Hiken in Nepal

Inleiding:

In de Kerstvakantie van 2006/2007 hebben Hanneke en Jan de Everest View Trekking in Nepal gelopen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze onder andere de Mount Everest onder een strakblauwe lucht gezien hebben.

Na een vrije zaterdagmorgen en de lunch gaan we weer naar Schiphol. Deze keer een groepsreis met HT-wandelreizen naar Nepal. Met een uur vertraging Londen. Even wat eten en dan de vlucht naar Doha.

Daar arriveren we 's morgens vroeg en na een paar uurtjes de vlucht naar Kathmandu. Links van ons de toppen van de Himalaya.  Op het vliegveld veel opdringerige kruiers. Buiten is het heerlijk weer. Het verkeer zit muurvast en pas over zessen zijn we in ons hotel. Even een kop koffie en dan met een paar mensen naar het centrum om te pinnen. Verder spullen kopen voor Ellen en Willemijn. Zij zijn 24 uur voor ons vertrokken, maar door de vertragingen gelijktijdig met ons aangekomen; alleen wel zonder bagage. In de stad is het druk en hectisch. Veel nep buitensportkleding, maar ook een echte North Face shop.
Weer terug met de taxi en eten. Best lekker en voor je het weet is je bord weg en staat de volgende gang voor je neus. 
In de tuin een bar met zelfgestookte sterke drank. We zijn echter zo verreisd dat we om half elf naar de kamer gaan.

Kerstontbijt met eieren, maar zonder cadeaus. Om kwart voor negen zijn we op het vliegveld. Weinig verkeer vandaag, wel veel mist. Vliegtuigen stijgen niet op en we lopen zes uur vertraging op. De horeca doet goede zaken. Als de mist is opgetrokken is het heerlijk weer en moet ons vliegtuigje eerst twee vluchten naar Lukla maken voor wij aan de beurt zijn. Lekker in het zonnetje zitten.
Controles zijn er wel, maar de tas hoeft niet open en het fouilleren gebeurt zeer oppervlakkig. Vinden ze een mes, dan krijg je dat in de bus naar het vliegtuig weer terug zoals één van onze tochtgenoten ondervindt.
Met zestien passagiers is de Twinotter vol en na ruim een half uur vliegen landen we op Phaplu. Het laatste stuk tussen de bergen door snap je waarom er bij mist niet gevlogen wordt. We blijven in Phaplu in een lodge slapen, want over anderhalf uur wordt het donker. Thee drinken en een rondje door het dorp lopen. Vriendelijke mensen en de kinderen willen graag op de foto. Namaste.
Het mist weer, dus veel bergen zien we niet, maar we slapen op zo'n 2500 meter hoogte met zesduizenders om ons heen. 
De lodge is zoals je je voorstelt. De douche proberen we maar niet uit. Om het de keuken makkelijk te maken kiezen we uit de hele kaart drie gerechten. Wat we proeven smaakt prima en er is zelfs appeltaart als toetje. Om negen uur naar bed en 's nachts moeten er veel mensen naar het toilet. Misschien toch teveel thee gedronken?

Eindelijk een wandeldag! Onderweg van kwart over acht tot kwart voor vijf: een mooie lange dag dus. Eerst ontbijten met pannenkoeken (of andere dingen van de kaart) en dan de dagtas op. Heerlijk wandelweer. De top van 7000 meter is wit en komt prachtig uit tegen de strakblauwe lucht. Later komt de bewolking op en 's middags na een pas van 3000 meter lopen we min of meer in de bewolking. Op de top een stupa. Daarvoor een redelijk steile klim en twee pauzes. De eerste voor een kop koffie en de tweede om te lunchen. Die laatste pauze duurt twee uur. Voor zestien personen koken kost veel tijd. We ontdekken dat hot lemon ook heel goed smaakt. Weer eens wat anders dan thee.
De mensen zijn erg vriendelijk. We krijgen zelfs een gezegende mandarijn. Later bij een klooster krijgen we er nog één. 's Morgens is de route nog niet echt zwaar. Auto's komen hier niet. Kinderen die hier opgroeien zullen eerder een vliegtuig gezien hebben dan een auto. In Phaplu komt elke dag een vliegtuig, maar auto's kunnen er niet komen.

Overal zie je tekenen van menselijke beschaving.

