Wandelen op Kaap Verdië

Inleiding:

De Kerstvakantie 2011/2012 hebben Hanneke en Jan doorgebracht op Kaapverdië. Hoewel het flink wat moeite kostte om de reisorganisatie ervan te overtuigen dat ze ook écht een paar dagen met tent en rugzak wilden wandelen is ook dat tenslotte gelukt. Een goede beslissing, en niet alleen omdat dit voorlopig wel eens de laatste keer kan zijn de komende jaren dat ze sámen een verre (wandel)reis maken. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie, waarin ze niet alleen wandelden, maar ook nog wat meer zagen van een aantal eilanden.

Uitgeslapen en naar Schiphol. Daar zou het druk zijn, maar niet als wij er zijn. Rond de middag vliegen Hanneke en ik naar Lissabon, waar we zeven uur moeten wachten op onze overstap naar Praia op Kaap Verdië. Tijd genoeg om even naar de stad te gaan. Niet dat daar veel te beleven is op Kerstavond, maar altijd beter dan een vliegveld.
Nog even wat eten en dan terug. Verder wachten maar en om een uur of negen vliegen we weer verder.

Eén uur 's nachts landen we. Lang wachten op de bagage, de bank heeft bijna geen geld om te wisselen en onze beloofde transfer staat er niet. Geen beste eerste indruk. Een taxi brengt ons naar het hotel en om half drie liggen we in bed.
Gelukkig langer geslapen dan gedacht. Half negen plaatselijke en half elf Nederlandse tijd staan we op. Ontbijten en met een aluguer (minibusje) via Assomada naar Tarrafal. Dat was niet ons geplande eindpunt, maar het dorpje waar we onze wandeling wilden starten zien we pas op de terugweg.

De baai bij Tarrafal

Bij Tarrafal gaan we eerst wat eten en dan maken we een wandeling uit ons boekje. Niet echt geweldig, maar wat het goed maakt zijn de poeltjes op het drooggevallen strand met onder andere (felblauwe) visjes en zee-egels en later de grote ijsvogels met hun felblauwe staarten.
Als we terug zijn nog een koffie mét en dan met de aluguer terug naar ons hotel. Even rust en vooral geen veel te harde en foute muziek.
We zitten bijna op de evenaar dus het wordt heel snel donker. Een restaurant vinden dat op deze Kerstavond open is lijkt onmogelijk, dus eindigen we toch weer met friet en hamburgers. Nog een biertje op een stille binnenplaats van een café en dan naar bed.

Een goedgetimede dag vandaag. Na het ontbijt nemen we een taxi naar Calabaceira en wandelen dan in ruim een uur naar Cidade Velha, de voormalige hoofdstad. Een mooie wandeling. Eerst langs een kloof naar beneden en dan alsmaar door een droge rivierbedding richting kust. Een paar jongetjes vergezellen ons een stukje en laten allerlei planten zien en proberen ons de Creoolse namen te leren. Bij een distilleerderij zijn ze opeens verdwenen en lopen we weer samen verder. Eerst een hele dikke boabab en dan weer een ijsvogel.

bij de distilleerderij

Bij het eindpunt vertrekt er precies een aluguer en na nog een hele lekkere koffie mét pakken we onze bagage en gaan met een taxi naar het vliegveld. Een uurtje vliegen, weer een taxi en dan ons hotel in Mindelo op Sao Vicente. Hier blijven we één nachtje. Het lijkt er wat minder warm te zijn. We lopen wat door het stadje. Het doet een beetje Caribisch aan. Veel spannends beleven we niet. Wel kopen we alvast de boottickets voor morgen en verder nog wat eten en drinken voor we redelijk bijtijds naar bed gaan.

