uur in de bus. Kale vlaktes en dito bergen. Het favoriete landschap van Hanneke. Om iets over vijf Puarte Natales. Even naar huis bellen (altijd aangenaam om de stem van je betere helft weer even te horen en voor het thuisfront ook prettig om te weten dat we de wandeling veilig doorstaan hebben). Terug naar dezelfde hostel als aan het begin van de reis en na het uitpakken eerst douchen. Heerlijk! Scheren kunnen we niet, dat komt thuis wel weer.
En dan: eten! Een groot stuk vlees met patat en ijs met vruchtjes toe. Niets ten kwade van de kookkunsten van Dave, maar na ruim een week (rode) spaghetaria is dit toch wel erg lekker. 
Met een groot glas bier en nog wat kaarten brengen we nog wat tijd door in een café.

Niet echt goed geslapen. Ontbeten en met de bus naar Punta Arenas. Een lange, vrij saaie rit. De MP3-speler heeft kuren dus muziek luisteren kan niet. Als de bus aankomt worden we direct ''besprongen'' door allerlei mensen van verschillende hostels. We kiezen de juiste: de sympathieke dochter van de eigenaar brengt ons met een busje naar een prima hostel, met lekkere bedden, transfermogelijkheden naar het vliegveld en veel tips. Na een kop oploskoffie van het huis lopen we naar een door haar geadviseerd restaurant. De buitenkant ziet er niet echt uitnodigend uit, binnen ziet het er vrij sjeik uit, maar het eten smaakt meer dan goed. Zo goed dat we zelfs niet meer zullen dineren.
De rest van de middag wat door de stad slenteren, winkelen (niet echt de moeite), koffie drinken, poolen en rond een uur of vijf eindigen we in een café. Jaren tachtig muziek, erg gezellig, een paar borrels en biertjes, borrelhapjes, kaarten en het wordt laat. De rekening valt mee: we zijn net zoveel kwijt als aan de koffie in het hotel bij het (bijna) eindpunt van onze wandeling.

Net na middernacht zijn we in de hostel. Uitslapen tot half negen en redelijk uitgebreid ontbijt. Naar de stad gelopen via een kortere route dan gisterenavond. Zonder bier kan Dave zich beter oriënteren? Vooral gewacht tot het tijd is om naar de pinguïntour te gaan. Nog een beetje boodschappen gedaan, koffie gedronken, poolbiljart gespeeld en terug naar de hostel.
Met een deeltaxi naar de boot voor de pinguïntour. We zijn een uur te vroeg en lijken helemaal verkeerd te zijn. Valt mee en met een ferry gaan we in twee uur naar een klein eilandje. Tegen de tijd dat we ons vervelen en willen gaan kaarten, zwemmen er dolfijnen rond de boot. Niet meer kaarten dus.

Dolfijnen.

Op het eiland mogen we, samen met zo'n tweehonderd andere toeristen, een uur rondlopen. Eén zee van pinguïns. Bizar. Circa 95% van de biomassa op dit eiland bestaat uit pinguïns, aldus de folder. Ik twijfel er niet aan dat dat klopt. Een pad is afgezet met twee touwen en zelfs dan moet je af en toe nog wachten op overstekende pinguïns.

Waar je ook kijkt: pinguïns.

Terug weer twee uur varen en halverwege het kaarten zien we weer de kleine zwart-witte dolfijnen rond de boot. Foto's maken valt tegen, maar er naar kijken is een genot.
Met de taxi de stad in en om tien uur eindelijk pizza eten. Een slechte keuze: koud en niet echt lekker. Om deze deceptie niet als laatste herinnering mee naar huis te nemen gaan we nog even terug naar de kroeg van gisteren. Een kop koffie en de sterkste BaCo die ik waarschijnlijk ooit in een kroeg heb gedronken. De fles moest zeker leeg.
Nog één nacht in dat heerlijke bed en dan naar huis.

Een dag van veel wachten. Uitslapen, ontbijten, inpakken en wachten op de transfer naar het vliegveld. Daar weer wachten op het vliegtuig. Het laatste kopje Chileense koffie smaakt prima.
Vliegen, geen lekkere maaltijd en wachten op het vliegveld van Santiago. Snel de iPod even bijladen en weer kaarten en een biertje. Tegen half negen stijgen we weer op. Op naar Madrid. Teteris (een andere en leukere versie dan op de heen vlucht), muziek luisteren, de film 'a Shark Tale' kijken en redelijk wat geslapen.

Een koud en vies ontbijt. Zelfs het fruit smaakt niet lekker. De koffie maakt nog iets goed. Rond de middag plaatselijke tijd landen we op Madrid. Ruim twee uur wachten. Winkelen (tot groot genoegen van Dave), eten en kaarten. René wint de wisselbeker opnieuw.
De vlucht naar Amsterdam heeft vertraging. Een half uur later dan gepland landen we. De trein heeft vertraging en komt binnen op het verkeerde perron. Toch nog net gehaald en, eindelijk, na 31 uur onderweg te zijn vanaf het hostel ben ik weer thuis. Home is where the heart is. (Vrij naar Marillion).

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.