Net na de top een kleurrijk klooster. Binnen krijg ik de eerste keer tijdens deze reis het idee dat dit ook Ladakh had kunnen zijn. Hemelsbreed is dat niet zo heel ver, maar het lijkt er verder in niets op. De bergen in Nepal zijn veel groener en ook zijn er veel meer bomen, rododendrons en, bij de afdaling, zelfs regenwoud en bamboe. Ladakh is kaal met af en toe een groene oase.
Niet zo heel lang voor het donker zijn we bij de lodge. Drinken en weer aankruisen wat we willen eten. De hostel is wat luxer dan die van gisteren. Noodle-soep, gebakken aardappels met kaas en een kaneelbroodje als toetje. Een paradijs voor vegetariërs. De koffie smaakt gelukkig ook lekker. Ik heb het een beetje gehad met al die thee.
's Avonds een Nepalese whisky en als die op is nog een slokje Ierse whisky en met z'n zessen blijven we tot een uur of twaalf kletsen voor we naar bed gaan.

Zeven uur op, half acht ontbijten met pannenkoeken en chocoladecake omdat Marcel jarig is. Een minder lange wandeldag dan gisteren, maar wel zwaarder. Veel klimmen en dalen. Jammer dat het vrijwel de hele dag mistig en bewolkt blijft. Weinig foto's van het landschap, wel veel van kinderen. Ze vinden het geweldig om zichzelf terug te zien op het schermpje van de digitale camera. Ben benieuwd hoeveel jaar dat nog zo blijft.
Om elf uur koffiepauze, om half één lunch en om drie uur het eindpunt. Zeker de klim na de lunch is pittig. In totaal dalen we een paar honderd meter, met name het eerste gedeelte en kort na de lunch om via grote hangbruggen de rivier over te steken. Vrijwel non-stop lopen we langs tekenen van menselijke aanwezigheid. Huizen, akkertjes, rijstvelden of koeien. Sommige zijn een kruising tussen een koe en een yak.
De lodge is vrij klein: bedden in de gang en één stel slaapt zelfs in een tent. Ook de keuken is klein: geen keuzemenu vandaag. Wel is er een warme douche. Vrij vies en anderhalve euro per persoon, maar na het zweten van vandaag toch lekker. Na het eten gaan de gidsen en dragers zingen en dansen. Later gaat de TV aan. De Nepalezen scharen zich daar omheen en wij gaan al vrij snel naar bed. Nepalese films zijn niet onze favoriet.

Zeven uur opstaan en een half uur later ontbijten met Tibetaans brood met kaas en pannenkoeken. Nog een half uur later zijn we op pad. Erg mistig vandaag. Soms een zicht van maar 25 meter. Alleen de laatste paar honderd meter breekt de bewolking wat open. Het schijnt dat er al twee dagen niet meer gevlogen wordt vanaf Lukla.
Veel nevelwouden met orchideeën en bemoste bomen vandaag. Het zal hier dus wel vaker vochtig zijn. Hoewel we niet veel meer kunnen zien lijkt het er op dat er wat minder menselijke invloeden zijn. Geen wonder als je ziet hoe steil de berghellingen zijn overigens. Het aantal tegenliggers neemt fors toe. Mensen naar boven toe met zware lasten en leeg terug. Die lasten zijn onvoorstelbaar zwaar: het record dat we zagen was iemand met 120 liter brandstof op z'n rug... 

Niet alleen de mannen sjouwen zware lasten.

Opvallend is dat we vrijwel geen lastdieren zien. Te duur misschien? Wel zien we vandaag weer vrij veel kruisingen tussen koeien en yaks.
's Morgens klimmen en op bijna 2000 meter de theepauze. Jammer dat de kachel niet brandt. De kindertjes vinden m'n Teletubbie aan de rugzak geweldig. Verder vooral vlak lopen en het laatste stuk flink dalen. De lunch voor die tijd valt erg tegen. Eigenlijk smaakt alleen de soep echt lekker. Het zou achteraf de enige tegenvallende maaltijd tijdens deze reis blijken te zijn.

M'n Teletubbie is erg populair bij de kinderen.

De lodge waar we slapen ziet er goed uit, alleen is er geen kachel. Met kooltjes in een bak krijgen we toch nog wat warmte. Wel een beetje rokerig. Ook slecht voor de omzet: door de kou neemt niemand een colaatje of biertje. Met spelletjes en raadsels brengen we de avond door en liggen om tien uur in bed. Gelukkig hebben we donzen slaapzakken bij ons.