Vroeg opgestaan en om zeven uur ontbijten. Althans: dat is de bedoeling. Helaas staat het ontbijt nog niet klaar, dus om kwart over zeven pakken we snel een broodje en eten dat lopend naar de boot op. Die gaat om acht uur en in ruim een uur varen we naar Sao Antao. Een grote boot met vrijwel geen auto's aan boord; wel veel toeristen. Sao Antao staat bekend als een wandeleiland, maar er zullen maar weinig of geen mensen een meerdaagse trekking maken zoals wij dat zullen doen.
Aan de overkant nemen we een aluguer naar Tarrafal de Monte Trigo. Dat is deze keer achterin een pick-up zitten. De weg begint met asfalt, maar de laatste anderhalf uur zijn zandweg. Niet echt comfortabel en heel erg stoffig.

achterin de aluguer

Op ons eindpunt zit een hotel met een zeer gastvrije gastheer die ook voor ons een prima lunch verzorgt. Dan hijsen we de rugzakken op en lopen richting Monte Trigo. Volgens de kaart een makkelijke route en volgens de gastheer zo'n drie uur lopen. Beide vallen tegen. Het is veel zwaarder dan gedacht en vijf uur lopen. 
Het pad slingert door de bergen vlak langs de kust. Veel hoogtemeters (die door de grote interval tussen de hoogtelijnen op de kaart niet goed zichtbaar zijn op de kaart) over een over het algemeen zeer goed beloopbaar en redelijk breed pad. Wat heel erg meevalt is de temperatuur. Dat komt vooral door de wind: als die waait zweten we amper. Het is een vulkanisch gebied en mede daardoor prachtig om te wandelen.

Wandelen langs de kust

Ook omdat Hanneke zo'n vier maanden zwanger is lopen we niet echt snel. Ook het gewicht in onze rugzakken is daarom anders verdeeld: 10 om 27 kilo. Vier daarvan zijn water, want drinken is essentieel met deze temperaturen.
Zo rond half zes zijn we op ons eindpunt. Eerst een paar flessen water gekocht en toen een klein stukje teruggelopen om de tent op te zetten. Het wordt snel donker dus na de koffie moet het hoofdlampje aan om te kunnen koken.

zonsondergang vlakbij onze kampeerplek

Tot een uur of negen zitten we in de korte broek buiten en duiken dan de tent in om snel te slapen. 

Om zeven uur wordt het licht en niet snel daarna staan we op. Ontbijten, veel drinken en alle flessen vullen. Het belooft een warme dag te worden. Geen wolken en een stuk minder wind dan gisteren. Ook is de route erg zwaar. Vooral heel veel klimmen. 

Slechts af en toe zien we mensen.

Het eerste stuk is heel steil. Groot voordeel: het gaat over een breed en verhard pad. Geen idee waarom dat pad is aangelegd. Onmogelijk dat er ooit een auto kan rijden. Het landschap is kaal en leeg en er groeit amper wat. Ook is er nergens water, vandaar waarschijnlijk dat we ook amper beesten of mensen zien. 
Hanneke heeft 's morgens wat last van haar buik, maar later gaat het een stuk beter. Gelukkig wel, want de tocht is toch een stuk pittiger dan verwacht. Komt vooral door de hoogtemeters. Gelukkig is het lege en kale landschap helemaal onze smaak, dus dat maakt veel goed.

Je ziet het pad kronkelen.

De tocht wordt vandaag ook wat langer dan gepland, want de plek waar we water wilden halen lopen we voorbij zonder te herkennen. Gelukkig nemen de hoogtemeters dan iets af en kunnen we redelijk goed doorlopen. Rond half zes zijn we in een klein dorpje waar we wel water kunnen halen en de tent opzetten. We trekken veel bekijks, zeker als we dan ook nog onze benzinebrander starten.

Ons tentje

Drinken, wassen en warme kleding aantrekken. We zitten zeker 1000 meter hoger dan gisteren en het koelt flink af. Nog een voordeel: dan krijg je tenminste honger.
Na nog een beetje port (niet voor Hanneke) en wat nootjes liggen we weer vroeg in bed. Buiten is het koud.

Om zeven uur is het licht en vrij snel daarna staan we weer op. We zijn redelijk vroeg, want pas na ons tweede kopje thee en koffie zien we iemand die water voor ons uit de put kan halen. De eerste kilometers van deze dag lopen we over een zandweg zonder verkeer of hoogtemeters. Veel groen hier en ook redelijk wat mensen en huisjes. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam.

Het eerste stuk is makkelijk lopen.

De weg wordt een smal pad en door een kloof slingeren we verder. Mooi. Als we bovenop staan zien we een steile zigzag naar beneden voor ons liggen. Alweer zo'n breed en bestraat pad waar onmogelijk ooit een auto kan komen. Wel ezels met bagage.
Het gaat ontzettend steil naar beneden; blij dat we hier niet omhoog hoeven. Het is ook wat minder warm vandaag, dus heel erg zweten we niet.

