< klik hier om de inleiding over te slaan >
Inleiding:
Begin november 2004 reisden Hanneke en Jan eerst een week naar Bali. Ze maakten
daar een individuele rondreis met een paar korte wandelingen. Vervolgens
verbleven ze ruim zes weken in Nieuw Zeeland. Ook daar maakten ze een, maar nu
zelf geregelde,
individuele rondreis (met het openbaar vervoer) en liepen ze onder andere een
drietal meerdaagse trekkings. Tenslotte eindigde hun reis met een paar
dagen Singapore. Op deze site kunt u een verslag van die reis lezen.
De reis is in de volgende onderdelen 'geknipt':
(naar) Bali | 2 november |
(naar de) Milfordtrack (Nieuw Zeeland) | 10 november |
via o.a. de Catlins, Fox Glacier en de Pancake rocks naar Picton | 16 november |
Queen Charlotte Trail | 27 november |
via o.a. het Abel Tasman Park en Wellington naar Whakapapa | 30 november |
Tongarira Northern Circuit | 7 december |
via o.a. Rotorua, Coromendal, de kauri's en de Bay of Islands naar Auckland | 10 december |
(naar) Singapore | 23 december |
terug naar index
(woensdag 10 november 2004) |
's Morgens vroeg een tussenstop in Brisbane. Iedereen moet het vliegtuig uit.
Tijd voor een snelle espresso. Met een meer dan halfleeg vliegtuig gaan we door
naar Auckland en landen daar plaatselijke tijd om half twee. De douane gaat erg
soepel: schoenzolen van schoenen die we aan hebben worden gecontroleerd, spaghetaria
en hartkeks mogen mee en de tent wordt leeggeschud. En als we die na
de douane terugkrijgen staan daar tot onze verbazing Marien en Kees (twee neven
van Hanneke die zo'n negen jaar geleden geëmigreerd zijn) ons op te wachten.
Een leuke verrassing! Omdat we alleen een naam van ons hostel hebben en geen
adres of telefoonnummer (we zouden immers met de flybus er naar toe gaan)
gaan we eerst maar wat drinken op een terrasje. De jongens hebben dan inmiddels
achterhaald waar ons hostel zit en brengen ons er later naar toe. We spreken af
om elkaar over een paar weken nog een keer, en dan wat langer, te ontmoeten.
De Citygarden Lodge is een aanrader: een leuke kamer, een hele aardige en
behulpzame eigenaar, schoon en erg sfeervol. Een goede tip, met dank aan
Internet, om hier te gaan slapen. Na eerst een hamburger met patat te hebben
gegeten gaan we op zoek naar een fotozaak. Helaas kunnen zij ons geheugenkaartje
niet resetten; ze raden ons aan het via de camera te proberen. Op Internet
gezocht hoe dat precies moet, maar ook dan lukt het niet. Morgen dus toch maar
een nieuw kaartje kopen.
Nog even boodschappen gedaan, bij Starbucks een espresso gedronken en naar bed.
In het vliegtuig hebben we (vrijwel) niet geslapen; de jetlag begint aardig op
te spelen.
Dag 10 |
(donderdag 11 november 2004) |
Ook 's nachts speelt de jetlag weer op: een aantal uur klaarwakker gelegen.
Maar goed, wel op tijd wakker en na het ontbijt komt de pendelbus naar het
vliegveld circa 20 minuten later dan afgesproken, waardoor we precies een half
uur voor de vlucht vertrekt op de luchthaven zijn. Inchecken gaat met je
creditcard en supersnel. Om tien uur stijgen we op en anderhalf uur later, na
een vlucht met weinig bewolking en heel goed zicht op besneeuwde bergtoppen,
zijn we in Queenstown. Zo'n twee uur wachten op de bus; geeft ons mooi de tijd
om de supermarkt met een bezoek te vereren en de laatste inkopen voor de komende
dagen te doen.