Vanmorgen schijnt de zon. Het is nog wel wat bewolkt en later komt er steeds meer bewolking, maar het zicht blijft. Misschien komt het door het mooie weer, maar kort na acht uur wandelen we al. 's Ochtends lopen we altijd in een iets lager tempo. Het regenwoud maakt plaats voor veel dorpjes en akkerbouw. Opvallend is ook het aantal tekenen van het Boeddhisme: gompa's, gebedsmolens, -vlaggetjes, mani-muren en meer van dat soort zaken. Ook veel yaks op de route. Ze mogen maximaal 80 kilo dragen is ons verteld, maar de meeste dragen veel minder lijkt het.

Boeddha ziet alles.

Koffiepauze op een zonnig terrasje en dan veel klimmen. De rivier kruisen we een paar keer via een grote hangbrug. Tientallen meters boven het water. Na de afslag van Lukla wordt het steeds toeristischer. Niet alleen de nodige tegenliggers, maar ook steeds meer restaurants. Zelfs het eerste Internetcafé en een lodge waar je met creditcard kunt betalen zijn gesignaleerd. 
Lunchen in een koud restaurant, maar de meeste mensen vinden het eten erg lekker. We hebben er lang genoeg op moeten wachten.
Een beetje klimmen en dalen en zo lopen we nog twee uur verder. Daar in het dorp staat onze lodge voor deze nacht. Met z'n vieren lopen we een klein stukje terug voor koffie met appeltaart. Erg lekker. Terug in de lodge sluiten we achteraan in de douche-rij. Helaas: ik ben de eerste met een koude douche. Hanneke laat haar beurt voorbij gaan. Gelukkig maakt de maaltijd een hoop goed. Daarna vrij vroeg naar bed. Geen zang en dans voor ons vanavond.

Om kwart over zes op, want we willen vroeg in Namche Bazar zijn vanwege de zaterdagmarkt. Stevig ontbijt en dan lopen. De verwachting is drie uur, maar het worden er twee. Eerst een stukje dalen om een aantal rivieren per hangbrug over te steken en dan klimmen. Jammer dat het zo ongelooflijk mist. We zouden de Everest hebben kunnen zien als dat niet zo was. Het klimmen gaat redelijk soepel, ondanks dat we boven de 3400 meter eindigen.

Eén van de vele bruggen.

In Namche Bazar eerst even naar de lodge en dan op naar de koffie met appeltaart. De lekkerste tot nu toe. In het stadje kun je goed merken dat het toeristenseizoen voorbij is. Vrijwel alles is gesloten en er zijn erg weinig andere toeristen op de markt. Veel horeca is daarom gesloten en kachels lijkt men niet te kennen. In een restaurant waar men wel de kachel wil aandoen gaan we met een flink aantal mensen wat eten. Sommige kaasfonduen en anderen eten yaksteak met gebakken aardappels. Yaksteak is gemalen vlees met uitjes en knoflook en erg lekker, zeker na een week vegetarisch gegeten te hebben.
De winkels verkopen souvenirs en heel veel nepmerkkleding. Wij kopen, zoals gebruikelijk, weer niets.
Ook als avondeten nemen we weer yaksteak, alleen smaakt tie nu iets minder lekker. 's Avonds een beetje lezen, een spelletje doen en kletsen. 

IJs op de ramen: een goed teken! En inderdaad: blauwe lucht. Snel ontbijten en naar buiten om een stukje omhoog te lopen. Ons doel wordt gehaald: we hebben de Mount Everest gezien! Het blijft mooi weer, zodat onze twee zieken later op de dag er ook een blik op hebben kunnen werpen.

Mount Everest !