Heel steil zigzaggend naar beneden.

Vlak voor Curnal das Vacas komen we op de weg. Tijd voor een koude cola en hartkeks. We lopen richting Lagedos en nemen daar vandaan een aluguer om de wandeling ergens anders weer op te pakken. Komt logistiek en hoogtemetertechnisch beter uit.
Eerst naar Porto Novo en daar wachten op de aluguer naar Cova de Paul. Ook hier weer allerlei behulpzame mensen die er voor zorgen dat we niet te veel betalen voor een taxi.
Cova de Paul is een caldera waar een wandelpad omheen loopt. Wij stoppen al heel snel om de tent op te zetten. Een toeristenbusje dat ons net daarvoor inhaalt laat veel verbaasde gezichten zien. Immers: op Kaapverdië kun je wel wandelen, maar nergens kamperen staat in alle boekjes en reisgidsen. Met dank aan een oud artikel uit Op Pad weten wij beter. Ook toen we onze tickets boekten werd er verbaasd gereageerd op onze plannen, maar mede dankzij de goede topokaart en de vriendelijke bevolking kunnen wij wandelaars alleen maar aanraden de tent in de rugzak te stoppen.

Bewolking in de caldera.

De bewolking trekt heel snel op en ''valt'' de krater in. Zelfs met thermoshirt en softshell is het best fris, dus na het eten nog vroeger dan anders de tent in.

Het heeft heel hard gewaaid en 's morgens is het nog steeds bewolkt. Geen goede nacht. Ontbijten doen we in de binnentent en pas daarna pakken we in. Tijdens het lopen blijven de softshell en lange broek nog lang aan. Met stip de minst warme, en dus ook zweterige, dag vandaag. Maar zeker niet de minst mooie!

's Morgens is het niet warm.

Eerst lopen we door een landschap wat in de verte iets aan Cappadocië doet denken. Rotsformaties van een vergelijkbare kleur en steensoort lijkt het. Een smal wandelpad kronkelt door het gebied en we zien slechts een enkele local. Wel zien we honderden, zo niet duizenden, vlinders. In alle kleuren, maar de paarse overheersen.
We volgen een paar kilometer de onverharde weg en slaan dan rechtsaf een nog smallere weg op. Heerlijk lopen met in de verte om ons heen bergen en soms zowel links dan wel rechts de oceaan. Waar de weg stopt zien we weer toeristen (elke dag zien we wel een aantal keer dagwandelaars) en er zit zowaar een plek waar ze cola verkopen. Blijkbaar komen hier vaker wandelaars en de bevolking speelt daar slim op in.

Hier kun je dus cola kopen.

Vlak daarna een uitzichtpunt en dan door de bergen heen kronkelen. Heel lang zonder al te veel hoogtemeters slingeren we heen en weer. We moeten nog heel diep zakken. De route is gemarkeerd, maar bij de splitsing twijfelen we toch. De route lijkt door een droge rivierbedding te gaan, maar na wat klauteren en klimmen besluiten we toch terug te gaan en de andere tak van de splitsing te nemen. Achteraf waarschijnlijk ten onrechte, want we komen nu ''een dorp verder naar links'' uit dan verwacht.

Erg bergachtig, maar ook erg mooi.

Ons pad blijft eerst nog wat op hoogte, maar gaat dan eindelijk diep dalen. Flink afzien met zo'n zware rugzak. Hanneke mag van de gynaecoloog in principe niet meer dan tien kilo sjouwen en ik heb daardoor onder andere twee matjes aan de achterkant van m'n rugzak, waardoor mijn evenwichtsgevoel niet helemaal klopt. Gelukkig is het dat meer dan waard, want hier samen wandelen is een genot.
Beneden ons zien we het dorpje Caibros liggen. Water halen lukt, maar een plekje voor de tent niet. Het is over een uurtje donker en er is nergens een stukje horizontale en ongebruikte grond te vinden voor onze tent. Mensen brengen ons naar een hotel en we besluiten dan daar maar een kamer te nemen. Een prima kamer, jammer alleen dat de douche steenkoud is. Ondanks dat is het toch lekker om zweet en stof af te spoelen.