Via een weg langs een meer, met ook nu weer besneeuwde bergtoppen, en bloeiende
brem rijden we in twee uur naar de plaats van bestemming. Nog net op tijd om de
tickets voor de Milfordtrack op te halen. Het is maar goed dat we die ruim van
te voren gereserveerd hebben: we horen dat tot 31 maart alle tickets al
uitverkocht zijn!
Op de camping tegenover het DOC-station waar we de tickets hebben gehaald zetten
we onze tent op en lopen nog even naar het centrum voor een geheugenkaartje en
brandstof voor de brander. Beide missies slagen en na spullen uitgezocht te
hebben (wat nemen we wel en wat niet mee de komende vier wandeldagen) is het
tijd om eten te koken. Voor ons een klassieke vakantiemaaltijd (en echt niet uit
budgettaire overwegingen): witte bonen in tomatensaus met worstjes en spek en vruchtenyoghurt
als toetje. De worstjes smaken nergens naar, maar verder smaakt
het heerlijk.
Voor een kopje espresso lopen we nog even naar de stad en na ook nog even een
mailtje naar het thuisfront te hebben gestuurd gaan we om een uur of tien
slapen.
Lake Te Anau |
Dag 11 |
(vrijdag 12 november 2004) | 5 km |
Om acht uur loopt de wekker af. Buiten in het zonnetje ontbeten, de spullen
(waaronder tent en matjes) die we niet mee zullen nemen tijdens onze trekking
stoppen we in een bagagekluis. Om kwart voor tien nemen we de bus. Een half
uurtje later zijn we bij de boot en met in tot totaal 40 independent en een
handvol dagwandelaars gaan we dan echt op pad. Overigens is de boottocht al meer
dan de moeite waard: rondom het strakblauwe meer overal besneeuwde bergtoppen.
De camera maakt weer overuren.
Vandaag een korte wandeling: ruim een uur. Over een vrijwel horizontaal pad,
langs een heldere en snelstromende beek door een regenwoud. Overal (hangende)
mossen en soms uitzicht op die bergtoppen. We worden niet teleurgesteld zullen
we maar zeggen. Gelukkig niet, want toen we de eerste keer dat we op IJsland
waren en daar op de Landmannalauger (klik hier
voor een verslag van die wandeling) liepen, lazen we daar dat die
wandeling, de Incatrail (klik hier
voor een verslag van die wandeling) en de Milfordtrack de drie mooiste
wandelingen ter wereld zouden moeten zijn. En volgens velen is de Milfordtrack
zelfs de mooiste ter wereld. Al in 1890 werd deze wandeling the 'finest walk
on earth' genoemd. Je kunt je, als je ons tenminste een beetje kent,
voorstellen dat de Milfordtrack voor ons dus de belangrijkste reden is geweest
om naar Nieuw Zeeland te gaan. Hanneke begon vijf jaar geleden met spaarverlof
(ze is docente) en toen wisten we dus al dat we hier nu heen zouden gaan. In
ieder geval gaven de eerste kilometers ons gelijk.
We waren als één van de eerste wandelaars bij de hut, ''kraakten'' twee bedden
en lunchten buiten in het zonnetje. Het is op deze track niet toegestaan naar
een volgende hut door te lopen, twee nachten in dezelfde hut te blijven of te kamperen. Al snel
gingen we overigens naar binnen: we werden gek van de sandflies. Kleine beestjes
die gemeen kunnen steken.
We hadden nog een hele middag voor ons en die brachten we door met lezen,
drinken, een spelletje spelen en nog een rondje lopen. Wel in de schaduw, want
in de zon was het bloedheet en je kon, vanwege de sandflies, ook niet al te lang
blijven stilstaan.
Zo rond een uur of zes begon iedereen te koken. Fascinerend wat je dan allemaal
ziet wat mensen wel of niet meenemen. Variërend van versgevangen vis, spaghetaria
(ook wij natuurlijk), kipfilet, verse groente, rijstmaaltijden met
lichtgewicht opvouwbare eetstokjes (Japanners), maar ook bijvoorbeeld alleen
maar brood. Relatief veel mensen hadden ook een paar blikjes bier meegenomen.