We lopen de andere kant op richting de gompa van Thame. Een lange wandeldag met niet echt veel hoogteverschillen het grootste gedeelte van de dag. Om ons heen diverse besneeuwde toppen. Echt het gevoel dat we in de Himalaya lopen. Over de berghelling met aan de andere kant van de rivier bevroren watervallen. De zon blijft de hele dag schijnen.
Terwijl de lunch wordt klaargemaakt klimmen wij door naar de gompa. Veel monniken lijken er nu niet te zijn. Net zo min als andere toeristen trouwens.  Dat is ook gelijk de reden waarom het lang zoeken is naar een plaats waar ze thee dan wel onze lunch willen en kunnen bereiden.
De route terug gaat in een hoog tempo en het laatste stuk begint de mist op te zetten. Het wordt dan best koud en pas tegen vijf uur, net voor het donker, zijn we terug. Onze langste wandeldag tot nu toe: we zijn zo'n negen uur onderweg geweest met slechts twee niet al te lange pauzes. Een hoop mensen zijn aardig moe.
Na het avondeten nog een echte verrassing: Annemiek, onze reisleidster, heeft oliebollenmix meegenomen (en Willemijn heeft daar de lekkerste bollen van gebakken) en met sterretjes en witte wijn wordt het toch nog een beetje oudejaarsavond. Eén essentieel verschil: om half tien ligt iedereen in bed.

Een nieuwe dag, een nieuw jaar en wandelen met zicht op Mount Everest; daar kan geen goed voornemen tegenop?! De lucht is zo mogelijk nog blauwer dan gisteren en tot aan het einde van de middag blijft dat zo.
Na het ontbijt gaan we echt hard klimmen. Een niet al te hoog, maar gestaag tempo. We zijn nog maar met z'n twaalven: Peter en Willemijn zijn nog steeds ziek en Annemiek blijft bij hen. Ze zullen in drie dagen afdalen naar Lukla is het plan. Wij klimmen ondertussen naar het Everest View Hotel. Een fantastisch uitzicht, dure koffie en een WC zonder water. Een beetje vergane glorie. Komt waarschijnlijk door de onlusten in Nepal de afgelopen jaren. Het toerisme heeft daardoor een ongelooflijke klap gehad. Het vredesakkoord van een paar maanden geleden lijkt gelukkig stand te houden en het toerisme trekt inmiddels weer wat aan.

De ene berg is nog mooier dan de andere.

Na het hotel zakken we een paar honderd meter om bij de rivier te lunchen. In een half uurtje hebben we eten: een record. Meestal kost dit zo'n twee uur; nu zijn we in een uur weg. Het is dan alleen nog twee uur klimmen naar Tengboche. Een warm en zeer stoffig pad. Bovenop ligt het klooster. Onze lodge heeft uitzicht op de Everest en vanuit onze kamer zien we deze hoogste berg ter wereld goed liggen.
Er zitten nog een aantal lodges en wat winkeltjes, maar omdat het toeristenseizoen voorbij is, is het niet echt druk. We lopen nog wat rond, kijken in het klooster en gaan dan naar de kachel in onze lodge. Buiten is het guur. Lekker eten, foto's van de zonsondergang maken en vroeg naar bed. Wel veel wakker geweest: we raken uitgeslapen.

De verjaardag van Hanneke, maar de taart en felicitaties komen pas bij de lunch: bij de lodge waar we sliepen was geen taart te krijgen. Van HT krijgt Hanneke een leeslampje en van alle gidsen en dragers een aantal gelukssjaaltjes. We krijgen overigens deze keer allemaal zo'n sjaaltje.

Ochtendlicht op Mount Everest.

Voor die tijd hebben we eerst nog geprobeerd een dienst bij te wonen in het klooster. Helaas: die bleek niet te zijn vandaag. Tegen de tijd dat we daar achter kwamen waren we aardig verkleumd en hadden we vooral erg koude voeten. Gelukkig was de kachel in de lodge aan en smaakten de pannenkoeken en French toast erg lekker.
Onder een strakblauwe lucht dalen we snel af. Wel veel stofhappen. Net na de rivier weer een theepauze. Een klein beetje klimmen en toen een heel lang stuk vlak lopen langs de berghelling. Af en toe achterom kijken, want die besneeuwde 8000-ers blijven magnifiek om te zien.
In Namche Bazar lunchen we en als toetje de zeer voedzame chocolade verjaardagstaart. De naam van Hanneke is goed gespeld.
Pittig dalen, een laatste blik op Mount Everest, een paar keer de rivier oversteken en om half vijf zijn we weer in de lodge van Munjo. De douche is nu wel warm en de warme chocolademelk smaakt prima. Jammer dat ze afgrijselijke discomuziek draaien. Dan maar even Fantastic Place van Marillion op de iPod luisteren.
Na het avondeten een biertje, wat lezen en kletsen en dan naar bed.