Ons hotel

We eten in de keuken bij de mensen thuis van het hotel. Rijst met kip en ''aardappel-iets''. Smaakt best lekker. Het zijn zeker geen arme mensen: alleen de manier waarop dingen staan is anders, maar verder zou het bijna een Nederlands huishouden kunnen zijn.
Na de koffie gaan we terug naar onze kamer om vroeg naar bed te gaan.

Eerst ontbijten. Broodjes ei en een banaan. Weer eens wat anders dan hartkeks met chocopasta. Alles ingepakt en vroeg op pad. Scheelt toch een hoop tijd niet zelf ontbijt hoeven te maken en geen tent af te breken of kampeerplek op te ruimen.

Elke centimeter wordt benut.

Het wordt een vrij korte wandeldag vandaag. Probleem is dat je altijd in de buurt van drinkwater moet kamperen en niet alle huisjes zijn bewoond. Alleen dorpjes bieden die zekerheid. We lopen eerst een stukje over een ''weg'' en gaan dan weer zo'n karakteristiek wandelpad op. Breed, geplaveid, met een laag muurtje er langs en veel hoogtemeters. Het eerste stuk vooral omhoog. De zon laat zich nog niet zien en hoewel dat misschien jammer voor de foto's is maakt het het wandelen erg aangenaam. De bergen om ons heen doen ons soms wel wat aan de Andes denken. Komt waarschijnlijk ook door al die (erg kleine) terrassen waarop soms maar een enkele suikerrietplant groeit. Meer ruimte is er niet.

Mooi plekje voor een pauze.

Op de pas zien we de oceaan weer liggen en dan is het eigenlijk alleen nog maar naar beneden. Soms wat steil, maar meestal valt het mee. Het pad blijft goed begaanbaar. We eindigen in de kloof bij Cha de Igreja en gaan daar met een soort trap omhoog. In het dorpje lijkt geen horeca te zitten, dus starten we onze brander maar weer eens.

Over de stille weg.

Via een zeer stille weg lopen we naar Cruzinha da Garca. Daar halen we alvast wat water en dan lopen we het dorp uit opzoek naar een goede kampeerplek. Door de harde wind is die wat lastig te vinden. Als het dan toch gelukt is loop ik terug voor nog meer flessen water en cola. Geen idee of het morgen (nieuwjaarsdag en zondag) anders ook zou gaan lukken.
We hebben in elk geval ruim de tijd om nog in het licht te wassen, de tent op te zetten en te koken. Natuurlijk maken we het niet laat en brengen we oud en nieuw slapend door. Dat zou volgend jaar zo maar eens anders kunnen zijn.

Een bijzondere dag. Niet alleen omdat het onze laatste wandeldag met rugzak van deze vakantie is, maar ook omdat het sowieso voorlopig onze laatste nacht in de tent en onze wandeling samen was. Vanaf nu is het toch vooral aftellen tot onze tweeling geboren wordt. Ik hoop en verwacht dat ze ons minstens net zoveel plezier zullen geven als we altijd aan het wandelen hebben beleefd.

De kustetappe

Onze laatste etappe is een kustetappe. We lopen over een wandelpad naar Ponta do Sol. Een bekend wandelpad en weer erg makkelijk en goed begaanbaar. Veel tegenliggers ook. Het pad maakt wel veel hoogtemeters. De kliffen zijn erg steil. De rotsformaties variëren heel sterk: van dat typische aquariumlava, tot iets wat lijkt op druipsteengrotten. We vervelen ons geen seconde.
Regelmatig een pauze: het is niet zo'n lange etappe. We doen er ruim vijf uur over. In de dorpjes die we passeren kun je koude drankjes kopen, maar door de bewolking en harde wind hebben we meer zin in cup-a-soup en oploskoffie. De korte broek blijft wel aan.

Sommige dorpjes zijn wat rijker.

Na nog een laatste klim dalen we af naar het stadje Ponta do Sol. We lopen naar ons hotel. Eerst uitgebreid douchen. Er is gelukkig warm water, ook al is de waterdruk niet zo heel erg hoog.
Nog even een rondje door het stadje lopen. Ziet er leuk uit, hoewel het nu erg stil is. We eten in het restaurant van ons hotel. Bijna twee uur wachten op je hoofdgerecht en dan nog koud weten te serveren. Zucht. Wel een toetje, geen koffie na.