Wij hielden het bij wijn (in een plastic fles) en apfelcorn. Scheelt afval terug
sjouwen (je moet al je afval zelf mee terug nemen).
's Avonds een spelletje uno (een soort pesten) met een stel Duitsers en Australiërs
gespeeld, tot om een uur of tien het licht uitging en we maar naar bed gingen.
Dag 12 |
(zaterdag 13 november 2004) | 16,5 (+7) km |
Een vrij koude nacht. We hebben namelijk maar één donzen slaapzak bij ons
en één ''hoes'' waar we normaal onze matjes inschuiven en de slaapzak aan
vastritsen. In de hut zijn echter alleen maar stapelbedden, dus ik lig alleen
maar in die hoes. Nou ja, het is maar voor drie nachten.
Om zeven uur staan we, zo ongeveer als laatste, op en na ontbijt gaan de
rugzakken op. Het is prachtig weer en als snel gaat de trui uit en de korte
broek aan. We lopen langs een rivier. Veel (droge) watervallen en bloeiende
planten. We herkennen onder andere fuchsia's (zo groot hebben we ze nog nooit
gezien) en witte viooltjes. Lang leve de macrolens op onze nieuwe camera. Verder
veel vogels, waarbij een toutouwai en een weka (een grote loopvogel) de moeite
lijken te nemen om zelfs even echt te poseren. Zelfs met een ''gewone'' lens had
je ze kunnen fotograferen. We leggen niet alleen flora en fauna vast: ook de
besneeuwde bergtoppen, de groene rivier en de canyon zijn meer dan fotogeniek.
Ons eerste pauzeplekje is echt perfect: we zetten een kop koffie en zien
totaal geen sandflies. Bij de lunch gaat het wel mis: snel eten we ons brood op
en stappen weer op, voor we kapot worden gestoken. Hoewel die beesten (bij ons?) geen
bulten achterlaten na het steken, zijn ze wel vreselijk irritant.
Het laatste stuk naar de hut gaat geleidelijk omhoog. Geen zware klim. Wel door
regenwoud: varens, rottende bomen en overal mos; al dan niet hangend aan
boomtakken. Na vijfeneenhalf uur zijn we bij de hut. We drinken een kop
cup-a-soup en gaan dan zonder rugzak naar de top van morgen. Het is nu mooi
weer, voor morgen verspellen ze regen en het uitzicht schijnt fantastisch te
zijn. Vijf kwartier klimmen wordt inderdaad beloond met een uitzicht naar alle
kanten. Ook zitten er twee kea's (een alpine papegaai) bovenop. Jammer dat het
dan toch iets begint te regenen. Gelukkig nog niet echt hard, maar we gaan snel
terug. Zelfs bij de omleiding gaan we extra snel en dat is het enige echt steile
stuk: verder is het een makkelijk pad.
Kea |
Tegen half vijf zijn we weer bij de hut. De twee Duitsers, die als enige ook omhoog zijn gegaan, volgen vijf minuten later. Eerst een kop oploskoffie en wassen. We hebben flink gezweten vandaag. Nog een kopje cup-a-soup, spaghetaria eten en nog steeds hebben we honger. 's Avonds daarom nog maar wat chips. Met apfelcorn en kaarten met een stel Duitsers brengen we de rest van de avond door. Er komen steeds meer spelregels bij; het wordt steeds leuker.
Dag 13 |
(zondag 14 november 2004) | 16 km |
Ontbijten met hartkeks en om kwart voor negen weg. Na alle regen van vannacht is het zowaar droog aan het worden. Er zijn nu wel veel meer en grotere watervallen. Bovenop de bergen breken er soms grote stukken sneeuw af; net een geweerschot of onweer om te horen. We maken weer dezelfde klim als gisterenmiddag. Twaalf keer zigzaggen. Het uitzicht bovenop is misschien nog wel mooier dan gisteren: het licht is geweldig. De kea's zijn er niet meer, maar later zullen we ze wel weer tegenkomen. Ze zijn zo brutaal dat je ze bijna kunt aaien. Na de pas is het nog een kwartiertje lopen voor een schuilhut. Twee gedeeltes: ''eerste klas'' (voor de 40 mensen die de tocht met een gids lopen) en ''tweede klas'' voor de independent wandelaars. Gelukkig staat er wel een gasstel; lekker koffie zetten.