Onze laatste wandeldag. Jammer. Omdat we niet zo heel veel uren hoeven te lopen staan we een uur later op. Half negen ontbijten en een half uurtje later zijn we weer op pad. Het is zo mogelijk nog mooier weer dan gisteren. Niet al te warm en een blauwe lucht. Zelfs in Lukla is het mooi weer en voor het eerst in drie dagen wordt daar weer gevlogen.
Weinig hoogteverschillen vandaag. Wel erg veel toeristen, al dan niet als tegenligger. Die laatste zijn te herkennen aan de stofvrije kleding. Ik vraag me af hoe druk het hier in het hoogseizoen wel niet moet zijn. Eén schrale troost: zo ongeveer elk huis is een lodge, en dat is niet overdreven. Wel handig als je wilt eten of drinken. En laten we eerlijk zijn: voor de mensen hier is het een forse bron van inkomsten, zelfs als er slechts een enkele toerist per maand zou blijven eten en slapen.
Van onze groep gaan er vier mensen vooruit vanwege allerlei medische problemen. Er blijven er dus nog acht over. En voor de lunch willen die allemaal patat. Mayonaise kopen we in het winkeltje ernaast. Erg lekker!
We maken nog wat foto's van besneeuwde bergtoppen, de kleine dorpjes en allerlei mensen die aan het werk zijn of van de vele fotogenieke kleine kinderen. Tenslotte komen we toch in Lukla. Het eindpunt van de wandeling. Een leuk en erg toeristisch plaatsje met voor ons een vrij luxe lodge naast het kleine vliegveld. Willemijn heet ons van harte welkom. Peter en Annemiek zijn met de reddingshelikopter naar Kathmandu gegaan blijkt nu.

Avond in Lukla.

Uitslapen, want we vliegen pas na de middag. Althans: dat is de bedoeling. Na de middag zou de eerste serie van drie vliegtuigjes landen en wij zouden met de tweede serie vliegen. Vanwege de harde wind onderweg zijn de toestellen echter omgekeerd en niet meer gekomen. Veel wachten dus. Een beetje over de markt en enige straat van Lukla slenteren en af en toe wat drinken of eten.
De wildste opties doen de ronde: een helikopter, een stuk met de helikopter en de rest met de bus en wat er dan ook nog meer bedacht kan worden. De ene optie nog ongeloofwaardiger dan de andere. Nog afgezien van de kosten: waar haal je eigenlijk zo snel een helikopter vandaan?
Enfin, om zeven uur zitten we aan het avondeten en morgen zien we verder. Onze terugvlucht naar Nederland gaat immers pas zaterdagavond. 