Hoera: Hanneke is jarig! Haar cadeaus krijgt ze pas later. De twee boeken waren te zwaar en liggen nog in Mindelo en de operabuilding van Sydney in Lego was nog niet leverbaar.
Na een uitgebreid ontbijt nemen we de aluguer naar Porto Novo en daar wachten we even op de boot naar Mindelo. Een redelijk onrustige zee.
We lopen naar ons hotel, pakken de spullen uit, eten wat en Hanneke bekijkt haar cadeaus voor we de stad even ingaan. Wat eten, wat drinken, wat lezen, wat slenteren en op een gegeven moment gaan we terug naar de hotelkamer omdat Hanneke wat last van haar buik heeft.
Nog even terug naar de stad voor avondeten en dan een boek op de eReader uitlezen voor we gaan slapen.

Onrustig geslapen. Na het ontbijt naar het vliegveld. Drie uur vertraging. Maar goed dat we geen bijzondere dingen hebben gepland vandaag. Op Praia staat tot onze verbazing onze hostess. Dit was niet gepland, maar is zijn goedmaker omdat er bij aankomst op Kaapverdië niemand stond om ons naar het hotel te brengen.
Hij brengt ons naar de stad en eten daar de lekkerste maaltijd tot nu toe. We besluiten met onze hostess naar ons hotel in Tarrafel te rijden. Kost drie keer zoveel dan met de aluguer, maar is veel comfortabeler, vooral door de beenruimte.
We nemen op ons verzoek de route buitenom. Langer, maar die kennen we nog niet. Minstens net zo mooi als door de bergen van het binnenland. Heel veel groen en landbouw. Het heeft afgelopen herfst, tot groot geluk van de mensen hier, flink geregend. Het laatste deel van de rit is de weg wel wat slechter van kwaliteit, maar we hebben beslist geen spijt van onze keuze.
Tegen zessen zijn we er en checken in. We slapen in een bungalowtje op het strand. Niet heel luxe, wel heel leuk. Tijd voor koffie met. Omdat het al snel donker wordt blijft er weinig over dan op de veranda onder de lamp een boek te lezen. Nog even eten. Duurt wat langer dan verwacht, maar gelukkig hebben we tijd genoeg.

Acht uur opstaan en ontbijten. Dan met de aluguer naar Serra voor een laatste dagwandeling. We starten hoog en hoeven alleen maar naar beneden. Bovenop is het een stuk koeler dan in het dal. 

Aan het begin van onze wandeling.

Het routeboekje gebruiken we niet: gewoon het pad nemen wat naar beneden loopt. We passeren af en toe wat huisjes en een enkele distilleerderij, maar lopen vooral door en langs bonenvelden en suikerriet- of bananenplantages. Veel water hier. Zitten er daarom ook zoveel ijsvogels?

Ingespannen bezig

We hebben alle tijd en doen rustig aan en zijn zo rond half drie weer terug bij de weg. Even wachten op een aluguer en terug naar de hotelkamer. De laatste dingen inpakken en nog even lekker douchen.
We nemen de aluguer naar Praia. Het duurt lang voor die vol zit en we vertrekken. Op het laatst zitten er overigens wel 20 personen in. Niet echt comfortabel. En als later de chauffeur dan nog terugkomt om geld voor de bagage te vragen doe ik alsof ik heel boos ben en de chauffeur weet dat hij fout zit en druipt al snel af. Dit was overigens de enige keer op Kaapverdië dat iemand ons probeerde op te lichten.
Nog een laatste maaltijd op een terrasje en dan met de taxi naar de luchthaven. Gelukkig accepteert de chauffeur euro's, want pinnen kun je nergens op Kaapverdië (behalve met Visa schijnt). We zijn erg vroeg; het grote wachten is begonnen.

Via Lissabon naar Amsterdam vliegen. Met een uur vertraging verlaten we Praia, komen te laat in Lissabon om onze overstap te halen en met nog meer vertraging zijn we dan pas om half elf 's avonds, in plaats van twee uur 's middags, eindelijk weer thuis.

Terugkijkend kunnen we niet anders zeggen dan dat Kaapverdië ons erg goed is bevallen. Over het algemeen een zeer vriendelijke en behulpzame bevolking (die overigens zelden of nooit Engels spreekt), geweldige wandelmogelijkheden en -infrastructuur en ook minder warm dan we van te voren bang voor waren.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.