Het hoogste punt van de Milford Track |
Naar beneden is zwaarder: grote stappen, vrij steil en veel watervallen om te
kruisen. Sommige stukken lopen we over een soort vlonder en waar nodig liggen
bruggen. Het pad is erg goed onderhouden en natte voeten krijgen hoeft dus niet.
Op een uur van ''onze'' hut ligt de hut voor de groep die met een gids wandelt.
Die moeten morgen dus echt ver lopen. Maar goed: ze hebben in de hut de
beschikking over private rooms, douches, er wordt gekookt voor ze en nog veel
meer luxe.
Het begint te gieten, maar we kunnen even droog zitten. Verder lopen we nog in
een uurtje heen en weer naar de Sutherland Falls. De vijfde hoogste waterval ter
wereld. Het water valt ruim 580 meter naar beneden. Met een valsnelheid van 10
meter per seconde duurt het dus bijna een minuut voor het water helemaal beneden
is.
Sutherland Falls |
Bij de hut hijsen we onze rugzakken weer op en lopen nog een makkelijk uurtje. Licht dalend langs een snelstromende rivier. Ook hier kun je goed zien dat het regent. Zo tegen vier uur zijn we bij de hut. Natte spullen uithangen, een beetje wassen en wat eten en drinken. 's Avonds weer wat spelletjes doen voor we om een uur of tien naar bed gaan. De spullen zijn dan al binnengehaald: kea's slopen echt alles.
Dag 14 |
(maandag 15 november 2004) | 18 km |
Om half zeven wekken de kea's ons door over het golfplaten dak te lopen. Nou
ja, we moesten toch vroeg op, want we moeten de boot van kwart over twee halen
en vandaag is de langste etappe. Wel een hele makkelijke: voornamelijk
lichtdalend. We doen de regenpakken aan, maar echt nodig is dit niet. Af en toe
spettert het wat, maar regenen kun je het eigenlijk niet noemen. Gezien de
jaarlijkse hoeveelheid regen die er hier valt (ze meten dat in meters in plaats
van in millimeters) mogen we gerust stellen dat we geluk hebben gehad met het
weer.
De omgeving lijkt wel wat op die van de eerste wandeldag: veel groen en mossen.
Wel veel meer watervallen en boomvarens van wel acht meter hoog. Ook veel
swingbridges vandaag. Je kunt er bijna zeeziek op worden, zo wiebelen ze.
Omdat iedereen de boot van twee in plaats van drie uur wil halen blijft de groep
redelijk dichtbij elkaar. Vrij regelmatig zien we dan ook medewandelaars. De
andere dagen zagen we die maar amper.
Na 53,5 kilometer zijn we bij Sandflypoint: de Milfordtrack zit erop. En voor
ons nu dus ook, volgens de Lonely Planet, de drie mooiste wandelingen ter
wereld. Een goed gevoel.
We wachten een uurtje in een gebouwtje op de boot. Twintig minuten varen en
ondertussen is het noodweer geworden. De rugzakken liggen op het dek en zijn
doorweekt. Ook de busrit terug naar Te Anau gaat in de stromende regen. Jammer,
want we zien nu vrijwel niets van de fjorden en de watervallen, terwijl deze
route juist zo bekend is hierom.
In Te Anau stoppen we op de camping. Tent opzetten, natte spullen uithangen en
douchen. Dan snel naar de stad om de honger te stillen. Gelukkig is het weer
droog. Een goed en goedkoop restaurant: voor net 50 dollar (een Nieuw Zeelandse
dollar is ongeveer een gulden waard) eten we allebei onze buikjes rond. Op de
camping nog wat gelezen in de reisgidsen en dan lekker slapen.
terug naar index
Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.
Terug naar hikes buiten Europa.
Terug naar de startpagina.