De meest bijzondere dag van deze reis. Omdat ik mijn dagboeken altijd op Internet publiceer zal ik geen namen gebruiken in dit verslag. Ik wil immers niemand beledigen of beschadigen.
Nog nooit zoveel geruchten op één dag gehoord als vandaag. Het begint er al mee dat er pas ver na twee uur gevlogen wordt. Dan staan we als 8e op de lijst, dan weer als 5e. Dan vliegt er vandaag geen Jet-airlines toestel meer en vijf minuten later landt er dan een toestel van die maatschappij... De groep valt uit elkaar op het moment dat het gerucht gaat dat we voor 300 (!) euro per persoon met een helikopter zouden mee mogen. Vijf mensen vinden dit oké, de andere acht vinden dit veel te duur. Enfin, ook dit gerucht is niet meer dan een gerucht.
Heel fascinerend hoe je alle fasen ziet: boosheid, verdriet, lachen en berusting. Ook het gedrag van sommige mensen verbaasd me: sommige mensen zijn opeens heel egoïstisch en anderen juist heel sociaal en dan soms juist heel andere mensen dan van wie je dit verwacht. Ik verbaas me echt over het gedrag (of het ontbreken daarvan?) van sommige mensen op zo'n moment. Zowel in positieve als in negatieve zin. Misschien in een volgend leven toch psychologie gaan studeren?
Opvallend: verhalen van een dronken Engelsman worden op zo'n moment als absolute waarheid gezien. En als ik voor de grap zelf een nieuw gerucht de wereld in help wordt dit zelfde gerucht een half uurtje laten aan mij verteld als absoluut waar.
Op een gegeven moment zijn er zelfs mensen binnen de groep die geloven dat de eigenaresse van ''onze'' lodge er achter zit dat we niet vliegen. Tsja... En als ik dan later van onze Nepalese hoofdgids hoor dat we morgen nummer 2 op de lijst zijn dankzij haar inzet (en dat dus niet te danken hebben aan mensen uit onze groep, hoewel die dat zelf ongetwijfeld zelf anders zullen zien) dan kun je je misschien een beetje voorstellen wat voor sfeer er heerst.
Nog een paar anekdotes waar we later ongetwijfeld smakelijk om zullen lachen: eerst geloven mensen dat verhaal dat vandaag Yeti niet meer vliegt en even later een ander gerucht van diezelfde persoon als absolute waarheid aannemen en vervolgens beledigd zijn als je ze er op attendeert dat er misschien toch bepaalde hiaten in dat verhaal zitten. Het lijkt me dan maar niet verstandig om die personen er even later op te attenderen dat de twee beloofde vliegtuigen dus toch niet meer zijn gekomen.
Ook mooi om te zien zijn de rol die een ieder in zo'n groep speelt op zo'n moment. Wel opvallend: er ontbreekt het type bemiddelaar in onze groep (of misschien moet ik wel ex-groep schrijven op dat moment). We vallen als groep uit elkaar en niemand lijkt in te grijpen. Het gemis van onze reisleidster? Het feit dat die niet telefonisch bereikbaar was leek overigens even voor een terugkerend groepsgevoel te zorgen. Niet voor lang overigens. (Die onbereikbaarheid had te maken met het geannuleerd zijn van de terugreis van een tweetal personen, maar dat is weer een heel ander verhaal).
Later kwam de groep weer even bij elkaar en toen barstte de bom bijna echt. Met name toen de term groepsgevoel viel gingen er een paar mensen bijna over de zeik. Laten we het er op houden dat die term niet door iedereen op dezelfde manier wordt geïnterpreteerd. Het zwaaien met een half jaarsalaris van een gemiddelde Nepalees om een middagje in Kathmandu te kunnen winkelen viel niet bij iedereen in goede aarde.
Enfin, 's avonds met een stel mensen een afzakkertje in de lodge genomen en toen om elf uur het personeel op de bank ging liggen slapen zijn we ook maar naar bed gegaan.

Om zeven uur staat iedereen klaar met de bagage en terwijl een aantal mensen ontbijten wordt onze bagage klaargezet voor het vliegtuig en halen de boardingpassen op. We vliegen met vliegtuig twee is het laatste gerucht. En wonder boven wonder: dit gerucht klopt! De stress en het ''gedoe'' van gisteren zijn snel vergeten (of in ieder geval wordt de schijn opgehouden).
Het eerste vliegtuig is er al om tien uur en vrij snel daarna komt het tweede. Op het moment dat het eerste vliegtuig uit Kathamandu vertrekt gaat in Lukla de sirene; gevolgd door een hard gejuich van alle toeristen. Na een spectaculaire start (een schuin aflopende zéér korte startbaan die eindigt aan de rand van een afgrond) en boeiende vlucht (toch weer een blik op Mount Everest) en veel oorpijn (die de hele dag blijft) zijn we al voor de middag in Kathmandu. Annemiek en Peter staan ons op te wachten en met een busje gaan we naar het centrum. Uit de verhalen van Peter blijkt dat zijn evacuatie ook niet bepaald zonder slag of stoot verlopen is.
We hebben zo'n vier uur om wat rond te kijken, eten en winkelen. Veel te kort om de stad goed te bekijken. Opvallend: overal tempels en altaartjes en zeker omdat het ''zondag'' is wordt er ook heel veel gebruik van gemaakt.

Eén van de vele altaren in Kathmandu.

Voor vijven naar het vliegveld: het vliegtuig is zwaar overboekt weet Annemiek. Wij zijn in ieder geval ruim op tijd en verder begint het grote wachten. Tot Doha geen probleem.

Op Doha vertrekken we met ruim een uur vertraging. We zien onze aansluiting in Manchester al de mist in gaan. En inderdaad: tegen de tijd dat wij uit de bus op het vliegveld aldaar stappen, stijgt ons vliegtuig al op. Gelukkig zijn we overgeboekt op de volgende vlucht en hoeven we slechts drie uur te wachten. Starbucks maakt dat wachten minder onaantrekkelijk en alles bij elkaar is dit de minst slechte optie.
Om half twee zijn we op Schiphol. We kijken terug op een geweldige trekking en ik sluit zeker niet uit dat we nog eens terug gaan naar de Himalaya en Nepal. Annapurna misschien?!

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.